Η ίδρυση του Δραματικού Συλλόγου και ο Γερ.Ασπιώτης

Η Κερκυραϊκή κοινωνία παρακολουθώντας τις παραστάσεις στο Θέατρο του San Giacomo και καθότι αυτές δίνονταν στην Ιταλική γλώσσα,  αισθάνθηκε την ανάγκη  να παρακολουθήσει παραστάσεις στην μητρική της γλώσσα δηλ. την Ελληνική. Έτσι λοιπόν έγιναν προσπάθειες δημιουργίας Δραματικών Συλλόγων όπου να διδάσκεται η Ελληνική γλώσσα μέσα από θεατρικά Ελληνικά έργα. Το 1869 ιδρύεται στην Κέρκυρα από μια ομάδα νέων ατόμων η «Φιλοδραματική Εταιρεία Φοίνιξ» η οποία έδωσε τις πρώτες παραστάσεις της στις 5 Σεπτέμβρη 1871 με τον «Αθανάσιο Διάκο» και την «Τίγρη της Βεγγάλης». [i]

Το 1872 έχουμε την εμφάνιση  της Φιλοδραματικής Εταιρίας «Ο Καποδίστριας»

Την 1/7/1872 η Φιλοδραμματική Εταιρία « Ο Καποδίστριας» γνωστοποιεί στον Γερ. Ασπιώτη ότι στην συνεδρίαση της 29/6/1872 εκλέχτηκε μέλος. Πρόεδρος Δάνδολος

Στις 18/9/1872 γνωστοποιείται στον Ασπιώτη ότι εκλέγεται πρόεδρος της Φιλοδραματικής Εταιρίας «Ο Καποδίστριας»

Την θέση αυτή, όπως φαίνεται από την πιο κάτω επιστολή με ημερομηνία 19/9/1872, ο Ασπιώτης δεν την δέχτηκε.

Με την πιο κάτω επιστολή φαίνεται ότι  δεν έγινε δεκτή  η παραίτηση .   Τις 5/3/1873 υπάρχει γνωστοποίηση της Φιλοδραματικής εταιρίας προς τον Γερ.Ασπιώτη για την εκλογή του Προέδρου της Εταιρίας.

Επανεκλέγεται πρόεδρος την 31/10/1873.

 Τα οικονομικά της Εταιρίας, όπως φαίνεται, δεν πήγαιναν και τόσο καλά και έτσι αναγκάζεται ο πρόεδρος Ασπιώτης να δανείσει άτοκα  100 ενετικά τάλιρα  στην  εταιρία.

Το δάνειο αυτό η εταιρία θα επέστρεφε  σε 8 ίσας μηνιαίες δόσεις.

Παράλληλα με την Φιλοδραματική Εταιρία «Ο Καποδίστρας» δραστηριοποιούνταν στην Κέρκυρα και ο «Δραματικός Σύλλογος». Ο Γερ. Ασπώτης προσπάθησε και πέτυχε την ένωση των δύο συλλόγων σε έναν με την επωνυμία «Δραματικός Σύλλογος» Στην τελευταία συνεδρίαση του συλλόγου « Ο Καποδίστριας» ως απερχόμενος πρόεδρος, εκφώνησε τον πιο κάτω λόγο.

«Προσφιλέστατοι συνάδελφοι μου!

Το σώμα των συνεταίρων του Δραματικού Συλλόγου  «Ο Καποδίστριας» διόρισαν απόλυτον πληρεξουσίαν  επιτροπήν δια την πραγματοποίησιν της ενώσεως των εν Κερκύρα δύο Φιλοδραματικών Εταιριών εις ένα και μόνον Δραματικόν Σύλλογον  εξετέλεστο την ευχήν και την επιθυμίαν ου μόνον των απαρτιζόντων αυτάς μελών αλλά και την γενικήν επιθυμίαν της κοινωνίας.

Από της νεαρής μου ηλικίας αγάπησα πάντοτε την δραματικήν και το κύριον μέλημά μου ήτο η δια παραστάσεων επί σκηνής μόνη τέρψις μου, προχωρήσας την ηλικίαν ηυτύχησα και έλαβον την τιμήν να διορισθώ επανειλημμένως εις το διάστημα τριών ετών, πρόεδρος της φιλοδραματικής ταύτης Εταιρίας. Κατά την διάρκειαν ταύτην κατέβαλον όσον ηδυνάμην κόπους και προσπαθείας δια την πρόοδον αυτής και ουδείς, ελπίζω, δύναται να αρνηθή ότι  η θέσις αυτής εβελτιώθει πολύ κατά την πραγματικήν και την ηθικήν αυτής έποψιν.

Βεβαιωθήτε, κύριοι, ότι σκοπός μου ήτο να φθάσω εις το σημείον εκείνο της προόδου, όπερ πάντες επιποθούμεν αλλά λόγοι, ανεξαρτήτου της θελήσεως μου, τους οποίους κατ’ αυτήν την στιγμήν κρίνω καλόν, με απεθάρυναν να προβώ εις την πραγματοποίησιν του ωφελίμου τούτου σκοπού. Έχω μολαταύτα την ικανοποίησιν ότι, τη συνδρομή και τον κατά καιρούς λοπών μελών της επιτροπής προήγαγον την εταιρίαν εις τον βαθμόν εκείνον, ώστε να επέλθη η ορθή ιδέα της πραγματικής προόδου αυτής δια της συνενώσεως των δύο εταιριών εις μίαν, ένωσιν, ην θεωρώ σωτηρίαν δι’ αμφοτέρας.

Εύχομαι από καρδίας  να πραγματοποιηθή δια της ενώσεως ο μη εκτελεσθείς σκοπός μου, δια την πραγματοποίησιν του οποίου δεν επαρκούσαν μόνον οι ασθενείς μου δυνάμεις. Εύχομαι από καρδίας να ιδρυθεί σύλλογος τοιούτος να περιποιή τιμήν, εις τους λαμβόντας την πρωτοβουλίαν, εις ημάς, την νεολαίαν, εις την ιδιαιτέραν ημών πατρίδα και εις άπαν το Ελληνικόν Έθνος.

Εύχομαι από καρδίας σύμπνοιαν, αγάπην και ομόνοιαν εις πάσαν περαιτέρω ημών ενέργειαν προς επιτυχίαν του ποθουμένου σκοπού, διότι άνευ τούτων ουδέν κατορθούται.

Επειδή δε μετά την εκδοθείσαν απόφασιν είναι αύτη η τελευταία φορά, καθ’ ην συνέρχεται το σώμα των Συναιτέρων του Δραματικού τούτου Συλλόγου εις συνεδρίασην και επομένως η τελευταία φορά καθ’ ην παρίσταμαι ενώπιον υμών, ως πρόεδρος, αυτού και επειδή εις το εξής  ένεκα πολλών ασχολιών μου και των ιδιαιτέρων μου συμφερόντων δεν δύναμαι να δεχθώ ουδέ μίαν διοικητικήν θέσιν, κρίνω ιερόν καθήκον να εκφράσω προς υμάς, από καρδίας την άκραν ευγνωμοσύνην δια την αγάπην και την αφοσίωσιν των οποίων έλαβον τρανά στίγματα εις πολλάς περιπτώσεις, δια τας συνεχείς περιποιήσεις τας οποίας μοι επιδαψιλεύσατε και δια τας τιμάς τας οποίας επανειλημένως μοι περιεβάλατε και σας διαβεβαιώ δε υμάς ότι θέλω έχε εγκεχαραγμένας πάντοτε εν τη καρδία μου τα υπέρ εμού εκφρασθέντα αισθήματα κατά την εποχήν της εν τω Καποδιστρίω προεδρείας μου ως επίσης ότι ουδεμίαν προς ουδένα τρέφω δυσαρέσκειαν δι’ οιανδήποτε πικρίαν υπέστην τυχόν.

Και εάν κατά την διάρκειαν ταύτην, βήματα τινά της πορείας μου έλαβον τη σκληράν τύχην να παρεξηγηθώσι τυχόν και να προξενήσουν ίσως δυσαρεσκείας εις τινας, εκφράζω την λύπην μου επί τούτω και διαδηλώ ότι ταύτα συνέβησαν ανεξαρτήτως πάσης εμού θελήσεως διότι μόνον και κύριον μέλημα μου υπήρξε πάντοτε η μετ’ ευσυνειδησίας εκτέλεσις των εμού καθηκόντων και η μετ’ ενδιαφέροντος υποστήριξης των συμφερόντων του Συλλόγου και η επιδίωξις της πραγματοποιήσεως του ιερού αυτού σκοπού.

Αποχαιρετώ ήδη υμάς κ.κ. από της έδρας ταύτης αναφονώ προς δόξαν και τιμήν των και Συναιτέρους αμφοτέρων των δραματικών εταιριών, οίτινες δια της ενώσεως αυτών απέδειξαν ότι εννοούσι καλώς και συναισθάνονται το μεγαλείον του σκοπού προς επίτευξιν  του οποίου αύται ανδρώθεισαν και ότι εμφορούνται εξ αισθημάτων ευγενών, υψηλών και ιερών.

Ζήτω η ‘Ενωσις των δύο Εταιριών

Ζήτω ο νέος Δραματικός Σύλλογος»

Αυτή είναι η ίδρυση του «Δραματικού Συλλόγου» που η διάρκεια ζωής του τερματίστηκε τον 2^ον Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σύλλογος αυτός έδωσε πολλές παραστάσεις στο κατάστημά του, που ήταν στο θέατρο «Φοίνιξ» και το οποίο κατασκευάστηκε από τον Σύλλογο αυτόν για να εξυπηρετήσει τις δραστηριότητες του. Η συμβολή του Γερ.Ασπιώτη για την απόκτηση από τον Σύλλογο, θεάτρου, ήταν πολύ μεγάλη.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[i] «Ο Δραματικός Σύλλογος της Κέρκυρας και ο Φοίνικας» άρθρο του Γεωργίου Ζούμπου http://community.fortunecity.ws/lavendar/kane/51/history/historysep.html

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑ-ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΕΣ-ΕΜΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ

από Λιλή Καραχάλιου

Στα χρόνια της Ενετοκρατίας παρεχόταν στους ευγενείς το δικαίωμα της λειτουργίας και κατοχής φαρμακείων και εργαστηρίων χρυσοχοΐας, το δικαίωμα αυτό στα χρόνια της Αγγλοκρατίας το απέφευγαν οι ίδιοι για το αμιγές της ταξικής τους καθαρότητας.

Επί Αγγλοκρατίας, επίσης, οι επαγγελματοβιοτέχνες εξακολούθησαν να συγκροτούν συντεχνίες και αποτελούν τη συνέχεια των civili (=αστών) της Ενετοκρατίας. Όπως συνήθως συμβαίνει στη μικροαστική τάξη, διάδοχοι στα επαγγέλματα είναι οι γιοι που στην αρχή είχαν μία μέτρια εκπαίδευση, αλλά αργότερα, δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι με τη μετάβαση τους σε ξένα πανεπιστήμια και την απόκτηση τίτλων σπουδών, επιδιώκουν να έλθουν το ίδιο κοινωνικό επίπεδο με αυτό των αστών του χρήματος και της γαιοκτημοσύνης, μέσω της αποκτηθείσας μόρφωσής τους.[1]

Μάλιστα έχουν αποκτήσει και ταξική, αλλά και εθνική συνείδηση, μέσω των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης και την έμμεση παρότρυνση της ευρωπαϊκής αποδέσμευσης του 1848. Έτσι οι απόγονοι των μικροαστών, επιστρέφοντας στην Κέρκυρα και τα άλλα νησιά, πλαισιώνουν το Ριζοσπαστικό κόμμα και θεωρούν τον ξένο δυνάστη ως αίτιο της κοινωνικοπολιτικής υποβάθμισης του επτανησιακού λαού.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Χυτήρης Γεράσιμος, Η Κέρκυρα στα μέσα του 19^ου αιώνα, Εταιρ.Κερκυρ. Σπουδών, Κέρκυρα, 1988, σελ. 9-11.

Ιδίως κατά την πρώτη φάση του, όταν το Ριζοσπαστικό Κόμμα έχει ηγέτες του Κεφαλλονίτες, τα ιδανικά αυτά εκφράζονται από το σύνθημα «Ένωσις και δημοκρατική ισότης». Όμως οι εξορίες και οι διώξεις των επαναστατών και η ανάλγητη πάταξη κάθε φιλελεύθερης φωνής για κοινωνική αλλαγή, επέφεραν τη μετάθεση των λύσεων  των κοινωνικών προβλημάτων στη μετά την Ένωση με την Ελλάδα εποχή και διατήρησαν ως μόνο σύνθημα την Ένωση με αυτήν.

Στην Κέρκυρα τις δύο πρώτες δεκαετίες του 19^ου αιώνα υπάρχουν δώδεκα δικηγόροι και είκοσι δικολάβοι. Από παλιότερα με έναν κανονισμό του Γενικού Προνοητού `Adrea Dona της 5^ης Ιουνίου 1769 είχε θεσπιστεί οι συμβολαιογράφοι για την εξοχή να είναι σταθερά 32, δύο για κάθε  προάστιο (borgo) της πόλης, δηλαδή Γαρίτσα, Μαντούκι, Ποταμό και δεκαέξι για όλη την πόλη, συνολικά 54.

Με απόφαση του νέου κανονισμού που έγινε στις 27 Αυγούστου 1808 από τη Γερουσία, ορίζεται ότι η διοίκηση θα κανονίσει τον αριθμόν τους σε κάθε νησί ανάλογα με τις ανάγκες. «Γι’αυτό, στη γνωστή τους αγαθότητα, ας προστεθεί και αρκετή εργατικότητα μια και αυτοί είναι οι φύλακες των συμφωνιών των πολιτών και οι πράξεις τους είναι η έκφραση των ανθρωπίνων θελήσεων.»[1]

Στα 1864 η Κέρκυρα έχει αναλογία πληθυσμού 125 άτομα ανά ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο και το 65% αυτού του πληθυσμού είναι αγρότες οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με την παραγωγή αγροτικών προϊόντων για οικογενειακή κατανάλωση και επιβίωση. Οι αγροδοσίες από πλευράς Προστασίας στους προνομιούχους αστούς και γαιοκτήμονες μειώνουν ακόμη περισσότερο το εισόδημα των ακτημόνων και των μικροκαλλιεργητών, οι οποίοι αναγκάζονται να πληρώνουν εδαφονόμιο στους πλουσίους και στα μοναστήρια, το εισόδημα των οποίων στη συνέχεια χρησιμοποιείται από την Προστασία για τη λειτουργία των σχολείων.

Η Προστασία, όπως αναφέρθηκε, δεν άφησε περιθώρια ανάπτυξης των Επτανήσων και η επαγγελματική και εμπορική δραστηριοποίηση του λαού των πόλεων ήταν μαραγκοί, χτίστες, αργαστηριάρηδες (παντοπώλες), χάβροι (σιδεράδες), αλιείς, εργάτες στις αλυκές, γεωργοί και λίγοι κτηνοτρόφοι για την εξασφάλιση κτηνοτροφικών προϊόντων και κρέατος για οικιακή, κυρίως, χρήση. Συχνή ήταν η προσφυγή των γεωργών στη Βουλή και την Γερουσία με αναφορές για λήψη φιλάνθρωπων μέτρων από μέρους του κράτους. Πολλές φορές το κράτος αντί για μισθούς έδινε ημερομίσθιο σε είδος, κυρίως ποσότητα αραβόσιτου.[2]

Η πόλη παρείχε τη δυνατότητα ενασχόλησης στους περιστασιακούς ανεπάγγελτους χειρώνακτες (plemba canaglia= σκυλολόι) που αποτελούσε το κατώτερο κοινωνικό στρώμα. Λίγο πιο ευδιάκριτη ήταν η βαθμίδα των τεχνιτών, επαγγελματιών, βιοτεχνών (populari), οι οποίοι παλαιότερα στα χρόνια των Βενετών ήταν οργανωμένοι σε συντεχνίες που απαρτίζονταν από μαθητευόμενους, εργάτες και μάστορες. Είχαν δε δικά τους λάβαρα (σκόλες) δικό τους ταμείο αρωγής των μελών τους, έτσι όπως ήταν συνηθισμένο και στα χρόνια της ακμής του Βυζαντίου.[1]

Όπως παραδίδει ο Στυλ.Βλασόπουλος, ακόμη από τις αρχές του 19^ου αιώνα υπάρχει και λειτουργεί ένα εργοστάσιο αγγειοπλαστικής στη Γαρίτσα. Διέθετε εννιά καμίνια, όπου απασχολούνταν τέσσερα  με πέντε άτομα στο καθένα, με αμοιβή πενήντα παράδες. Παρήγαν 80.000 κομμάτια μεγάλα και μικρά το χρόνο, από τα οποία τα πιο ταπεινά τα βάφουν με βαφή ή βερνίκι το λεγόμενο tipolo terra specchio και τα πιο ακριβά με terra di Vicenza και κασσίτερο, που τους έδινε ένα ανοιχτό χρώμα.

Στην Κέρκυρα εισάγονταν κάθε χρόνο 8.000 βόδια και 500 μοσχάρια από την Ήπειρο και η σφαγή τους, καθώς και η επεξεργασία των δερμάτων τους γίνονταν στο προάστιο Μαντούκι. Λειτουργούσαν, γύρω στα 1812, δέκα εργαστήρια βυρσοδεψίας που απασχολούσε καθένα απ’αυτά από τέσσερεις εργάτες, αλλά η δουλειά τους δεν ήταν συνεχής και έτσι αναγκάζονταν να κάνουν παράλληλα και άλλες εργασίες για να ανταπεξέρχονται οικονομικά.

Τα δέρματα τα κατεργάζονταν με αλάτι, ασβέστη και κατεργασμένη βελανιδιά και ήταν πολύ επιβαρυντικά για το περιβάλλον και την καθαριότητα της πόλης, έστω και αν λειτουργούσαν μακρύτερα από το κέντρο της. Τα παραγόμενα δέρματα χρησιμοποιούνταν κατά το 1/3 για την κατασκευή υποδημάτων για τους πλουσίους και τα κατώτερα ποιοτικά για να γίνονται τσαρούχια για τους χωρικούς και τη φτωχολογιά της πόλης.[2]

Επίσης το προάστιο Μαντούκι,ήταν κατ’ εξοχήν περιοχή ψαράδων και φτωχών μεροκαματιάρηδων, γνωστών για το χιούμορ τους και το μεσογειακό τους ταπεραμέντο.[3]

Στη Γαρίτσα υπήρχαν, γύρω στα 1812, πέντε μεγάλες βάρκες με κατάστρωμα, οι λεγόμενες λατίνες, που μετέφεραν περισσότερα από 80 μόδια σιτάρι η καθεμία. Επίσης υπήρχαν άλλες έξι μικρότερες που χωρούσαν 40-50 μόδια. Στο Μαντούκι υπήρχε όλη κι όλη μία μεγάλη βάρκα με κατάστρωμα και άλλες

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Χυτήρης Γεράσιμος, Η Κέρκυρα στα μέσα του 19^ου αιώνα, Εταιρ.Κερκυρ. Σπουδών, Κέρκυρα, 1988, σελ. 11

[2] Στ.Βλασσόπουλος, όπως και ανωτέρω, σελ.92-93.

[3] Αθηνά Δούντση, Κέρκυρα, το νησί των χρωμάτων, εκδ. Τοπίο, Αθήνα 1996, σελ 33-100.

[1] Βλασσόπουλος Σ.Στατιστικαί-Ιστορικαί περί Κερκύρας Ειδήσεις, Κερκ. Χρονικά, τόμος ΧΧΙ, μεταφ. Αθ. Τσίτσας, Κέρκυρα, 1977 σελ.75-98.

[2] Χυτήρης, όπως ανωτέρω, σελ.13-15.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

είκοσι, δίχως αυτό, με χωρητικότητα 80 μοδιών. Αυτήν την εποχή ναυπηγήθηκε και ένα καράβι κερκυραϊκό με το όνομα «Πρωτογέννητος».[1]

Δεν παρατηρείται αστυφιλία από τους φτωχούς κατοίκους των χωριών της Κέρκυρας οι οποίοι σπάνια θα μετακινηθούν για υπόθεσή τους σ’ αυτήν και μόνο λίγοι πλούσιοι κάποιων χωριών θα δηλώνουν ως τόπο μόνιμης κατοικίας την πόλη της Κέρκυρας, εξακολουθώντας, όμως, να διατηρούν στα χωριά τους την κτηματική τους περιουσία και τα εξ αυτής έσοδά τους.

Η δε ύπαιθρος αντιμετωπίζοντας έντονα οικονομικά προβλήματα έχει δημιουργήσει μία ταξική συνείδηση η οποία εκφράζεται με τη δύναμή της να αγκαλιάσει και να αφομοιώσει όλους τους διωγμένους πρόσφυγες από άλλες περιοχές(Στρατιδιώτες τ’ Αναυπλιού[2] της Μονεμβασιάς, Αλβανούς(Αρβανίτες), Χειμαριώτες, Σουλιώτες και Παργινούς).

Η Αγγλική Προστασία στα Ιόνια Νησιά από το 1815 επέβαλε τη διάθεση όλων των πόρων των προερχόμενων από τις προσόδους των νησιών για την κάλυψη των εξόδων της. Έτσι η κακοδιαχείριση, η κατασπατάληση αυτών των χρημάτων σε ανοικοδόμηση παλατιών και ανώφελων φρουριακών τειχισμάτων, αλλά και στην πολυτελέστατη διαβίωση των αξιωματούχων και φίλων του καθεστώτος, επέβαλλαν μία καθήλωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Την κατάσταση επέτεινε η επιβολή εξαγωγικών δασμών στα βασικότερα προϊόντα της Κέρκυρας, όπως ήταν η σταφίδα και το ελαιόλαδο με 19,50%, τα έκανε τελείως αποτρεπτικά στις αγορές, αντίθετα με τα αγγλικά  βιομηχανικά προϊόντα που πλήρωναν μόνον 7% φόρο εισαγωγής. Γεγονός, βέβαια, που το επισημαίνουν οι Ιόνιοι βουλευτές και αποτελεί από την 9^η Βουλή και στη συνέχεια, μόνιμη διαμαρτυρία προς την Προστασία.

Οι θέσεις των Σωκράτη Κουρή και Στέφανου Παδοβά, στελεχών του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος,  για την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας που διατυπώθηκαν στη Βουλή με σχετικές τους ομιλίες, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «Σκοπός της Προστασίας εν Επτανήσω ήταν η στρατιωτική κατοχή και η εξασφάλισις των εμπορικών συμφερόντων της Μ.Βρεττανίας.»Στις υπηρεσίες και των δύο αυτών δικηγόρων, ιδίως του Σωκράτη Κουρή, ο οποίος κατάγεται από την περιοχή της Νότιας Κέρκυρας(Λευκίμμη),

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Βλασόπουλος Σ.Στατιστικαί-Ιστορικαί περί Κερκύρας Ειδήσεις, Κερκ. Χρονικά, τόμος ΧΧΙ, μεταφ. Αθ. Τσίτσας, Κέρκυρα, 1977 σελ.98.

[2]  H βενετική Διοίκηση είχε τοποθετήσει ιππείς stradioti από την περιοχή του Ναυπλίου στο οχυρό της Κασσιώπης. Κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα οι φρουρές των οχυρών αποτελούνταν από μικτές ελληνο-αρβανίτικες μονάδες stradioti . corfuhistoryforum.blogspot.com

καταφεύγουν πολλές γυναίκες της Νότιας Κέρκυρας, καταγράφοντας σχετικές εξουσιοδοτικές πράξεις για δικαστική τους εκπροσώπηση. Αργότερα ο Σ. Κουρής έγινε εισαγγελέας στη Ζάκυνθο.[1]

Η διακίνηση προϊόντων από το λιμάνι της Κέρκυρας από έκθεση του Αρμοστή Young, το έτος 1856

Αρμοστης  John Young

 και οι βλέψεις της Προστασίας για την ανοικοδόμηση και λειτουργία αποθηκών για τράνζιτο στο τελωνείο της Κέρκυρας, έδωσαν στην Αγγλική Προστασία προβάδισμα στη διακίνηση προϊόντων από την Αλβανία και προς αυτήν, σε βάρος των Ενετικών συμφερόντων.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Χυτήρης Γεράσιμος, Η Κέρκυρα στα μέσα του 19^ου αιώνα, Εταιρ.Κερκυρ. Σπουδών, Κέρκυρα, 1988, σελ.22-23, 28.

Η Επτάνησος Πολιτεία είχε προσφέρει σε πλοία κατασκευασμένα στα Επτάνησα 400 σημαίες και τα πλοία αυτά έχαιραν μεγάλης υπολήψεως στο ναυτικό κόσμο της Μεσογείου. Αντίθετα, επί Αγγλοκρατίας, δεν είχαν εμπορικά πλοία και μόνο βάρκες και πλοιάρια διακινούνταν στο εσωτερικό και μετέφεραν πέτρα, ξυλεία και δημητριακά από την απέναντι ακτή της Αλβανίας, τη Λιά και τη Σαγιάδα της Ηπείρου.

Αρκετοί ναύτες εγκατέλειψαν το επάγγελμά τους και μόνο από τα μέσα του 19^ου αιώνα αρχίζει πάλι η αύξηση του εμπορίου, γεγονός που η Αγγλική Προστασία σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί και να κρατήσει μόνο τη νήσο Κέρκυρα, ως συμφέρουσα για τα αποικιοκρατικά της σχέδια.

Άρχισε να ακμάζει το λαθρεμπόριο με την εξής μορφή: στο λιμάνι της Κέρκυρας κατέπλεαν πλοία που οι πλοίαρχοί τους δεν ήθελαν να καταβάλλουν κανένα δασμό ή δεν μπορούσαν. Οπότε λίγοι εύρωστοι οικονομικά έμποροι, δύο με τρεις συνολικά, αναλαμβάνουν να μονοπωλούν την αγορά και τη διάθεση των αγαθών γιατί οι δασμοί πληρώνονταν μετά την εκφόρτωση.

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Η Ένωση των εμπόρων της Κέρκυρας ανοίγει στα 1838 την «Κερκυραϊκή Εμπορική Λέσχη» για τις επαγγελματικές και ψυχαγωγικές τους εκδηλώσεις και η Αρμοστεία παραχωρεί και γήπεδο δίπλα στον καθολικό ναό της Ανουντσιάτας με σκοπό την ανοικοδόμηση Χρηματιστηρίου. Στα 1852 η «Επίσημη Εφημερίδα»[1] δημοσίευσε τα ονόματα όλων των εμπόρων της Κέρκυρας.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] «Επίσημη Εφημερίδα» Νο 23, σελ. 14

Τους διακρίνουμε σε δύο τάξεις: στην Α΄τάξη ανήκουν 40 έμποροι οι οποίοι υποχρεούνται να πληρώσουν εισφορά 8 τάλιρων ετησίως και 5 ταλ. σε έκτακτες περιπτώσεις. Η Β΄τάξη αποτελείται από 73 άτομα με εισφορά 3 τάλιρων και 2 ταλ. σε έκτακτες περιπτώσεις, αντίστοιχα. Αναφέρονται και 20 άτομα ως μεσίτες. Τους εμπόρους τους αποκαλούσαν και  επώνυμους εισαγωγείς.

Την 27/12/1850 οι Ιωάννης Κεφαλάς και Γεράσιμος Ιγγλέσης λαμβάνουν από τη Γερουσία άδεια για την ίδρυση ασφαλιστικής Εταιρείας υπό των επωνυμία «Α.Ε. Επτάνησος». Ο τόκος των παρακαταθηκών της προσδιορίστηκε σε 4% και γίνεται δεκτή όχι για λιγότερο από εξάμηνο διάστημα. Η δε προεξόφληση δανείων γίνεται με τόκο όχι λιγότερο από 6% και ούτε περισσότερο από 7%. Στην ελεύθερη αγορά ο τόκος ανέρχεται σε 10%, ενώ η Ιονική Τράπεζα που με ευνοϊκούς της Προστασίας νόμους ιδρύθηκε στην Αγγλία, δανείζει την Κυβέρνηση με τόκο 6% και σε κάποιες περιπτώσεις και με 7%.

Προάγγελος της Ιονικής ήταν η αποκληθείσα «Εξοικονομευτική» η οποία τέθηκε υπό την εύνοια της Προστασίας γύρω στα 1835 με πράξη της 5^ης Βουλής η οποία θα είχε ως βασικούς της πελάτες τεχνίτες, εργάτες και γεωργούς με το σκεπτικό ότι μπορούσε να φανεί ωφέλιμη «στους φιλόπονους πτωχούς». Μάλιστα, με την δημοσίευση στην «Επίσημη Εφημερίδα» Νο. 340/1837 της απόφασης της Προστασίας, ανακηρύχθηκε σε Εθνική Τράπεζα με δανειοδοτικό και ταμιευτικό προορισμό.

Έγιναν προσπάθειες να ιδρυθεί και Αγροτική Τράπεζα («Επίσημη Εφημερίδα» Νο.514/1861) επί της 10^ης Βουλής με σκοπό να παρασχεθούν δάνεια με χαμηλό επιτόκιο 3,5%, αλλά σε κάθε νέα τέτοια προσπάθεια αντιδρούσε η Ιονική Τράπεζα.

Ακόμη το εμπόριο του σίτου ήταν κρατικό μονοπώλιο και αυτό ανέβασε την τιμή του στο διπλάσιο  της αξίας του. Και όπως ήταν φυσικό, ο απλός λαός δεν είχε τη δυνατότητα να αγοράζει αυτό το αγαθό. Την ίδια στιγμή οι πλούσιοι συναγωνίζονταν στην κατανάλωση ειδών πολυτελείας, όπως ήταν ρούχα, καπέλα, μεταξωτά μεσοφόρια, μουσελίνες, σκαρπίνια και ραβδάκια ή σαμπάνιες και λουκάνικα Αγκόνας.

Γράφει ο Αρμοστής Στορξ σε αναφορά του: «ο Ιόνιος χωρικός δεν είναι προνοητικός. Αντί να εξισώνει τα εισοδήματά του με συνεχή απασχόληση, σπαταλάει σε οκνηρία τα κέρδη της ευήμερης χρονιάς και βρίσκει αυτόν απροετοίμαστο, όταν η σοδειά είναι λιγότερο ευνοϊκή». Ενώ ένας Ελβετός καθηγητής, ο Αλμπέρ Μουσόν (1805-1890), όταν επισκέφτηκε την Κέρκυρα στα 1858, αναφέρει ότι το λιμάνι της εξυπηρετεί όλα τα πλοία που διαπλέουν τη Μεσόγειο και κινούνται προς και από την Αδριατική.

Η τελετή της Βαπτίσεως του Πρίγκιπα Φιλίππου στην Κέρκυρα 24^η Οκτωβρίου 1921

Την παρελθούσαν Κυριακήν 24 λήξαντος ετελέσθη μετά πάσης λαμπρότητος και μεγαλοπρέπειας εν τω Ναώ του Παλαιού Φρουρίου, η Βάπτισις του νεογεννήτου Πρίγκηπος Φιλίππου, υιού της Α.Β.Υ. του Πρίγκηπος Ανδρέου Αντιστρατήγου Διοικητού του Ε! Σώματος Στρατού και  αδελφού του λαοφιλούς ημών Βασιλέως. Ανάδοχος παρέστη ο Δήμος  Κερκυραίων αντιπροσωπευθείς δια του Δημάρχου κ. Αλεξ.Κοκοτού και του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κ.Στυλ. Μανιαρίζη, συνανάδοχος δε η Βασιλομήτωρ Όλγα, αντιπροσωπευθείσα  υπό της Α.Υ. της Πριγκιπίσσης Όλγας, πεφιλιμένης θυγατρός του Πρίγκιπος  Νικολάου.

Η πρόσκληση του Δημάρχου

 Ο Φίλιππος στο Μον Ρεπό με την μητέρα του Αλίκη

Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου εν τω φρουρίω ήτο καταλλήλως διακεκοσμημένος  φροντίδι της Δημοτικής Αρχής Κερκυραίων και δια την κατάταξιν παράστασιν των κεκλημένων.

Πρό της ορισθείσης ώρας πλήθος πολύ πάσης τάξεως κατέκλυσε την προ του Ναού Πλατείαν αναμένον την άφιξιν της τόσον αγαπωμένης Πριγκιπικής οικογενείας.

Το μυστήριον ετέλεσεν ο ευλεβέστατος αρχιμανδρίτης κ. Σπυρίδων Καταπόδης, Αντιτοποτηρητής του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου Κερκύρας μετά των Αιδ. Ιερέων Λυκούργου Παπαδόπουλου και  Σ.Τρύφωνα.

Επι της υποδοχής των κεκλημένων τελετάρχαι ήταν ο κ. Σωκράτης Ρίκκης, ο αείποτε διακριθείς διά τοιαύτας τελετάς και οι κ.κ. Ασπρογέρακας και Γεώργιος Σ. Γιοχάλας.

Περί ώραν 10 ½ π.μ. προσήλθον ο Δήμαρχος κ. Αλεξ.Κοκοτός , ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Στυλ . Ι. Μανιαρίζης και οι κ.κ. Δημοτ. Σύμβουλοι, οι κ. Δημαρχιακοί Πάρεδροι ευθύς αμέσως προσήλθαν οι κεκλημένοι, ο Νομάρχης κ. Μ. Μαρινάκης μετά της Κυρίας του, το Δικαστικόν Σώμα , ο Φρούραρχος κ, Κ. Καποδίστριας μετά των αξιωματικών της Φρουράς, οι Άγγλοι διοργανωταί της ενταύθα Αστυνομικής Σχολής, οι κ.κ. Αξιωματικοί  και καθηγηταί αυτής, ο Διευθυντής της Αστυνομίας Κερκύρας κ. Ιωάννης Καλυβίτης ο υποδιευθυντής κ. Άγγελος Καραντζάς μετά των λοιπών αστυνόμων, άπασαι αι πολιτικαί Αρχαί, οι  Πρόξενοι κ.κ. Λ.Βλάχος, Μ. Μαργαρίτης  και άλλοι, τα προεδρεία των Κερκυραϊκών Σωματείων εν γένει και πλήθος κεκλημένων κυρίων και κυριών.

Τις 11 ακριβώς  αι μουσικαί ανήγγειλον την άφιξιν της Α.Β.Υ. του Πρίγκιπος Ανδρέου και της Πριγκιπικής οικογενείας, γενομένων δεκτών υπό της Δημοτικής Αρχής και του Νομάρχου, προπορευομένου  του κλήρου εν τοις προπυλαίοις του Ναού, εχαιρέτησαν αι μουσικαί  δια του Βασιλικού εμβατηρίου τιμάς δε απέδιδεν λόχος στρατού παρατεταγμένος μετά των μουσικών σωμάτων έξωθεν του Ναού.

Ο Φίλιππος σε μεγαλύτερη ηλικία

Ευθής άμα της εισόδου της Πριγκιπικής οικογένειας ήρξατο αμέσως η ιεροτελεστία  του Βαπτίσματος, των παρισταμένων  στοργικώς θαυμαζόντων την καλλονήν και αρτιμέλειαν του νεογεννήτου Πρίγκιπος .

Ο Δήμαρχος Κερκυραίων κ, Αλεξ. Κοκοτός και ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Στυλ. Μανιαρίζης μετά της συναναδόχου Πριγκιπίσσης  Όλγας αναδεχθέντες  εκ της κολυμβήθρας το νεοφώτιστον βρέφος . έδωσαν αυτώ το όνομα «ΦΙΛΙΠΠΟΣ» των παρισταμένων αναφωνούντων «Να μας ζήση» «Να μας ζήση».

Το Σύμβολον της Πίστεως είπε κατανυκτικώτατα η συνανάδοχος  Πριγκίπισσα Όλγα θυγάτηρ του Πρίγκιπος Νικολάου και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Κατά την στιγμήν της Βαπτίσεως και του πολυχρονισμού της Βασιλικής οικογενείας  αι μουσικαί ανέκρουσαν τον Εθνικόν Ύμνον.

Περατοθέντος του μυστηρίου, υπό τας ζωηροτάτας ζητωκραυγές του απείρου πλήθους και των  εντός του Ναού, εξήλθον ο Πρίγκηψ Ανδρέας μετά της οικογενείας του και κατευθύνθησαν δι’ αυτοκινήτων εις το βασιλικόν αγροκήπιον των μουσικών παιανιζουσών το Βασιλικόν εμβατήριον.

Το πλήθος των επισήμων παρακαλούθητε  εφ’ αμαξών την Πριγκιπικήν οικογένειαν εις το «Μον Ρεπώ» όπου εγένετο δεξίωσις, των Πριγκίπων δεχθέντων τους κεκλημένους.

Το εσπέρας εδόθη εν τω Δημοτικόν Θεάτρω  πανηγυρική παράστασις, την οποίαν ετίμησαν η Α.Υ. ο Πρίγκηψ Ανδρέας μετά των Πριγκιπισσών , κατά το διάλλειμα παρετέθη τέιον εις το Βασιλικόν Θεωρείον  παρά της Δημοτικής Αρχής.

Την μεσημβρίαν της παρελθούσης Δευτέρας παρέθεσε εις το Mon Repos η Α.Υ. πρόγευμα εις τον κ. Δήμαρχον, τον Πρόεδρον και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, εις ό επίσης ήταν προσκεκλημένοι ο κ. Νομάρχης και ο Αρχιμανδρίτης τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής κ. Σπυρ. Καταπόδης.

Η τράπεζα καλλιτεχνικώτατα διακεκοσμημένη είχεν εις το μέσον την ωραίαν αργυράν ανθοδόχην, έργον του συμπολίτου μας χρυσοχόου κ. Χαριλάου Ι. Βασιλά δώρον του Δήμου Κερκυραίων. Εις το γεύμα παρεκάθησαν άπασαι αι Πριγκίπισσαι ως και η Δνις Σιμοπούλου.Την Α,Υ, την Πριγκίπισσαν Αλίκην είχον εν τω μέσω ο Δήμαρχος και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, τον δε Πρίγκιπα Ανδρέαν η συνανάδοχος Πριγκίπισσα Όλγα και ο Αρχιμανδρίτης κ. Σπυρ. Καταπόδης.

To menu

Dejeuner

DentaleS.ce Hollandaise

Pommes de terre a l’ Anglaise

Galantine de poule a la gelee

Filet de boeuf a la jardinière

Pommes de terre frites

Charlotte a la Russe

Risotte de fromage

H δεξίωσις του κ.Νομάρχου

………..

Αι περιποιήσεις της κας Μαρινάκη και του κ. Νομάρχου απερίγραπτοι . Προσέφερον πολυτελέστατον τέιον και έπειτα από τες Καδρίλλιες έρευσεν καμπανίτης άφθονος μετά των σχετικών γλυκισμάτων.

……………..

Η επίσκεψης του Πρίγκιπος εις το Δημαρχιακόν Μέγαρον

………

Αι Α.Α.Υ.Υ. επί ώραν παρέμειναν εις Δημαρχείον, μετ’ ενδιαφέροντος ζητήσαντες παρά των κ.κ. Συμβούλων πληροφορίας περί όλων των κειμηλίων των σχετζομένων με την Ιστορίαν της Κέρκυρας, και περί της θαυμασίας πινακοθήκης, ήτις περιέχει τας εικόνας των διαπρεψάντων εν τοις γράμμασι, ταις επιστήμαις και τη πολιτεία Κερκυραίων.

 Η ωραία αύτη πινακοθήκη, ως γνωστόν, κατηρτίσθη τη αξιεπαίνω μερίμνη του πρώην Δημάρχου και νυν πληρεξουσίου μας κ. Δημ.Κόλλα.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ-ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΤΟΙ

Λιλή Καραχάλιου‎ προς Corfu museum

Η πληθυσμιακή ανάπτυξη της πόλης της Κέρκυρας από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι το 1832 αυξάνει κατά 139%. Οι γεννήσεις δε και η θνησιμότητα ανέρχονται σε 39,14% του πληθυσμού και η κατά 6,89% υπεροχή των γεννήσεων είναι πολύ κοντά στα ευρωπαϊκά δεδομένα(7%). 
Εάν συγκρίνουμε πληθυσμιακά την πόλη της Κέρκυρας με αυτήν της Αθήνας, της μεγαλύτερης ελληνικής πόλης, που έχει 36.000 κατοίκους και αυτήν της Σύρου με 20.000, θα λέγαμε με βεβαιότητα ότι η Κέρκυρα ήταν μια μεγαλούπολη του καιρού της.
Στα 1857 η πόλη έχει 5.711 άνδρες και 5.718 γυναίκες και 4.492 αλλοδαπούς, σε ένα σύνολο πληθυσμού της πόλης μόνον 15.921 κατοίκων. Τα δε προάστεια 3.567 άνδρες και 3.211 γυναίκες και 881 αλλοδαπούς με συνολικό πληθυσμό 7.650 κατοίκους. Ενώ στα 1864 η πόλη αριθμεί 5.954 άνδρες, 5.718 γυναίκες και 5.442 αλλοδαπούς και στα προάστια 3.500 άνδρες και 3.068 γυναίκες και 1.899 αλλοδαπούς με συνολικό προαστιακό πληθυσμό 8.467 κατοίκους.
Οι Ενετοί ως γειτονικούς οικισμούς (μπόργους) στην περιφέρεια της πόλης θεωρούσαν τον Ποταμό, τους Ευρωπούλους, την Άφρα, τις Χελάνες, Κυρά-Χρυσικού, Γουβιά, Άγ.Λουκά, Κοντόκαλι, Κανάλια και Αλεπού, αντίθετα οι Άγγλοι περιορίστηκαν στις παρυφές της πόλης, δηλαδή το Μαντούκι, τους Γαστράδες και τον Ανεμόμυλο.
Η ταξική διαστρωμάτωση της κερκυραϊκής κοινωνίας κατά τον αιώνα αναφοράς μας παρουσιάζει μία πιο σαφή εικόνα απ’ ό,τι στα χρόνια της Ενετοκρατίας. Από τη μια υπάρχει η επί τέσσερεις αιώνες παγιωμένη τάξη της γαιοκτημονικής αριστοκρατίας και από την άλλη η πλατειά μάζα του λαού. Η ενδιάμεση αστική τάξη, της οποίας η οικονομική βάση είναι συγκεχυμένη, παρουσιάζει μία απουσία ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού.

Στην περίοδο της Επτανήσου Πολιτείας το σύνταγμα της Έντιμης Αντιπροσωπείας διαχωρίζει τους ανεπάγγελτους αστούς, που από την απογραφή των Άγγλων χαρακτηρίζονται ως benestanti, από τους μέσους και τις ομάδες των εμπόρων και των τεχνιτών. 
Αυτό αποτυπώνεται και κατά τη σύνθεση του Κοινοβουλίου («Συμβουλίου»): Υπάρχουν 40 εκπρόσωποι των Ευγενών, 40 των Αστών, 14 των Εμπόρων, 6 των Τεχνιτών και 140 της υπαίθρου.
Ο Ι.Καποδίστριας αναφέρει στον Άγγλο υποκόμη Castlereagh ότι οι ευγενείς (nobilita’, gentry) χωρίζονται σε αντίζηλες κάστες με κληρονομημένο πάθος μέχρι θανάτου, όμως, όταν ξεσπούν εξεγέρσεις των αγροτών-αγροληπτών συνασπίζονται και μέσα από τις αντιπαλότητες αρχίζει να αναδύεται η αστική τάξη της Κέρκυρας. Η παρέμβαση δε των ξένων δυνάμεων θα ανεβάσει την αριστοκρατία στο βάθρο της και πάλι με την παροχή θέσεων στη διοικητική ιεραρχία. Έτσι μέσα στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα ολοκληρώνεται η σχετική διαδικασία διαμόρφωσής της.
Η Κέρκυρα λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ακόμη από την περίοδο της Ενετοκρατίας, αναδείχθηκε ως πρωτεύουσα των νησιών του Ιονίου, γεγονός που διατηρήθηκε και μέχρι και το τέλος της Αγγλοκρατίας. 
Ως εκ τούτου η πόλη της Κέρκυρας γνώρισε ημέρες οικονομικής άνεσης και πολιτιστικής άνθισης. Το θέατρο, η μουσική με έντονη τη δυτικοευρωπαϊκή επίδραση, κυρίως την ιταλική και τη γαλλική, κατά το 19ο αιώνα συνέβαλλαν στη διαπαιδαγώγηση γενεών Κερκυραίων. 
Μεγάλη ήταν η απήχηση του αριστοκράτη μουσικού Ν.Μάντζαρου στους μεγαλοαστούς, κυρίως, οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν στη θεμελίωση αυτής της μουσικής αγωγής για τους πολίτες της Κέρκυρας. «Δημιούργησε τις συνθήκες που επιτρέψανε στην Κέρκυρα να θεωρείται και να είναι η πατρίδα της νεοελληνικής μουσικής. Τέτοια ήταν η αλματώδης πρόοδος του νησιού, στον τομέα αυτόν, ώστε έφθασε γρήγορα στο σημείο να εξυπηρετεί με ντόπια μουσικά στοιχεία (εκτελεστές ) την ορχήστρα του θεάτρου του», στο ανέβασμα μουσικών και άλλων παραστάσεων εφάμιλλων των ευρωπαϊκών.
Λέγεται ότι δίδασκε δωρεάν ταλαντούχους νέους, ήταν πολύ στενός φίλος του Διονυσίου Σολωμού, ενώ αντίθετα επέδειξε απέχθεια, σχεδόν μίσος, στον σπουδαίο ποιητή Ανδρέα Κάλβο.
Αυτό έχει την εξήγησή του, γιατί ο ποιητής και καθηγητής στην Ιόνιο Ακαδημία Ανδρέας Κάλβος ήταν επικριτικός στους ευγενείς που κατά τις ψηφοφορίες στη Γερουσία δεν προέβαλλαν καμία αντίρρηση στα προτεινόμενα από τον Προβλεπτή νομοθετήματα και τους αποκαλούσε «Κομεστάδες», από την δουλοπρεπική τους έκφραση «comme sta», (ως έχει).
Αστικές οικογένειες που θεωρούνται ότι αποτελούσαν την τάξη των πλουσιότερων ευγενών της πόλης της Κέρκυρας μπορούμε να αναφέρουμε τα ονόματα Ασπιώτη, Βάρθη, Βασιλάκη, Βασιλά, Βελλιανίτη, Βεντούρη, Βράιλα-Αρμένη, Δενδρινού, Δεσύλλα, Ζαβιτσιάνου, Καλλιβωκά, Καραπάνου, Πατρικίου, Πογιάγου, Ποφάντη, Σκαραμαγκά, Σκάρπα, Στρατηγού, Τοπάλη και άλλων.
Οι Κερκυραίοι ευγενείς και αστοί ήταν μεγαλομανείς και συναγωνίζονταν στην κοσμική και κοινωνική προβολή και επίδειξη, υιοθετώντας ξενικές συνήθειες και δραστηριότητες, αλλά και με τη δημιουργία ενός ανταγωνισμού στην ανοικοδόμηση μεγάρων ως κατοικιών τους, καθ’όλην την Αγγλοκρατία, αλλά και αργότερα. 
Οι πρώτοι προτιμούν να κτίζουν σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως είναι τα Μουράγια, ο Άι-Θανάσης, ενώ οι αστοί κτίζουν έξω από την Πόρτα Ριάλε, τη Φορτιά και την παραλιακή οδό προς τη Γαρίτσα. Οι κατοικίες αυτές έχουν κήπους και είναι ως προς την έκταση και την πολυτέλεια πολύ πέρα από την απλή ανάγκη της στέγασης των ενοίκων τους.

Αρχοντικά στη Γαρίτσα

Αυτός ο έντονος ανταγωνισμός έκδηλα αποτυπώνεται στους αριθμούς των ανοικοδομούμενων οικιών που συγκριτικά από το 1797, όπως αναφέρεται στο υπόμνημα Μποντιόλη προς τη γαλλικές αρχές είναι περί τις 2006. Αντίθετα στα 1860, σε αντίστοιχη αναφορά του Αρμοστή στην Ιόνια Βουλή, συμπεριλαμβάνοντας και περιοχές έξω των τειχών, οι κατοικίες ανέρχονται σε 11.000 και που μετά την Ένωση οι ιδιοκτήτες τους αρχίζουν να πληρώνουν φόρο στο Δημόσιο γι’αυτές.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της προβολής, της επίδειξης, αλλά και της ευμάρειας την οποία επιδείκνυαν τόσο οι ευγενείς, όσο και οι αστοί, αλλά και όσοι επιδίωκαν την είσοδό τους στην άρχουσα τάξη, αποτελεί η μόδα, η κατανάλωση ειδών πολυτελείας, εννοείται εισαγομένων από την Ευρώπη και οπωσδήποτε πολυδάπανων. Πολλοί από αυτούς, χάνοντας το μέτρο ή μη κατέχοντες ανάλογη περιουσία, οδηγούνταν σε πολλές των περιπτώσεων σε χρεωκοπία. 

Ο Ασπιώτης με τη σύζυγο και το αυτοκίνητο τους

Μία συνήθεια, προτιμητέα μόνο από τους αστούς, ήταν η ενασχόληση με τον αθλητισμό και τα σπορ. Ενδεικτικό κύρους σημείο ήταν επίσης και η χρήση ιδιόκτητων ή εκμισθωμένων μεταφορικών μέσων για τη μετάβαση σε δεξιώσεις, το θέατρο, τις φιλολογικές-ποιητικές βραδινές συγκεντρώσεις στα πλουσιόσπιτα.
Την έντονη εντύπωση αυτής της επίδειξης μεγαλομανίας, αλλά και ξενοφιλίας, των κυριών κυρίως, διαπίστωσε κατά την παραμονή του στην πόλη της Κέρκυρας, γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα ο Γάλλος Ντε Φερρέ ο οποίος αναφέρει σχετικά: 
«Μια υπερβολική ξενοφιλία, μεγάλη πολυτέλεια στις κυρίες

 κι ένας τόνος μεγαλοπρέπειας στη διακεκριμένη τάξη της κοινωνίας. Πρέπει να επισκεφτεί κανείς την Κέρκυρα για να πειστεί ότι είναι από τις μικρές πόλεις, όπου μπορείς να ζήσεις ευχάριστα, όσο και σε μια μεγάλη πρωτεύουσα. Τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια και τα καφενεία μπορούν να παραβληθούν με αυτά της Φλωρεντίας και του Μιλάνου.»
Έχοντας, λοιπόν, οι ευγενείς και οι αστοί την οικονομική ευχέρεια, στέλνουν τους γόνους τους για σπουδές στα πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Ευρώπης. Με την επιστροφή τους οι νέοι επιστήμονες γίνονται φορείς - μετά το 1830 - μιας απαίτησης για διεύρυνση των συνταγματικών δικαιωμάτων του λαού (Μουστοξύδης) και αρχικά συγκροτούν το Μεταρρυθμιστικό κόμμα, στη συνέχεια δε θα επιτύχουν τη συνεργασία με τον ξένο κυρίαρχο. Των δε μικροαστών οι γόνοι, επιστρέφοντας στην Κέρκυρα από σπουδές στην Ευρώπη, εμπνεόμενοι από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης ιδρύουν το Ριζοσπαστικό Κόμμα. 
Και ενώ στο τέλος της Ενετοκρατίας αναφέρονται 114 οικογένειες ευγενών, στα 1797 περίπου 166 οικογένειες, στα 1803 γίνονται 150 και τέλος γύρω στο 1920 αναφέρονται 24 ονόματα οικογενειών οι οποίες επιμένουν να διατηρούν τον τίτλο ευγενείας τους.
Η οικονομική τους ευπορία κατά την Ενετοκρατία στηριζόταν στις γαιοπροσόδους σε λάδι και κρασί από τα φεουδαλικώς εκμεταλλευόμενα κτήματά τους ή την ενοικίαση δημοσίων γαιών. Πολλοί από αυτούς, και αναφερόμαστε σε όλη την περιοχή της νήσου Κέρκυρας, ασκούσαν επαγγέλματα με υψηλό κοινωνικό κύρος, όπως είναι αυτό του γιατρού, του δικηγόρου κ.τ.λ. 
Σε σύνολο 328 ενηλίκων ευγενών, επιστήμονες-ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν 39 δικηγόροι, ποσοστό 15,24% και υπήρχαν 11 γιατροί, ποσοστό 3,3%. Πολλοί λίγοι προσέφεραν έμμισθες στρατιωτικές υπηρεσίες και λίγοι ήταν εισοδηματίες από την εκμετάλλευση ιδιόκτητων οικοδομών. Αργότερα, σε ποσοστό 25% ασχολούνταν και με το επάγγελμα του φαρμακοποιού.
Η κατοχή υψηλών θέσεων στη διοίκηση των Ιονίων Νήσων κατά την Αγγλική Κατοχή φθάνει σε ποσοστό 80% , δηλαδή τέσσερεις στους πέντε Κερκυραίους που διορίστηκαν Πρόεδροι της Γερουσίας ήταν ευγενείς και από τους έξι Επάρχους της Κέρκυρας (Reggenti) οι πέντε ήταν επίσης ευγενείς, δηλ. ποσοστό 83,3%.

 Ένας κήπος στην Κέρκυρα - John Singer Sargent 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Προγουλάκης Γ., "Στην Κέρκυρα τον 19ο αιώνα", Ιστορικά, τομ.4ος, τεύχος 7ο, Μέλισσα, Αθήνα, 1987, σελ.64-66.
Χυτήρης Γεράσιμος, "Η Κέρκυρα στα μέσα του 19ου αιώνα", Εταιρ.Κερκυρ. Σπουδών, Κέρκυρα, 1988, σελ.7-9
Τρεχλής Βλάσσης, "ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ, Το χαμένο πορτραίτο", Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2014, σελ. 502-508 και 560.
Βλάχος-Πολίτης Ξενοφών, "Το τέλος των ευγενών", Δελτίον Αναγνωστικής Εταιρείας, τομ.24, Κέρκυρα, 2001, σελ169.