Οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται από το πιό πάνω βιβλίο του Παύλου Λάμπρου

Παύλος Λάμπρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ξυλογραφία του Παύλου Λάμπρου από το περιοδικό Ποικίλη Στοά του 1888

Ο Παύλος Λάμπρος (1820 - 1887) ήταν Έλληνας διακεκριμένος λόγιος ιστοριοδίφης και νομισματολόγος του 19ου αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στις Καλαρρύτες Ιωαννίνων στις 29 Ιουνίου 1820. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Λάμπρος, ο οποίος από παλιά είχε εγκατασταθεί στην Νεάπολη της Ιταλίας, όπου λειτουργούσε αξιόλογο εμπορικό οίκο. Αιχμαλωτίστηκε στα Γιάννενα και απαγχονίστηκε από τους Τούρκους το 1821 μαζί με τους άλλους προκρίτους. Ο μικρός Παύλος έχασε πατέρα, περιουσία και πατρίδα στην καταστροφή των Καλαρρύτων που ακολούθησε.

Φυγαδεύτηκε από την μητέρα του στην Κέρκυρα, όπου βρήκαν άσυλο. Εκεί μαθήτευσε χρυσοχόος και χαράκτης. Επιδόθηκε στην επιστήμη της νομισματολογίας, και ενώ αυτοδίδακτος, διακρίθηκε παγκοσμίως στον τομέα του για τις μελέτες που δημοσίευσε. Έγινε έμπορος νομισμάτων στην Κέρκυρα και στην Αθήνα. Παράλληλα κατέγραψε τις παρατηρήσεις του με επιστημονικό τρόπο και εκπόνησε το συγγραφικό του έργο στην Κέρκυρα από το 1855 για να το εξακολουθήσει τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Σχημάτισε συλλογές αρχαίων νομισμάτων των Επτανήσων, τα δε μεσαιωνικά του των Σταυροφόρων και άλλων Φράγκων κατακτητών ήταν από τις πλουσιότερες συλλογές της Ευρώπης.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου 1887 και κηδεύτηκε το απόγευμα της 12 Οκτωβρίου. Γιος του ήταν ο Σπυρίδων Λάμπρος,(1) ιστορικός και πρωθυπουργός της νεοσύστατης Ελλάδας.

Τις 25 Φεβρουαρίου 1799 οι Γάλλοι παραδίδουν στην Ρωσοτουρκική συμμαχία μετά από σκληρή πολιορκία,την Κέρκυρα που ήταν το τελευταίο και ουσιαστικότερο προπύργιο των Γάλλων Δημοκρατικών.

Αρχηγός του στόλου ήταν ο Ναύαρχος Fyodor Fyodorovich Ushakov(2)

\

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 1800 (ΑΓΙΑ ΘΕΚΛΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ)

από Γρηγόρης Κωνσταντίνος Μαρκέτος την Τρίτη, 20 Μαρτίου 2012 στις 8:47 μ.μ. ·

Η Επτάνησος Πολιτεία ή, όπως επίσημα ονομάσθηκε, «ΠολιτείαΗνωμένων Επτά Νήσων», δημιουργήθηκε με την συνθήκη της 2Ιης Μαρτίου 1800 μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Είχε προ ηγηθεί η εκδίωξη των Γάλλων του Ναπολέοντος από Ρωσοτουρκικές δυνάμεις το 1799. Για πρώτη φορά ύστερα από την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπήρχε και πάλι ανεξάρτητη ελληνική Πολιτεία, αν και «υποκειμένη και προστατευομένη υπό της Τουρκίας».Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφεται από τον Φάνη Μιχαλόπουλο, λόγιο δημοσιογράφο, και Προέρχεται από μελέτη του με τίτλο «Ο Τσάρος Παύλος ο Α ‘», που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εθνος» το 1953.Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥΜετ’ολίγας ημέρας, την Ιην Νοεμβρίου του 1800, εωρτάσθη και εν Κωνσταντινουπόλει η σύστασις της νέας Πολιτείας μετ’ ασιατικής πράγματι επισημότητος και μεγαλοπρεπείας. Ο Καποδίστριας και ο Δεσύλλας ήσαν σι πληρεξούσιοι της Επτανήσου εις την τουρκικήν πρωτεύσυσαν. Η μεσημβρία της ημέρας εκείνης ωρίσθη όπως παρουσιασθούν σύτοι ενώπιον του Μεγ. Βεζύρου, δια να παραλάβουν και τα σύμβολα της νέας Πολιτείας, την σημαίαν της και το Σύνταγμα. Μετά πολλάς συζητήσεις, καθ’ ας πολλά προετάθησαν σχέδια, απεφασίσθη όπως η σημαία της Πολιτείας των Επτά Νήσων αποτελεσθή βασικώς εκ των στοιχείων της σημαίας της πρώην κυριάρχου Βενετίας. Ματαίως άλλοι, πατριωτικώτεροι, πρότεινον τον φοίνικα, ως σύμβολον εθνικής αναγεννήσεως και προάγγελον της μελλούσης αναστάσεως ολοκλήρου του Έθνους. Η ιδέα αυτή απερρίφθη υπό των άλλων, των συντηρητικών, οι οποίοι εθεώρσυν την νέαν πολιτε ως συνέχειαν της Βενετοκρατίας, μέλλουσαν να εξασφαλίση εις αυτούς τα προνόμια της μακαρίας εκείνης εποχής, της παντοδυναμίας του αρχοντολογίου. Αυτοί τέλος και υπερίσχυσαν, η δε σημαία κατηρτίσθη ως εξής, ενθυμίζουσα καθ’ όλα τον βενετικόν λέοντα: επί μεταξίνου υφάσματος, χρώματος κυανού, ετέθη ο παλαιός βενετικός λέων, κιτρίνου χρώματος καιπτερωτός, Κρατών ΤΟ ευαγγέλιον κεκλεισμένον, επί του οποίου ευρίσκετο σταυρός και επ’ αυτού επτά λόγχαι, σύμβολον των επτά νήσων της νέας Πολιτείας.ΟΙ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΠΡΟ ΤΟΥ Μ.ΒΕΖΥΡΟΥΟι πληρεξούσιοι της Επτανήσου Καποδίστριας και Δεσύλλας, ενδυθέντες καταλλήλως ως Επτανήσιοι ευγενείς, ανεχώρησαν εκ της εν Πέραν κατοικίας των, έφιπποι, συνοδευόμενοι υπό του διερμηνέως, του γραμματέως των και της άλλης συνοδείας των υπηρετών των. Όταν έφθασαν εις το Τοπ Χανέ εισήλθον εις πολυτελέστατον πλοιάριον, παραχωρηθέν υπό του Σουλτάνου. Πλείστα ακάτια Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και λέμβοι των παρορμούντων εκεί ελληνικών πλοίων συνώδευον το πλοιάριον των πληρεξσυσίων, μέχρι της πλευρίσεως του εις την αποβάθραν του Βαχρέ. Εκεί τους ανέμενον ίπποι φέροντες χρυσούς χαλινούς κ’εφίππια επίχρυσα μετά χρυσών αναβατήρων. Ανελθόντες δ’επί των ίππων κατηυθύνθησαν εις την Υψηλήν Πύλην. Τότε ο Μέγας Διερμηνεύς Κωνσταντίνος Υψηλάντης τους παρέλαβε και τους ωδήγησεν εις τον ΡέΙς εφένδην, τον υπουργόν των Εξωτερικών της Τουρκίας, και κατόπιν εις αυτόν τον Μέγαν Βεζύρην. Τούτον προσεφώνησε καταλλήλως ο Καποδίστριας, απήντησε δε ο Τούρκος μεγιστάν. Ακριβώς τότε εισήλθεν εις την αίθουσαν εΙς ιιγιούζμπασης» (εκατόνταρχος), πολυτελέστατα ενδεδυμένος, φέρων εις τας χείρας του την σημαίαν της νέας Πολιτείας και μέσα εις χρυσοποίκιλτον θήκην το Σύνταγμα της Επτανήσου μετά του φιρμανίου και του διπλώματος. Ο Μέγας Βεζύρης έλαβεν αυτά ανά χείρας, τα ησπάσθη και τα έθεσεν επί της κεφαλής του εις ένδειξιν σεβασμού. Κατόπιν τα παρέδωσεν εις τον Καποδίστριαν ειπών προς αυτόν:«Εύχομαι εις την νέαν Πολιτείαν πολλά τα έτη και ευημερίαν!»Μετά την τελετήν της αναγνωρίσεως της νέας Πολιτείας και τηςπαραδόσεως εις τους πληρεξουσίους της της σημαίας και τουΣυντάγματος αυτής, οι απεσταλμένοι απεχαιρέτησαν τον ΜέγανΒεζύρην, όστις προσέφερεν εις αυτούς πολύτιμα δώρα, και κατόεισήλθον εις την μεγάλην αίθουσαν Του Συμβουλίου. Προπορεύοντο Κεφαλλήν πλοίαρχος, κρατών εις τας χείρας του την σημαίαν του νέου Κράτους, και εις άλλος ‘Ελλην το Σύνταγμα. Εις την αίθουσαν ανεμένον πλείστοι εξέχοντες ομογενείς της Πόλεως καθώς και Μουσουλμάνοι, σι οποίοι εξέσπασαν εις ζητωκραυγάς επί τη θέα της πρώτης σημαίας ενός απελευθερωθέντος τμήματος του ελληνικού Έθνους. Ιδίως σι Έλληνες δακρύοντες κατεφίλουν την σημαίαν εκείνην, τις σίδεαναλογιζόμενοι δια το μέλλον της υποδούλου πατρίδος των. Ναι,σημαία εκείνη προεμήνυε την μέλλουσαν ανάστασιν και απελευθέρωσιν του δυστυχισμένου και τυραννισμένου ελληνικού Γένους.,. Γενική τότε εξέσπασε κραυγή από τα χείλη των ομογενών:«Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !»«Ζήτω η ελευθέρα Επτάνησος !»Η ΠΟΜΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙΠροσεφέρθησαν αναψυκτικά κατά το τουρκικόν έθιμον και τέλοςεπτανησιακή πρεσβεία ανεχώρησεν, ακολουθούμενη υπό πολλών Ελλήνων και άλλων ξένων και Μουσουλμάνων. Εξελθούσα της Υψηλής Πύλης ανήλθεν επί των αναμενόντων ίππων, και επροχώρησε κατευ&υνόμενη προς τα Πατριαρχεία, όπως η νέα Πολιτεία, η σημαία της και το Σύνταγμα ευλογη θούν υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου, ως εθνάρχου του ελληνικού Γένους.Προηγείτο ο Κεφ αλλήν πλοίαρχος έφιππος, φέρων επί των χειρών του τον κοντόν της ανεμιζόμενης σημαίας, ηκολούθει τάγμα Γενιτσάρων και Τσασύσηδων και κατόπιν ήρχετο η πρεσβεία.παρέλασις ήτο μεγαλοπρεπεστάτη. Όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως είχον εξέλθει εις τους δρόμους, από τους οποίους θα διήρχετο η πομπή, όπως παρακολουθήσουν το σημαντικώτερον γεγονός της Φυλής, ύστερα από δουλείαν 350 χρόνων, την τελετήν της απελευθερώσεως ενός μικρού τμήματος του Έθνους. Τα δάκρυα έρρεον από τα μάτια εκ της συγκινήσεως και άνθη έρραινον την σημαίαν και την πρεσβείαν. ΧιλιάδεςΈλληνες ηκολούθουν την πομπήν, συνεχώς προστιθεμένων και άλλων εις την συράν της παρελάσεως.Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥΕπί τέλους έφθασαν εις την αυλήν των Πατριαρχείων, η οποία επληρώθη ομογενών, καθώς και τα πέριξ. Εκεί σι πληρεξούσιοι αφίππευσαν. Τους υπεδέχθησαν εξ επίσκοποι, με τας χρυσοποικίλτους στολάς των. Τέσσαρες ιερείς εκράτουν το Ευαγγέλιον, άλλοι τον Σταυρόν, άλλοι την εικόνα της θεομήτορος και άλλοι εκείνην του Χριστού. Η πομπή επροχώρησε, έχουσα πάντοτε επί κεφαλής τον Κεφαλλήνα τον φέροντα την ιονικήν σημαίαν, και εισήλθον εις τον πατριαρχικόν ναόν, απαστράπτοντα εξ ανημμένων λαμπάδων και ευωδιάζοντα εκ του λιβανωτσύ. Ο Πατριάρχης ίστατο όρθιος επί του θρόνου και γύρω ολόκληρος η Ιερά Σύνοδος εκ μητροπολιτών. Οι πληρεξούσιοι προσεκύνησαν τον Αρχηγόν της Εκκλησίας, ο οποίος δακρύων ηυλόγησεν αυτούς και κατόπιν την σημαίαν καθώς και το Σύνταγμα, τα οποία και ησπάσθη... Ηκολούθησε σεμνή ιεροτελεστία, δοξολογία και δέησις υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, όπως κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Κατά το πέρας της η εκκλησία αντήχησε και πάλιν από την κραυγήν των παρευρεθέντων εκεί.«Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !»«Ζήτω η ελευθέρα Επτάνησος !»«Πολλά τα έτη της πολιτείας !»Ο Πατριάρχης κατήλθε του θρόνου και συνοδευόμενος υπό της Ιεράς Συνόδου ηγήθη της πομπής, ήτις εξελθούσα του ναού κατηυθύνθη εις το Συνοδικόν. Είποντο η σημαία, η πρεσβεία και πλήθη ομογενών, τα οποία ανήλθον εις την μεγάλην πατριαρχικήν αίθσυσαν. Ο εθνάρχης ησπάσθη και πάλιν την σημαίαν και το Σύνταγμα, καθώς και τους πληρεξσυσίους. Επηκολούθησε δεξίωσις. Προσεφέρθησαν καφές, ποτά και γλυκίσματσ. Και πάλιν ήχησαν ευχαί υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, τέλος δ’ έληξεν η υποδοχή παρά τω Πατριάρχη. Προσκυνήσαντες και ασπασθέντες τας χείρας του ανεχώρησαν εκ του πατριαρχικού οίκου. Εφιππεύσαντες δε και πάλιν, διήλθον δια των αυτών οδών, κατευθυνόμενοι εις την αποβάθραν του Βαχρέ. Τα συνηγμέναπλήθη των ομογενών εν συγκινήσει και δακρύοις εχαιρέτων την ιονικήν σημαίαν και τους πληρεξουσίους καθώς και την ακολουθίαν των. Όταν έφθασαν εις την αποβάθραν εσήλθον εις πολυτελές πλοιάριον Το προσφερθέν υπό Του Σουλτάνου. Επί της πρώρας ανεπετάσθη η ιονική σημαία.Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣΕυθύς δε ως εξεκίνησε, πλήθος ελληνικών λεμβών και ακατίων συνώδευσε το πλοιάριον των πληρεξουσ Μόλις έφθασε προ των ναυλοχούντων πολεμικών της Ρωσίας και της Αγγλίας, ταύται εχαιρέτισαν δια 21 κανονιοβολισμών την πρώτην ελληνικήν σημαίαν. Πλείστα ελληνικά πλοία ελλιμενισ μένα εκεί, σπετσιωτικα και υδραΙκά, εχαιρέτισαν επίσης την ιονικήν σημαίαν δια 21 κανονιοβολισμών! Ολόκληρος ο Κεράτιος Κόλπος αντήχει εκ ζητωκραυγών και κανονιοβολισμών. Η χαρά ήτο γενική και μάλιστα μεταξύ των ομογενών και των ξένων. Τα Πρόσωπα των Ελλήνων έλα μπον εξ υπερηφανείας και ελπίδων. Τα μάτια εβούρκωναν εκ συγκινήσεως προ του πρωτοφανούς εκείνου δια τον Ελληνισμόν θεάματος. Όταν τέλος η λέμβος έφθασεν εις το Τόπ Χανέ, τα οθωμανικά πολεμικά πλοία εχαιρέτισαν την ιονικήν σημαίαν δια πυκνών κανονιοβολισμών, η δε εκεί τοποθετημένη οθωμανική πυροβολαρχία ήρχισε βάλλουσα, τιμή ήτις δια πρώτην φοράν απενέμετο εις ξένην σημαίαν από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1453! Αυτός ο Σουλτάνος λέγεται ότι παρηκολούθησε την πομήν εκείνην.ΠΩΣ ΘΑ ΕΔΗΛΟΥΤΟ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟΝΩς δείγμα της υποταγής των νήσων προς την Τουρκίαν, η ιονική σημαία Θα υψώνετο επί τινος ιονικού πλοίου επισήμως. Τούτο διερχόμενον κάτωθεν των ανακτόρων του Βοσπόρου Θα εχαιρέτα, εις δήλωσιν της υποτελείας της Επτανήσου προς τον Σουλτάνον. Πράγματι η τοιαύτη εορτή ωρίσθη υπό των Τούρκων δια την 2Οήν Μαρτίου του 1801.Η ΤΕΛΕΤΗΙδού πως την περιέγραψεν αυτόπτης, παραστάς εις αυτήν:Το πλοίον «Παναγία Τριάς», ανήκον εις τον Κεφαλλήνα Γεράσιμον Κοντογσύρην, εκπλεύσαν από της αποβάθρας του ΚαράκιοΙ κατηυθύνθη προς τα ασιατικά παράλια κ’ έπλευσεν είτα προς τας Πριγκηποννήσσυς άνευ σημαίας. Ολίγον ύστερον, ο επιτετραμμένος της Πολιτείας Λευκόκιλος, μετά του διερμηνέως, του γραμματέως της πρεσβείας και άλλων Επτανησίων, ήρχοντο επιβαίνοντες λέμβων εις συνάντησιν του πλοίου. Ανελθόντων απάντων επί του πλοίου τούτου εψάλη αγιασμός παρά του προσκληθέντος ιερέως, ευλογηθείσα 8’ η σημαία της Επτανήσου ανεπετάσθη ιτρώτην ήδη φοράν επί του ιστού του πλοίου, χαιρετισθείσα δια τινων κανονιοβολισμών. Το πλοίον επληρώθη αμέσως υπό πλήθους των συρρευσάντων εμπόρων και πλοιάρχων Επτανησίων. Ωθούμενον δε υπό ουρίου ανέμου έπλεε πλησίστιον και εχαιρέτα δι’ είκοσι και ενός κανονιοβολισμών, καθ’ ήν στιγμήν παρέκαμπτε το ακρωτήριον, όπου υψούνται εντός αειθαλούς άλσους τα σουλτανικά ανάκτορα. Είτα στρέψαν την πρώραν κατη’υθύνθη εις Τόπ Χανέ, όπου εχαιρέτισε και αντεχαιρετίσθη. Τα εκεί πλησίον ελλιμενισ μένα πλοία διαφόρων εθνών ύψωσαν τας σημαίας των, μεταξύ δε τούτων τέσσαρα επτανησιακά ύψωσαν το πρώτον τότε την εθνικήν σημώαν, λαβόντα προηγουμένως το σχετικόν φφμάνιον. Ο Σουλτάνος εκ των ανακτόρων παρηκολούθησε την εορτήν και ησθάνθη ιδιαιτέραν χαράν δια την ύψωσιν της ιονικής σημαίας, η οποία ήτο και σημαία των νέων υποτελών του..

Η γνήσια σημαία στο Ιδρυμα Φωκά-Κοσμετάτου(Αργοστόλι)

 

Στή συλλογή του Λάμπρου βρίσκονταν το μετάλλιο

το οποίο όμως, όπως τονίζει, δεν γνωρίζει εάν κατασκευάστηκε επί Ρώσων ή Γάλλων και εάν αυτό αφορούσε ένα πρόσωπο ή δόθηκε σέ πολλούς.

Με την νίκη των συμμαχικών στρατευμάτων οι Κεφαλλονίτες έκοψαν το πιό κάτω μετάλλιο

πίσω όψη

ΘΕΟΔΩΡΟC UCCΚΩΦ ΑΡΧΙΝΑΥΑΡΧΟC PUCCIACIAC ARISTOC EVCEBHC 1800

Όπισθεν

ΠACCΩΝ ΤΩΝ ΙΩΝΙΩΝ ΝΙCΩN CΩΤΗΡΙ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ

Παρουσιάζει τους παραθαλάσσιους προμαχώνες του παλιού Φρουρίου της Κέρκυρας με την γέφυρα που ενώνει το Φρούριο με την πόλη καθώς και το νησί του Βίδο.Μεταξύ του Βίδου και του Φρουρίου δύο Τουρκικά πλοία και πίσω από το Βίδο πέντε Ρωσικά και ένα Τούρκικο.

Από το μετάλλιο αυτό προσφέρθηκαν ένα χρυσό στον Ουσακώφ και ασημένια στους πλοιάρχους των Ρωσικών πλοίων.Την χάραξη του μεταλλίου έκανε ο χρυσοχόος από το Αργοστόλι Κωνσταντίνος Βούρβαχης,παππούς του στρατηγού Βούρβαχη που διακρίθηκε στη Γαλλία.

Στον Ουσακώφ προσφέρθηκε το ίδιο έτος από τούς Ιθακήσιους ένα άλλο χρυσό μετάλλιο

πισω όψη

Στη εμπρός όψη ΟΔΥSSEYS

Στη πίσω όψη μια γριφώδης επιγραφή και μάλλον πρέπει να διαβασθεί

ΚΛΕΟΣ ΙΘΑΚΗΣΙΩΝ ΙΠΕΥ

ΘΕΟΔΩΡΕ ΟΥΣΑΚΟΦ

ΔΕΞΕ ΔΩΡΟΝ ΔΕΙΓΜΑ

ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΗΜΟΝ

ΑΩ (1800)

Ο κατασκευαστής αυτού του μεταλλίου ήταν ο Ιθακήσιος χρυσοχόος Τσανέτος Αρσένης ή Λυσιδίκας.

Μετά από πολλές συζητήσεις,προτάσεις,αντιρρήσεις και διαφωνίες των δύο συμμάχων Ρώσσων και Τούρκων δηλ., αποφασίστηκε τα επτά νησιά να αποτελέσουν μια Πολιτεία υπό την κυριαρχία των Τούρκων. Για την ανεξαρτησία της και την τήρηση του Συντάγματος της ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, που θα δημιουργούνταν, εγγυητής ήταν ο Αυτοκράτορας της Ρωσσίας.

 Η συμφωνία αποτελείτο από 37 ;άρθρα

 Η πρωτη σελιδα της Συμφωνίας

Στην Κωνσταντινούπολη μετέβε επιτροπή ως εκπρόσωποι των Επτανησίων για την δημιουργία του Συντάγματος. Οι Αντώνιος Μαρίας Καποδίστριας (3)(πρώην πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη και την Ρωσία) και ο Νικόλαος Σιγούρος (4) ,χωρίς να περιμένουν τους συναδέλφους τους από την Πετρούπολη, συντάξανε αυθαίρετα το νέο Σύνταγμα, με βάσει το προ των Δημοκρατικών Γάλλων ολιγαρχικό τους πιστεύω.Κάποιοι ζήτησαν η σημαία να έχει τον φοίνικα που αναδύεται από τις στάχτες του. Αλλά αυτοί προσκολλημένοι στο παρελθόν τους, επέβαλαν το φτερωτό λεοντάρι της Βενετίας που κρατά με το μπροστά δεξί του πόδι το ευαγγέλιο και επτά βέλη τα οποία προστέθηκαν σαν το σύμβολο της ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.

Η Σημαία

Oi Yπογράφοντες

και τα αντίστοιχα στο Ελληνικό αντίγραφο

 

Το έβλημα της Επτανήσου πολιτείας

Πρόεδρος της Γερουσίας ορίστηκε ο Κόμης Σπυρίδων Θεοτόκης(5

Στο πιο κάτω, εξαιρετικού λόγου, μανιφέστο,τις 26 Ιουνίου 1800 ο Θεοτόκης.......

αναφέρεται για την Ελληνική καταγωγή όλων των πολιτών της Επτανήσου και για την υπακοή στούς νόμους,γιατί σαν τέκνα της Αρχαίας Ελλάδας είναι πλέον ελεύθεροι και ανεξάρτητοι.

Στις 22 Μαρτίου 1800,η Δικαστική Εξουσία τοιχοκόλλησε τούς πιο κάτω κανόνες κύρια για τούς χώρους αναψυχής και τα τυχερά παιγνίδια με στόχο την προστασία της νεολαίας.

Εκείνο που θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μή έχοντας το 1800 Σύνταγμα που να καθορίζει την σημαία και το έμβλημα του κράτους, στα επίσημα έγγραφα υπάρχει σαν σήμα η "απήδαυλος ναυς"

Μέχρι την ψήφιση του Συντάγματος (1803) η Διοίκηση έβγαλε οδηγίες και νόμους όπως:

Συγκέντρωση λαδιού

Οδηγίες πρός τον πληθυσμό για την αντιμετώπιση θανατηφότου επιδημίας

Νόμος, σε δίγλωσση ανακοίνωση, για τιν διορισμό επιτρόπων στίς συνοικίες και στις συντεχνίες τονίζοντας ότι δέν πρέπει οι επίτροποι να προέρχονται από την τάξην των ευγενών αλλά να είναι οι γεροντότεροι.

Φαίνεται ότι οι οδηγίες για τα κέντρα αναψυχής δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα έτσι το 1801 τοιχοκολήται αυστηρή εγκύκλιος της τότε αστυνομίας με αυστηρές κυρώσεις και μάλιστα αναφέρεται ότι το το βράδυ τα μέρη αναψυχής Μπάρ,Ταβέρνες,καφενεία κ.λ.π. θα κλείνουν υποχρεωτικά από την στιγμή που θα περνούσαν στρατιώτες στούς δρόμους κρούοντας τύμπανα.

(Deputazione στα Ιταλικά συμαίνει Επιτροπή εξού και στην Κερκυραϊκή διάλεκτο ΔΕΠΟΥΤΑΤΖΙΟΝ)

Προκύρηξη για την πιστή εφαρμογή των νόμων.

Το νέο Σύνταγμα ήλθε στην Κέρκυρα με επίσημο τελετή το 1803.(α)

Το 1804 δημοσιεύτηκε και ο Δικαστικός Κώδικας.(α)

Η υποτέλεια όμως της Πολιτείας στούς Τούρκους και το ολιγαρχικό Σύνταγμα, δεν άρεσαν στο λαό των επτά νησιών με αποτέλεσμα να έχουμε εξεγέρσεις στην Κέρκυρα,Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο και Κύθηρα,με θανάτους,λεηλασίες και φρικώδεις αντεκδικήσεις.

Στην Ζάκυνθο ο Μαρτινέγκος αφαίρεσε την εξουσία από τους ευγενείς και διοικούσε το νησί κατά βούληση κηρύσσοντας το ανεξάρτητο. Όταν η Γερουσία έστειλε Τούρκικα πλοία για να επιβάλουν την τάξη ο Μαρτινέγκος ανάθεσε την στρατιωτική διοίκηση στον αξιωματικό του Βρετανικού στρατού Κάλλεντερ ενώ άνθρωποί του ύψωσαν στο κάστρο την Βρετανική Σημαία στις 24 Φεβρουαρίου 1801.Στην Κεφαλονιά ξέσπασε εμφύλιος ενώ στις 27 Μαίου 1801 ολέθρια στάση ξέσπασε στην Κέρκυρα ανάμεσα στους κατοίκους και στρατιώτες της Τούρκικης φρουράς, εξαναγκάζοντας τον Πρίγκιπα Θεοτόκη να αναθέσει προσωρινά την στρατιωτική διοίκηση του νησιού στον Ρώσο συνταγματάρχη Αστφέρ

Ο Πρόεδρος της Γερουσίας Σπυρ.Θεοτόκης έστειλε για την καταστολή τών εξεγέρσεων ένα σύνταγμα στρατιωτών με διοικητή τον Συνταγματάρχη Νικόλαο Πιέρη ο οποίος νίκησε τους στασιαστές και αποκατάστησε την ηρεμία. Οι Κεφαλλονίτες για το γεγονός αυτό έκοψαν μετάλλιο το οποίο δόθηκε χρυσό στον Πιέρη και αργυρό στούς άλλους αξιωματικούς.

Στην μια όψη γράφει

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑΝ ΚΑΙ ΓΕΝΑΙΩΤΗΤΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ ΕΥΓΝΩΜΩΝ

και παρουσιάζει τείχη οχυρωματικά με ψηλό πύργο στη μέση,πάνω δε από τον πύργο χειραψία και σταυρό.

Στην άλλη οψη γράφει

ΠΡΩΤΗ ΕΝΔΟΞΟΣ ΠΡΑΞΙΣ ΠΟΛΙΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΩΝ ΑΡΜΑΤΩ 3 ΙΟΥΝ .

Το φτερωτό λέοντάρι του Αγ.Μάρκου είναι στραμένο προς τα δεξιά σε βάση όπου είναι γραμμένο το έτος 1801,με το αριστερό πόδι ανυψωμένο πάνω στο ευαγγέλιο και τα επτά βέλη. Πάνω από το ευαγγέλιο πινακίδα με τη χρονιά 1800 έτος της ίδρυσης της πολιτείας.

Η πρώτη εμπλοκή του Ιωάννη Καποδίστρια(6)

(Ο νεαρός γιατρός Ιωαν.Καποδίστριας μόλις επέστρεψε από τις σπουδές του.).(α)

με τα κοινά της Επτανησιακής Δημοκρατίας έγινε μέσω του πατέρα του όταν και κλήθηκε να τον αντικασταστήσει. Ο Αντώνιος - Μαρία Καποδίστριας είχε αναλάβει μαζί με τον Νικόλαο Σιγούρο να αποκαταστήσει την τάξη στα νησιά του Ιονίου και να εφαρμόσει το σύνταγμα. Λόγω όμως προσωπικού κωλύματος, αντικαταστάθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στις αρχές Μαΐου ο Ιωάννης έφτασε με τον Σιγούρο στην Κεφαλλονιά, όπου η κατάσταση είχε ξεφύγει απο τον έλεγχο λόγω της διαμάχης των τοπικών οικογενειών για την κατάληψη της εξουσίας. Αφού κατάργησαν την τοπική κυβέρνηση, ως αυτοκρατορικοί επίτροποι, ανέλαβαν οι ίδιοι προσωπικά την εξουσία του νησιού. Μέχρι το τέλος Ιουνίου, ο Καποδίστριας και ο Σιγούρος είχαν καταφέρει να εδραιώσουν την τάξη και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους στασιαστές. Η παραμονή τους παρατάθηκε μέχρι και τις αρχές Σεπτεμβρίου, οπότε και επέστρεψαν στην Κέρκυρα.

Τις 5 Σεπτεμβρίου του 1801 θεσπίστηκε η σύσταση Νομισματοκοπείου, το δε θεσπισμα τοιχοκολλήθηκε στα Ιταλικά και στά Ελληνικά.Για το μέν στα Ιταλικά δεν μπορούμε να πούμε τίποτε, αλλά για το Ελληνικό κείμενο θα το παραθέσω όπως ακριβώς τυπώθηκε κρατώντας πιστά την ορθογραφία,τα πνεύματα και τους τόνους.Όπως γράφει και ο Παύλος Λάμπρος θα πρέπει να γνωρίσουμε σε ποια κατάσταση ήταν η Ελληνική Γλώσσα στα Επτάνησα τις αρχές του 19ου αι.

Tο Νομισματοκοπείο που αναφέρεται στο πάνω θέσπισμα έγινε στη περιοχή της Γαρίτσας.Εκεί κότηκαν νομίσματα χάλκινα των μιας,πέντε και δέκα γαζετών.

ΣΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΣΙΑ

Έχει προτομή του λεονταριού του Αγ.Μάρκου με στεφάνι στο κεφάλι και κρατά με τα μπροστινά του πόδια το ευαγγέλιο και τα επτά βέλη.Ζύγιζε 17 γραμ.

Όπισθεν

10

GAZETTE

1801

ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ * ΠΟΛΙΤΕΙΑ *

Η προτομή του λεονταριού όπως στο προηγούμενο νόμισμα.Ζύγιζε 36 γραμ.

Όπισθεν

-10-

ΓΑΖΕΤΑΙΣ

1801

ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ *

Η προτομή του λεονταριού όπως στο προηγούμενο νόμισμα.Ζύγιζε 23 γραμ.

-5-

GAZZETE

*1081*(λάθος)

ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ *

Η προτομή του λεονταριού όπως στο προηγούμενο νόμισμα.Ζύγιζε 22 γραμ.

Όπισθεν

*5*

ΓΑΖΕΤΑΙΣ

-1801-

ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ *

Η προτομή του λεονταριού όπως στο προηγούμενο νόμισμα.Ζύγιζε 5,6 γραμ.

Όπισθεν

-1-

ΓΑΖΕΤΑ

-1801

Διάφορες μικροπαραλλαγές του αυτού νομίσματος.

Η Ρωσία απέστειλε στα Επτάνησα στρατεύματα με επικεφαλής τον Ζακυνθινό κόμη, Γεώργιο Μοτσενίγο,διπλωμάτη της Ρωσίας στην Τοσκάνη. Ο κόμης Μοτσενίγος αποβιβάστηκε στην Κέρκυρα στις 16 Αυγούστου 1802 με σκοπό να αποκαταστήσει την ειρήνη και την σταθερότητα στα νησιά.

Ο ίδιος ο Μοντσενίγος άμεσα με προκύρηξη του, γνωρίζει στούς πολίτες την άφιξή του σαν απεσταλμένος του Τσάρου για να επιβάλλει την τάξη στη Επτάνησο Πολιτεία.

 

Προκύρηξη πρός τον λαό από τον Γεώργιο Μοντσενίγο για το πώς σκέπτεται την διοίκηση των Νησιών.

Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Μοντσενίγου ο Πρόεδρος της Γερουσίας αναφερόμενος στις ταραχές που έχουν δημιουργηθεί, εκδίδει διάταγμα με το οποίο ορίζει διοικητές (Δελεγάτους από την Ιταλική λέξη delegato που σημαίνει παραχωρώ εξουσία) σέ ολα τα νησιά.Μάλιστα καθορίζει την μή εντοπιότητα του κάθε διοηκητή.Τα ονόματα τους και ο τόπος καταγωγής αναφέρονται στο διάταγμα

Παράλληλα ο της Κέρκυρας εκδίδει αυστηρότατες οδηγίες προς τους κατοίκους του νησιού και αναγγέλει και αυστηρότατες ποινές.

Επίσης ο Πρέδρος κοινοποιεί την οργάνωση του κράτους

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Ιωάννης Καποδίστριας στάλθηκε από τους Ρώσους, που είχαν πια την εξουσία στα Επτάνησα, στην Κεφαλλονιά για να επιβάλλει για ακόμη μια φορά την τάξη. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Κέρκυρα για να διοριστεί τον Απρίλιο του 1803 γραμματέας του Κράτους, στο τμήμα των εξωτερικών υποθέσεων, η αρμοδιότητα του οποίου ήταν η αλληλογραφία με τους επιτετραμμένους της Δημοκρατίας στο εξωτερικό

Ο Μοντσενίγος,εκτός τών καθηκόντων του πρός την Ρωσία,ήταν ένας Έλληνας που φρόντιζε την βελτίωση κάθε κλάδου παροχής υπηρεσιών και επιθυμούσε πολύ την ανάπτυξη τηε παιδείας. Απόδειξη αυτού είναι και τα δύο μετάλλια που δινόντανε στους άριστους μαθητές.

ΕΤΟC ΠΙ ΤΗC ΠΟΛΙΤΕΙΑC. ΚΟΡΚΥΡΑ

Παρουσιάζει υπτάμενο Πήγασο

Όπισθεν

ΗΒΟΥΛΗ

ΤΩΙ ΦΙΛΟΜΟΥCΩΙ

ΝΕΩΙ

ΔΙΑ ΤΑΣ ΧΡΗΣΤΑC

ΕΛΠΙΔΑC

μέσα σε στεφάνι από κλάδους ελιάς.

ΕΤΟC ΠΙ ΤΗC ΙΟΝΙΚΗC ΠΟΛΙΤΕΙΑC

Με τη κεφαλή της Παλλάδας Αθηνάς προς τα δεξιά και κάτω από αυτήν πλώρη πλοίου.

¨Οπισθεν

Ο ΡΩCCΙΚΟC

ΠΛΗΡΕΞΟΥCIOC

ΤΩΙ ΝΕΩΙ

CΠΟΥΔΗC

ΕΝΕΚΕΝ

Μέσα σε δρύϊνο στεφάνι.

Με την συνθήκη του του Τιλσίτ τις 26/8 Ιουλίου 1807 η Επτάνησος Πολιτεία παραχωρήθηκε στούς Αυροκρατορικούς Γάλλους.Αν και ο Ναπολέοντας διέταξε 'οπως διατηρηθεί το εις την Επτάνησο συνταγματικό πολίτευμα, ο διοικητής των γαλλικών στρατευμάτων Cesar Berthier(7) κατέβασε την επτανησιακή σημαία και ανύψωσε την Γαλλική. .Τελικά η Δημοκρατία της Επτανήσου έγινε μία από τις επαρχίες της Γαλλικής αυτοκρατορίας

.Για την ουσιαστική κατάργηση του Συντάγματος αλλά και την αυταρχική διοίκηση των Γάλλων,υπήρξαν πολλά παράπονα εκ μέρους των πολιτών των επτά νησιών.

Όλη η πολιτική του Berthier δυσαρεστησε τον Ναπολέοντα. Στις 28 Μαρτίου 1808 , αντικατέστησε την κυβέρνησή του με επικεφαλής τον αναπληρωτή του Berthier, Donzelot(8).

Η Αγγλία είχε αναπτύξει μέρος του στόλου της της Μεσογείου, στο Ιόνιο πέλαγος.Οι ευγενείς της Ζακύνθου και της Κεφαλληνίας ζήτησαν από τον στόλαρχο των Βρετανικών δυνάμεων της Μεσογείου παρακαλόντας τον να επέμβει για να τους γλυτώσει από την ελεεινή κατάσταση που βρισκόντανε.

Έτσι λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 1809 τρία Αγγλικά πολεμικά έφθασαν στη Ζάκυνθο με 3.000 στρατιώτες υπό τη διοίκηση του στρατηγού John Oswald(9) ,στη συνέχεια κατέλαβαν την Κεφαλλονιά,τα Κύθηρα και την Ιθάκη.Τον Απρίλιο του 1810 κατέλαβαν και την Λευκάδα.

Επειδή η κατάληψη της Κέρκυρας ήταν,πρός στιγμή,αρκετά δύσκολη επιχείρηση, εγκατέστησαν σαν διοικητικό κέντρο την Ζάκυνθο.Πιο συγκεκριμένα οι Άγγλοι ορίζουν την Ζάκυνθο ως πρωτεύουσα ( αποδείχτηκε προσωρινή) του Κράτους του Ιονίου.Εκεί ευρίσκετο το Γενικό Στρατηγείο των Αγγλικών δυνάμεων του Ιονίου Πελάγους και το Ναυαρχείο.Στη Ζάκυνθο το 1813 βρισκόντανε 11.000 Άγγλοι στρατιώτες.

Οι Ιθακήσιοι όπως έφτιαξαν μετάλλιο για τον Ουσακώφ έφτιαξαν χρυσό και για τον Όσβαλντ

Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΙΓΟΣ ΟΣΒΒΑΛΔ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ

Τρόπαιο με δύο κανόνια,τρείς λόγχες,δύο σάλπιγγες και δύο σημαίες. Προτομή του Όσβαλντ κοιτώντας πρός δεξιά κρατόντας στο χέρι ξίφος.Κάτω αωια΄.

Όπισθεν

Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ

ΔΟΡΟΝ ΣΟΙ ΕΥΓΝΟΜΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΙΘΑΚΙΣΥΟΙ

Ο Οδυσσέας στέκεται πάνω σε βάθρο και κοιτά προς αριστερά.Φορεί θώρακα και ξίφος,στα δέ αριστερά κρατάει ασπίδα και λόγχη.Κάτω από αυτόν κλαδιά δάφνης.

To μετάλλιο αυτό το έφτιαξε ο Τσανέτος Αρσένης που είχε φτιάξει και το μετάλλιο του Ουσακώφ.

Οι Κεφαλλονίτες είχαν διορισμένο από τους Άγγλους διοικητή τον Ελβετό Charles Philippe De Bosset(10). Ο άνθρωπος αυτός έφτιαξε πολλά ωφέλιμα έργα στο νησί,μεταξύ αυτών και τη γέφυρα του Δράπανου, που πήρε και το όνομά του. Οι κάτοικοι του νησιού δικαίως του έδωσαν χρυσό μετάλλιο

ΚΑΡΟΛΩΙ ΦΙΛΙΠΠΩΙ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------Α

ΔΕ ΒΟΣΣΕΤ -----------------------------------------------------------------------------------------------------------CARLO FILIPPO

ΑΡΙΣΤΩΙ ΗΓΕΜΟΝΙ----------------------------------------------------------------------------------------------------- DE BOSSET

ΚΑΙ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- OTTIMO REGGITORE

ΚΟΣΜΗΤΟΡΙ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ED

ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΑΥΤΙΣ-------------------------------------------------------------------------------------------------- ILLVSTRATORE

Η ΒΟΥΛΗ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- DI QVEST' ISOLA

ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ΙL

Α΄ΩΙΓ -------------------------------------------------------------------------------------------------------------CORPO AMMINISTRATIVO

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------CEFALENO

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------MDDCCCXII

Στεφάνι από κλαδί ελιάς και φοίνικα-------------------------------------------------- Στεφάνι από κλαδί ελιάς και δρύ

Ο Παύλος Λάμπρος αναφέρει ότι το 1811 οι Ζακυνθινοί προσέφεραν χρυσό μετάλλιο στον Άγγλο Στρατηγό JOHN STUARD(11).

Το μετάλλιο αυτό έγραφε από την εμπρος μεριά:

ΑΡΕΤΗΣ ΕΡΓΟΝ Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Παρουσίαζε άγγελο που προσέφερε κλαδί ελιάς στην Αθηνά και στην πίσω όψη έγραφε:

ΙΩΑΝΝΗΙ

ΣΤΟΥΑΡΤ ΚΟΜΗΤΙ

ΙΠΠΟΤΗΙ ΑΝΔΡΙΩ

ΑΓΓΛΩΝ ΕΝ ΜΕΣΟΓΕΙΩ

ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΙ

ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ

ΖΑΚΥΝΘΙΟΙ

ΑΩΙΑ

Το μετάλλιο αυτό κατασκευάστηκε από τον νεαρό στην ηλικία Γεώργιο Διαμαντή Μπάφα,τεχνίτη από τούς Καλαρρύτες της Ηπείρου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

(Τα περισσότερα αφορούν μέχρι το τέλος της ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ)

1)Σπυρίδων Λάμπρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Σπυρίδων Λάμπρος

Ο Σπυρίδων Λάμπρος (1851- 23 Ιουλίου 1919) ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος και ιστορικός.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1851 στην Κέρκυρα και ήταν γιός του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου. Σπούδασε ιστορία στην Λειψία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στην Βιέννη και ήταν μαθητής του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Το 1890 έγινε καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της Παλαιογραφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου (1893-1894, 1912-1913). Από το 1903 εξέδιδε το περιοδικό «Νέος Ελληνομνήμων», που καθιερώθηκε διεθνώς ως σημείο αναφοράς για τη Μεσαιωνική και νεώτερη Ελληνική ιστορία. Το 1916 διορίστηκε απο τον Βασιλιά πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε μεχρι το 1917. Με την επάνοδο του Βενιζέλου εξορίστηκε στην Ύδρα και στην Σκόπελο ενώ δημεύτηκε και η περιουσία του.

Απεβίωσε στην Σκόπελο το 1919 λόγω κακουχιών. Κόρη του ήταν η Λίνα Τσαλδάρη.

Έργα του

Σπυρίδων Λάμπρος (1878). Αι Αθήναι περί τα τέλη του δωδέκατου αιώνος κατά πηγάς ανέκδοτους. Αθήνα: Τυπογραφείο της Φιλοκαλίας. http://www.archive.org/details/haiathnaiperita00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1880). Μιχαήλ Ακομινάτου του Χωνιάτου - Τα Σωζόμενα (Τόμος Β'). Αθήνα: Τυπογραφείο Παρνασσού. http://www.archive.org/details/taszomenataplei00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1882). Κερκυραϊκά Ανέκδοτα. Αθήνα: Τυπογραφείο Παρνασσού. http://www.archive.org/details/kerkyraikaanekd00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1886). Ιστορία της Ελλάδος (Τόμος Α'). Καρόλου Μπεκ. http://www.archive.org/details/historiatshella03lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1888). Ιστορία της Ελλάδος (Τόμος Β'). Καρόλου Μπεκ. http://www.archive.org/details/historiatshella04lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1892). Ιστορία της Ελλάδος (Τόμος Γ'). Μπεκ και Μπαρτ. http://www.archive.org/details/historiatshella00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1892). Αποκαλύψεις περί του μαρτυρίου του Ρήγα. Αθήναι: Εστία.

Σπυρίδων Λάμπρος (1896). Οι Ευεργέται και Καθηγηταί του Εθνικού Πανεπιστημίου. Αθήνα: Εστία.

Σπυρίδων Λάμπρος, Ν. Γ. Πολίτης (1896). Die Olympischen Spiele 776 - 1896 (Τόμος Α'). Αθήνα, Λειψία, Λονδίνο: Καρλ Μπεκ, F. Volckmar, H. Grevel and co. http://www.aafla.org/6oic/OfficialReports/1896/1896.pdf. Ανακτήθηκε την 14 Απριλίου 2010.

Σπυρίδων Λάμπρος (1898). Ιστορία της Ελλάδος (Τόμος Δ'). Καρόλου Μπεκ. http://www.archive.org/details/historiatshella02lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1908). Ιστορία της Ελλάδος (Τόμος ΣΤ'). Μπεκ και Μπαρτ. http://www.archive.org/details/historiatshella01lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1898). Κατάλογος των εν τη κατά την Άνδρον Μονή της Αγίας Κωδικών. Αθήνα: Εστία. http://www.archive.org/details/katalogostnentk00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1902). Αθηναίοι Βιβλιογράφοι και κτήτορες Κωδικών κατά τους μέσους Αιώνας και επί Τουρκοκρατίας. Αθήνα: Εστία. http://www.archive.org/details/athaioibibliogr00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1902) (in Ελληνικά με έναν πρόλογο στα Λατινικά). Έκθεσις Χρονική. AMS Press. http://www.archive.org/details/ecthesischronic01lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

Σπυρίδων Λάμπρος (1903). Ελληνίδες Βιβλιογράφοι και Κυρίαι Κωδικών κατά τους μέσους αιώνας και επί Τουρκοκρατίας. Αθήνα: Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. http://www.archive.org/details/hellnidesvivlio00lampgoog. Ανακτήθηκε την 10 Οκτωβρίου 2009.

2)Θεόδωρος Ουσάκωφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Θεόδωρος Ουσάκωφ, ή Ουτσάκωφ (1743-1817), ήταν Ρώσος ναύαρχος.

Βιογραφία

Κατά τον Β' Ρωσοτουρκικό πόλεμο καταναυμάχησε τον στόλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Κερτς το 1790. Στις 1 Οκτωβρίου του 1798 μετά από Ρωσοτουρκικές συσκέψεις στη Κωνσταντινούπολη ο Ουσάκωφ αναλαμβάνοντας αρχηγός του Ρωσοτουρκικού στόλου και με υπαρχηγό τον Καντήρμπεη αποπλέει από την Κωνσταντινούπολη και πλέει στη θαλάσσια περιοχή των Επτανήσων όπου και καλεί με την ιστορική προκήρυξή του στις 16 Νοεμβρίου του 1798 τους Κερκυραίους σε επανάσταση, κατά της ασέβειας και αθεΐας των Γάλλων, μεταφέροντας και ειδική πατριαρχική εγκύκλιο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄.

Μετά δε και τη συνομολόγηση της Ρωσοτουρκικής συμμαχίας του 1799, ο Ουσάκωφ προχώρησε με τη στρατιωτική βοήθεια των Τούρκων στη κατάληψη και κατοχή της Επτανήσου από τα Ρωσοτουρκικά στρατεύματα, δίνοντας τέλος στην προηγούμενη Γαλλοκρατία των Επτανήσων.

3)Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο κόμης Αντόνιο Μαρία Κάπο ντ' Ίστρια, από το Antonio Maria di Capo d' Istria (Κόμης του Ακρωτηρίου της Ιστρίας), (1741-1819) ήταν πολιτικός της Κέρκυρας, μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου, έφορος και πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη και την Ρωσία.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και καταγόταν από την αρχοντική Κερκυραϊκή οικογένεια Καποδίστρια. Μαθήτευσε κοντά στον Νικηφόρο Θεοτόκη και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στην Πάντοβα. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και αναμείχθηκε με την πολιτική.

Το 1760 έγινε μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου του νησιού και αργότερα διορίστηκε έφορος και πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη και την Ρωσία. Το 1799 συμπεριλήφθηκε στην δωδεκαμελή διπλωματική επιτροπή που στάλθηκε στην Αγία Πετρούπολη και στην Υψηλή Πύλη με σκοπό να πετύχουν την έγκριση συντάγματος. Το 1800 μαζί με τον Σιγούρο συνέταξε το νέο σύνταγμα, με την εφαρμογή του οποίου επιφορτίστηκε, όντας παράλληλα αυτοκρατορικός επίτροπος. Είχε τιμηθεί από την Ρωσία με τον τίτλο του Ιππότη της Ιερουσαλήμ και διατηρούσε τον τίτλο του κόμη. Το 1801 τον αντικατέστησε ο γιος του, Ιωάννης.

Απεβίωσε το 1819 στην Κέρκυρα. Ήταν παντρεμένος με την Διαμαντίνα Γονέμη, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας, και είχε τέσσερα παιδιά, τον Βιάρο, τον Ιωάννη Καποδιστρια, τον Αυγουστίνο και τον Γεώργιο Καποδιστρια (κατοικο Βατου Κερκυρας θεση στην οποια διατηρουσε η οικογενεια Βιτορι αρχοντικη κατοικια και την οποια επισκεπτοταν συχνα η και εμενε απο την γεννηση του ο αδελφος του Ιωαννης Καποδιστριας). Ο μοναδικός που παντρεύτηκε ήταν ο Γεώργιος του οποίου απόγονοι ήταν η Μαρία Καποδίστρια, δισέγγονή του, η οποία δώρισε και την έπαυλη της οικογενείας στη θέση Κουκουρίτσα στην Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, στη Φιλαρμονική Εταιρία Κερκύρας και στην Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών, και η ηθοποιός Ναταλία Καποδίστρια.

4)Νικόλαος Σιγούρος (1730-1803)

Από ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1730. Έγινε μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου Ζακύνθου. Το 1791 έγραψε περιγραφή του μεγάλου σεισμού που συγκλώνισε τη Ζάκυνθο το έτος εκείνο.Το Οκτώβριο του 1798 ήταν από τούς ανθρώπους που υποδέχθηκαν στο νησί τον Ρώσο Ναύαρχο Ουσακώφ.Στις 25 Οκτωβρίου του 1800 μαζί με τον Καποδίστρια μετέβει στην Κωνσταντινούπολη για να διαπραγματευτεί το Σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας

5)Σπυρίδων Γεώργιος Θεοτόκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Σπυρίδων Γεώργιος Θεοτόκης (1722-1803) ήταν Έλληνας πολιτικός και λόγιος. Γεννήθηκε στη Κέρκυρα και ήταν γόνος της ιστορικής οικογένειας των Θεοτόκηδων.

Κατά τη κατάληψη της Κέρκυρας από τον Γάλλο στρατηγό Ζαντιλύ εκλέχθηκε πρόεδρος της Κυβέρνησης. Όταν καταλύθηκε αυτή ανέλαβε πρόεδρος της Κεντρικής Διοίκησης, θέση που διατήρησε μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου του 1799 όταν έφυγαν οι Γάλλοι από την Κέρκυρα. Στη συνέχεια επι ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ αναδείχθηκε πρόεδρος της Επτανησιακής Γερουσίας όπου και επεδίωξε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Σπυρίδων Γεώργιος Θεοτόκης δημοσίευσε επίσης διάφορες πραγματείες και ποιήματα στην ιταλική και λατινική γλώσσα.

6) ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Το 1800 τα επτά νησιά του Ιονίου αναγνωρίστηκαν ως αυτόνομο και ελεύθερο κράτος υπό την επικυριαρχία της Πύλης. Τη διακυβέρνηση των νησιών ανέλαβαν οι πρόκριτοι με την καθιέρωση συντάγματος που ονομάσθηκε «Βυζαντινόν».

Οι Αντώνιος Καποδίστριας και Νικόλαος Σιγούρος ανέλαβαν ως εντολοδόχοι της Πύλης να εφαρμόσουν το σύνταγμα στα νησιά της Επτανήσου Πολιτείας. Ο πατέρας του Αντώνιος Καποδίστριας όρισε αντικαταστάτη του, όπως είχε το δικαίωμα, τον γιό του Ιωάννη.

Σε ηλικία, λοιπόν, 25 ετών ο Ιωάννης Καποδίστριας πήγε στην Κεφαλλονιά και πέτυχε τα εξής:

την ειρήνευση του τόπου

την εδραίωση της πολιτικής τάξεως

την αποδοχή του συντάγματος

τον συμβιβασμό με τον επικηρυγμένο Ευστ. Μεταξά κατόπιν πολυώρων διαπραγματεύσεων.

Το 1802 ίδρυσε την Ιατρική Εταιρεία Κέρκυρας

Το 1803 ως Γραμματέας της Επικρατείας ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Κράτους και επιτυγχάνονται τα εξής:

Η Ελληνική γλώσσα αναγνωρίσθηκε ως επίσημη γλώσσα της Ιονίου Πολιτείας.

Ψηφίσθηκε νέο Σύνταγμα.

Aναδιοργανώθηκε η εκπαίδευση.

· Iδρύθηκε η σχολή της Τενέδου στην Κέρκυρα, η οποία είναι η πρώτη Ελληνική σχολή δημόσιας εκπαίδευσης (5 Νοεμβρίου 1805), όπου φοιτούσαν υποχρεωτικά για δύο χρόνια όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι κληρικοί.

· Ιδρύθηκαν σαράντα σχολεία στοιχειώδους εκπαίδευσης σε όλα τα Επτάνησα (έως τον Φεβρουάριο του 1807 είχαν φοιτήσει 120 νέοι).

· Ιδρύθηκε το Εθνικό Γυμνάσιο Επιστημών, Γραμμάτων και Ναυτικής Τέχνης στην Κεφαλλονιά.

Ιδρύθηκε η περίφημη Ιόνιος Ακαδημία στην Κέρκυρα, η οποία είχε ως στόχο την ανάπτυξη και αξιοποίηση του ορυκτού και φυτικού πλούτου των Επτανήσων και την καλλιέργεια των γραμμάτων και των τεχνών.

Ιδρύθηκε Ελληνικό τυπογραφείο, στο οποίο τυπώθηκε και ο "Θούριος" του Ρήγα Φεραίου.

Ως έκτακτος στρατιωτικός διοικητής της Αγ. Μαύρας (Λευκάδος) το Μάιο του 1807, προκειμένου να αποκρουσθεί η επίθεση του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, οργάνωσε την άμυνα του νησιού ως εξής:

Εκ της θαλάσσης και εκ της ξηράς με τη διάνοιξη μεγάλης τάφρου, την οποία προάσπιζαν τρία πυροβολοστάσια.

Κάλεσε σε συνεργασία πολλούς οπλαρχηγούς, όπως τον Αντώνη Κατσαντώνη, τον Κίτσο Μπότσαρη, τον Λάμπρο Τζαβέλα, τον Γρίβα, τον Βαρνακιώτη, τον Μπουκουβάλα κ.ά. Λέγεται ότι εκεί γνώρισε για πρώτη φορά και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το μεγαλύτερον, το θαυμαστότερον, το ελληνικώτερον κατόρθωμα του αειμνήστου Καποδιστρίου υπήρξεν η εν Λευκάδι συγκέντρωσις όλων των ενδοξωτέρων καπετανάτων της Ρούμελης προς υπεράσπισιν της κινδυνευούσης Λευκάδος, και ο αδελφικός σύνδεσμος, όστις προέκυψεν εκ της συγκεντρώσεως ταύτης μεταξύ των σημαντικωτέρων οπλαρχηγών της δουλωμένης Ελλάδος. Οι κλέφται μεταμορφώθησαν εις κλεφτουριάν, δηλαδή απέβαλον την ιδέαν της ατομικής κεχωρισμένης κατά των εχθρών αντιδράσεως και συνησπίσθησαν και συνετάχθησαν υπό την αρχηγίαν του Κατζαντώνη εις στρατόν εθνικόν, εν και μόνον σύνθημα, άσπονδον κατά των τυράννων της πατρίδος πόλεμον, ένα και μόνον σκοπόν επιδιώκοντα, την απελευθέρωσιν της βασανιζομένης μητρός των».

Από πολύ νωρίς ο Καποδίστριας φανέρωσε τις ηγετικές ικανότητές του και ήταν επόμενο να εμπνέει μεγάλο σεβασμό σε όποιον τον γνώριζε. Ο Κατσαντώνης μάλιστα προκειμένου ν' ανταποκριθεί στο κάλεσμά του έδωσε σειρά νικηφόρων μαχών εναντίον των Τουρκαλβανών που προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν.

7)Louis Gabriel Cesar Berthier Berluy

(1765-1819)

Biographie [modifier]

Une fratrie de généraux [modifier]

Fils cadet de Jean-Baptiste Berthier (6janvier1721 - Tonnerre ✝ 21mai1804 - Paris), ingénieur-géographe de l'armée, lieutenant-colonel, anobli par Louis XV, ses frères sont le Maréchal d'EmpireLouis-Alexandre Berthier, Victor Léopold Berthier, également général de division et, le plus jeune, issu d'un second mariage, Joseph-Alexandre Berthier, 1er vicomteBerthier (1821) et maréchal de camp.

César naît le 4 novembre1765, au 3, rue de l’Indépendance américaine, dans la paroisseSaint-Louis, à Versailles, et est baptisé le 20 du même mois par le prêtreaumônier de l’hôtel de la guerre, toujours à Versailles.

Le prestige du nom [modifier]

Tout comme son aîné, qu'il assiste parfois, César brille plus par les services qu'il rend à l'administration des armées qu'à son activité sur les champs de bataille.

Après le coup d'État du 18 brumaire (An VIII, 9novembre1799) il est nommé inspecteur aux revues. À Marengo, le 25 prairialan VIII (14juin1800), il est l'Adjudant-commandant de Murat, Commandant en chef de la cavalerie.

Général de brigade le 4septembre1802, il succède l'année suivante à son frère Victor Léopold en qualité de chef d'état-major de la place de Paris, ce dernier étant appelé à partir pour l'Allemagne.

Commandeur de la Légion d'honneur depuis le 14janvier1804, il obtint en 1805 le commandement d'une armée d'observation sur les côtes de la Hollande et devient général de division le 3janvier1806.

À Corfou [modifier]

Napoléon proposa au Tsar Alexandre Ier son soutien en échange de l'archipeldes Sept-Îles. L'archipel fut donc cédé à la France lors de la paix de Tilsit en 1807. La convention resta secrète afin de protéger le transport des troupes depuis le sud de l'Italie.
En fait, quatre jours avant la signature du traité, donc le 4 juillet1807, Joseph, alors roi de Naples, reçut l'ordre de faire traverser le canal d'Otrante à des troupes.

Début août1807, le général Berthier débarqua à Corfou avec 4 000 hommes des 5e de ligne italien, 6e de ligne français, deux compagnies d'artillerie, deux compagnies de sapeurs, du ravitaillement et des munitions de Tarente à Corfou. Les Îles ioniennes reçurent ensuite le renfort du 4e léger.

Berthier annonce, le 1er septembre, au Sénatseptinsulaire que les îles passaient sous la protection de la France ; et que rien ne changeait dans le fonctionnement constitutionnel, administratif ou judiciaire de la République :

« La république des îles septinsulaires devient l'un des gouvernements qui dépendent de l'Empire français. Les habitants deviennent les sujets de l'Empereur et Roi. Ils conservent leur gouvernement ; les membres du Sénat conservent leurs fonctions»

Devenu « Commandant de Corfou », César Berthier s'installa dans la Fortezza Vecchia, dans le bâtiment occupé avant lui par les provéditeurs de Venise, les généraux Gentili et Chabot, puis Mocenigo.

Bien que Napoléon Ier ait promis que les Sept Îles conserveraient leur indépendance, cependant, le fait (maladroit) que Berthier fît hisser le drapeau tricolore sur la citadelle ne fut pas considéré comme un signe encourageant par la population locale.

Toute la politique menée par Berthier mécontenta Napoléon[6].
et son mode de vie continua de lui aliéner la population, mais aussi la garnison française. Il s'habilla à l'orientale, fit de la femme d'un capitaine italien sa maîtresse.

Le 28 mars1808, il est remplacé dans son gouvernement par son ancien principal adjoint, Donzelot, dont l'autorité dans les Îles Ioniennes fut pleine de sagesse et de modération.

8)François-Xavier Donzelot

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.

 

Naissance	7 janvier1764 Mamirolle, Doubs
Décès	1843 Mamirolle, Doubs
Origine	France
Grade	Général de division

 

François-Xavier Donzelot (né le 7 janvier1764 à Mamirolle, Doubs - mort en 1843) était un militaire français, général de brigade, puis de division dans les armées de la Révolution et de l'Empire.

 

Une brillante carrière militaire [modifier]

 

François-Xavier Donzelot, fils de François Donzelot et de Jeanne Baptiste Maire, entre au service en 1785, dans le régiment Royale-La-Marine - formé le 20 décembre 1669 - alors en garnison à l'île de Corse. Quelques années après, il quitta ce régiment pour être attaché à 1'état-major du gouvernement militaire de l'Alsace. Il fut employé au ministère de la guerre, et fut nommé, en 1792, sous-lieutenant au 21e régiment de cavalerie.

En 1793, il rentre dans le service actif et va participer à nombre des campagnes qui ont illustré les armes françaises. Il est lieutenant au 22e chasseurs à cheval, puis adjudant-général chef de bataillon dans la même année, et adjudant-général chef de brigade le 4 juin 1794.

Il fit avec distinction les campagnes de la Révolution française sous Pichegru, son compatriote et son ami, et sous Moreau. Donzelot sert à l'armée du Rhin, fait la campagne d'Allemagne, sous les généraux Desaix et Moreau, et était à la brillante retraite de ce dernier, en en commandant l'aile droite. Il fit, comme adjudant général, la campagne de Hollande, sous les ordres du général Pichegru. En 1797, il fut blessé deux fois à l'attaque du pont d'Huningue.

Nommé chef d'état-major à l'expédition d'Irlande, il fit la campagne d'Égypte, et se signala à la bataille de Sediman, à la bataille d'Héliopolis et au siège du Caire. Dans le dernier conseil de guerre de 1799, il parla contre l'évacuation de l'Égypte et proposa de faire la guerre dans la Haute-Égypte, à la manière des Mamelouks, en attendant des renforts.

Nommé général de brigade le 23 juillet 1799, à son retour en France, il fut adjoint au ministère de la guerre du prince Berthier, puis employé aux camps de Bayonne, de Brest et à l'armée d'Italie en 1804 et 1805. Nommé général de brigade à titre provisoire le 23 juin 1799, le comte Donzelot le devient officiellement le 29 mars 1801.

Il va mener une brillante carrière dans les armées de Napoléon. Compagnon de Desaix, avec lequel il s'est illustré au cours de la Campagne d'Égypte. Il fit sous Masséna les campagnes de 1806 à 1807 et s'illustrera encore à l'armée de Naples, au siège de Gaète (1806). L'adjudant général Donzelot prit part à presque toutes les affaires et s'y distingua par son courage et son sang-froid.

Le 6 décembre 1807, François-Xavier Donzelot devient général de division.

Gouverneur des îles Ioniennes (1808-1814) [modifier]

Reconnu comme étant le meilleur spécialiste du service de l’État-major de son temps et pour ses qualités de gestionnaire, il occupa des responsabilités en tant que gouverneur des îles Ioniennes (1808-1814). L'habileté que le général Donzelot avait montrée dans les différents postes qu'il avait occupés, et son caractère ferme et intègre avaient été les motifs de cette nomination.

Il était sous les ordres du maréchal Masséna, lorsqu'il fut envoyé dans l’île de Corfou après l'occupation par la France de la République des Sept-Îles. D'abord principal adjoint du général Berthier, le frère du Maréchal, il le remplace le 28 mars 1808. Son autorité dans les îles Ioniennes fut pleine de sagesse et de modération

 

 

10)Col Charles Philippe de Bosset (collector; Swiss; Male; 1773 - 1845)

Bibliography

www.snl.ch (Swiss National Library)

Biography

Born 29 July 1773 in Neuenburg. Died (suicide) 15 March 1845 in Neuenburg. Son of Charles Abel and Philippine Regine de Sandoz. Married Fildesley Holmes, in South Kensington, in 1822. In British service 1796-1818. Governor of Cephalonia, 1810-14. Excavated on Cephalonia and Ithaca: his collections are now in the British Museum and the Musee cantonale d'archeologie, Stadt Neuenburg (incl. Mycenaean vases). Inspector of the Ionian Islands, 1816-18. On his return he promoted the work of the optician Pierre Louis Guinand in England, and in 1827 founded a glove factory in Fleurier. Order of the Bath.

Also Known As

Bosset, Charles Philippe de

 

 

9)John Oswald (British Army officer)

From Wikipedia, the free encyclopedia

General Sir John Oswald, GCB, GCMG (2 October 1771 – 8 June 1840) was a prominent British Army officer during the French Revolutionary and Napoleonic Wars whose service was conducted in seven different theatres of war. Oswald was born in Fife and educated in France, which gave him both excellent command of the French language and close connections with the French aristocracy. The excesses of the French Revolution gave him a hatred of the French Republic and later Empire, and his exemplary service in the West Indies, the Netherlands, Malta, Italy, Egypt, the Adriatic and finally the Peninsular War demonstrated both his keen tactical and strategic understanding his and personal courage.

Highly commended for his war service, Oswald later took an interest in politics, unsuccessfully attempting to enter parliament but using his influence in the army to support the Conservatives. He married twice and had several children, and was invested in two knightly orders following his retirement from the army in recognition of his service. He died in 1840 at his family estate in Fife.

 

 

Early life

John Oswald was born in 1771 in Fife, the son of James Townsend Oswald. In approximately 1785 he was sent to school in France, the prestigious military academy at Brienne-le-Château, where he formed a lasting friendship with Louis-Antoine Fauvelet de Bourrienne, future secretary to Napoleon. Oswald spent many school holidays with his friends in Paris and developed an affection for France and the French language that he retained throughout his life. Oswald returned to Britain in 1788 and purchased a commission as a second lieutenant in the 23rd Regiment of Foot, he was promoted first lieutenant on transfer to the 7th Regiment of Foot the following year. In 1790 he was with his regiment when they were stationed at Gibraltar and in 1791 was given an independent company as a temporary captain, an appointment confirmed two months later accompanied by a transfer to the 35th Regiment of Foot.

The French Revolution and the consequent Reign of Terror resulted in the deaths of many of Oswald's school friends, creating in Oswald a lifelong hatred of the French Republic and the principles it was based on. At the outbreak of the French Revolutionary Wars, the 35th was ordered to the West Indies, Oswald resigning his appointment as a staff officer (brigade major) to accompany them. A few months later, Oswald was serving in the Caribbean with a detachment of local troops with the temporary rank of major. In this role he participated in the capture of Martinique, St Lucia and Guadeloupe and the invasion of San Domingo, before being sent back to Britain in 1795 to at as a recruiting officer. He was promoted to the regimental rank of major on 22 September 1795, and on 1 April 1797, Oswald purchased the rank of lieutenant colonel and command of the 35th.[7]

Military service

In 1799, Oswald and his regiment participated in the failed invasion of the Netherlands, where Oswald was seriously wounded at the Battle of Bergen and transported home. In 1800 the regiment was attached to the force under Richard Pigott that operated against Malta from Minorca. Oswald was present at the invasion of Malta and the successful siege of Valletta. He took over official command of the regiment in the aftermath of this operation and remained in the Mediterranean until the Peace of Amiens in 1802.

When the Napoleonic Wars broke out in 1803, Oswald returned to Malta to rejoin his regiment. In 1805, the 35th was attached to General Sir James Craig's force that landed in Sicily and Oswald took part the following year in the invasion of Calabria under Sir John Stuart, fighting at the Battle of Maida and besieging Scylla Castle and forcing its surrender. On his return to Sicily, Oswald was appointed brigadier-general. He was promoted colonel on 2 November 1805.

In 1807, Oswald and the 35th were sent to Egypt under Alexander Mackenzie-Fraser participating in the Alexandria expedition of 1807 against the Ottoman Empire. Oswald was particularly noted for his actions in the storming of a Turkish trench line that forced the Ottoman troops to retreat into Alexandria's city walls. After the surrender of the city, Oswald advanced to Rosetta and there fought a running battle for fifteen days against superior Turkish forces before being ordered to withdraw. Returning to Sicily in 1808, Oswald was detached from his regiment and took command of a brigade, participating in raids on the Italian coast and commanding at first Augusta and subsequently Procida, which he had helped capture.[1][10] In 1809, Oswald was given command of the force sent to invade the Ionian Islands, capturing Zante, Ithaca, Cephalonia and Cerigo.

In 1810, still in the Adriatic, Oswald gathered 2,000 British and Greeks soldiers and invaded Santa Maura, capturing the island in eight days despite some heavy fighting. For these exploits Oswald was made governor of the islands, simultaneously allowing the Greek population its first measure of independence, maintaining British rule and forming good diplomatic relations with the Turkish governors of mainland Greece

 

 

11)Stuart, John (1759-1815)

 

From Wikisource

 

STUART, Sir JOHN (1759–1815), lieutenant-general, count of Maida, colonel of the 20th foot, son of Colonel John Stuart, was born in Georgia, North America, in 1759.

 

Stuart's father, John Stuart (1700?–1779), was born about 1700. He went to America in 1733 with General James E. Oglethorpe, and was in Fort Loudoun during the French war when it was invested by the Cherokee Indians. He made terms with Oconostota, who, having agreed that the garrison should march out with their arms and have free passage to Virginia, treacherously massacred them on the way; but Stuart, who was popular with the Indians, was saved. In 1763 he was appointed general agent and superintendent of Indian affairs for the southern department. He had a deputy with each tribe, and exerted great influence over the southern Indians. He took a prominent part on the royalist side in the war of independence, and, returning to England, died in 1779. His property in America was confiscated by the American government in 1782.

Educated at Westminster school, young Stuart obtained a commission as ensign in the 3rd foot guards on 7 Aug. 1778, and joining the battalion, then serving in the army under Sir Henry Clinton at New York, took part in the operations against the colonists in the war of American independence. He was present at the siege and capture of Charleston on 6 May 1780, and remained in South Carolina with the force under Lord Cornwallis. He took part in the battle of Camden on 16 Aug. and in the march into North Carolina in September and return in October. He was at the battle of Guildford on 15 March 1781, and at the surrender of the army at Yorktown on 18 Oct. following. He was severely wounded during the campaign. He was promoted to be lieutenant in the 3rd foot guards and captain in the army on 6 Nov. 1782.

After ten years of home service, he went, on the outbreak of the war with France, with his regiment to Flanders, landing with the troops under the Duke of York at Helvoetsluys on 5 March 1793. On 25 April he was promoted to be captain in the 3rd foot guards and lieutenant-colonel in the army. He was present at the battle of Famars on 23 May, at the investment and siege of Valenciennes, which capitulated on 28 July, and at the operations on the line of the Scheldt in August. He took part in the brilliant action at Lincelles on 18 Aug., was present at the siege of Dunkirk, at the actions of 6 and 8 Sept., and at the attack on Launoy on 28 Oct. He went with his battalion into winter quarters at Ghent in November. In 1794 he commanded his battalion at the siege of Landrecy, which fell on 30 April, at the battle of Tournay or Pont-à-Chin on 23 May, at the retreat behind the Dyle on 8 July, and to Nimeguen on 6 Oct., evacuating it on 7 Nov. He served with Dundas when the French were driven across the Waal on 30 Dec. He was with the army in its painful retreat across the Weluwe waste, and in its embarkation at Bremen and return to England in April 1795.

Stuart was promoted to be brevet colonel on 3 May 1796. He was appointed to a command on 30 Nov. as brigadier-general in the force under General the Hon. Charles Stuart in Portugal. He raised the queen's German regiment in 1798, and was appointed colonel of it on 26 Dec. This regiment was numbered on 6 June 1808 the 97th foot, and was disbanded in 1818. He went on the expedition to Minorca, and took part in its capture on 15 Nov. 1799, having been gazetted on 10 Nov. a brigadier-general in the force for Minorca.

From Minorca Stuart went to Egypt in 1801 as brigadier-general, under Sir Ralph Abercromby. He commanded the foreign brigade at the battle of 21 March on the plain of Alexandria, and at a critical moment brought up his brigade to the assistance of the reserve. Stuart's action was declared, in general orders of 23 March, to have been ‘as gallant as it was prompt, and [to have] entirely confirmed the fortunate issue of that brilliant day.’ At the close of the Egyptian campaign Stuart proceeded on a political mission to Constantinople, and thence returned to Egypt to take command of the British troops at Alexandria. He received knighthood of the order of the Crescent from the Sultan of Turkey; he was promoted to be major-general on 29 April 1802, and returned to England the same year.

On 17 Oct. 1803 Stuart was appointed to command a brigade of the force massed on the east coast of Kent in readiness to repel the threatened French invasion; he held the command until 24 March 1805, when he accompanied Lieutenant-general Sir James Craig, who had been appointed to the command of the British military forces in the Mediterranean. He arrived on 13 May at Gibraltar, where a protracted stay was made, and reached Malta on 18 July. On 3 Nov. he sailed with Craig's army from Malta to co-operate with the Russians under General Lascy from Corfu for the protection and assistance of the kingdom of Naples. The British disembarked on 21 Nov. at Castellamare in the bay of Naples, and, with the Russians, were distributed across Italy from Pescara to Gaeta. The battle of Austerlitz caused the Russian emperor in January 1806 to direct Lascy at once to seek safety by embarking his force and returning to the Ionian Islands. The British followed suit, retired to Castellamare, embarked on 14 Jan., and entered Messina harbour on the 22nd. The French, under Marshal Masséna and General Reynier, crossed the frontier on 9 Feb., and occupied the kingdom of Naples, except the fortress of Gaeta, which was held for King Ferdinand by the Prince of Hesse-Philipsthal, and was at first blockaded and then besieged by Masséna. The king and queen fled from Naples to Palermo. Stuart landed with the British troops at Messina on 17 Feb. By 24 March the French posts and picquets lined the straits of Messina on the Calabrian coast. In April, on account of ill-health, Craig resigned his command, and Stuart succeeded to it as next senior

 

 

ΣΕΙΜΕΙΩΣΕΙΣ

(α)Προέρχονται από την έκδοση