Προσωπικότητες
Η Οικογένεια Vivante στην Κέρκυρα
Στηριζόμενο σε Άρθρο di Benjamin Arbel
Συγραφέας : Cesare Vivante (1920-2014) e la sua “Memoria dei padri”. Un ricordo e una lettura
09/03/2015
- Πριν μετακομίσουν στη Βενετία στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, οι Vivante είχαν ζήσει για περίπου δυόμισι αιώνες στην Κέρκυρα, όπου είχαν εγκατασταθεί μετά την εκδίωξη των Εβραίων από το βασίλειο της Νάπολης και πιο συγκεκριμένα από την Απουλία. Ένα εβραϊκό χειρόγραφο, που σώζεται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, μεταγράφηκε το 1467 από κάποιον Μεναχέμ του Joseph Vivante. Σύμφωνα με γνωμάτευση πραγματογνωμοσύνης που πραγματοποιήθηκε κατόπιν αιτήματος του Συγγραφέα Cesare Vivante, αυτή η μεταγραφή πιθανώς πραγματοποιήθηκε στην Απουλία (στον Τάραντα ή στο Νάρντο). Οι ηγεμόνες της Αραγονίας, που είχαν ήδη εκδιώξει τους Εβραίους από τα ιβηρικά τους βασίλεια, τη Σικελία, τις Βαλεαρίδες νήσους και τη Σαρδηνία, ολοκλήρωσαν αυτή τη διαδικασία στο βασίλειο της Νάπολης μεταξύ 1495 και 1541.
Αλλά ακόμη και στην Απουλία, από όπου αναγκάστηκαν να φύγουν στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα, οι Vivante είχαν φτάσει πιθανότατα ως αποτέλεσμα μιας άλλης απέλασης, εκείνης που είχε διακηρύξει ο βασιλιάς της Γαλλίας στα τέλη του δέκατου τέταρτου αιώνα. Στην πραγματικότητα, η μοίρα της οικογένειας Vivante φαίνεται να απεικονίζει την εικόνα του περιπλανώμενου Εβραίου, παρά τις μακροχρόνιες παραμονές που πέρασαν πολλές γενιές σε καθένα από τα στάδια αυτής της αιωνόβιας περιπλάνησης, παραμονές που δημιούργησαν μια ψευδαίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας. Σε κάθε περίπτωση, διάφορες πηγές μαρτυρούν ότι κατά το πρώτο μισό του δέκατου έκτου αιώνα, οι Εβραίοι της Απουλίας βρήκαν άσυλο στην Κέρκυρα (ενετικά από το 1386), και ότι ίδρυσαν επίσης μια συναγωγή στην οποία τελούσαν προσευχές σύμφωνα με την ιουδαιο-απουλιανή παράδοση. Μια συμβολαιογραφική πράξη που ανακαλύφθηκε από τον Cesare Vivante στο αρχείο της Κέρκυρας, που ορίστηκε στα ελληνικά στις 7 Ιουλίου 1542, αναφέρει κάποιον Jehuda Vivante, γιο του David, ο οποίος νοίκιασε ένα εργαστήριο και ένα δωμάτιο κοντά στο μοναστήρι της Santissima Annunziata.
Άλλα έγγραφα που ανακάλυψε ο Συγγραφέας, χάρη στην επιμονή και την τύχη του, υποδεικνύουν ότι αυτός ο Jehuda ήταν πράγματι ο γενάρχης των διαφόρων κλάδων του Vivante. Από άλλα έγγραφα του δέκατου έκτου αιώνα, που βρέθηκαν επίσης στα αρχεία της Κέρκυρας, μαθαίνουμε ότι μαζί με τον Jehuda υπήρχαν τρία αδέρφια και οι αντίστοιχες οικογένειές τους στο νησί. ένας από αυτούς, ο Maimon, έγινε ο γενάρχης ενός άλλου κλάδου του Vivante, το οποίο μπορεί να ακολουθηθεί μέχρι τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.
Οι κανόνες που καθόριζαν τις συνθήκες διαβίωσης των Εβραίων στις βενετικές υπερπόντιες κτήσεις ήταν πολύ διαφορετικοί από εκείνους που υπήρχαν στην ίδια τη Βενετία, όπου ιδρύθηκε το πρώτο γκέτο το 1516, καθώς και στα διάφορα κέντρα της ενετικής ηπειρωτικής χώρας, που υπάγονταν στην κυριαρχία. της Δημοκρατίας στις αρχές του δέκατου πέμπτου αιώνα. Στη Βενετία και στα αστικά κέντρα της ενετικής ηπειρωτικής χώρας η παραμονή τους υπόκειται σε ανανέωση των συμβολαίων τους, κάτω από ολοένα και λιγότερο ευνοϊκούς όρους, και οι οικονομικές δραστηριότητες που τους επιτρεπόταν να ασκούν περιορίζονταν σε ενεχυροδανειστήρια και φάρμακα. Στα εδάφη του κράτους της Βενετίας, η κατάσταση των Εβραίων, κληρονομημένη από προηγούμενα καθεστώτα, ήταν πολύ διαφορετική. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η εβραϊκή παρουσία ήταν σταθερή, δεν εξαρτιόταν από συμφωνίες επί τέλους για το είδος της συμπεριφοράς. Επιπλέον, οι οικονομικές δραστηριότητες που μπορούσαν να ασκήσουν οι Εβραίοι ήταν πολύ περισσότερες. Κατά συνέπεια, η κοινωνικοοικονομική δομή των εβραϊκών κοινοτήτων της Βενετίας ήταν πολύ πιο περίπλοκη και ποικίλη από αυτή των κοινοτήτων της κεντρικής και βόρειας Ιταλίας. Αυτή η γενική κατάσταση αντανακλάται στην ιστορία των μελών της οικογένειας Vivante μετά την εγκατάστασή τους στην Κέρκυρα, αν και η κύρια εστίαση του βιβλίου είναι στους οικογενειακούς κλάδους που πέτυχαν υψηλά επίπεδα οικονομικής ευημερίας.
- Το βιβλίο περιέχει μια σειρά από «μικρο-ιστορίες» διαφόρων μελών της οικογένειας Vivante σε διάφορα στάδια της μακράς ιστορίας της. Τα γεγονότα που συνδέονται με τη φιγούρα του Moisè Vivante, γιου του Jehuda, του οποίου οι δραστηριότητες τεκμηριώνονται μεταξύ του τέλους του δέκατου έβδομου και των αρχών του δέκατου όγδοου αιώνα, αποτελούν ένα πρώτο παράδειγμα του έργου ανασυγκρότησης που πραγματοποίησε ο Συγγραφέας.
Δισέγγονος του πρώτου Κερκυραίου Jehuda, ο Moisè ήταν από τους λίγους Κερκυραίους Εβραίους της εποχής του που κατάφερε να συγκεντρώσει μια σημαντική περιουσία κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ωστόσο, πίσω από αυτή την επιτυχία φαίνεται ότι κρύβονταν μερικά λιγότερο χαρούμενα γεγονότα. Οι συμβολαιογραφικές πράξεις και οι διαθήκες που ανακάλυψε ο Συγγραφέας στην Κέρκυρα αποκαλύπτουν ότι ο Moisè είχε παντρευτεί τρεις γυναίκες: πράγματι, φαίνεται ότι τουλάχιστον δύο από αυτές ήταν παντρεμένες μαζί του ταυτόχρονα. Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μια σπάνια περίπτωση πολυγαμίας, η οποία, σύμφωνα με τον θρησκευτικό νόμο των Εβραίων (το λεγόμενο Halakha), επιτρεπόταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις που εγκρίθηκαν από ραβινικό δικαστήριο, μετά από τουλάχιστον δέκα χρόνια υπογόνιμου γάμου (Όταν ένα ζευγάρι δεν καταφέρει να συλλάβει μετά από ένα έτος συστηματικών και απροστάτευτων επαφών, θεωρείται υπογόνιμο) με τη πρώτη σύζυγο. Αλλά φαίνεται ότι ακόμη και η διγαμία του Moisè δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι πέθανε το 1715 χωρίς άμεσους απογόνους. Σε αυτό το σημείο ξέσπασε μια μακρά διαμάχη στην οποία, αφενός, ενεπλάκησαν οι δύο επιζώντες σύζυγοι - η Chimefti Molco και η Luna de Mordo - που φαίνεται να διατηρούσαν μια φιλική σχέση μεταξύ τους και από την άλλη, οι δύο ανιψιοί του Moisè , παιδιά του αείμνηστου μεγαλύτερου αδελφού του, Maimon.
Λίγο καιρό πριν από το θάνατο του Moise, ένας από αυτούς τους ανιψιούς, ο Jehuda, είχε καταθέσει μια μαρτυρία για μελλοντική αναφορά σε έναν Κερκυραίο συμβολαιογράφο. Στη συνέχεια πέθανε το 1716 αφού υποδουλώθηκε από Οθωμανούς στρατιώτες που πολιορκούσαν την Κέρκυρα εκείνη τη χρονιά. Ήταν λοιπόν ο αδελφός του Jacob που δημοσιοποίησε αυτή τη μαρτυρία, από την οποία προκύπτουν σοβαρές κατηγορίες κατά του θείου του Moisè. Σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, ο Maimon, ο μεγαλύτερος αδελφός του Moisè και πατέρας των δύο ανιψιών, βοήθησε τον Moisè στην επιχείρησή του. Ωστόσο, μετά το θάνατο του Maimon, ο Moisè θα είχε αναγκάσει τους ανιψιούς του να εγκαταλείψουν την Κέρκυρα και να διαλύσουν την «αδελφική» (δηλαδή την κοινωνία μεταξύ αδελφών που σχηματίστηκε μετά το θάνατο του πατέρα τους) στην οποία ήταν ενωμένοι μαζί του. Επιπλέον, με ψεύτικες υποσχέσεις, θα είχε εκβιάσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό από τα εγγόνια του, οδηγώντας τα στη φτώχεια. Εν ολίγοις, μια πολύ θετική εικόνα του Moisè Vivante δεν προκύπτει από αυτό το έγγραφο. Ωστόσο, η ανακάλυψη άλλων εγγράφων, που σχετίζονται με τη διαμάχη μεταξύ μιας από τις χήρες του Moisè και του Jacob (ο μόνος ανιψιός που έμεινε στη σκλαβιά μετά τον θάνατο του Jehuda), αποκαλύπτει ότι ο Moisè θα είχε αφήσει σημαντικά χρηματικά ποσά στους ανιψιούς του, οι οποίοι θα ήταν ξόδεψε για τα λύτρα του Ιεχούδα και για την προίκα της κόρης του, Σιμάχ, αρραβωνιασμένη με τον Ιακώβ. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν αυτές οι κινήσεις προήλθαν από τύψεις ενός παλιού απατεώνα ή αν μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα κρυβόταν πίσω από τις κατηγορίες του Jehuda. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ιστορία μπορεί να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση για να μην καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα με βάση ένα μόνο έγγραφο.
- Βασική φυσιογνωμία της ιστορίας των Vivante, στην οποία μπορεί να αποδοθεί η μετατροπή ενός κλάδου της οικογένειας σε σημαντικό παράγοντα της κερκυραϊκής οικονομίας, και αργότερα και της ενετικής, ήταν αυτή του Jehuda-Leon. γιος του Μεναχέμ (περ. 1700 - περ. 1780). Γεννημένος σε μια οικογένεια μέτριων οικονομικών συνθηκών, που ανήκε στην έκτη γενιά του κερκυραϊκού Vivante, σύντομα έμεινε ορφανός, σε ηλικία δεκαεπτά ετών άρχισε να αναλαμβάνει διάφορα οικονομικά εγχειρήματα. Κερκυραϊκά έγγραφα μαρτυρούν ένα ταξίδι στη Βενετία το 1720, καθώς και τον γάμο του, την ίδια χρονιά, με κάποια Rachele Rietti. Από αυτή την ένωση γεννήθηκαν γιοι και κόρες, τρεις από τις τελευταίες πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Η αρχική βάση της περιουσίας του συνδέθηκε με μια επιχείρηση που συνδύαζε την αγροτική πίστη, μέσω της σύμβασης γνωστής ως προστίχιο, και την εξαγωγή διαφόρων αγροτικών προϊόντων, όπως ελαιόλαδο, λιναρόσπορο, κοχινοειδή έντομα και βαλόνι (θόλοι από βελανίδια, από τα οποία η τανίνη εξάγεται). Το προστίχι, μια πολύ διαδεδομένη πιστωτική τεχνική στα Επτάνησα (όχι μόνο στους εβραϊκούς κύκλους), ήταν μέρος της χρόνιας έλλειψης κεφαλαίων από την οποία υπέφεραν οι αγρότες του νησιού. Επρόκειτο για προκαταβολή κεφαλαίων, με το δικαίωμα που είχε ο δανειστής -πέρα από την αποπληρωμή του κεφαλαίου- να αγοράσει την πρώτη σοδειά σε χαμηλή τιμή.
Κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα, η παραγωγή ελαιολάδου και η εξαγωγή του στη Βενετία έγινε ο σημαντικότερος κλάδος της οικονομίας της Κέρκυρας και ταυτόχρονα άρχισε να γίνεται σημαντική πηγή εισοδήματος και για το βενετικό κράτος, λόγω των δασμών. που συγκεντρώθηκαν σε αυτήν την κυκλοφορία.
Στην πρώτη φάση της δραστηριότητάς της, οι εμπορικοί δεσμοί της εταιρείας του Jehuda-Leon Vivante με τη Βενετία εξαρτιόνταν από Εβραίους εμπόρους από το παλιό Γκέτο, οι οποίοι ενεργούσαν ως παράγοντες ή συνεργάτες . Αλλά αφού ο Μεναχέμ, (από το ποτρέτο του αρχιραβίνος στην Κέρκυρα το 1735)
ο μεγαλύτερος γιος του Τζεχούντα-Λεόν, εγκαταστάθηκε στη Βενετία το 1751-52, η οικογενειακή εταιρεία μπόρεσε να ασκήσει τις δραστηριότητές της ανεξάρτητα. Δύο άλλοι γιοι, ο Lazzaro και ο Maimon, παρέμειναν στην Κέρκυρα, βοηθώντας τον πατέρα τους να διαχειριστεί τις υποθέσεις στο νησί, ενώ ο τέταρτος γιος, ο Jacob Vita (ο οποίος αργότερα θα ήταν ο γενάρχης του κλάδου στον οποίο ανήκει ο συγγραφέας μας), μετακόμισε σε κάποια στιγμή βρέθηκε και αυτός στη Βενετία και κατέληξε να παντρευτεί την ανιψιά του, κόρη του αδελφού του Μεναχέμ. Αλλά και ο πατριάρχης Ιεχούντα-Λέων και οι δύο γιοι που παρέμειναν στην Κέρκυρα επισκέφθηκαν συχνά τη Βενετία.
Η οικογένεια του Menachem ζούσε στο Ghetto novissimo, αλλά παραδόξως, παρόλο που ήταν Βενετοί υπήκοοι πριν εγκατασταθούν στη Βενετία, και είχαν τα ίδια δικαιώματα να ασκούν εμπορική δραστηριότητα με τους «Λεβαντίνους» και τους «Πονεντίνους» Εβραίους, θεωρούνταν επίσημα «ξένοι Εβραίοι». , και ως εκ τούτου έπρεπε να πληρώνουν εκατό δουκάτα το χρόνο στα ταμεία του έθνους της Βενετίας, φόρος που αυξανόταν με τα χρόνια.
Ο όγκος της κίνησης μεταξύ Κέρκυρας και Βενετίας που διαχειριζόταν το Vivante, ιδιαίτερα αυτός του ελαιολάδου, αυξανόταν συνεχώς κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα, εκτός από μια σύντομη διακοπή στην ενετική και την κερκυραϊκή οικονομία. Οι εμπορικές τους δραστηριότητες επεκτάθηκαν περαιτέρω χάρη στα προϊόντα που εξήγαγαν από τη Βενετία στην Κέρκυρα και σε άλλους προορισμούς, όπως γυαλιά, καθρέφτες, φυσητό γυαλί και τηλεσκόπια. Επιπλέον, στις οικονομικές τους επιχειρήσεις προστέθηκαν ναυτιλιακές και ναυτιλιακές δραστηριότητες. Κατά τα έτη 1775-76 κατείχαν τρία πλοία, ένα από τα οποία ονομαζόταν Il Leon, λαμβάνοντας πιθανώς το όνομα του αρχηγού της κερκυραϊκής οικογένειας, ενώ τα άλλα δύο, που ονομάζονταν Bella Rachele και Regina Ester, δήλωναν ανοιχτά ότι ανήκουν σε Εβραίους εφοπλιστές. .
Στο τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, οι Εβραίοι αποτελούσαν περισσότερο από το 12% των κατοίκων της πρωτεύουσας του νησιού της Κέρκυρας, που αριθμούσε περίπου 8.000 άτομα συνολικά. Οι σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων Ελλήνων και Εβραίων δεν ήταν οι καλύτερες και η οικονομική επιτυχία ορισμένων Εβραίων ενίσχυσε την παραδοσιακή εχθρότητα της χριστιανικής πλειοψηφίας προς την εβραϊκή μειονότητα. Ένα δυσάρεστο επεισόδιο, που έγινε γνωστό στην Κέρκυρα, έφερε αυτές τις δύσκολες σχέσεις σε κρίσιμο σημείο, τόσο που όλη η οικογένεια του Jehuda-Leon αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να μετακομίσει μόνιμα στη Βενετία. Έτσι πήγαν τα πράγματα. Ο Maimon, ένας από τους γιους του Jehuda-Leon που παρέμεινε στην Κέρκυρα, πέθανε σχετικά νέος γύρω στο 1774, αφήνοντας μια νεαρή έγκυο χήρα, την Bella, και έξι παιδιά, στα οποία προστέθηκε αργότερα ο νεογέννητος. Η οικογένεια του Maimon ζούσε στο σπίτι του Jehuda-Leon, μαζί με αυτό του άλλου αδελφού του. Μετά το θάνατο του Maimon, οι παππούδες έπρεπε να φροντίσουν και τα επτά ορφανά. Τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1776, ως συνήθως για αιώνες, απαγορεύτηκε στους Εβραίους της Κέρκυρας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η περίοδος του Πάσχα ήταν πάντα μια περίοδος έντασης στις δύσκολες σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστού
Οι βενετικές αρχές στο νησί δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ή να μπλοκάρουν πράξεις που πραγματοποιήθηκαν από ισχυρές προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας. Ούτε καν ο Έλληνας Πρωτόπαπας , η ανώτατη θρησκευτική αρχή της Ορθόδοξης εκκλησίας στην Κέρκυρα, δεν κατάφερε να τροποποιήσει αυτό που είχε γίνει πλέον τετελεσμένο γεγονός. Μετά την έγκαιρη παρέμβαση των Ιεροεξεταστών του Κράτους, η πιο ισχυρή δικαστική εξουσία του βενετικού κράτους, η Rachele-Caterina, η οποία επέμενε ότι είχε ενταχθεί με τη θέληση της Bulgari, στάλθηκε στη Βενετία. Το δράμα εξελίχθηκε γύρω από την αλλαξοπιστία της Ραχήλ Βιβάντε.Η Ραχήλ εγκατέλειψε το πατρικό της σπίτι τις 17 Απριλίου 1776. Κατά την ομολογία της δεν ήθελε να παντρευτεί τον ξάδελφο της Μεναχέμ Βιβάντε. Ο γέρος Jehuda-Leon, νιώθοντας πληγωμένος και ανασφαλής μετά από αυτή την υπόθεση, αποφάσισε να εγκαταλείψει το νησί και να μετακομίσει με όλη την οικογένεια στη Βενετία (μήπως και για να ακολουθήσει τη Rachele;).
Εν τω μεταξύ, ξεκίνησε μια δίκη στην Κέρκυρα, με επικεφαλής τον Ενετό Γενικό Έφορο. Με εντολή του Ιεροεξεταστή οι κατηγορούμενοι στάλθηκαν στη Βενετία, εκτός από τους εκκλησιαστικούς, που μόνο προειδοποιήθηκαν. Ωστόσο, η ποινική διαδικασία αντιμετώπισε νέα δυσκολία, λόγω της γνώμης ενός Δομινικανού θεολόγου ως απάντηση σε επίσημο αίτημα να εξεταστούν οι νομικές πτυχές του βαπτίσματος και του γάμου. Το συμπέρασμά του ήταν σαφές: η βάπτιση και ο γάμος που πραγματοποιήθηκαν με την ελεύθερη βούληση της Ραχήλ-Αικατερίνης ήταν έγκυρα. Εφόσον η Αικατερίνη συνέχισε επίσης να επιμένει στο δικαίωμά της να επανενωθεί με τον σύζυγό της, ο οποίος στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει την Κέρκυρα, τελικά της επιτράπηκε να το κάνει. Αλλά αυτή η ιστορία δεν τελείωσε ως ένα όμορφο ρομαντικό μυθιστόρημα. Η σχέση με το Σπυρίδωνα Βούλγαρη επιδεινώθηκε γρήγορα και η Κατερίνα προσπάθησε ακόμη και να αυτοκτονήσει. Κατάφερε να ακυρώσει τον γάμο της και να παντρευτεί έναν νεαρό Βενετό γιατρό, με τον οποίο απέκτησε μερικά παιδιά. Πέθανε λίγο μετά τα σαράντα.
. Μετά τον θάνατο του Jehuda-Leon γύρω στο 1779 και τη μυστηριώδη εξαφάνιση, τον προηγούμενο χρόνο, του πρωτότοκου Μεναχέμ, του οποίου το σώμα βρέθηκε στη λιμνοθάλασσα, οι τέσσερις οικογένειες συνέχισαν να ζουν στο ίδιο μεγάλο σπίτι στο ολοκαίνουργιο γκέτο. . Η ναυτιλία ήταν ο κύριος τομέας των οικονομικών τους επιχειρήσεων, αλλά οι Vivante συμμετείχαν επίσης στους τομείς της θαλάσσιας ασφάλισης (σε συνεργασία με χριστιανούς επιχειρηματίες), του θαλάσσιου εμπορίου (συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας σιτηρών) και του δανεισμού. Όλες αυτές οι δραστηριότητες διεξήχθησαν σε ένα αδελφικό πλαίσιο στο οποίο συμμετείχαν οι τέσσερις οικογένειες που κατάγονταν από τον Jehuda-Leon. Μερικές φορές παντρεύονταν ξαδέρφια, πιθανώς για να μην διασκορπίσουν την κοινή κληρονομιά. Κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Τεργέστη, που είχε γίνει πλέον το σημαντικότερο κέντρο της Αδριατικής στον ναυτιλιακό τομέα.
Η οικονομική επιτυχία αντικατοπτρίστηκε φυσικά και στη θέση των Vivante στις κοινοτικές οργανώσεις των Βενετσιάνικων Εβραίων. Ένα περίεργο γεγονός που απαιτεί μια εις βάθος μελέτη της ιστορικής εξέλιξης του όρου «Levant»: παρόλο που δεν ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το Vivante ανήκε στη Λεβαντική Σχολή, που ιδρύθηκε το 1541, ακριβώς για τους Εβραίους υπηκόους της Οθωμανικής Σουλτάνος, που θεωρούνταν «οδοιπόροι», δηλαδή έμποροι των οποίων η παρουσία στη Βενετία θεωρούνταν, τουλάχιστον τυπικά, μόνο προσωρινή. Αλλά στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, ακόμη και οι βενετικές κτήσεις στη νότια Αδριατική Θάλασσα θεωρούνταν πλέον «Λεβάντες».
Το 1792 σημειώθηκε η διάλυση της αδελφικής οικογένειας μετά από πρωτοβουλία του Giuseppe Emanuele, αδελφού της διάσημης Rachele-Caterina, ο οποίος επέμενε στο δικαίωμά του να ενεργεί ως ανεξάρτητος επιχειρηματίας. Σύμφωνα με μια καταγγελία που υποβλήθηκε ενώπιον των Ιεροεξεταστών, φαίνεται ότι ο Τζουζέπε Εμανουέλε ήταν ένας μάλλον μη κομφορμιστής χαρακτήρας. Έζησε, μαζί με έναν Χριστιανό σερβιτόρο, έξω από το Γκέτο, και φύλαγε στη βιβλιοθήκη του βιβλία του Βολταίρου και του Ρουσό, που θεωρούνταν «επικίνδυνα» εκείνη την εποχή, καθώς και τα έργα του ελευθεριακού ποιητή Τζόρτζιο Μπάφο. Δύο χρόνια μετά τη διάλυση της αδελφότητας, ασπάστηκε τον καθολικισμό και στη συνέχεια τον βρίσκουμε να ονομάζεται (πιθανότατα αυτοαποκαλούμενος) κόμης Giuseppe Giacomo Albrizzi. Συνδέθηκε με Βενετούς πατρίκιους και συμμετείχε στην πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή της Βενετίας. Μεταξύ άλλων, είχε στην κατοχή του μερικά διάσημα έργα του Αντόνιο Κάνοβα, που φυλάσσονταν στο παλάτι του στο Μεγάλο Κανάλι, τα οποία θαύμαζαν ορισμένοι διάσημοι επισκέπτες, όπως ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος Α΄ και ο Λουδοβίκος, γιος του Μαξιμιλιανού της Βαυαρίας. Το 1830, λόγω οικονομικών δυσκολιών, αναγκάστηκε να πουλήσει το πολυτιμότερο κομμάτι της συλλογής, το άγαλμα της Hebe, στον βασιλιά της Πρωσίας. Πέθανε έντεκα χρόνια αργότερα
Ας πάμε πίσω στο 1792: χάρη στους καταλόγους που ετοιμάστηκαν την εποχή της διάλυσης της αδελφότητας, και κυρίως χάρη στον Cesare Vivante και ορισμένους από τους συνεργάτες του που τους μελέτησαν, μπορούμε να έχουμε μια αρκετά πλήρη ιδέα για το τύχη, γεύσεις και πολιτιστικός κόσμος των ζωντανών. Οι απογραφές περιέχουν λίστες με σπίτια, δεκαεπτά πλοία, ρευστό κεφάλαιο, πολύτιμα αντικείμενα, γόνδολες, βιβλία, έπιπλα και είδη εξοπλισμού, αγαθά, μουσικά όργανα, πίνακες ζωγραφικής και αντικείμενα λατρείας. Συγκεκριμένα, οι απογραφές βιβλίων (πέντε απογραφές συμπεριλαμβανομένων των βιβλιοθηκών των τεσσάρων οικογενειών και αυτή του Giuseppe Emanuele) μας επιτρέπουν, ειδικά όταν είναι αναλυτικά, να έχουμε μια ιδέα για τη γνώση των γλωσσών, για τα θέματα που ενδιέφεραν τους ιδιοκτήτες τους. , των πολιτιστικών τους οριζόντων και των ευαισθησιών τους.
Η κατοχή πλοίων ήταν αναμφίβολα η πιο εμφανής έκφραση της οικονομικής επιτυχίας του Vivante. Ένα άλλο Παράρτημα του βιβλίου, που επιμελήθηκε ο Gilberto Penzo, είναι αφιερωμένο σε αυτό το θέμα. Έξι πλοία ήταν πλήρους ιδιοκτησίας, πέντε με την πλειοψηφία των «καρατίων» (δηλαδή μετοχών), δύο με τα μισά και τέσσερα με μειοψηφικές μετοχές. Ήταν διαφορετικών τύπων: μια φρεγάτα, τέσσερα «πλοία», δύο μπριγκαντίνες, ένα λούτζερ, ενώ τα άλλα ήταν τσέκι και πόλλας. Η συνολική αξία των καρατίων που κατείχε η αδελφότητα Vivante ήταν 86.800 δουκάτα. Με τη διάλυση της αδελφότητας, τα πλοία αυτά μοιράστηκαν στους πρώην εταίρους, με αμοιβαία αποζημίωση.
Στη θέση της αδελφικής, δημιουργήθηκαν τρεις ανεξάρτητες εταιρείες: η μία, του Lazzaro, του Jacob Vita και των ανιψιών Vivante (οι απόγονοι του Menachem και του Maimon), με κέντρο τη Βενετία. Ένας άλλος, τον οποίο διοικούσαν οι Λέων και Άρον (γιοι του Μεναχέμ), του οποίου το κέντρο δραστηριότητας ήταν η Τεργέστη. και του Λέον Βίτα, γιου του Μαϊμόνα, που ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο με την Κέρκυρα. Αυτό το νησί συνέχισε να αποτελεί τον κόμβο των θαλάσσιων δραστηριοτήτων του Vivante, αλλά τα πλοία τους έφτασαν επίσης στην Άκρα (για εξαγωγή παλαιστινιακού βαμβακιού), στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου (για ζάχαρη και καφέ), στα λιμάνια του Μαγκρέμπ, στο Λιβόρνο, στη Γένοβα, στη Μασσαλία, Βαρκελώνη, Λισαβόνα και Λονδίνο.
- Μετά τον θάνατο του Jehuda-Leon γύρω στο 1779 και τη μυστηριώδη εξαφάνιση, τον προηγούμενο χρόνο, του πρωτότοκου Μεναχέμ, του οποίου το σώμα βρέθηκε στη λιμνοθάλασσα, οι τέσσερις οικογένειες συνέχισαν να ζουν στο ίδιο μεγάλο σπίτι στο ολοκαίνουργιο γκέτο. . Η ναυτιλία ήταν ο κύριος τομέας των οικονομικών τους επιχειρήσεων, αλλά οι Vivante συμμετείχαν επίσης στους τομείς της θαλάσσιας ασφάλισης (σε συνεργασία με χριστιανούς επιχειρηματίες), του θαλάσσιου εμπορίου (συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας σιτηρών) και του δανεισμού. Όλες αυτές οι δραστηριότητες διεξήχθησαν σε ένα αδελφικό πλαίσιο στο οποίο συμμετείχαν οι τέσσερις οικογένειες που κατάγονταν από τον Jehuda-Leon. Μερικές φορές παντρεύονταν ξαδέρφια, πιθανώς για να μην διασκορπίσουν την κοινή κληρονομιά. Κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Τεργέστη, που είχε γίνει πλέον το σημαντικότερο κέντρο της Αδριατικής στον ναυτιλιακό τομέα.
Γεννήθηκε το 1862 στην Κέρκυρα και πέθανε στο Μανχάταν στις 13.11.1938.
Στις Η.Π.Α. μετανάστευσε το 1905 και εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, όπου 1907
ίδρυσε την «Ελληνική Φιλαρμονική Εταιρεία». Κατά περιόδους, κυρίως για καλ-
λιτεχνικούς λόγους, επισκεπτόταν τη Νέα Υόρκη, όπου μετά το 1930 παρέμεινε
οριστικά. Στο μεσοδιάστημα συνέβη ένα κοσμοϊστορικό γεγονός η Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία 1917.
Γυναίκα του ήταν η Ασπασία και τα τέσσερα παιδιά του Η Κούλα, η Μαίρη, ο Ντένις και ο Τζον.
, (πέθανε) 13 Νοεμβρίου 1938. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στον, Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος.
Έγινε γνωστός στο ελληνοαμερικανικό κοινό με τον «Μάρκο Μπότσαρη»
του Παύλου Καρρέρ.Ο Μπεκατώρος είχε διασκευάσει την ελληνική όπερα.. Στην Νέα Υόρκη πρωτοεμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1906. Στις 24.09.1906
δόθηκε η πρώτη καλλιτεχνική εσπερίδα από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Νέας Υόρκης στο
Carnegie Lyceum Theatre Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου ήταν ο Νικόλαος Κονταξόπουλος και
αντιπρόεδρος ο Ε. Ανδρεάδης. Το πρόγραμμα περιελάμβανε πατριωτικά άσματα από χορω-
δία δεσποινίδων, μελών του Συλλόγου που διδάχθηκαν από τον μουσικοδιδάσκαλο Σπ. Μπε-
κατώρο,Την χορωδία συνήθιζε να παρουσιάζει, κυρίως αποσπασματικά, σε θέατρα της Νέας
Υόρκης και του Σικάγο το διάστημα 1906-1936, σε εορταστικές περιόδους
(Χριστούγεννα, επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης κ.ά.).
Η κορυφαία στιγμή στην ελληνο-αμερικανική του καριέρα του ήρθε τον
Δεκέμβριο του 1919, όταν εμφανίστηκε στο Carnegie Hall και συστήθηκε ως
σύγχρονος Έλληνας συνθέτης με τα ορχηστρικά έργα “Peasant Romance” και
“Dance of Cymbals”, συνθέσεις με ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιδράσεις.
Χωρίς όμως να ανταποκριθεί η αμερικανική κριτική.
Πριν από τη μεγάλη ύφεση συνέθεσε τον Ύμνο της Α.Χ.Ε.Π.Α., της ελλη-
νικο-αμερικανικής εκπαιδευτικής και προοδευτικής οργάνωσης. Μετά το κραχ,
στις αρχές της δεκαετίας του 1930, έγινε ο μαέστρος της μαντολινάτας της Ερ-
γατικής Λέσχης «Σπάρτακος» (σοσιαλιστική ορχήστρα), όπου έδινε συναυλίες
σε συσσωματώσεις των ομογενών. Η απεργία της Πρωτομαγιάς του 1886 στη Αμερική αλλά
και ο κουμμουνισμός που επικράτησε στη Ρωσία του οποίου διαδόθηκαν οι ιδέες του σε όλο τον κόσμο τον επηρέασαν και έγραψε τις ακόλουθες
συνθέσεις
Με τίτλο «Εργατικά τραγούδια», εξεδόθη ανθολογία στην σειρά «Εργατική Βιβλιοθήκη»,
από τις εκδόσεις Greek Workers’ Press, Inc., στο… Σικάγο των ΗΠΑ, το 1926…
Περιείχε διασκευές του Σπυρίδωνος Μπεκατώρου[1] (βιολονίστα, καθηγητή μουσικής, διευθυντή ορχήστρας και συνθέτη, από την Κέρκυρα
) για φωνή ή ανδρική χορωδία μαντολίνο, βιολί ή κλαρινέτο 7 γνωστών εργατικών / κομμουνιστικών ύμνων:
- Ο Ύμνος της Διεθνούς, ή Διεθνής Ύμνος,(Διασκευή)
- Η Κόκκινη Σημαία,
- Το Τραγούδι στη Δουλειά,
- Πένθιμος Ύμνος,
- Η Κόκκινη Παντιέρα, και
- Πρωτομαγιά.
Το 1934, μόλις 4 χρόνια πριν από τον θάνατό του, δημιούργησε και διεύθυνε
την μαντολινάτα των Καστοριανών «Ορεστίς», η δράση της οποίας ήταν κυρίως
εθελοντική και συνήθισε να εμφανίζεται συχνά σε εκδηλώσεις των ελλήνων
York, N.Y.], 10.09.1906, “Η αποψινή υπέρ της Μακεδονίας εσπερίς”. Ατλαντίς, [New York,
N.Y.], 24.09.1906. Οι καθαρές εισπράξεις διατέθηκαν υπέρ των απροστάτευτων οικογενειών
των θυμάτων του Μακεδονικού Αγώνα.
Η μουσική παιδία και εργογραφία του Σπύρου Μπεκατώρου συνολικά συνοψίζεται:
Εργατικα τραγουδια, εκδοση, Σικαγο, 1926, εργατικο τραγουδι, μουσικη ανθολογια, εργατικη Βιβλιοθηκη, εκδοσεις Greek Workers’ Press, Inc., ΗΠΑ, 1926, διασκευη, Σπυριδων Μπεκατωρος, 1860, 1938, βιολονιστας, καθηγητης μουσικης, διευθυντης ορχηστρας, συνθετης, Κερκυρα, φωνη, ανδρικη χορωδια, μαντολινο, βιολι, κλαρινετο, εργατικος υμνος, κομμουνιστικος υμνος, κομμουνισμος, υμνος της Διεθνους, Διεθνης Υμνος, Κοκκινη Σημαια, Τραγουδι στη Δουλεια, Πενθιμος υμνος, Κοκκινη Παντιερα, Πρωτομαγια, 1920, βιβλιο ΜΑΡΞ ΚΑΡΛ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΚΟΘΑ, επιστολη, Συνδεσμος Κομμουνιστων, Γερμανια, ΛΟΖΟΦΣΚΥ, ΛΕΝΙΝ, ΤΑΞΗ, μουσουργος, Στοιχειωδης Θεωρια Ευρωπαικης Μουσικης, Αστικο Σχολειο, Γυμνασιο, Αυτοδιδασκαλια, Ιστορια Μουσικης, μουσικοι, τυπογραφειο Διονυσιου Ευστρατιου, 1904, Ευρωπαικη Μουσικη
Στο Αρχείο του Ωδείου Αθηνών ως πηγή κοινωνιολογικής έρευνας της Στέλλας Κουρμπανά
Αναφέρεται
- Ο καθηγητής Παναγιώτης Ακτίπης έκανε πάρα πολλές υπερωρίες για τις οποίες δεν αμειβόταν, ενώ ο Φρειδερίκος Βολονίνης αγόρασε με δικά του έξοδα βιολί στον ταλαντούχο μαθητή του Σπυρίδωνα Μπεκατώρο και ζήτησε οικονομική βοήθεια από τον Σύλλογο έτσι ώστε ο μικρός μαθητής να καταφέρει να εξακολουθήσει τα μαθήματα στο ωδείο και να μη χρειαστεί να εργαστεί. Διαβάζω από την Αναφορά του Επιμελητή (Ιουλίου Έννιγγ), της 16ης Μαρτίου 1873: Ἕνεκα ἐνδείας τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ῥάπτου ὁ δωδεκαετὴς μαθητὴς τοῦ ὠδείου Σπυρίδων Μπεκατῶρος ζητᾶ νὰ ἐμβῇ ὡς ὑπηρέτης εἰς ἐμπορικόν τι κατάστημα. Ὁ παῖς οὗτος ἔχει τόσην τάσιν καὶ εὐφυΐαν εἰς τὴν μουσικὴν ὥστε κατὰ τὸ λέγειν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ κ. Bolognini δίδει ἐλπίδα νὰ γίνῃ ἐντὸς βραχυτάτου διαστήματος χρόνου ὁ καλλίτερος τεχνίτης τοῦ τετραχόρδου ἐν Ἑλλάδι. Ὁ κ. Bolognini τὸν ἐφοδίαζεν ἤδη ἐξ ἰδίων του μὲ τ' ἀπαιτουμένου ὀργάνου (τόξον καὶ τετράχορδον) καὶ εἶναι πεπεισμένος ὅτι διὰ μηνιαίας περιθάλψεως 20 δρ. ἤθελεν διατηρεῖσθαι διὰ τὴν μουσικὴν μελέτην πρὸς δόξαν τοῦ ὠδείου καὶ συμφέρον τῆς μουσικῆς τέχνης.5 Ο Σπυρίδων Μπεκατώρος έγινε όντως ένας από τους καλύτερους βιολονίστες στην Ελλάδα, και σύντομα διορίστηκε ως διδάσκαλος βιολιού στο Ωδείο.
Συνθέσεις του Σπ.Μπεκατώρου
Ο Μπεκατώρος, έπειτα από πολύμηνη ασθένεια πέθανε το Νοέμβριο του 1938 στο Μανχάταν,
στο σπίτι όπου διέμενε με τη σύζυγό του και τα τρία του παιδιά.
Αναγνωρισμένος για την τέχνη του και ιδιαίτερα αγαπητός στην ελληνική κοινότητα.__
Η Κέρκυρα σχεδόν δεν τον γνωρίζει!!!!
Η Μπελ Εποκ είναι ένα απαύγασμα μιας εσωτερικής καταπίεσης που επεκράτησε στους προηγούμενες εποχές. Άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα και επεκράτησε μέχρι και τα μέσα του 20ου Χαρακτηριστικό της εποχής ο νεοπλουστισμός. Η επινόηση των επαγγελματικών δείπνων επεκτάθηκε στις ανώτερες τάξεις, και η σαμπάνια τελειοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ. Τα φανταχτερά φτερά και οι γούνες ήταν το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της μόδας τότε. Τα ρούχα υψηλής ραπτικής εμπνέονταν πια στο Παρίσι, το κέντρο της Μπελ Επόκ, όπου συγκεντρώνονταν η μόδα, η οποία άρχισε να κινείται σε ετήσιο ρυθμό Τα βαγόνια των σιδηροδρόμων χωρίζονταν αυστηρά σε πρώτης και δεύτερης θέσης, αλλά οι πλούσιοι άρχισαν να μισθώνουν ιδιωτικά βαγόνια με αποκλειστικό χαρακτηριστικό τους την υπερπολυτελή άνεση. Ο μποέμικος τρόπος ζωής απέκτησε διαφορετική αίγλη, που επιδιώχθηκε κυρίως στα καμπαρέ Το θέατρο καμπαρέ έγινε πολύ δημοφιλές. Μουσικά, η Μπελ Επόκ χαρακτηρίστηκε από τη μουσική καμπαρέ. Αυτό το είδος δεν θεωρήθηκε "σοβαρή" μουσική, αλλά, μάλλον μικρά κομμάτια που θεωρούνταν προσιτά προς το γενικό κοινό. Εκτός από τα έργα για σόλο πιάνο, βιολί και πιάνο, η Μπελ Επόκ ήταν διάσημη για το μεγάλο ρεπερτόριο σε τραγούδια (μελωδίες, ρομάντζα, κ.λπ.) . Ακόμη και ως ερμηνευτές, οι τραγουδιστές φοβόντουσαν να την τραγουδήσουν με "σοβαρές" αιτιολογικές σκέψεις. Στην περίοδο αυτή, το βάλς άκμασε.Μέσα σ’ αυτή την εποχή ήκμασε ο Κερκυραίος μουσικός Τώνης Φαρούγγιας.
Τώνης Φαρούγγια
Πολλοί από τους Κερκυραίους μαθητές των φιλαρμονικών του νησιού διέπρεψαν εκτός Κερκύρας ιδιαίτερα στις αρχές του 20ου αιώνα. Ένας από αυτούς ήταν και ο Τώνη Φαρούγγια. Ιδιαίτερα στοιχεία για τη ζωή του και τις συνθέσεις του μας έστειλε ο εγγονός του Αντώνιος Ρόμπος.
Σύντομο βιογραφικό του Τονυ Φαρουγγια
Γεννήθηκε στη Κέρκυρα το 1891
Ο πατέρας του ήταν ο Angello Faruggia (Βιβλιοπώλης-Βιβλιοδέτης) και η μητέρα του η Ροζίνα Μισόρη
Ο Τόνυ Φαρούγγιας μεγάλωσε στη Κέρκυρα σπούδασε μουσική και πήρε δίπλωμα καθηγητή φλάουτου σε πολύ νεαρή ηλικία. Είναι καταχωρημένος στην ιστοσελίδα της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κερκύρας ως διατελέσας καθηγητής στις αρχές του 20 αιώνα, μαζί με τον αδελφό του τον Μάριο (Μαριανό Φελίτζε), ο οποίος ήταν κι αυτός μουσικός καθηγητής βιολιού καταχωρημένος στην ιστοσελίδα της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κερκύρας ως διατελέσας καθηγητής στο τέλος του 19ου αιώνα
Ο Τόνυ μετακόμισε στην Αθήνα σε ηλικία 27 ετών και το 1920 παντρεύεται την Ειρήνη Αρμένη, πατρός Αναστάσιου Αρμένη εμπόρου πιάνων (γεννηθέντα στη Κέρκυρα ) και μητρός (δεν θυμάμαι το μικρό της όνομα) της οικογενείας Αμαράντου από τη Κέρκυρα. Με την Ειρήνη απέκτησαν δυο θυγατέρες την Γιολάντα και τη Μιράντα
Ο Φαρούγγιας με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο κέντρο της Αθήνας, αρχικά στην οδό Σωκράτους και αργότερα στους πρόποδες του Λόφου Στρέφη όπου έζησε μέχρι τις τελευταίες του στιγμές.
Το κύριο επάγγελμα του ήταν να παίζει σαν μουσικός σε ζωντανές ορχήστρες μουσικών θεάτρων.
Ο ίδιος ίδρυσε τη δεκαετία του 1930 ένα μουσικό σχήμα με την επωνυμία «Faruggia Jazz Band» και έκανε διαρκείς εμφανίσεις σε δημοφιλή καμπαρέ
Ο Τόνυ Φαρουγγιας έγινε γνωστός πιο πολύ από τις μουσικές του συνθέσεις που είχαν κυκλοφορήσει από το 1929 μέχρι το 1940 περίπου. Τα τραγούδια του ερμήνευσαν γνωστοί τραγουδιστές όπως η Κάκια Μένδρη, η Σοφία Βέμπο, η Δανάη, Πέτρος Επιτροπάκης. Τους στίχους των τραγουδιών του είχαν γράψει επίσης γνωστοί στιχουργοί όπως ο Αιμίλιος Σαββίδης, Πώλ Μενεστρέλ, Κώστας Κοφινιώτης, Ορφέας Καραβίας, Γιάννης Θεοδωρίδης
Ο Τόνυ Φαρουγγιας πέθανε το 1956 στο σπίτι του στη οδό Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα σε ηλικία 66 ετών αλλά άφησε πίσω του τις όμορφες μελωδίες του
Συνθέσεις
Μπάρμπα Θοδωρής,
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Φαρούγγιας Τώνης, Μενεστρέλ Πωλ, Γιαννούσης Περ
Εκδότης: Σταρρ
Σημειώσεις: Τραγουδάκι παλιό και μοντέρνο "Όλα τα Νέα Θεατρικά Τραγούδια" 1934
Tango
|
|
Για τις πίκρες τ' άτιμου ντουνιά λεφτό μη δίνεις |
Πες μου γιατί
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Εκδότης: Σταρρ
A Irene
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τ
Στιχουργός: Καραβίας Ο.
Εκδότης: Γαϊτάνος, Κωνσταντινίδης, Στάρρ
Λυσσάρικο φιλί
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Λώρος Σ
Εκδότης: Σταρρ
Δεν θέλω πια γιο γιο
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μπακόπουλος Τάσος
Εκδότης: Κωνσταντινίδης Γρηγόρης
Μέσ' το κρασί
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μπακόπουλος Τάσος
Εκδότης: Κωνσταντινίδης Γρηγόρης
Πως θέλω ακόμα
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Καραββίας Ορφέας
Εκδότης: Φέξης Γ
Tango
Για ύστερη φορά
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Β., Γ
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης, Κωνσταντινίδης Γρηγόρης, Σταρρ
Baiser tzigane
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης, Κωνσταντινίδης Γρηγόρης, Σταρρ
Μικρούλα μου
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Σημειώσεις: Γράφτηκε για τις γιορτές της Πλάκας Το Τραγούδι Ιαν 1935
Καντάδα
Στο στόμα θέλω
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μενεστρέλ Πωλ, (Γιάννης, Χυδίρογλου)
Εκδότης: Κωνσταντινίδης Γρηγόρης, Σταρρ
Foxtrot
Ας όψονται τα μάτια της
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
1936
Θα φύγω γιά πάντα
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Κοφινιώτης Κώστας
1940
Είναι καιρός να ξεχάσεις
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Κοφινιώτης Κώστας
1940
Θα είναι πολύ αργά
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
1934
Μοντέρνα κορίτσια
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μενεστρέλ Πωλ, (Γιάννης, Χυδίρογλου)
Σημειώσεις: "Όλα τα Νέα Θεατρικά Τραγούδια 1934"
1934
Foxtrot
Άντρες, άντρες
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μενεστρέλ Πωλ, (Γιάννης, Χυδίρογλου)
Σημειώσεις: Στον αγαπητό φίλο Χρ. Χαιρόπουλο που προσπάθησε να εξευτελίσει τη Γυναίκα με το "Γυναίκες... Γυναίκες"
1931
Tango
Μ' ένα φιλί αγάπη μου
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Σημειώσεις: Από το φιλμ "Μάγια η Τσιγγάνα" "Ελληνικό Τραγούδι"
1943
Ρεβάνς της γυναίκας, η
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μενεστρέλ Πωλ, (Γιάννης, Χυδίρογλου)
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
Έργο: Άντρες, Άντρες
Σημειώσεις: Από το έργο "Άντρες, 'Άντρες"
1931
Καρδιές π' αγάπησαν
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Φρέτσας, Ριχάρδος
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
1935
Tango
Σβήσαν τα όνειρά μου
Τραγουδιστής: Βλαχοπούλου Ελένη
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Οικονομίδης Η, Καραββίας Ορφέας
Εκδότης: Μακρής Ζαχαρίας
Tango
Έργο: Κόμισσα Σάρα
Σημειώσεις: Από την οπερέτα "Κόμισσα Σάρα"
Σύμφωνα με την παρτιτούρα, το τραγούδι προέρχεται από το έργο "Η κόμισσα Σάρα" και είναι σύνθεση του Τώνη Φαρούγγια σε στίχους του Ορφέα Καραβία.
Πρόκειται για ένα από τα δύο τραγούδια (βλέπε παρακάτω περ. Τα παρασκήνια) που συνέθεσε ο Τώνης Φαρούγγιας για την προβολή στην Ελλάδα της ιταλικής βουβής κινηματογραφικής ταινίας μικρού μήκους "La contessa Sara", σε σκηνοθεσία Roberto Roberti με πρωταγωνίστρια τη Francesca Bertini
ΣΒΥΣΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ Ανδρεας Λαζαρου Τ Φαρουγγια Ορ Καραβια - YouTube
Φύγε
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
Σημειώσεις: "Τραγούδι" Αυγ 1937 "Τραγούδι" Σεπ 1937
1937
Αυτός ο χωρισμός
Τραγουδιστής: Μένδρη Κάκια, Δελένδας Αντώνης
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
Σημειώσεις: Η Κάκια Μένδρη ήταν δασκάλα πριν γίνει τραγουδίστρια. Αναφέρεται στο "Το Τραγούδι" Ιαν 1935,
1935
Tango romance
Τι είναι το one - step;
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Καραββίας Ορφέας
Εκδότης: Σταρρ
Σημειώσεις: Ξέρετε τι είναι το one - step;;
one step
Ας όψονται τα μάτια της
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Σημειώσεις: Ο Αιμίλιος Σαββίδης ήταν οδοντογιατρός, πριν γίνει στιχουργός
1936
Καμμιά δεν αγαπάει
Τραγουδιστής: Σεϊτανίδης Bάσος, Κοντόπουλος Κώστας
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Μπακόπουλος Τάσος
Εκδότης: Σταρρ
Σημειώσεις: Η μεγάλη επιτυχία του Βάσου Σεϊτανίδη "Όλα τα Νέα Θεατρικά Τραγούδια" 1934 "
(2) Καμια δεν αγαπαει Κ.Κοντοπουλος - YouTube
29 Δεκεμβρίου
Τραγουδιστής: Γονίδης Νίκος
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Καραββίας Ορφέας
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης, Κωνσταντινίδης Γρηγόρης, Σταρρ
Έργο: Η Αθήνα που γλεντά
Σημειώσεις: Από την επιθεώρηση "Η Αθήνα που Γλεντά" με τον θίασο Γονίδη στο θέατρο Κεντρικόν (οδός Κολοκοτρώνη)
1923
Tango
Κάποιες καμπάνες
Τραγουδιστής: Επιτροπάκης Πέτρος
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Σταρρ
Σημειώσεις: Δίσκος Columbia
1934
Tango
(2) Κάποιες καμπάνες - Πέτρος Επιτροπάκης - YouTube
Ήταν γυναίκα
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Στιχουργός: Πλαστήρας Ανάργυρος, Μπακόπουλος Τ
Έργο: Ταγκό των αστέρων
Σημειώσεις: Από "Το Ταγκό των Αστέρων" "Τα Νεότερα Θεατρικά Τραγούδια" "
1932
Tango
Λόγια πονεμένα
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Δανάη
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
1936
ΛΟΓΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΑ - Τώνη Φαρούγγια - Αιμίλιου Σαββίδη 1936 - YouTube
Tango
Θα μετανιώσεις αν ζητάς να προδώσεις
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Κουρτίδου Σόνια
Στιχουργός: Γαϊτάνος Μιχάλης
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
1936
Tango
Ρούμπα
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Μένδρη Κάκια
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Σημειώσεις: μια μεγάλη επιτυχία της Κάκιας Μένδρη
Η Κάκια Μένδρη ήταν δασκάλα πριν γίνει τραγουδίστρια
1935
Ρούμπα - Κάκια Μένδρη - YouTube
Κάποια νύχτα δυο καρδιές
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Φλερύ Μιρέιγ
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Σταρρ
1934
Valse
Έλα να φιληθούμε
Συνθέτης: Φαρούγγιας Τώνης
Τραγουδιστής: Μένδρη Κάκια
Στιχουργός: Σαββίδης Αιμίλιος
Εκδότης: Γαϊτάνος Μιχάλης
Σημειώσεις: Δίσκος Columbia.
1935
Tango
(2) ΕΛΑ ΝΑ ΦΙΛΗΘΟΥΜΕ (Κάκια Μένδρη) Άλκης Παγώνης - YouTube
Κι εσυ’ σαι μια γυναικα σαν τις αλλες
Κακια Μενδρη- Πωλ Μενεστρελ
Κι εσύ 'σαι μια γυναίκα σαν τις άλλες - Κάκια Μένδρη - YouTube
Κοντά σου
Σοφια Βεμπο- Κωστας Κοφινιωτης
https://www.youtube.com/watch?v=dNAcgQWGSCc
Η αντιπάθεια προς τους Επτανησίους από τους απελευθερωμένους Έλληνες ήταν στη μετακαποδιστριακή περίοδο πολύ έντονη. Ξεκίνησε με τη δολοφονία του Κυβερνήτη. Τα αίτια που οδήγησαν στη δολοφονία του Κυβερνήτη θα πρέπει να αναζητηθούν στις δραματικές εξελίξεις που την ακολούθησαν. Οι έμποροι και οι αστοί δεν έτυχαν της ίδιας στοργής, όπως αυτή που έδειξε σχεδόν «πατρικά» ο Καποδίστριας για τους αγρότες και ήταν σαφώς δυσαρεστημένοι. Οι πρόκριτοι που έβλεπαν ότι με τη φορολόγηση και τα κρατικά τελωνεία θα έχαναν έσοδα, οι πλοιοκτήτες που με την πάταξη της πειρατείας έβλεπαν να περιορίζεται ο κύκλος των εργασιών τους, οι Φαναριώτες αλλά και οι λόγιοι που ομφαλοσκοπούσαν αναζητώντας ρόλο στο νέο Κράτος, βρέθηκαν απέναντί του.
Άγγλοι και Γάλλοι υποστήριζαν φανερά τους αντικυβερνητικούς ή συνταγματικούς Έλληνες. Από την άλλη πλευρά οι Ρώσοι υποστήριζαν τον Ιωάννη Α. Καποδίστρια και μετά τη δολοφονία του τους κυβερνητικούς. Και οι τρεις αντιπρέσβεις σύστησαν στον Αυγουστίνο Καποδίστρια να σχηματίσει κυβέρνηση από όλα τα κόμματα. Ο ίδιος μετέφερε μυστικά το φέρετρο με το ταριχευμένο λείψανο του δολοφονημένου αδελφού του σε ένα ρωσικό πλοίο και απέπλευσε μυστικά από το Ναύπλιο για την Κέρκυρα. Συγκρούσεις, εμφύλιες διαμάχες και ακυβερνησία συνθέτουν ένα μωσαϊκό, που δύσκολα μπορεί κάποιος να περιγράψει. Θεωρείται παραδοσιακά ως μία περίοδος «αναρχίας».
Ο Μουστοξύδης έφτασε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1829 και εγκαταστάθηκε στην Αίγινα. Ο Καποδίστριας αναγνωρίζει σε ευχαριστήριο έγγραφο την αξία, αλλά και την προθυμία του Μουστοξύδη να προσφέρει για την παιδεία του Έθνους: «Ἐμπιστευθέντες εἰς τὰ φῶτα καὶ τὴν ἀρετήν σου τὴν διεύθυνσιν τῶν σπουδαιοτέρων πραγμάτων, δὲν ἀμφιβάλλομεν παντελῶς, ὅτι θέλεις δικαιώσει τὴν ἐκλογήν μας, ἐκπληρῶν μὲ τὸν ὁποῖον χαρακτηρίζεσαι ζῆλον τὰ καθήκοντά σου. Δὲν ἐβράδυνες νὰ μᾶς βεβαιώσῃς ἐξ αὐτῶν τῶν πρώτων πράξεων ὅσα ἐφρονούσαμεν περὶ σοῦ. Σὲ εἴδομεν φιλόστοργον πατέρα εἰς τὴν προστασίαν τῶν ὀρφανῶν, ἔμπειρον ὁδηγὸν τῶν παίδων καὶ ἀγωνοθέτην δίκαιον εἰς τὸ Γυμνάσιον τῆς ἀρετῆς· εἰς δὲ τὸν ὀργανισμὸν τῆς ἐθνικῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ τὴν σύστασιν τοῦ Τυπικοῦ Σχολείου»(1)
Ανταποκρινόμενος στα νέα του σύνθετα καθήκοντα, συνέβαλε τα μέγιστα στην οργάνωση της παιδείας. Συνέταξε και υπέβαλε προς την κυβέρνηση νομοσχέδια, διατάγματα και κανονισμούς για την ίδρυση σχολείων. Ίδρυσε και οργάνωσε την Αρχαιολογική Υπηρεσία, την Εθνική βιβλιοθήκη και το Εθνικό Τυπογραφείο. Ενδιαφέρθηκε, επίσης, για τη σύσταση εκπαιδευτικών επιτροπών, οι οποίες ήταν επιφορτισμένες με το έργο της συγγραφής .Εν κατακλείδι, η προσφορά του στην παιδεία της Επτανήσου και της Ελλάδος υπήρξε πολύ σημαντική. Ασχολήθηκε με την αρχαία ελληνική γραμματεία, τη βυζαντινή φιλολογία, την ιστορία, την επιγραφική, την έκδοση των κειμένων, την αρθρογραφία σε περιοδικά και εφημερίδες, την πολιτική και την οργάνωση της εκπαίδευσης.(1)
Η ευρυμάθεια και το πολυσχιδές των ενδιαφερόντων του συμπεριλάμβαναν και την αρχαιολογία. Συνδέει το όνομά του με την ίδρυση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Όμως από το τέλος του 1831 έως τις αρχές του 1833, οι συμπράξεις των Ελλήνων πολιτικών με τους εκπροσώπους των μεγάλων Δυνάμεων, η υπονόμευση των αντιπάλων τους, τα πραξικοπήματα, η καπηλεία των κρατικών αναγκών και οι ένοπλες συγκρούσεις των φατριών συνέθεσαν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό.(2)
Η τελευταία διοικητική πράξη που υπέγραψε ο Κωνσταντίνος Δημ. Σχινάς (1801-1857) με την ιδιότητα του Γραμματέα (Υπουργού) «επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως», ήταν η «Δηλοποίησις: Περί των εκλιπουσών από το Εθνικόν Μουσείον αρχαιοτήτων, εφορεύοντος του Κυρίου Α. Μουστοξυ δου».(3)
Ουσιαστικά κατηγορείται ο Μουστοξύδης για κλοπή αντικειμένων από το Αρχαιολογικό Μουσείο.Τον Μάρτιο του 1832 αποπέμπεται από το αξίωμά του. Η άκομψη αποπομπή από το αξίωμά του έχει την «πρωτιά» της πολιτικής δίωξης λόγιου άνδρα στο νεοελληνικό κράτος. Είναι γεγονός, ότι από τον τίτλο και μόνο της «Δηλοποίησης» ο μελετητής αντιλαμβάνεται, ότι πρόκειται για μία καθαρά πολιτικού χαρακτήρα κίνηση του Κ. Δ. Σχινά, ο οποίος ήθελε να στείλει ένα αυστηρό μήνυμα στον Κερκυραίο φιλόλογο και ιστορικό με τις σπάνιες αρχαιολογικές γνώσεις.
Ο Κ. Δ. Σχινάς ήταν Γραμματέας Δικαιοσύνης όπως και Εκκλησιαστικών και Δημοσίου Εκπαιδεύσεως στην περίοδο της πρώτη βαυαρικής Αντιβασιλείας( Η πρώτη βαυαρική Αντιβασιλεία διοίκησε το πρώτο ελληνικό κράτος από τις αρχές του 1833 ώς τις 31.7.1834)(4).Ο Γραμματέας της Παιδείας δημοσίευσε τη «Δηλοποίηση» θέλοντας να πλήξει ηθικά και πολιτικά τον Ανδρέα Μουστοξύδη.
Η όλη ωστόσο μεθόδευση σε βάρος του Μουστοξύδη τον Ιούλιο του 1834 δεν ήταν παρά η ολοκλήρωση της πολιτικής δίωξης του Κερκυραίου λόγιου, η οποία είχε δρομολογηθεί με άκομψο τρόπο από το Μάρτιο ήδη του 1832. Δύο χρόνια λοιπόν νωρίτερα, στο μέσο ακριβώς της περιόδου της Αναρχίας (1831-1833), σε ένα από τα πιο έντονα φορτισμένα κεφάλαια της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Για το λόγο αυτόν, άξιζε να γίνει μια αδρή περιγραφή των γεγονότων του Μαρτίου του 1832.
Με τη δολοφονία του Καποδίστρια το Σεπτέμβριο του 1831, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου για το Έθνος, και οι αντίπαλες ομάδες οδηγήθηκαν σύντομα σε εμφύλια σύρραξη. Από τη μια οι συνταγματικοί του Ιωάννη Κωλέττη και από την άλλη οι καποδιστριακοί του Αυγουστίνου Καποδίστρια οδήγησαν τη χώρα στο χάος, το Μάρτιο του 1832. Τότε ακριβώς ήταν που κυκλοφόρησε ευρέως η φήμη, ότι ο Αυγουστίνος αναχωρούσε από την Ελλάδα για την Κέρκυρα, με συνέπεια οι αντικαποδιστριακοί να οργανώσουν στην Αίγινα διαμαρτυρίες εναντίον του Μουστοξύδη. Κύριο αιτούμενο των έντονων αυτών εκδηλώσεων ήταν ότι ο Κερκυραίος λόγιος έφευγε από την Αίγινα συναποκομίζοντας και πλήθος αρχαιοτήτων από το Εθνικό Μουσείο. Παρενέβη η Δημογεροντία της Αίγινας, η οποία ματαίωσε την αναχώρηση του Μουστοξύδη και έστειλε σχετική αναφορά στην Κυβέρνηση του Ναυπλίου. Η μεγάλη πικρία και απογοήτευση που ένιωσε ο Α. Μουστοξύδης από την περιπέτεια αυτή αντικαθρεπτίζονται στη μακροσκελή έκθεση που έστειλε στη Διοικητική Επιτροπή από την Αίγινα, στις 12 Απριλίου 1832. Θα πρέπει εδώ ακόμα να παρατηρήσουμε ότι ο Μουστοξύδης τον Ιούλιο του 1834 κατηγορήθηκε για απώλεια αρχαιοτήτων, διαφορετικών απ’ αυτές που του καταλόγιζαν ως χαμένες τον Μάρτιο του 1832. Ο Μουστοξύδης βέβαια συνέχισε την πορεία και τις πολιτικές του δραστηριότητες επιστρέφοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αναφέρει βέβαια στην έκθεσή του, με ιδιαίτερη έμφαση, ότι υπέβαλε την παραίτησή του αμέσως μετά τη στυγερή δολοφονία του Κυβερνήτη και πως τον ανάγκασαν να παραμείνει ώς τις 28 Μαρτίου 1832, οπότε υπέβαλε οριστικά την παραίτησή του.
Έκθεση του Α. Μουστοξύδη προς τη Διοικητική Επιτροπή
(ΓΑΚ, Διοικ. Έπιτρ.)
Εν Αίγίνη τή 12 Απριλίου 1832
Πρός τήν Σ. Διοικητικήν Επιτροπήν τής
Ελλάδος
Προσκληθείς παρά τού άοιδίμου Κυβερνήτου τό 1829 εις τήν διεύθυνσιν τών έν Αίγίνη Καταστημάτων, προθύμως ύπήκου- σα εις τήν φωνήν του, κατά πάντα σύμμορφον με τά όποια εις άλλοτρίαν γήν μέ ένεψύχωνον αισθήματα καί ότε ή Ελλάς δεν είχεν άκόμη άνακτήοει τήν έλευθερίαν της, ήτις ήτο τότε άντικείμενον τών συγγραμμάτων καί έπιθυμιών μου. Εγκαταλείψας άναπαύοεις, φίλους, βαθμούς, ωφέλειας. διακόψας τάς έργασίας μου έπί τών όποιων έστηρίζετο ή ύπόληψίς μου. περιορίσας έμαυτόν εις τήν νήσον ταύτην, έδέ- χθην τήν οχληρόν φροντίδα τών Καταστημάτων τούτων καί ή ώφέλεια τής Πατρίδος καί ή έγκάρδιος πρός έμέ φιλία τού αρχηγού τού Έθνους έξήρκουν δε όλας τάς άμοιβάς.
Αρπαγέντος ύπό στυγερού Θανάτου τού Κυβερνήτου, παρουσίασα πάραυτα τήν παραίτησίν μου εις τήν Διοικητικήν τριμελή Επιτροπήν, άλλ’ ήναγκάσθην άκόμη, παρακληθείς, ν' άκολουθήσω τήν διεύθυνοιν τών Καταστημάτων τούτων. Τήν 28 τού λήξαντος Μαρτίου έκρινα εύλογον διά ιδιαιτέρους λόγους ν’ ανανεώσω τήν παραίτησίν μου, τήν όποιαν τακτικώς διεύθυνα πρός τήν έπί τής Δημοσίου Παιδεύοεως Γραμματείαν. Ή παρεμπεσούσα άνωμαλία καί αβεβαιότης έν τω μεταξύ τής παύσεως τής παλαιός καί τής έγκαθιδρύσεως τής νέας Κυβερνήσεως, δέν μοί έπέτρεψαν νά προσμείνω άχρισότου γίνη δεκτή ή παραίτησίς μου, τήν όποιαν τέλος πάντων δέν ήδύνατό τις νά μοί άρνηθή.
Διά τάς όποιας έξ άρχής άφιέρωσα εις τά Καταστήματα ταύτα πολλάς φροντίδας, δέν ήδυνάμην νά ύποφέρω ν' άφεθώσιν αίφνης έρμαιον τού τυχόντος. Μετέβην λοιπόν έπί τούτου εις Αίγιναν, έν οψη άκόμη Κυβέρνησις δέν ύπήρχε, διά νά διαθέσω τά πράγματα εις τοιαύτην τάξιν, ώστε τής εύταξίας αναβληθείσης νά εύρεθώσιν εις μεν τό Έθνος άνέπαφος ή ιδιοκτησία του. εις έμέ δέ ή τιμή τής κατά τούτο συντελέσεώς μου.
Δέν πρέπει ν' άγνοή ή Διοικητική Επιτροπή. ότι έγώ δέν ήμην είμή άπλούς διευθυντής τών Καταστημάτων τούτων, καί ότι άλλα ύποκείμενα μετείχον μετ' έμού τής τών ιδίων ευθύνης, ή μάλλον έπ’ αστών έβάρυνε μόνον όλόκληρος ή εύθύνη. Αλλά καθ’ όν καιρόν είχον ήδη έτοιμάσει έκθεσιν πρός τήν έπί τού Ορφανοτροφείου Επιτροπήν, τούς διδασκάλους, καί τόν Διευθυντήν τής Τυπογραφίας, οχλαγωγικοί φωναί κινούμενοι παρ τών ίδιων έκείνων, οίτινες πρότερον μ' έτίμων ή μ' έκάλουν φίλον ή ευεργέτην, ή εις έμέ τόσον άγνωστοι, καθ ' όσον τά πράγματα περί ών κατέσταινον έαυτούς δικαστάς, άναφοραί, ύπογραφαί καί διάβολοί μ' ήνάγκασαν ν' αναβάλω διά μιάς τήν άποστολήν τής έκθέσεως ταύτης. Τοσούτον δέ μάλλον έγώ έπρεπε νά είμαι εις αβεβαιότητα, καθ' όσον αί άνόητοι αύται καί άναιδεϊς κατηγορίαι, κινηθεϊσαι ύπό τού φθόνου καί τής άχαριστίας, δέν μοί έκοινοποιήθησαν ποτέ παρά τής Δημογεροντίας. Μέ άκραν μου λοιπόν εύχαρίστησιν είδον νά φθάση έδώ ό κομίσας τό ύπ' άριθ. 12 έγγραφον τής Διοικητικής Επιτροπής κύριος Δ. Δεσύλλας, ύπ' όψιν τού όποιου έθεσα τήν ένεστώοαν κα τάστασιν τών εις τήν φροντίδα μου έμπιστευθέντων Καταστημάτων /.../.
Περί δέ του Μουσείου όχι έμπιστευθέντος μοι παρά τής Κυβερνήσεως, άλλά παρ' έμού ούτως ειπεϊν μορφωθέντος, όλαι αί έν αύτώ άρχαιότητες είναι καταγεγραμμέναι παρά τού Γενικού Επιστάτου τακτικώς καί ακριβώς.
Άνασκάπτων, περιηγούμενος, παρακαλών, άγοράζων, ήδυνήθην νά συλλέξω αύτά τής προγονικής μας δόξης τά λείψανα. Καί δέν ύπάρχει άναμφιβόλως ούδείς τών δωρησαμένων, πωλησάντων ή άνασκαψάντων, όστις παρουσιασθείς εις τό Μουοεΐον νά μην αναγνώριση τό παραμικρότερον πράγμα, όπερ άνήκε πρότερον εις αυτόν, ή ύπ' αύτού άνεκαλύφθη. Περί τών εισερχομένων εις τό Μουοεΐον άρχαιοτήτων καί περί τής δαπάνης τών πρός άγοράν τών ίδιων διορισθέντων παρά τής Κυβερνήσεως 200 φοινίκων κατά μήνα, έδιδον λόγον μηνιαίως πρός τήν Γραμματείαν.
Αναιδείς καί άτοποι ύποψίαι διεσπάρησαν, ή διά κακίαν, ή δε άγνοιαν περί τής έμπιστοσύνης μέ τήν όποιαν διετηρήθησαν τά πράγματα τού Μουσείου τούτου. Ελαλήθη ότι ό Ερμής καί ή Αφροδίτη άφηρέθησαν άπ’ αύτού. Τούτο έγινεν άναμφιβόλως, άλλά κατά διαταγήν τού Κυβερνήτου τόν Ιούνιον μήνα, καί κατά έπαναληπτικήν διαταγήν έπί τής Τριμελούς Διοικητικής Επιτροπής διά τού ύπ’άρ. 2756 τής έπί τής Δημοσίου Παιδεύοεως Γραμματείας. Τά αγάλματα ταύτα άνεκαλύφθησαν εις Κρήτην ύπό τίνος Σιδεράκη καί τών συντρόφων του, έτέθησαν δε εις τό Μουοεΐον έπί σκοπό τού νά πωληθώσι. Αλλ' έπειδή δέν εύχαριστήθησαν εις τήν προσφερθεϊσαν τιμήν καί, κατά τούς ίδιους κανονισμούς, δέν ήτο δυνατόν νά άφαιρεθή άπό τινα ή ιδιοκτησία του. αί άρχαιότητες ανακαλυφθεΐσαι έκτος τής έπικρατείας μ’ όλας τάς σεις μου. έδόθησαν. Αί περί άποδόσεως αυτών διαταγαί, αΐ όποϊαι όμού μέ τό έγγραφον τής παραλαβής τού Σιδεράκη ύπάρχουοιν εις τό ΌρφανοτροφεΙον, και ή μαρτυρία αυτού διατρίβοντος εις Ναύπλιον Θέλουν άποδείξειν τήν αλήθειαν.
Ή φωνή του Απόλλωνος αντήχησε πανταχού τής Ελλάδος περί τού προοφερθέντος εις τόν Ναύαρχον "Εϋδεν δώρου, ώς τού ώραιοτέρου τών εις τό Μουσεΐον ευρισκομένων αναγλύφων. Προσήκον ν' άποκριθώ καί είς τήν κατηγορίαν ταύτην. Έξ ένός έμπορου τής Σαλαμϊνος εϊχον αγοράσει διά 75 γρόσια όχι άνάγλυφον, άλλ' έγχαραγμένον λίθον διά δακτύλιον έξ έκείνων μάλιστα τών όποιων γίνεται καθ’ έκάστην έλεύθερον είς τήν Ελλάδα έμπόριον, καί τών όποιων δέν έχομεν συλλογήν είς τό Μουσεΐον. Τόν έδειξα είς τόν Ναύαρχον έπιοκεφθέντα με, τόν άρεσε, μοί τόν έζήτησε. έπρόσφερεν 100 τάλληρα, άντέστη. παρεκάλεσε άμέσως καί έμμέσως. Ήδυνάμην νό τόν ευχαριστήσω, έπειδή ό λίθος δέν άνήκεν είς τό Μουσεΐον. Αλλ' άγοράσας αυτόν έπί σκοπω τού νά τόν Θέσω είς τό Μουσεΐον, εύρον πολλάς προφάσεις, ώμίλησα προς τους γνωρίμους μου. καί νομίζω ότι οί κύριοι βαρών Ρουάν, Γρόπιος. Κλεάνθης Θέλουν ένθυμείσθαι περί αυτού. ΤελευταΙον ζητήσας αύτόν ό Αντιναύαρχος παρά τού Κυβερνήτου, μέ διέταξε νά τόν άποστείλω εύριοκόμενον έτι είς τήν οικίαν μου. Παραλείπων τα παρά τού Ναυάρχου γενόμενα βοηθήματα καί δώρα πρότερον καί μετά τούτα, άτινα τιμώνται πολλαπλασίως τού λίθου έκείνου. Θέλω έρωτήσει μόνον, άν είς τόν νικητήν τού Νεοκάστρου έπρεπε ν' αρνηθώμεν τοιαύτην χάριν. Άν μόλον τούτο μερικώς άγορασθεΐσα καί μή καταγραφεϊσα άρχαιότης. προσήκον νά θεωρηθή ώς έθνική ιδιοκτησία. έγώ ύπόσχομαι είς τήν τιμήν μου νά κατορθώσω τήν έπιστροφήν της. έπειδή, γνωρίζων τά εύγενή αισθήματα τού Ναυάρχου, πέποιθα ότι δέν θέλει καταδεχθή άναξίως νά κατέχη τό διά καταχρήσεως ή κλοπής ληφθέν πράγμα.
Έπειδή δέ πρό τεσσάρων μηνών δέν έγινεν ούδεμία δαπάνη πρός άγοράν αρχαιοτήτων, τήν έκ τούτων συναχθεϊσαν ποσότητα 800 φοινίκων έγχειρίζω τώρα είς τόν κύριον Δεούλλαν. Είς τόν αύτόν παραδίδω προσέτι 450 φοίνικας, ύπόλοιπον έκ τής προοφερθείσης παρά τών συμπολιτών μου ποσότητος πρός καλλωπισμόν τής έκκλησίας τού Ορφανοτροφείου, καί 60 ύπόλοιπον έκ τής πωλήσεως τών βιβλίων τού Κομμητά.
Τάς περί βελτιώσεως τών Καταστημάτων παρατηρήσεις μου πολλάκις είς διαφόρους αναφοράς έξέθεσα είς τήν Κυβέρνησιν. Μολοντούτο, μέ πρώτην τού νοός μου ήσυχίαν δέν Θέλω λείψειν τού ν' άποστείλω πρός τήν Κυβέρνησιν λεπτομερεστέραν περί αύτής έκθεσιν. Ό κύριος Κοκκώνης, τόσον πεπαιδευμένος, όσον ένάρετος καί φιλόπονος, θέλει έκθέσει τ' άφορώντα τήν ήδη είς αύτόν έμπιστευθείααν στοιχειώδη έκπαίδευσιν. Περί δέ τών ύψηλοτέρων μαθημάτων ήθελεν είσθαι καλόν νά συμβουλευθή τις τόν άξιοσέβαστον Ν. Δούκα, ήδη είς Αίγιναν διατρίβοντα.
Τοσούτον δύναμαι νά είπω, καί ή Διοικητική Επιτροπή Θέλει έχει είς πάσαν περίστασιν μαρτυρίας τών λόγων μου είς τήν μετά τής Γραμματείας άλληλογραφίαν μου, είς τάς διαταγάς αύτής καί τής Κυβερνήσεως. Πληρώσας τό οποίον οφείλω είς τήν ιδίαν μου ύπόληψιν χρέος, εύχομαι τών ποτέ είς τήν διεύθυνσίν μου έμπιστευθέντων Καταστημάτων πάσαν εύδαιμονίαν άξίως τής ένεργού τού “Εθνους διαθέσεως ύπέρ τής λογικής καί ήθικής του άναγεννήσεως καί προόδου. Αλλά διά νά έπιτύχη τοιούτου σκοπού, εύκταϊον είναι ό διάδοχός μου νά προσθέση είς τόν ζήλον μου μικροτέραν ουγκατάβασιν. καί οί άναδεχόμενοι τήν άνατροφήν τής νεολαίας νά είναι εύαισθητότεροι ώς πρός τήν άξίαν τού λυσιτελούς έπαγγέλματός των. διά νά χαλιναγωγήται ή νεολαία καί νά μή γίνεται ή άπειρία της χαμερπών παθών καί αναιδεστάτων μηχανορραφιών όργανον. Μένω μέ τό άνήκον σέβας.
Α. Μουστοξύδης
Η αντιπάθεια των απελευθερωμένων Ελλήνων προς τους Επτανήσιους εξακολούθησε να υπάρχει για πολλά χρόνια και σε πολλούς τομείς. Μουσική, Λογοτεχνία, Τέχνες, συμπεριφορές απαράδεκτες. Πρώτο και μεγαλύτερο αίτιο ήταν η ανεξαρτησία των νησιών ως " Ηνωμένον κράτος των Ιονίων Νήσων". Θεωρούσαν ,κακώς, οι Έλληνες ότι είναι ένα ξένο κράτος και ότι οι επτανήσιοι δεν έχουν την Ελληνικότητα μέσα τους. Υπεύθυνοι! γιατί δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι οι Επτανήσιοι ήταν και αυτοί σκλαβωμένοι σε μια ξένη δύναμη και καθόλη την μακροχρόνια διάρκεια της υποταγής τους διατήρησαν την γλώσσα, τη θρησκεία, τα έθιμα της πραγματικής τους πατρίδας της Ελλάδας. Οι επτανήσιοι μετέδωσαν σε όλη την Ευρώπη τις αρχές του Ελληνικού πολιτισμού και κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο βοηθώντας τους επαναστατημένους συμπατριώτες τους, κρυφά και υπόγεια, ώστε να πετύχει ο στόχος της απελευθέρωσης της πατρίδας τους. Δεύτερο στοιχείο αυτής της αντιπάθειας ήταν το μορφωτικό επίπεδο. Οι επτανήσιοι είχαν την δυνατότητα της εκπαίδευσης σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα το ανεπτυγμένο επίπεδο τους να χρησιμοποιηθεί κατά την Επανάσταση αλλά και μετά από αυτή για τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους. Οι Έλληνες οπλαρχηγοί δεν μπορούσαν να το δεχτούν, καθότι αυτοί ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία στο νέο Ελληνικό γίγνεσθαι. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να υπάρξουν έριδες, αντιζηλίες που έφθαναν μέχρι τη χρήση όπλων. Δυστύχημα για την Ελλάδα η μη συμπόρευση όλων των υγειών δυνάμεων προς όφελος του Ελληνισμού.
1)Η εκπαίδευση στα Ιόνια Νησιά έως την ενσωμάτωση στο εκπαιδευτικό σύστημα του Ελληνικού Κράτους
Προσπάθεια αναδιάρθρωσης και νέοι προσανατολισμοί: η προσφορά του Ανδρέα Μουστοξύδη στην Εκπαίδευση ¨:Παππάς Θεόδωρος σελ.47
2) Δημήτριος Κ. Γιαννακόπουλος Η μετακαποδιστριακή περίοδος
Πολιτική ιστορία του ελληνικού κράτους από τη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι τον ερχομό του Όθωνα (1831-1833)
http://istoria.gr/2023/07/04/dimitrios-k-giannakopoulos-i-metakapodistriaki-periodos/
3) Θανάσης Χρήστου : ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ: Η περίπτωση του
Ανδρέα Μουστοξύδη (1785-1860) https://www.archaeology.wiki/wp-content/uploads/2011/06/46-24.pdf
4) Η πρώτη βαυαρική Αντιβασιλεία διοίκησε το πρώτο ελληνικό κράτος από τις αρχές του 1833 ώς τις 31.7.1834.
Η Κέρκυρα επιλέχθηκε από τα συμμαχικά έθνη για τη συγκέντρωση και στέγαση του σερβικού στρατού
μετά την αποχώρησή του από την Αλβανία. 140.000 άνδρες αποβιβάστηκαν εκεί
στην αποτρόπαια κατάσταση που έχει περιγραφεί συχνά. Η δημιουργία μιας υγειονομικής μονάδας επιβλήθηκε και
επιλέχθηκε η περιοχή του Αχίλλειου, παλιά παλάτι διακοπών του αυτοκράτορα της Γερμανίας.
Άνοιξε το Φεβρουάριο του 1916. Το ίδρυμα αυτό διοικήθηκε από
την Υπηρεσία Υγείας του Γαλλικού Στρατού μέχρι τα τέλη του 1917.
Σε αυτό το διάστημα η φρουρά του νησιού μειώθηκε σε ένα τάγμα. Τον στρατό
πλήρως αναδιοργανωμένο (Σέρβοι 117.000 άνδρες) μετέφεραν
στη Μακεδονία και κράτησαν μόνο λίγες μονάδες στην Κέρκυρα.
Από την άλλη πλευρά, ο ναυτικός στρατός είχε εγκατασταθεί στο λιμάνι, από τις
τους πρώτους μήνες του 1917. Η μεγάλη πλειοψηφία των
νοσηλευόμενων ασθενών ήρθαν από το στόλο. Η Υπηρεσία
του Ναυτικού έλαβε τότε το νοσοκομείο Αχίλλειου (16 Δεκεμβρίου
Σεπτέμβριος 1917) και έκανε σημαντικές αλλαγές και
πολλές βελτιώσεις και εξασφάλιζε τη λειτουργία του
μέχρι να κλείσει Οκτώβριος 1918.
Ο αντι-ναύαρχος αρχηγός του ναυτικού GUEDON αποφάσισε,
με διαταγή, που αναπαρίσταται εδώ στην πλάκα αυτή, ότι το νοσοκομείο θα έφερνε από τώρα το όνομα Louis Tribondeau, .
“Για να διαιωνίσουμε τη μνήμη του κ. Διευθυντή Ιατρικής Tribondeau, που
πέθανε στην υπηρεσία στις 19 Σεπτεμβρίου στο Ναυτικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας
από συμβεβλημένη ασθένεια με την παροχή φροντίδας σε ασθενείς
από το Ναυτικό και να θυμάστε τις τεράστιες υπηρεσίες που παρήχθησαν σε όλους
από αυτόν τον επιστήμονα ο οποίος, καθ 'όλη τη διάρκεια της παραμονής του,
ξόδεψε πλουσιοπάροχα για να οργανώσει μια πρότυπη βακτηριολογική υπηρεσία
και να κάνει βελτιώσεις όλων των ειδών με τρόπους που
εκείνο το νοσοκομείο λειτουργούσε, του οποίου στη οργάνωση είχε δώσει όλη του την αφοσίωση,
Ο Αντιναύαρχος, Αρχηγός, Αρχηγός του Ναυτικού,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ:
Το Ναυτικό Νοσοκομείο Κέρκυρας θα πάψει να ονομάζεται Νοσοκομείο
του Αχίλλειου και θα πάρει το όνομα του Hopital Tribondeau.»
Louis Tribondeau, παρευρισκόμενος γιατρός και επικεφαλής του εργαστηρίου
βακτηριολογίας, νεκρός κατά τη διάρκεια της επιδημίας γρίπης.
Τον Ιούνιο 1919, επτά μήνες μετά την παύση των εχθροπραξιών.
το νοσοκομείο Tribondeau έκλεισε τα δωμάτιά του και εκκενώθηκε.
Το Ιατρείο εγκαταστάθηκε σε ένα μέρος του λιμανιού με τους
17 ασθενείς που ήταν εκεί. Στις 22 Ιουνίου, η υγειονομική υπηρεσία
παραδόθηκε στην Ελλάδα, υπεύθυνη εξ ονόματος της Κοινωνίας των Εθνών.
Η αναμνηστική πλάκα, που συνδέεται με την είσοδο
του ανακτόρου, θα υπενθυμίσει στον επισκέπτη και τον τουρίστα την ιστορία.
Tribondeau. ένα όνομα που θα παραμείνει και που πέθανε θύμα του θανάτου του μέσα στους άρρωστους και στη δουλειά του.
Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, ο ρόλος του σώματος υγείας του Γαλλικού
Ναυτικού, δεν μπορούσε να αγνοήσει αυτό το νοσοκομείο
το οποίο έχει προσέφερε τόσες πολλές υπηρεσίες..
Η διοργάνωση αυτού του νοσοκομείου αντιμετώπισε τις δυσκολίες που προέκυψαν από την απόσταση . Η περιοχή του Αχίλλειου και το παλάτι χτίστηκε 10 χλμ
από την πόλη της Κέρκυρας, 100 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην κορυφή ενός λόφου προσανατολισμένο Βορρά και Νότου.
Το παλάτι κατέλαβε το υψηλότερο σημείο.
Αντιμετωπίστηκαν τις δυσκολίες που προέκυψαν από την απόσταση και το νησί και την κακή κατάσταση των δρόμων.
Το κύριο νοσοκομείο, συμπεριλάμβανε το διαμέρισμα της σουίτας του
αυτοκράτορα και τις μπαράκες που εγκαταστάθηκαν στον πόλεμο και
βρισκόταν κάτω, δυτικά και βορειοδυτικά.
Το χειμώνα οι επικρατούντες άνεμοι έρχονταν από το Νότο και την
Ανατολή και αντίθετα το καλοκαίρι το καθημερινό αεράκι έρχονταν από
Βορειοανατολικά.
Ήταν διατεθειμένο να λάβει 500 ασθενείς. Η διανομή των χώρων είχε ως εξής:
Αίθουσες ανώτερων αξιωματικών, και
αίθουσα απομόνωσης για ασθενείς με εγκεφαλονωτιαία μηνιγγίτιδα
και 2 μέρη που έχουν ανατεθεί στο εργαστήριο μικροβιολογίας.
Άνω όροφο: 23 κρεβάτια για τους υπαλλήλους
ή μη υπάλληλους, χωρισμένοι σε διάφορα δωμάτια.
5 δωμάτια για ασθενείς με πυρετό. Κάθε ένα περιέχει 8 κρεβάτια.
Μέσος όροφος: 3 δωμάτια με 8 κρεβάτια για τυφοειδή πυρετό
1 δωμάτιο με 4 κρεβάτια για ετοιμοθάνατους. Σε αυτό
όροφο ήταν επίσης λιανικής φαρμακείο, αποστειρωμένο δωμάτιο
με την αίθουσα ασηπτικής λειτουργίας.
Κάτω όροφο: ανατεθεί στην χειρουργική επέμβαση, περιλάμβανε: 1 δωμάτιο
για ειδική χειρουργική επέμβαση και ορθοπεδική. 8 δωμάτια με 6 κρεβάτια για
τραυματίας 9 δωμάτια απομόνωσης με 1 κρεβάτι. Σε κάθε όροφο υπήρχαν τουαλέτες και μπάνιο.
Ένας λέβητας τοποθετημένος στο ισόγειο έδινε νερό
ζεστό σε όλους τους ορόφους. Η θέρμανση πραγματοποιήθηκε με σόμπες διατεταγμένες στο διαδρόμους.
Για να καταπολεμηθούν οι μύγες και τα κουνούπια, υπήρχαν τα παράθυρα με επιμήκη πλαίσια,
κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Υπήρχαν Κουζίνα, κρεοπωλείο, αρτοποιείο,
Το εργαστήριο βακτηριολογίας κατέλαβε δύο δωμάτια στο υπόγειο
του παλατιού. Ήταν εφοδιασμένο με αίμα σε ειδικές φιάλες επίσης υπήρχε φούρνος αποτέφρωσης για επιδέσμους
Μια υπηρεσία, για τη διάγνωση της σύφιλης, για
ασθενείς από εκτός στρατού, Ναυτικού, Πόλεμου, Σύμμαχων.
Η φαρμακευτική υπηρεσία συμπεριλάμβανε την υπηρεσία φαρμακείου λιανικό εμπόριο, εργαστηριακές υπηρεσίες και πολυκατάστημα
Η εργαστηριακή υπηρεσία πραγματοποίησε 857 βιοχημικές αναλύσεις
(ούρα, κόπρανα, γάλα) και 159 χημικές αναλύσεις (για
το λογαριασμό βασικών υπηρεσιών διαχείρισης).
Στους πρόποδες της μεγάλης κλίμακας με σκαλοπάτια υπήρχε μια
όμορφη αίθουσα εκδηλώσεων όπου δόθηκαν
πολλές παραστάσεις για να αποσπάται η προσοχή. Το παρεκκλήσι ήταν συνεχόμενο προς αυτήν.
Ένα μπάνιο και ντους, που εγκαταστάθηκαν στους παλιούς αυτοκρατορικούς στάβλους,
επέτρεψαν τον καθαρισμό και την περιποίηση των νεοεισερχομένων.
Το νοσοκομείο απολυμαίνει όλα τα είδη κλινοστρωμνής και άλλα είδη εξοπλισμού στο λιμενικό και χερσαίο σύστημα
αλλά δεν μπορούσε να εξασφαλίσει το πλύσιμο των κλινοσκεπασμάτων που του ζητήθηκε συχνά.
Ένα νεκροταφείο είχε δημιουργηθεί από την αρχή από τον πόλεμο. Υπάρχουν 423 γαλλικοί τάφοι, σύμμαχοι στρατιώτες ή στρατιώτες αιχμάλωτοι πολέμου.
Το ναυτικό αντιπροσωπεύεται από 4 αξιωματικούς, 30 αστυνομικούς, 142 διοικητές ή ναυτικούς.
Το Γαλλικό Νεκροταφείο στο Αχίλλειο.
Το κύριο μειονέκτημα του νοσοκομείου ήταν η απομάκρυνσή του από τη Κέρκυρα και οι υπολογισμοί από τους οποίους προήρθαν οι ασθενείς. Στο Λιμενικό Σώμα είχαν εγκατασταθεί μισό στρατώνες,
οι μπαράκες συνδέθηκαν με το νοσοκομείο τηλεφωνικά, με εξοπλισμό
πρώτης βοήθειας: μια νοσοκόμα ενός τετραμέτρου ήταν εκεί μόνιμα. Κάθε μέρα το ασθενοφόρο ανέφερε τον αριθμό των ασθενών που έμεναν
στο νοσοκομείο που τους είχαν φέρει τα αυτοκίνητα υγιεινής. Το ταξίδι έγινε σε σαράντα λεπτά, αλλά από τη
κακή κατάσταση δρόμων οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε προσκρούσεις και κραδασμούς, συχνά επώδυνες.
Ο αριθμός των θανάτων ανήλθε σε 148 που αντιπροσωπεύουν
2,62% σε σύγκριση με τις καταχωρίσεις εισόδου,ποσοστό αρκετά ικανοποιητικό.
.Το προσωπικό περιλάμβανε:
1 επικεφαλής ιατρικός διευθυντής 2ης τάξης, επικεφαλής ιατρικός διευθυντής και ιατρικός διευθυντής 1ου τμήματος (Δρ Cairon) ·
1 ανώτερος γιατρός, επικεφαλής τμήματος, ιατρική και βακτηριολογία (Δρ Tribondeau, στη συνέχεια Δρ Fichet)
1 Ανώτερος γιατρός, Επικεφαλής τμήματος, Χειρουργική
(Δρ. Rolland, στη συνέχεια Δρ. Faucheraud).
1 γιατρός της 2ης τάξης, Επικεφαλής του ιατρικού τμήματος του διαμερίσματος.
2 βοηθοί γιατροί.
1 φαρμακοποιός της 1ης τάξης.
1.Υπηρεσία Διεύθυνσης
1 εκκλησία
4 - 6 κυρίες θηλάζουσες
1 Σέρβοι γιατροί και 1 παπάς .
58 γάλλοι νοσηλευτές, στους οποίους προστέθηκαν 80 Σέρβοι νοσηλευτές, που αργότερα αντικαταστάθηκαν από τις δουλειές
των Ανναμιτών, ( εκστρατευτικό σώμα του γαλλικού στρατού από την Ινδοκίνα.)των Αράβων ή των αιχμαλώτων πολέμου.
Ο γενικός ιατρός Vincent, γιατρός στο Λιμενικό Σώμα της Κέρκυρας, ειδικός στη νευρολογία,
παρείχε στο νοσοκομείο νευροψυχιατρική επίβλεψη εάν ήταν απαραίτητο.
Το ιατρικό προσωπικό βοηθήθηκε από τους μάγειρες, τον ξυλουργό, τον σιδερά, τους 10 μηχανικούς, τους ηλεκτρολόγους ή τους οδηγούς,
τις ελληνίδες γυναίκες, 2 αυστριακές υφέντες, πρώην υπηρέτες της αυτοκρατορικής εποχής.
Ασθένειες:
Γρίπη: απλή: 418 περιπτώσεις. Περιπτώσεις περίπλοκες 448 περίπτωσεις. Σύνολο: 856.
Θνησιμότητα: 51 θάνατοι, ή 5,9% 100.
Φυματίωση: 237 περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένων 181 πνευμονικής φυματίωσης)
34 θανάτους (συμπεριλαμβανομένων 28 πνευμονικής φυματίωσης).
Υψηλοί πυρετοί: 56 περιπτώσεις
Τυφοειδείς και παρατυφοειδείς πυρετοί: 46 περιπτώσεις
Αφροδισιακές ασθένειες: 788 περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένων των 538 από σύφιλη).
Παραφροσύνη: 33 περιπτώσεις.
Χειρουργική δραστηριότητα η λειτουργική για περιπτώσεις
που είχε ως αποτέλεσμα 339 παρεμβάσεις.
Σε ένα στόχο αθρωπιστικό και επίσης να προωθηθεί η επέκταση
της Γαλλικής επιρροής, η Υπηρεσία Υγείας διοργανώθηκε και για τον
πληθυσμό. Υπηρεσία για δωρεάν διαβουλεύσεις. Κάποιοι πολίτες και
Έλληνες γιατροί νοσηλεύονταν ακόμη και για σοβαρές περιπτώσεις ή
χειρουργικές επεμβάσεις. Τέλος, με εντολή του αντιναύαρχου,
επικεφαλή διοικητή, το νοσοκομείο έκανε διαθέσεις φαρμάκων,
ορών ή των αντικειμένων όπως επιδέσμων και στα δύο
νοσοκομεία της Κέρκυρας που είναι οι Έλληνες γιατροί.
Από τον Μάρτιο του 1919, το συμβούλιο της κοινότητας του
Γαστουρίου, που συγκλήθηκε σε έκτακτο χρόνο από τους προέδρους του,
λαμβάνοντας υπόψη τα πολλαπλά περιουσιακά στοιχεία που έχουν
από το Νοσοκομείο Αχίλλειου , το οποίο δημιούργησε η κυβέρνηση της Γαλλίας
όχι μόνο στους κατοίκους της Κοινότητας,
αλλά και όσοι βρίσκονται γύρω, εξέφρασαν ομόφωνα
τις θερμότερες ευχαριστίες τους στον διοργανωτή του και σε όλους
αξιωματικούς και προσευχήθηκε ο διευθυντής του εν λόγω νοσοκομείου να είναι αχρείαστος.
Στις 22 Ιουνίου 1919 πραγματοποιήθηκε η εκκένωση του νοσοκομείου και
την παράδοση του ακινήτου στην Ελληνική Υγειονομική Υπηρεσία.
---------------------------------------
1)NOTES DE NEUROPATHOLOGIE Σελ.445
Αναζήτηση
Corfu Museum
Corfu Museum….τι μπορεί να είναι αυτό;
Θα το έλεγα με μια λέξη…. Αγάπη! Για ένα νησί που το γνωρίζουμε ελάχιστα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε ότι δεν το γνωρίζουμε. Στόχος λοιπόν είναι να το γνωρίσουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε, μέσα από το χθες και το σήμερα, γιατί αλλιώς πως θα το αγαπήσουμε; Αγαπάω ατομικά και ομαδικά έχει επακόλουθο…. φροντίζω….. μάχομαι… και σέβομαι. Αγάπη προς την Κέρκυρα είναι το Corfu Museum και τίποτε άλλο.
Μετρητής
- Εμφανίσεις Άρθρων
- 3975440