Εις την Κέρκυρα και πάλι

Φ.-

Μη  νυστάζεις, αφυπνίσου…

ένωσις της Επτανήσου,

μες΄στην Κέρκυρα και πάλι

μια πανήγυρις μεγάλη.

--

Παληός κόσμος ανεστήθη

Και μεταρσιόνι στήθη

Φιλελεύθερη λαλιά.

--

Μη νυστάζεις, αφυπνίσου,

Ένωσις της Επτανήσου

Κι εορτή του Βασιληά.

--

Στους Κορφούς κι ο Κωνσταντίνος

Εορτάζει τονομά του,

Κι υμνωδός του Κορωνάτου

Γίνεται κι αυτός κι εκείνος.

--

Εκεί πέρα συγκινήσεις

Και του νου και της ψυχής,

Εκεί πέρα κι αναμνήσεις

Μιας μεγάλης εποχής

Εις την Κέρκυρα και γω

Με συγκίνηση ριγώ,

Και τα γόνατά μου κλίνω

Σε προμάχους παλαιούς,

Και το κλέος μεγαλύνω

Μιας πάλης ευκλεούς.

--

Με την έξαλλόν μου φρένα

Βλέπω χρόνια περασμένα,

Βλέπω τρόπαια τρανά.

--

Πίκραις δεν ξεχνώ μεγάλαις,

Κι εξορίες και κρεμάλαις,

Κι απερίγραπτα δεινά.

--

Πρέπει τούτα ν΄ανυμνούνται,

Κι εύκολα δεν λησμονιούνται

Μέσα στης ζωής τους σάλους

Κάτι περασμένοι χρόνοι,

Που μακρών αγώνων πόνοι

Β΄

Π.-

Εις την Κέρκυρα κι εγώ

Σήμερα δοξολογώ

Μαχητάς αλησμονήτους,

Ήρωας ακαταβλήτους.

--

Μεγαλύνω ριζοσπάστας,

Που τους ύμνησαν καιροί,

Και δεν παύουν κρατεροί

Να μαστίζουν τους δυνάστας.

--

Δεν τους κούρασαν πικρίαις

Και παθήματα μεγάλα,

Δεν τους σκιάζουν εξορίαις,

Κάτεργα, δεσμά, κρεμάλα.

--

Μάχονται κι εδώ κι εκεί

Πάντοτε καρτερικοί

Κι΄ολοένα θαρραλέοι.

--

Την ψυχή των ακονίζουν,

Και δυνάστας ατενίζουν

Δίχως να ζητούν ελέη.

--

Εξοργίστων άκου βόγγους

Μέσα σε σπηλιαίς και βράχους

Μα κι Ελευθερίας φθόγγους,

Που πληθαίνουν τους προμάχους.

 

Η φωνή της στην αρχή φαίνεται μουρμούρισμα

Κι απαλό νανούρισμα,

Κι έπειτα με τον καιρό γίνεται βοή και βρόντος

Και βροντά και γη και πόντος.

--

Που τους Ρώμας του Λομβάρδου,

Που κατ΄όνομα τους Βάρδους

Των νησιών να καλαηδήσω;

--

Είναι σ΄όλους μας γνωστοί,κι αν τους ψαλ΄ονομαστί

Θ΄αποκάμω, θ΄απαυδήσω.

--

Βλέπω να διαβαίνουν μπρος μου

Παδοβάδες, Μομφεράτοι.

Θεοτόκηδες, Ζερβοί.

--

Η συγκίνησις του κόσμου

Και το βουρκωμένο μάτι

--------------------------------------------------------------------

Γ΄.

Φ.- Κι ήλθε μέρα φωτεινή,

Τα΄Άη-Κωνσταντίνου σχόλη,

Που το γένος συγκινεί

Κι ονειρεύεται την πόλι.

--

Κι ήλθε ξαστεριάς ημέρα

Κι από δόξης ουρανό

Έπεσε δροσιά στο χώμα.

Κι εκυμάτις΄εκεί πέρα

Κάποιο σύμβολο τρανό,

Πουχει τουρανού το χρώμα.

--

Κι εξυμνήθησαν Τιτάνες,

Κι έψαλαν μεγάλοι στίχοι

Θρίαμβον αιώνιον.

--

Κι΄ετονίσθησαν παιάνες,

Και τους ήχους των αντήχει

Το γλαυκόν Ιόνιον.

--

 

Ο κόσμος γελά,

Ξεχνειούνται μαράζια,

Σε κάστρα ψηλά

Σημαία γαλάζια.

--

Και ξένα κανόνια

Για τούτη βροντούν,

Πολύπαθα χρόνια

Σ΄εκείν΄απαντούν.

--

Στον ίσκιο της πνίγεται

Δουλείας καϋμός,

Μπροστά της ανοίγεται

Γενναίων βωμός.

--

Η κόραις ενόνονται

Σε μάννας φιλί,

Μ΄αφρούς στεφανόνονται

Οι γύρω γιαλοί.

--

Πετούν λυγεραίς

Κι επτά μ΄ένα τόνο

Χορεύουν μαζί.

--

Για τέτοιαις χαραίς

Αξίζει και μόνο

Κανένας να ζη.

--------------------------------------------------------

Δ΄.

Π.-Ο κόσμος ο ψεύτης γεμάτος με πάθη,

Του κόσμου του ψεύτη σαθρό το σκαφίδι,

κυττάζεις στο ρόδο κρυμμένο τ΄αγκάθι,

κυττάζεις στο ρόδο κρυμμένο το φίδι.

--

Άλλ΄όμως εγώ

Της γης δεν κυττάζω

Τα τόσα δεινά.

--

Με νίκαις σφριγώ,

Κι ενώσεις γιορτάζω

Και κλέη ξανά.

--------------------------------------------------------------------

 

 

Ωραία τα χρόνια,

που νίκης κανόνια

τριγύρω βροντούν.

--

Και δάφναις στεφάνων

Και κρότοι παιάνων

Τους οίστρους κεντούν

--

Τον  Μάη τον μήνα

Λευκή κορασιά

Εφάνη με φούλια.

--

Και γίνοντ΄ εκείνα

Τα δόλια νησιά

Επτάστερη πούλια.

--

Και σήμερα ψάλλει

Χαρά περισσή

Καθέν΄ ακρογιάλι,

Καθένα νησί.

--

Κι αν τρώνε τα στήθεια

Της γης συμφοραίς,

Αξίζουν αλήθεια

Για τέτοιαις χαρές.

--

Και συ, παλαβέ,

Φασουλή παρλαπίπα,

Την λύραν λαβέ,

Την επτάχορδον κτύπα.

Σε κώμων νησί

Γεμάτος φωτιά

Πετώ σαν πρωτήτερα.

--

Και κάνε και συ

Του Μήδα τ΄αυτιά

Ν΄ακούης καλλίτερα.

--

Μη χρόνους καϋμού

Ποσώς εθνυσμού,

Στην Κέρκυρα γύριζε.

--

Και πλήρεις ελπίδος

ενώσεις Πατρίδος

Ε΄.

Φ.- Ο Βασιλιάς στην Κέρκυρα γιορτάζει τ΄όνομά του,

γιορτάζει και την Ένωση της Επτανήσου τώρα,

τρελλής χαράς αλαλαγμός ακούεται σιμά του

και καμαρώνουν γύρω του παιδιά τροπαιοφόρα.

--

Έχουν καμάρι περισσό

για το σπαθί του το χρυσό,

που δόξασε καιρούς.

 

Κι Ένωσις νέα και παληά

Εν τούτο νίκα, βασιληά,

Φωνάζουν με χορούς.

--

Χέρι Θεού το βλόγησε και κάποια θεία χάρις,

Το πήρε και τ΄ακόνισε θείας Ιδέας Άρης,

Τόβγαλαν μές΄από τις μυρτιαίς

Παληών τυραννοκτόνων,

Το πύρωσαν μες΄στις φωτιαίς

Της άσβεσταις των πόνων.

--

Το τραγουδήσανε τρανά

Σε λαγκαδιαίς και σε βουνά

Καιρών αρματωλήκια.

--

Και τ΄ατσαλώσανε καϋμοί

Και δάκρυα και στεναγμοί

Και σκλαβωμένα δίκηα.

--

Και τώρα, Ρήγα, το φορείς

Και νικηφόρος προχωρείς,

Κι ακούςς τον κόσμο να βοά: ζήτω σου, Κωνσταντίνε,

Σαν το δικό σου το σπαθί καλλίτερο δεν είναι.

--

Για τούτο σήμερα κυρταίς

Της ράχαις δεν κοιτάζεις,

Για τούτο σήμερα γιορταίς

Ενώσεως γιορτάζεις.

--

Για τούτο κι απελεύθεροι κι αυτοί που μένουν σκλάβοι

Πετούν στο πέρασμά σου,

Κι ο στρατιώτης στη σκηνή κι ο ναύτης στο καράβι

Ξυπνά με τ΄όνομά σου.

Για τούτο πήρες του λαού το δάφνινο κλαδί,

Για τούτο πήρες του Στρατού Στραταρχικό ραβδί.

--

Εμπρός μην απαυδάτε,

Μα γλυκοτραγουδάτε

Νέας πατρίδος ένωσι,νέας Πατρίδος μέρη,

Που μόλις χθες ανάσαναν με Λευθεριάς αγέρι.

--

Ένωσις της Επτανήσου, μα και νέας άλλης γης,

Όπου χθες προχθές ακόμα

Το κατάξερό της χώμα

μ΄αίματ΄ανθρωποθυσίας το ποτίζανε σφαγείς.

--

Σήμερα φαιδρός ενόνω

Πόθους αδελφών κρυφούς,

Και σκιρτώ και στεφανόνω

ενωμένους αδελφούς.

--

Κι αν ακόμη μένουν κι άλλοι,

Που δεν σήκωσαν κεφάλι

Και δεν ψάλλουν Ωσανά.

Και με την ψυχή στο στόμα

Και με πεθαμμένου χρώμα

Παίρνουν κάμπους και βουνά.

Κι αν ακόμη πλάσις θρήνου

Μένει γης μας λατρευτή,

Τ΄άλογο του Κωνσταντίνου

Το σελόνουν και γι΄αυτή.

--

Θήκας προπατόρων τίμα,

Κι εύχου Περικλέτο φίλε,

Όσα τύραννος οφείλε

να γενούν δικό μας κτήμα,

και την δόξαν να προφθάσης μιας Ελλάδος εξαιρέτου,

ενωμένης, αχωρίστου, και καθ΄όλα αδιαιρέτου.

--

Π.- Είθε, γένοιτο, μακάρι,

Φασουλή μου κοκκαλιάρη,

Και να πάρουν όλα τέλος…

Φ.- Είθε, γένοιτο, κι αμήν,

Στους Κορφούς κι ο Βενιζέλος

ΣΤ΄.

Φ.- Στους Κορφούς πανηγυριώτης

Να κι ο πρώτος εν τοις πρώτοις,

Που στον Πειραιά κατέβη με τον γυιό του τον Κυριάκο

Να ψηφίσει κατά χρέος τον δικό του φιλαράκο.

--

Που τώρα τρικυμία;

Η τόση νηνεμία

Των εκλογών των νέων

Κάθε Ρωμηό πολίτη

Τον σκάνει και τον πλήττει, σάχλα και των γονέων.

--

Αυτά τα καθεστώτα

Ρωμιός δεν τα χωνεύει,

Κανένας όπως πρώτα

Νεκρός δεν ζωντανεύει.

--

Δεν μπορεί καλπονοθεύσεις ένας κι άλλος να σκαρώση,

Περικλέτο γηγενή,

Και ψηφίζουν μόνον όσοι

Θεωρούνται ζωντανοί.

--

Οι Πρωθυπουργοί μονάχα πάνε τώρα μια χαρά

Και ψηφίζουν μοναχοί των τους δικούς των φανερά,

Κι απειλούν και βεβαιόνουν πως θα πάρουνε ποδάρι

Αν την εκλογή δικός των υποψήφιος δεν πάρη.

--

Εκλογαίς, που δεν κυττάζεις εκλογείς ροπαλοφόρους,

Μήτε γίνεται καυγάς.

Κι έτσι μούρχεται να φέρω Γκέγκηδες και Μαλισσόρους

σε μελλούσας εκλογάς.

--

Π…Έτσι μούρχεται και μένα να σ΄αρχίσω στο στηλιάρι,

Κι όρσε ματσουκιαίς  καμπόσαις΄ μπρος και πίσω  χλεμπονιάρη.

Τίνα Πετσάλη