ΚΕΡΚΥΡΑ, Κέρκυρα (ιταλικά Corfú, ελληνικά Kerkyra), είναι ελληνική πόλη και λιμάνι στο ομώνυμο νησί από το συγκρότημα των Ιονίων νησιών. Τον 14ο-18ο αιώνα το φρούριο της Κέρκυρας ανήκε στη Βενετία. Το 1797 καταλήφθηκε από τη Γαλλία και αποτέλεσε την κύρια βάση της για την εισβολή στη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ουσάκοφ στη Μεσόγειο του 1798-1800, στις 24 Οκτωβρίου 1798, ρωσικά πλοία από τη μοίρα του Admirad F. F. Ushakov ξεκίνησαν τον αποκλεισμό της Κέρκυρας. Στο φρούριο υπήρχε γαλλική φρουρά (3.700 άτομα, 636 πυροβόλα) υπό τη διοίκηση του στρατηγού Chabot. Από τη θάλασσα, το φρούριο καλύφθηκε από τα οχυρά νησιά Βίδο και Λαζαρέτο, μια γαλλική μοίρα τοποθετήθηκε στο λιμάνι (2 θωρηκτά, 1 φρεγάτα, 1 βομβαρδιστικό πλοίο κ.λπ.). Στις 9 Νοεμβρίου ο Ουσάκοφ έφτασε στην Κέρκυρα και άρχισε η πολιορκία. Η γαλλική φρουρά αμύνθηκε με πείσμα. Τον Δεκέμβριο - Ιανουάριο, οι δυνάμεις της ρωσοτουρκικής μοίρας αυξήθηκαν σε 12 θωρηκτά, 11 φρεγάτες, 2 κορβέτες κ.λπ. Ο Ουσάκοφ μπόρεσε να εντείνει τις ενέργειές του. Στις 18 Φεβρουαρίου 1799, με την υποστήριξη ισχυρών πυρών από πλοία, μια αποβατική δύναμη 2.000 ατόμων αποβιβάστηκε στο νησί Βίντο, η οποία ανάγκασε τα γαλλικά στρατεύματα να παραδοθούν. Την ίδια μέρα αποβατικά τμήματα (900 άτομα περίπου), που πολιορκούσαν την Κέρκυρα για 2 μήνες, κατέλαβαν από ξηρά τις εμπρός οχυρώσεις του φρουρίου. Ο Γάλλος διοικητής, βλέποντας την απελπισία της αντίστασης, συνθηκολόγησε στις 19 Φεβρουαρίου. Η κατάληψη του ισχυρού θαλάσσιου φρουρίου της Κέρκυρας σε σύντομο χρονικό διάστημα, ελλείψει πολιορκητικού πυροβολικού και επαρκούς αριθμού στρατευμάτων, ήταν δυνατή χάρη στην υψηλή μαχητική εκπαίδευση και τον ηρωισμό των ρωσικών στρατευμάτων και τη στρατιωτική τέχνη του Ushakov, ο οποίος παρείχε ένα κλασικό παράδειγμα οργάνωσης της αλληλεπίδρασης δυνάμεων αποβίβασης και πυροβολικού των πλοίων της μοίρας. Το 1806, τα πλοία της μοίρας του ναυάρχου D. N. Senyavina έδρευαν στην Κέρκυρα .

1. Krinitsyn. Μόσχα.

Σοβιετική ιστορική εγκυκλοπαίδεια. Σε 16 τόμους. - Μ.: Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. 1973-1982. Τόμος 7. KARAKEEV - KOSHAKER. 1965.

Οι επαναστατικοί πόλεμοι της Γαλλικής Δημοκρατίας ενάντια στον συνασπισμό της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Πρωσίας , που ξεκίνησαν το 1792 , σύντομα μετατράπηκαν σε επιθετικούς, που διεξάγονταν προς τα συμφέροντα της μεγάλης γαλλικής αστικής τάξης.

Το 1796-1797, χάρη στις εκπληκτικές νίκες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, η γαλλική κυβέρνηση καθιέρωσε την κυριαρχία της στη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία. Στη συνέχεια το Βέλγιο προσαρτήθηκε στη Γαλλία. Το 1798, οι Γάλλοι εισήλθαν στην Ελβετία, εγκαθιδρύοντας εκεί ένα καθεστώς εξαρτημένο από το Παρίσι. Την άνοιξη του 1799, ο διάσημος στρατηγός Βοναπάρτης αποβιβάστηκε στην Αίγυπτο. 

Το 1798, σχηματίστηκε ο λεγόμενος δεύτερος συνασπισμός κατά της Ρεπουμπλικανικής Γαλλίας, ο οποίος περιελάμβανε την Αγγλία, την Αυστρία, τη Ρωσία , την Τουρκία , το Βασίλειο της Νάπολης και άλλες χώρες. Στον επερχόμενο πόλεμο, η Αγγλία και η Αυστρία έθεσαν ως κύριο καθήκον τους την εξάλειψη της αυξανόμενης κυριαρχίας της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Αυτές οι χώρες προσπάθησαν επίσης να επιλύσουν ορισμένα εδαφικά ζητήματα μέσω πολέμου. Έτσι, η Αγγλία ήλπιζε να εδραιωθεί στο νησί. Μάλτα, Ιόνια Νησιά και Αίγυπτος. Η Αυστρία επεδίωξε να επιστρέψει στις κτήσεις της την Ολλανδία, που χάθηκε στην Ειρήνη της Καμποφόρμιας του 1797, καθώς και να αποκτήσει νέα εδάφη στην Ιταλία.

Όλα τα φεουδαρχικά-μοναρχικά κράτη που προσχώρησαν στον αντιγαλλικό συνασπισμό μισούσαν τη Γαλλία ως χώρα της νικηφόρας Επανάστασης. Η εξάπλωση των επαναστατικών ιδεών, «το έδαφος» των οποίων ήταν η Γαλλία, προκάλεσε πανικό στα εστεμμένα κεφάλια της Ευρώπης. Ήταν αυτή η συγκυρία που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την είσοδο της Ρωσίας στον συνασπισμό και τη συμμετοχή της στα στρατιωτικά γεγονότα του 1799. Επιπλέον, η κατάληψη των Ιονίων Νήσων από τη Γαλλία δημιούργησε τον κίνδυνο στρατιωτικής επίθεσης στη Βαλκανική Χερσόνησο και την ενίσχυση της γαλλικής επιρροής στην Τουρκία, η οποία ήταν πάντα εχθρική προς τη Ρωσία. Επιπλέον, στον επερχόμενο πόλεμο, η θέση της Πρωσίας δεν ήταν ξεκάθαρη, η οποία θα μπορούσε να ενωθεί με τη Γαλλία και να αντιταχθεί στις χώρες του συνασπισμού, και αυτό δημιούργησε μια πραγματική απειλή στα βορειοδυτικά σύνορα της Ρωσίας. «Έτσι, τα εθνικά καθήκοντα ήταν σε κάποιο βαθμό συνυφασμένα στην πολιτική της ρωσικής κυβέρνησης έναντι της Γαλλίας». (Zolotarev M.N., Mezhevich M.N., Skorodumov D.E. For the glory of the Russian Fatherland. M. 1984. P. 159.)

Σύμφωνα με κοινή συμφωνία, τα ρωσικά στρατεύματα, μαζί με τα αυστριακά, έπρεπε να δράσουν κατά των Γάλλων στη στεριά στη Βόρεια Ιταλία. Για επιχειρήσεις στη θάλασσα, οι Βρετανοί έστειλαν μια μοίρα υπό τη διοίκηση του ναύαρχου G. Nelson στις ακτές της Ιταλίας . Η απόβαση του Βοναπάρτη στην Αίγυπτο ανάγκασε την Τουρκία να στραφεί στη Ρωσία για βοήθεια, κάτι που ήταν πολύ ωφέλιμο για την τελευταία. Η Ρωσία πολύ σωστά φοβόταν ότι μια γαλλική μοίρα θα μπορούσε να εμφανιστεί στη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι, ακόμη και σε μια εποχή που η μοίρα του Βοναπάρτη εφοδιάστηκε με όλα τα απαραίτητα στα λιμάνια της Γαλλίας και ο σκοπός της αποστολής του δεν ήταν σαφής, ο αντιναύαρχος F.F Ushakov

 διατάχθηκε να προετοιμάσει βιαστικά τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας για την έναρξη της εκστρατείας μέχρι που ήταν πλήρως έτοιμο να οργανώσει παρατήρηση στην ακτή της Κριμαίας.

Τον Ιούλιο του 1798, ο Ουσάκοφ έλαβε διαταγή να σταλεί στην Κωνσταντινούπολη για να ενταχθεί στον τουρκικό στόλο. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η επιλογή του διοικητή της μοίρας έπεσε στον Ushakov. «Ο ήρωας που κέρδισε πολλές αξιόλογες ναυτικές νίκες στη Μαύρη Θάλασσα, ο ανίκητος Ουσάκ Πασάς, διάσημος σε όλη την Ανατολή, δεν είχε αντίπαλο εκείνη τη στιγμή μεταξύ των Ρώσων ναυάρχων». (Tarle E.V. Επιλεγμένα έργα. T.4. Rostov n/D., 1994. P. 127.)

Έχοντας λάβει το ανώτατο διάταγμα στις 4 Αυγούστου, ο Ushakov άρχισε αμέσως τις προετοιμασίες και ήδη στις 13 του ίδιου μήνα πήγε στη θάλασσα με μια μοίρα αποτελούμενη από 6 θωρηκτά, 7 φρεγάτες και 3 αγγελιαφόρα, με 792 όπλα και 7.406 μέλη πληρώματος. Στο σκάφος της μοίρας υπήρχαν 1.700 στρατιώτες αποβίβασης από τη φρουρά της Σεβαστούπολης.

Στις 23 Αυγούστου 1798, η ρωσική μοίρα πλησίασε τον Βόσπορο και την επόμενη μέρα μπήκε στην Κωνσταντινούπολη. Στις 26 Αυγούστου, οι Ρώσοι έλαβαν άδεια να χρησιμοποιούν ελεύθερα τα στενά της Μαύρης Θάλασσας και ο Ρώσος ναύαρχος ανακοινώθηκε ότι η Πύλη δεσμεύτηκε να παρέχει υποστήριξη στα ρωσικά πλοία σε όλα.

Στις 28-30 Αυγούστου, στην πρώτη και δεύτερη διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης των συμμάχων, η Τουρκία δεσμεύτηκε να ενταχθεί στη ρωσική μοίρα με αντίστοιχη τουρκική και με γενική συμφωνία, ο αντιναύαρχος Ουσάκοφ διορίστηκε διοικητής του συνδυασμένου στόλου, στον οποίο οι Τούρκοι , με σεβασμό για το ταλέντο του και τις υψηλές νίκες του, εμπιστεύτηκαν πλήρως τον στόλο τους. Αποφασίστηκε η συνδυασμένη μοίρα να κατευθύνει τις δυνάμεις της στην απελευθέρωση των Ιονίων Νήσων, αφού οι Γάλλοι, έχοντας στην κατοχή τους, έλεγχαν την κατάσταση σε όλη τη Μεσόγειο. Δεν είναι περίεργο που ο Βοναπάρτης είπε ότι τα Επτάνησα είναι πιο σημαντικά για τη Γαλλία από όλη την Ιταλία.

Οι αγώνες για την απελευθέρωση των νησιών ξεκίνησαν στις 28 Σεπτεμβρίου 1798. Μεταξύ 1ης Οκτωβρίου και 1ης Νοεμβρίου, οι γαλλικές φρουρές εκδιώχθηκαν από τα νησιά Τσερίγο, Ζάκυνθο, Κεφαλονιά και Σάντα Μαύρα. Έτσι, το πρώτο στάδιο της εκστρατείας ολοκληρώθηκε στο συντομότερο δυνατό χρόνο. Ως αποτέλεσμα των νικών των Ρώσων ναυτικών, οι Γάλλοι έχασαν 4 νησιά και 1.500 άτομα σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν. (Βλ. V.D. Ovchinnikov, Fedor Fedorovich Ushakov. M. 1995. P. 64.) Τώρα ο Ushakov σκόπευε να ρίξει όλες του τις δυνάμεις ενάντια στο μεγαλύτερο και καλά οχυρωμένο νησί του αρχιπελάγους - την Κέρκυρα.

Η πόλη της Κέρκυρας (ή το κύριο φρούριο) βρισκόταν ανάμεσα σε δύο φρούρια: το Παλαιό - Ενετικό, που βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της πόλης, και το Νέο - στα δυτικά, - εξαιρετικά οχυρωμένο και μετατρεπόμενο από τους Γάλλους. Αυτό το φρούριο αποτελούνταν από τρεις ξεχωριστές ισχυρές οχυρώσεις, που συνδέονταν με εξορυσσόμενες υπόγειες διαβάσεις. Το κύριο φρούριο χωριζόταν από την ακτή με δύο επάλξεις, μια ξερή τάφρο και φιλοξενούσε 650 πυροβόλα φρούρια και 3 χιλιάδες στρατιώτες φρουράς. Από τη θάλασσα, το κύριο φρούριο καλύπτονταν από το καλά οχυρωμένο νησί Βίδο, του οποίου οι ορεινοί λόφοι δέσποζαν στην πόλη και το φρούριο της Κέρκυρας. Πέντε παράκτιες μπαταρίες και μια φρουρά 500 ανδρών εντοπίστηκαν στο νησί Βίντο. Στο λιμάνι μεταξύ Κέρκυρας και Βίδου υπήρχαν 2 εχθρικά πλοία, 2 γαλέρες και 4 ημιγαλέρες. Ήταν πολύ δύσκολο να πάρεις ένα τέτοιο φρούριο εν κινήσει. Ως εκ τούτου, αποφασίστηκε ο αποκλεισμός της Κέρκυρας. Στις 8 Νοεμβρίου 1798, τα πλοία της ενιαίας μοίρας περικύκλωσαν το νησί από όλες τις πλευρές και ξεκίνησαν πολιορκία, της οποίας ηγήθηκε προσωπικά ο αρχιστράτηγος.

Η πολιορκία κράτησε περίπου τρεισήμισι μήνες. Στο διάστημα αυτό, η φρουρά του φρουρίου πείστηκε για την αποφασιστικότητα των ενεργειών των συμμάχων, που σκόπευαν να καταλάβουν το φρούριο της Κέρκυρας με κάθε κόστος. Οι κακουχίες της πολιορκίας δεν έπεσαν μόνο στους Γάλλους. Ένας κρύος χειμώνας, με διαπεραστικό άνεμο και βροχή, κούρεψε τους πολιορκητές περισσότερο από τις σφαίρες και τις οβίδες του εχθρού. Ωστόσο, οι Ρώσοι ναύτες και γρεναδιέροι της απόβασης υπέμειναν με θάρρος όλες τις αντιξοότητες και δεν έχασαν το σθένος τους. Απέκρουσαν με θάρρος τις επιθέσεις των πολιορκημένων, προκαλώντας τους ηθική και σωματική βλάβη.

Στα μέσα Φεβρουαρίου 1799, έχοντας αναπληρώσει τις δυνάμεις του με στρατιώτες που έστειλαν οι Τούρκοι ηγεμόνες από την ακτή, ο Ουσάκοφ άρχισε εντατικές προετοιμασίες για μια αποφασιστική επίθεση. Οι ναυτικοί έμαθαν να ξεπερνούν διάφορα εμπόδια. Οι σκάλες κατασκευάστηκαν σε μεγάλες ποσότητες και αναπτύχθηκαν ρυθμισμένα σήματα για τον έλεγχο των πλοίων και των δυνάμεων προσγείωσης.

Στις 17 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στρατιωτικό συμβούλιο στο εμβληματικό St. Paul, στο οποίο αναπτύχθηκε ένα άμεσο σχέδιο για την επιχείρηση. Αποτελούνταν από τη χρήση ναυτικού πυροβολικού για τη φίμωση των παράκτιων μπαταριών του εχθρού, την απόβαση στρατευμάτων και την εισβολή στις προηγμένες οχυρώσεις. Το βασικό πλήγμα επρόκειτο να δοθεί στον π. Vido. Ο κύριος ρόλος στο αναπτυγμένο σχέδιο δόθηκε στα πλοία του συμμαχικού στόλου, τα οποία, σύμφωνα με τον Ushakov, έπρεπε να αντικαταστήσουν 50 χιλιάδες χερσαία στρατεύματα. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε όλη την επιχείρηση είχε η ρωσική μοίρα και η αποβατική της δύναμη, αφού η ελπίδα για τους Τούρκους και τα βοηθητικά στρατεύματα ήταν πολύ μικρή.

Τα ξημερώματα της 18ης Φεβρουαρίου, στις 7 το πρωί, ένας συμβατικός πυροβολισμός ακούστηκε από τη ναυαρχίδα - σήμα για τις παράκτιες μπαταρίες που βρίσκονται στα βόρεια και νότια μέρη του νησιού να ανοίξουν πυρ στο κύριο φρούριο. «Με το πρώτο σήμα, μια λάμψη σαν αστραπή εμφανίστηκε στις μπαταρίες, ακολούθησε μια τρομερή βροντή, τα όπλα βρυχήθηκαν, βόμβες και οβίδες πέταξαν στα οχυρά». (Admirals of the Russian Fleet. St. Petersburg. 1995. P. 266.) Την ίδια ώρα η ενωμένη μοίρα ζύγισε άγκυρα και όρμησε στο νησί με όλα τα πανιά. Vido.

Οι φρεγάτες «Kazan Mother of God» και «Herim-Captain» μπήκαν πρώτες στη μάχη με τις γαλλικές μπαταρίες. Έφτασαν σε απόσταση βολής της εχθρικής μπαταρίας Νο. 1 στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού και έπεσαν βροχή πάνω της. Ταυτόχρονα, η φρεγάτα «Nikolai» και το πλοίο «Mary Magdalene» πλησίασαν την μπαταρία Νο 2, στάθηκαν στο ελατήριο και άνοιξαν και πυρά πυροβολικού.

Σύμφωνα με το σχέδιο επιχείρησης, μια συγκεκριμένη ομάδα πλοίων επιχειρούσε εναντίον κάθε γαλλικής μπαταρίας. Το εμβληματικό πλοίο «St. Paul» έδειξε σε ολόκληρη τη μοίρα παραδείγματα αφοβίας και θάρρους. Ο Ουσάκοφ διέταξε να σταθεί στην πηγή στο δυτικό ακρωτήριο του νησιού και κατέστρεψε δύο εχθρικές μπαταρίες ταυτόχρονα και με τις δύο πλευρές. Η θέση που κατείχε ο ναύαρχος του επέτρεψε να παρακολουθεί με εγρήγορση την εξέλιξη της μάχης και να προσδιορίζει έγκαιρα τη στιγμή της απόβασης.

Ο τρομερός βρυχηθμός από εκατοντάδες όπλα και εκρήξεις αντήχησε στα νησιά Βίδο και Κέρκυρα. Πυκνός καπνός της πυρίτιδας, ανακατεμένος με τον καπνό των φωτιών, σκέπαζε τον ουρανό. Οι οβίδες και το σταφύλι έπεφταν βροχή στους Γάλλους από όλες τις πλευρές. Οι πολιορκημένοι αμύνθηκαν απελπισμένα. Απάντησαν στον κανονιοβολισμό των Συμμάχων με βολές από τις μπαταρίες τους, αλλά δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα εύστοχα πυρά των Ρώσων πυροβολητών. Ο καταιγισμός των κανονιοβολιών και των βολών δεν εξασθενούσε ούτε λεπτό, χτύπησε παντού. ακρωτηριάζουν κανόνια, κούρεψαν υπηρέτες του πυροβολικού, γκρέμισαν δέντρα και έκαναν κομμάτια πέτρες. Οι υπερασπιστές του νησιού, αναστατωμένοι από μια τόσο δυνατή φωτιά, αναζήτησαν τη σωτηρία σε καταφύγια, χαρακώματα και κρύφτηκαν πίσω από βράχους...

Μέχρι τις 11 το πρωί, σχεδόν όλα τα όπλα από τις γαλλικές μπαταρίες είχαν καταρριφθεί. Το σήμα για προσγείωση ανέβηκε στο εμβληματικό πλοίο. Κάτω από την κάλυψη του ναυτικού πυροβολικού, ειδικά κωπηλατικά πλοία με αποβατικά στρατεύματα όρμησαν από τα πλοία στο νησί. Προφανώς, ξεκίνησαν την προσγείωση και από τις δύο πλευρές Συνολικά, περισσότεροι από 2 χιλιάδες άνθρωποι αποβιβάστηκαν στην ακτή, οι οποίοι με μια μόνο επίθεση πήγαν στη μέση του νησιού. Χτυπώντας τους σκληρά αντιστεκόμενους Γάλλους από τα χαρακώματα και τα καταφύγιά τους, οι στρατιώτες κατευθύνθηκαν προς το κεντρικό ραντάμ και, μετά από τρίωρη μάχη, το κατέλαβαν. Κατά τη διάρκεια της μάχης, οι Ρώσοι στρατιώτες και ναύτες δεν ξέχασαν το έλεος προς τους νικημένους. Οι Τούρκοι, που συμμετείχαν μαζί με τους Ρώσους, και οι σύμμαχοί τους, πικραμένοι από την πεισματική αντίσταση των Γάλλων, σκότωσαν όλους όσους μπήκαν στο δρόμο τους, συμπεριλαμβανομένων των τραυματιών και αυτών που παραδόθηκαν. Με διαταγή των αξιωματικών σχηματίστηκαν πυκνές τάξεις στρατιωτών γύρω από τους Γάλλους αιχμαλώτους, οι οποίοι διατάχθηκαν να ανοίξουν πυρ αν οι Τούρκοι προσπαθούσαν να επιτεθούν στους αιχμαλώτους.

Μέχρι τις 2 μ.μ., το νησί Vido καταλήφθηκε και οι σημαίες των συμμάχων υψώθηκαν από πάνω του. Από τους 800 ανθρώπους που υπερασπίστηκαν το νησί, οι 422 αιχμαλωτίστηκαν. Από τους 21 αξιωματικούς, οι 15 συνελήφθησαν, συμπεριλαμβανομένου του διοικητή. Οι ρωσικές απώλειες ήταν σημαντικά μικρότερες. Ανήλθαν σε 125 νεκρούς και τραυματίες. Οι Τούρκοι και οι Αλβανοί που συμμετείχαν στην επιχείρηση αυτή έχασαν 180 νεκρούς και τραυματίες. (Tarle E.V. Op. cit., σελ. 180.)

Μετά την πτώση του Βίντο, το κλειδί της Κέρκυρας ήταν στα χέρια του Ουσάκοφ. Ρωσικές μπαταρίες που βρίσκονται στο κατεχόμενο νησί άνοιξαν πυρ στις οχυρώσεις του Νέου και του Παλαιού φρουρίου. Ωστόσο, το πιο δύσκολο έργο απέμενε να επιλυθεί - να καταλάβουμε αυτά τα φρούρια. Οι χερσαίες δυνάμεις που αποβιβάστηκαν εκ των προτέρων ήταν ήδη έτοιμες να εισβάλλουν στις προηγμένες οχυρώσεις του Νέου Φρουρίου - του Αγίου Αβραάμ, του Αγίου Ροκ και του Αγίου Σαλβαδόρ.

Με το προκαθορισμένο σήμα, οι Αλβανοί όρμησαν να εισβάλουν στον προμαχώνα του Αγίου Ροκ, αλλά σύντομα απωθήθηκαν από τους πολιορκημένους. Στη συνέχεια οι Ρωσοτουρκικές δυνάμεις πέρασαν σε δράση. Οι Γάλλοι άνοιξαν σφοδρό πυρ εναντίον των επιτιθέμενων με τουφέκια, πυροβόλησαν με γκρέιπ και τους βομβάρδισαν με χειροβομβίδες. Ωστόσο, οι Ρώσοι δεν πτοήθηκαν και, παρασύροντας τους συνεσταλμένους Τούρκους και Αλβανούς, κάτω από τα εχθρικά πυρά πέρασαν την τάφρο, πλησίασαν τα τείχη και, χρησιμοποιώντας σκάλες, εισέβαλαν στα οχυρά. Βλέποντας την αδυναμία συγκράτησης των επιτιθέμενων, οι Γάλλοι, έχοντας καρφώσει τα κανόνια και ανατίναξαν τις πυριτιδαποθήκες, υποχώρησαν στην οχύρωση του Αγίου Σαλβαδόρ, την οποία αποφάσισαν να υπερασπιστούν απεγνωσμένα. Αλλά οι Ρώσοι στρατιώτες όρμησαν στους ώμους εκείνων που υποχωρούσαν και, μετά από μισή ώρα σκληρής μάχης σώμα με σώμα, το κατέλαβαν επίσης. Η υποχώρηση των Γάλλων από αυτή τη γραμμή έγινε τόσο βιαστικά που δεν πρόλαβαν καν να καρφώσουν τα κανόνια. Μετά από αρκετή ώρα, το τελευταίο προχωρημένο φυλάκιο του Νέου Φρουρίου, η οχύρωση του Αγίου Αβραάμ, έπεσε στην επίθεση των επιτιθέμενων.

Μια τόσο γρήγορη κατάληψη καλά οχυρών θέσεων έδειξε στους Γάλλους ότι το τέλος θα ερχόταν πολύ σύντομα. Φθινόπωρο ο. Το θέαμα και οι προηγμένες οχυρώσεις του Νέου Φρουρίου, η ανελέητη βολή των συμμαχικών κανονιών και η τολμηρή επίθεση έκαναν τη δουλειά τους. Το ηθικό της γαλλικής φρουράς είχε σπάσει. Βλέποντας τη ματαιότητα της περαιτέρω αντίστασης, ο διοικητής των γαλλικών στρατευμάτων, γεν. L.F.J. Στις 19 Φεβρουαρίου, ο Chabot έστειλε τρεις αξιωματικούς στον Ushakov με πρόταση να αποδεχτεί την παράδοση της φρουράς και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Ο Ουσάκοφ συμφώνησε και έδωσε εντολή για κατάπαυση του πυρός. Στις 20 Φεβρουαρίου υπογράφηκε η πράξη παράδοσης. Σύμφωνα με τους όρους της, οι Γάλλοι παρέδωσαν τα φρούρια της Κέρκυρας με όλα τα τρόπαια μέσα τους και δεσμεύτηκαν να μην πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της για 18 μήνες.

Τα στρατιωτικά τρόπαια των νικητών ήταν: 114 όλμοι, 21 οβίδες, 500 κανόνια, 5.500 τυφέκια, 37.394 βόμβες, 137 χιλιάδες βολίδες κ.λπ. Στο λιμάνι της Κέρκυρας καταλήφθηκαν το πλοίο «Leander», η φρεγάτα «Brunet», ένα βομβαρδιστικό πλοίο, 2 γαλέρες, 4 ημιγαλέρες, 3 εμπορικά πλοία και αρκετά άλλα πλοία. (Ovchinnikov F.D. Op. cit., σελ. 70.)

Έτσι, στις 20 Φεβρουαρίου 1799, έπεσε το ισχυρότερο ναυτικό φρούριο με μεγάλη και γενναία φρουρά. Η κατάληψη της Κέρκυρας ολοκλήρωσε την ολοκληρωτική νίκη του Ουσάκοφ - την απελευθέρωση των Ιονίων Νήσων από την κυριαρχία των Γάλλων. Η μεγαλειώδης νίκη στην Κέρκυρα και η απελευθέρωση ολόκληρου του Αρχιπελάγους είχε μεγάλη στρατιωτική και πολιτική σημασία. Στα απελευθερωμένα νησιά, υπό το προσωρινό προτεκτοράτο της Ρωσίας και της Τουρκίας, δημιουργήθηκε η Δημοκρατία των Επτά Νήσων με ένα δημοκρατικό σύνταγμα, τα θεμέλια του οποίου προτάθηκαν από τον Ουσάκοφ. Η Ρωσία απέκτησε μια στρατιωτική βάση στη Μεσόγειο Θάλασσα, την οποία χρησιμοποίησε με επιτυχία στον πόλεμο του 3ου συνασπισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά της Γαλλίας.

Η κατάληψη της Κέρκυρας ήταν μια θριαμβευτική κατάληξη στη στρατιωτική πορεία του ρωσικού ναυτικού τον 18ο αιώνα και, όπως λέγαμε, συνόψισε τον πρώτο αιώνα της ύπαρξής του