36Η' ΕΦΟΡΕΙΑ ΠΡΟIΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Θα αρχίσουμε να περιγράφουμε τα καρναβάλια στην Κέρκυρα με την πιο κάτω δημοσίευση:

Ακρόπολις Φιλολογική, Τόμ. 1, Αρ. 10 (1888)

Από τον Αλέκο Δαμασκηνό.

Ήταν μεσάνυχτα της ενδεκάτης Νοεμβρίου 1718, όταν μία φοβερή καταιγίδα ξέσπασε στην Κέρκυρα.

Καταρρακτώδης βροχή  συνοδευόμενη από βροντές και αστραπές, έκανε όλον τον κόσμο να ξυπνήσει, αλλά και να τρομάξει όσους δεν κοιμόντουσαν.

Σαν κατάρα ένας κεραυνός χτύπησε την νέα πυριτιδαποθήκη στο Παλαιό Φρούριο. Φλόγες και καιγόμενα κομμάτια ξύλου μετέφεραν την φωτιά η οποία εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή του Φρουρίου.

Οι τρεις   πυριτιδαποθήκες μέσα στο Φρούριο έπιασαν φωτιά και οι αλλεπάλληλες εκρήξεις ήταν τόσο δυνατές που ακουγόντουσαν μέχρι την Ήπειρο. Τα  καράβια που πλησίαζαν  την Πόλη της Κέρκυρας γύριζαν πίσω για να αποφύγουν αυτό το καυτό ποτάμι. Κτίρια κατεδαφίζονταν και η γη σείονταν. Οι τοίχοι  των σπιτιών αποκολλούνταν σε κομμάτια και  μεγάλα σπίτια κατέρρεαν παντού, σκοτώνοντας όσους βρίσκονταν μέσα αλλά και όσους βρίσκονταν κοντά σε αυτά.

  Τα ψηλά τείχη του Παλαιού Φρουρίου σε πολύ λίγο χρόνο μετατράπηκαν σε λόφους από ερείπια. το παλάτι οι αποθήκες τα καταστήματα, και τα μηχανουργία ανατινάχθηκαν.

Κάτω από τα ερείπια υπήρχαν πτώματα ανδρών ,γυναικών, παιδιών και ζώων που κάηκαν μέχρι θανάτου. Μερικά μέλη νεκρών αλλά και ολόκληρα πτώματα, βρέθηκαν σε χαντάκια και τάφρους και άλλα εκτινάχθηκαν στην θάλασσα και παρασύρθηκαν από τα κύματα.

Ο Ικανός Στρατηγός Πιζάνι και εξήντα από τους άνδρες του, σκοτώθηκαν και ανασύρθηκαν από τα ερείπια του παλατιού. Ο Θεολόγος του Πιζάνι, Φραγκιπάνι, βρέθηκε νεκρός σε μία τάφρο μακριά από την περιοχή.

Ο Ιατρός Μάριος Μπατίστα, ο γραμματέας του Ρουτζίνι,  ο Υπουργός Βον, όλοι μαζί με τις γυναίκες τους και παιδιά τους χάθηκαν. Άλλοι που σκοτώθηκαν ήταν: Ο Αρχηγός της φρουράς Τζώρτζης, ο Λοχαγός Ίσκοβιτς, τέσσερις λόχοι του Τάγματος Grimaldi και ακόμη επτά λόχοι του τάγματος Νικολάου Βουρατινού, σαράντα οκτώ κωπηλάτες και  οι δύο καπετάνιοι, Πιζάρο και Ντιέγκο.

Η μεγαλύτερη καταστροφή έγινε στην περιοχή Μανδρακίου που ήταν η πλησιέστερη,η περιοχή που είναι σήμερα η εκκλησία της Μανδρακίνας πλησίον του Παλατιού των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου.

Ήταν τόσο ισχυρή η έκρηξη κοντά στην θάλασσα που δημιουργήθηκαν πανύψηλα  κύματα, τα οποία βύθισαν  τέσσερις γαλέρες. Υπολογίζεται ότι η απώλεια σε ζωές ήταν περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι. Η απώλεια στην Δημόσια και ιδιωτική οικονομία ήταν τεράστια. Η Πόλη της Κέρκυρας πενθούσε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Τάφηκαν οι νεκροί και προσφέρθηκε κάθε βοήθεια στους τραυματίες.

Η Γερουσία της Κοινότητας εξέδωσε διαταγές για την σίτιση και στέγαση των επιζώντων. Όλοι ανταποκρίθηκαν και βοήθησαν. Επίσης αμέσως χορηγήθηκαν συντάξεις και επιδόματα στις οικογένειες όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους σε αυτή την καταστροφή.

Σχολιασμοί για το γεγονός από το CORFU MUSEUM

1)Το συμβάν αυτό είχε εντυπωσιάσει τον κόσμο όλο. Η The Edinburgh Gazetteer, Or Geographical Dictionary ... Τόμος 2 το γράφει στην ιστορία του νησιού:

2)Η καθηγήτρια Κα Eleni Angelomatis   σε σημείωσή της στο άρθρο της ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ Ε. ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΣΕ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ αναφέρει την Ελληνική βιβλιογραφία επί του γεγονότος

Το περιστατικό μνημονεύεται από πολλούς και

αποδίδεται συνήθως στο ότι οΑνδρέας Πιζάνης ήθελε να κατασκευάσει μέσα

στον ναό τουΑγίου Σπυρίδωνος ένα πολυτελές μαρμάρινο αλτάρι για να τελείται

κει και λατινική λειτουργία. S. G. V. De Biasi, Alcuni Documenti intorno

l’accidentale catastrophe, avvenuta nell’isola di Corfù nell’anno 1718, publicati

per le faustissime nozze Cefallino – Stavro, Corfù 1878. ΑρσένιοςΠανδής,

ἘπιστολιμαίαἀπάντησιςΠρὸςτὸνΚύριον S. G. U. Δὲ-ΒιάζηνεΕἰςτὸὑπ’ αὐτοῦ

ἐκδοθὲνφυλλαδάκιονἘπιγεγραμμένον. «Alcuni Documenti intorno l’accidentale

catastrophe, avvenuta nell’isola di Corfù nell’anno 1718 κτλ.» Καὶ

ΚΔ΄. ΟἶκοιεἰςἔπαινοντοῦθαυματουργοῦκαὶΠολιούχουΚερκύραςἉγίουΣπυ-

ρίδωνος. Συντεθέντες ὑπὸ τοῦἈρχιμανδρίτου μοναχοῦ Νικοδήμου Κάππου τοῦ

ἐν ἔτει ͵αωο΄ u8017 .πὸ τοῦἉγίου ἰαθέντος τὰὄμματα ἐν τῇ Μονῇ Κερκύρας ῾Υ. Θ.

Πλατυτέρας, εν Κερκύρα, τυπογραφείον ο Κάδμος Νεοφύτου Καραγιαννη 1878.

Συλλογὴᾀσματικῶν ἀκολουθιῶν καὶ τῶν Συναξαρίων τοῦἐν Ἁγίοις πατρὸς

ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου τοῦ θαυματουργοῦ προ-

στάτου καὶ πάτρωνος Κερκύρας, μετὰ Προλεγομένων Σπυρίδωνος κ. Παπαγεωρ-

γίου Καθηγητοῦ, Ἀθῆναι 1883. Ἐκεῖ περιέχεται καὶ τὸ τοῦἈθανασίου τοῦ Πα-

ρίου, «Οὐρανοῦ κρίσις, ἤτοι, Θαῦμα φρικτὸν τοῦ θαυματουργικωτάτου Σπυρίδω-

νος, διὰ τοῦὁποίου τὰς βουλὰς τῶν Παπιστῶν μὴ συγχωρήσας αὐτοῖς νὰ κτήσω-

σιν Ἀλτάριον μέσα εἰς τὸν ἐν Κερκύρᾳἅγιόν του Ναόν», στὶς σελίδες 113-155.

Ἀνατύπωση ἀπὸ προηγούμενη ἔκδοση τοῦ 1850, τὴν ὁποία δὲν μπόρεσα νὰ δῶ.

Μεθόδιος Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν, Ἀσματικὴἀκολουθία καὶ βίος

τοῦἐν ἁγίοις ἡμῶν Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ πα-

τρὸς καὶ προστάτου Κερκύρας. Ἐπὶ συμπληρώσει 1603 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐκδημίας

αὐτοῦ. Ἀναθεωρηθεῖσα βελτιωθεῖσα καὶ αὐξηθεῖσα [...], Κέρκυρα 1951, σσ. 261-

275.

Μάλιστα αναφέρεται ιδιαίτερα σε μια  επιστολή αγνώστου προς τον Ευγ. Βούλγαρη και δίνει την απάντησή του. Αὐτὴ ἡ ἐπιστολὴ περιλαμβάνεται στοὺς κώδικες ΕΒΕ 2952, σσ. 248-

252, καὶ 1334, φφ. 15β-16α  Γράφει η Κα Αγγελομάτη :

Ἰδιαίτερο, τέλος, ἐνδιαφέρον παρουσιάζει μία μακροσκελὴς ἐπι-

στολὴ πρὸς ἀνώνυμο παραλήπτη, ὁ ὁποῖος εἶχε ρωτήσει τὸν Βούλγαρη

γιὰ ἕνα περιστατικὸ ποὺ εἶχε συμβεῖ στὴν Κέρκυρα τὸ 1718. Πρόκει-

ται γιὰ τὴν ἀνατίναξη τῆς πυριτιδαποθήκης ποὺ εὑρισκόταν στὸ

Παλαιὸ Φρούριο τῆς Κέρκυρας, ἡ ὁποία προκλήθηκε ἀπὸ κεραυνὸ καὶ

εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὸν θάνατο τοῦ Capitan Generale Ἀνδρέα Πιζά-

νη, πολλῶν ἐπίσημων Βενετῶν πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν ἀξιω-

ματούχων, καὶ πλήθους κόσμου. Ἡἔκρηξη προκάλεσε τεράστιες κατά-

στροφὲς στὸ Φρούριο, στὸ Μανδράκι, ὅπου ἐλλιμενιζόταν ὁ στόλος, καὶ

στὴν ἴδια τὴν πόλη. Ὁ Εὐγένιος ἀναφέρει ὅτι τὶς πληροφορίες του τὶς

ἔλαβε ἀπὸ αὐτόπτες μάρτυρες καὶ υἱοθετεῖ τὴν ἑρμηνεία τοῦ φαινομέ-

νου πού, καθὼς γράφει, ἐπικρατοῦσε τότε στὴν Κέρκυρα μεταξὺ τῶν

Κερκυραίων, ὅτι ἡ μεγάλη καταστροφὴἀποτελοῦσε τὴν τιμωρία τῶν

Βενετῶν ἀπὸ τὸ θεῖο γιὰ τὴ σχεδιαζόμενη ἀπὸ αὐτοὺς μεταφορὰ τοῦ

λειψάνου τοῦἉγίου Σπυρίδωνος στὴ Βενετία

3)Για το γεγονός αυτό ο Γεώργιος Ζούμπος γράφει:

Να πως περιγράφεται το γεγονός σε χειρόγραφο της εποχής:

"..., την ημέραν ξημερώνοντας του αγίου μηνά, έπεσεν αστραποπελέκι στο μουνιτζηό στο παλεό κάστρο, και επέσανε λογιάζο δύο και εκάηκε το κάστρο και όλα τα σπήτια και εξεθεμελιόθηκε το κενεραλάτο όλο και εσκοτόθηκε ο καπετάν γκενεράλης πιζάνης, άλοι πολότατοι, και όλη η Τζητανδέλα ανακατογυρίστηκε, και όλα τα σπίτια του Κάστρου, άλλα επέσανε και άλα εκατακρεμηστίκανε, και επίγε και φωτιά στον άγιο Σπυρίδωνα και μόνον έκαψε το κανδύλι, οπού εχάρισε ο πιζάνης γκενεράλης, και ήτον θαύμα μέγα, και ο θεός και ο μέγας σπυρίδων να μη μας δώση άλη πέδευσιν"

  Η κηδεία του Γενικού Προνοητή Πιζάνη έγινε έξι μέρες αργότερα, ήταν επισημότατη αλλά δεν παραβρέθηκε ο ορθόδοξος κλήρος. Μέχρι σήμερα σώζεται στην Καθολική Μητρόπολη των Αγίων Ιακώβου και Χριστοφόρου η επιτύμβια πλάκα που αναφέρει λατινικά ότι "ανέβηκε στον ουρανό όπως ο Ηλίας μέσα στις φλόγες, σε ηλικία 57 χρόνων στις 4 των Ειδών του Νοεμβρίου".(*3)

. Πηγη:Γεώργιος Ζούμπος  11 Νοέμβρη 1718: «…έπεσεν αστραποπελέκι στο μουνιτζηό στο παλεό κάστρο …»

http://www.corfuland.gr/el/istorika-kerkyra/corfu-history/11-noembri-1718-epesen-astrapopeleki-sto-moynitzio-sto-paleo-kastro.html

4)Μεταξύ των κατεστραμμένων κτιρίων ήταν και η Καθολική επισκοπή.

Ο παλιός καθεδρικός  ναός βρισκόταν εντός του παλιού φρουρίου της Κέρκυρας και ήταν αφιερωμένος στους αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Ο ναός αυτός ήταν από τα παλιότερα μνημεία του παλιού φρουρίου και αρχικά ήταν ορθόδοξη Μητρόπολη που από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα αποτέλεσε τον καθεδρικό ναό των Καθολικών της πόλης . Αρχικά ο ναός ήταν τρίκλιτη βασιλική και δίπλα του υπήρχε παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο Αρσένιο πρώτο μητροπολίτη της Κέρκυρας (876-952) που καταγόταν από τη Βιθυνία της Ιουδαίας Ο Ναός καταστράφηκε το 1718 από πυρκαγιά που προκλήθηκε από έκρηξη πυριτιδαποθήκης και στην θέση του κτίστηκε μικρότερος ναός που δεν ήταν πλέον Μητρόπολη των Καθολικών Οι ορθόδοξοι έκτισαν επίσης μικρό παρεκκλήσι εντός του φρουρίου αφιερωμένο στον Άγιο Αρσένιο. Σήμερα ίχνος δεν υπάρχει από αυτούς τους ναού Πηγή: Βικιπαίδεια

Ο Σπύρος δε Βιάζης δίνει στο έργο του Alcuni Documenti intorno

l’accidentale catastrophe, avvenuta nell’isola di Corfù nell’anno 1718, publicati

per le faustissime nozze Cefallino – Stavro, Corfù 1878,   μια περιγραφή για τον καθεδρικό Ναό

Η πλούσια Βασιλική,  αφιερωμένη στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο  που βρίσκεται στην Ακρόπολη, είναι διάσημη για τις αρχαιότητες πολλών αιώνων. Υπέστη ολοκληρωτική κατάρρευση όπως και οι πινακίδες που ήταν τοποθετημένες στα τοιχώματα, καθώς και ένδοξοι τάφοι  διάσημων προσωπικοτήτων και τα αναφερόμενα, που είχε, μυστήρια των γραφών.

Η πρώτη παράγραφος σε ελεύθερη μετάφραση γράφει:

Επιστολή από Apostolo Zeno

Για τον κ. Αντρέα Κορνάρο στη Βενετία

Βιέννη 16 του Δεκ. 1718

Έμαθα τα νέα της πόλης: η επιστολή σου μ’ευχαρίστησε πολύ, αλλά ένα νέο πολύ θλίβει κα που από χθες τὀ άκουσα από πολλούς, και αυτό είναι η φωτιά που ξέσπασε στην Ακρόπολη της Κέρκυρας, και το θάνατο τόσων ανθρώπων, και ιδίως έξι άρχοντες, και η Εξοχότατου Γεν.Καπιτάνου Cav. Pisani. Ομολογώ στ’ αλήθεια, ότι είμαι ακόμα ζαλισμένος. Η υπόθεση δεν μπορεί να είναι πιο τραγική, ούτε για το κοινό,ούτε για τον ιδιωτικό τομέα. Με τον κ. Francesco Tron ανακτηθεί το μόνο σενάριο που σου λέει ναότι είναι η, Albesinda. ( Cristoffo Tomasini, 1623 Albesinda tragedia del signor Bernardin Campelli)Η καταστροφή λίγο με ενδιαφέρει. Στον Κο Paolo Renier σεις πρώτος πρέπει να βρείτε  το  τρόπο λέγοντάς του μια λέξηΑν δεν γίνει αυτό, θα αναγκαστώ να το κάνω εγώ για μια δεύτερη φορά

Al sig. Andrea Cornaro a Venezia
Vienna 16 Dicembre 1718
Sento le nuove della città: le scrittemi da voi mi piaciono grandemente, ma assai mi disgusta una, che jeri ne ho sentita da molti ; ed è quella dell’incendio della Cittadella di Corfù, con la morte di tante persone, e in particolare di sei Nobiluomini, e dell’ Eccmo Capitan Generale Cav. Pisani. Vi confesso il vero, che ne sono ancora stordito . Il caso non può esser più compassionevole, nè per il pubblico, nè per il privato. Dal Sig. Francesco Tron ricuperate il solo scenario , che egli vi dice di avere , ch’ è quello dell’ Albesinda(*). Lo smarrito poco m’ importa. Al Sig. Paolo Renier fate voi la prima strada col dirgli una parola .Se ciò non vi va fatto, io darò il secondo assalto con un mia . Il titolo del Manoscritto è Lettere di Mons. Antonio Maria Graziani , Vescovo di Amelia, scritte in tempo della sua Nunziatura in Venezia l’anno 1596. 97. e 98. Sono due tomi in foglio: opera stimatissima, e per cui vi posso attestare di aver ricusato più di .venti doppie effettive,. Si avvicinano le santissime festività del Natale, ed il nuovo anno. Io desidero non solo per quelle e per questo a voi, e a tutti di casa nostra ogni bene .e contentezza ; ma ben potete immaginarvi , .che come questo mio desiderio è effetto del cuore, non del costume, così ve ne auguro , e prego, ed imploro dalla Divina beneficenza per molto e molto tempo in avvenire . Passerete questo mio ufficio di benevolenza con le Sigg. Madre, Sorelle , Cognata , Nipotini, e tutti di casa ; come pure cori le Gentildonne a San Rocco, e con tutti i nostri comuni parenti , ed amici, a’ quali non ho nè tempo, ne modo di scrivere.
Ho intesa con rincrescimento la lite, che vi hanno mossa i vostri germani per li campi di Castelfranco. Sentirò volentieri, che cosa ne pensano i vostri avvocati. Per quanto me ne può sovvenire, e posso giudicare , parmi che ogni ragione sia dal vostro canto. Soffrite ogni cosa con la vostra solita saviezza e costanza .Voi me l’ avete consigliata nei miei travagli e mali corporali ; onde tanto più saprete valervene in questi, che più dipendono dall’opinione dello spirito , che dal fatto . Sono mali, in quanto per tali si stimano.
A dì 17. detto. P. S. In questo punto sono stato per la seconda volta ai piedi di S. M. e ne sono stato accolto clementissimamente, trattenendomi a ragionamento da solo a solo per più di mezz’ ora . Spero , che in breve ne vedrete ottimi effetti.

(*)Cristoff.o Tomasini, 1623 Albesinda tragedia del signor Bernardin Campelli

Πηγή: http://casatorenier.blog.tiscali.it/2010/08/06/lettera-di-apostolo-zeno-sopra-un-manoscritto-in-possesso-di-paolo-renier-1718/?doing_wp_cron

6)Ο Σπυρίδων Δεβιάζης (ή Δε Βιάζης)

Έγραψε το δοκίμιο

(*2)

Στο δοκίμιο αυτό αναφέρει λεπτομερώς όλα τα γεγονότα της νύχτας αυτής και  ότι η φοβερή καταιγίδα που εμαίνετο, είχε σαν αποτέλεσμα ένας κεραυνός να πέσει στην πυριτιδαποθήκη και να γίνει η μεγάλη έκρηξη. Η άποψη αυτή  θεωρήθηκε από την εκκλησία σαν ¨νεωτεριστική¨ γιατί οι εκκλησιαστικοί πατέρες είχαν πείσει τον κόσμο ότι ο Άγιος Σπυρίδωνας είχε κάνει θαύμα και σκότωσε τον Πιζάνι, ο οποίος είχε αποφασίσει να κάνει ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ' αυτό το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα μέσα στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα.

Εκτενέστερα,  την άποψη της εκκλησίας για το περιστατικό, περιγράφει στο βιβλίο του ο  Άγιος  Αθανάσιος ο Πάριος,

Προηγούμενες Εκδόσεις:

 ο οποίος εν συντομία γράφει:

Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ' αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στή σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα. Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι' αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του. Ο διοικητής με το δικαίωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.

Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ. ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.

Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι' αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία.

Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.

Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ' ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων».

Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.

Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη.

Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:

«Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον».

Πηγή: ορθόδοξος συναξαριστής

http://www.saint.gr/3247/saint.aspx

Εικόνες του βιβλίου αυτού:

Λεπτομέρεια:

Στην εικόνα παρουσιάζεται ο Άγιος ενώπιον του φύλακα της πυριτιδαποθήκης πριν την ανατινάξει.

Η άποψη αυτή του Δε Βιάζει οδήγησε σε πληθώρα εκκλησιαστικών δημοσιευμάτων εναντίον του και (αγανακτισμένοι ;) πολίτες του επιτέθηκαν.

Στον Δε Βιάζη απαντά μετά από λίγο με δριμύτητα ο Κερκυραίος Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Πανδής με το φυλλάδιο «Επιστολιμαία απάντησις» σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσει την ¨νεωτεριστική¨ άποψη. Σύντομα μετά από επίθεση και ξυλοκόπημα «αγανακτισμένων» πολιτών και φοβούμενος χειρότερες καταστάσεις, ο Δε Βιάζης εγκαταλείπει την Κέρκυρα μεταμφιεσμένος και μέσω των Αγίων  Σαράντα καταφεύγει στη Ζάκυνθο.

Πηγή: http://www.corfuhistory.eu/?p=1385

Σημειώσεις

(*1) Σπυρίδων Δεβιάζης (ή Δε Βιάζης)

Το όνομά του προέρχεται από ιταλικές ρίζες της οικογένειάς του (De Biazi). Παππούς του ήταν ο Βικέντιος Δε-Βιάζης, λοχίας στην αγγλική υπηρεσία στην Κεφαλλονιά μέχρι το 1812 (πέθανε το 1842) και γιαγιά του η Άννα Αγγ. Κονόμου από τη Ζάκυνθο. Γονείς του ήταν ο Βενεράνδος Δε Βιάζης (γιος του Βικέντιου και της Άννας) (-1905) και η Φραγκίσκα Δε-Βλασίου (De Blasio) από την Λίσση (1828-1898). Ο Ιωσήφ-Σπυρίδων Δεβιάζης γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1849 στην Κέρκυρα.

Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Ζάκυνθο, ως Έφορος στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ζακύνθου. Πέθανε στη Ζάκυνθο στις 10 Μαρτίου 1927.

Ήταν συνεργάτης πολλών περιοδικών, ημερολογίων και εφημερίδων και έγραψε και δημοσίευσε μεγάλο αριθμό μελετών και βιογραφιών.

Ήταν μέλος της Βασιλικής Γενεαλογικής Ακαδημίας της Πίζας, του Καλλιτεχνικού Συλλόγου «Βελλήνης» της Κατάνης, της Βυζαντιολ. Εταιρείας, της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών και είχε τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος.

(*2) H μελέτη για το γεγονός του Σπύρου Δε Βιάζη