Οι Γερμανοί δεν καταφέρνουν στις 12 προς 13 Σεπτέμβρη να αποβιβαστούν στις Μπενίτσες, αφού εμποδίστηκαν από το ιταλικό πυροβολικό που έβαλλε από τα υψώματα των Αγίων Δέκα, της Στρογγυλής ,Σταυρού και Περάματος

Ξημερώματα 14 Σεπτέμβρη η Κέρκυρα παραδίνεται στις φλόγες από τον βομβαρδισμό των γερμανικών αεροπλάνων.

23 – 24 Σεπτέμβρη 1943: Επιχείρηση “Verrat” (προδοσία)

Δέκα μέρες αργότερα η νηοπομπή των Γερμανών (ανθυποβρυχιακό σκάφος, δυο άκατοι και τέσσερα αποβατικά που καλύπτονταν από μία τορπιλάκατο και πολλά υδροπλάνα τύπου Arado) ξεκίνησε από τη Πρέβεζα το απόγευμα Πέμπτης 24 Σεπτέμβρη 1943  και πήρε πορεία   προς το νότιο άκρο της Κέρκυρας περνώντας ανοιχτά των Παξών. Mε ορμητήριο τα Λα(γ)ούδια (αφού εκείνες τις μέρες τα ιταλικά παρατηρητήρια είχαν καταργηθεί, όχι τυχαία) οι Γερμανοί αποβιβάζονται στον Άι – Γιώργη Αργυράδων 500 μέτρα από την ακτή. Το βάθος στο σημείο εκείνο ήταν έξι περίπου  μέτρα  βάθος. Με αποβατικές λέμβους   αποβιβάστηκαν στην αμμουδιά, δύο χιλιόμετρα βορειοδυτικότερα από το σημείο που  είχε καθοριστεί, εκεί που χωρίζεται η λιμνοθάλασσα Κορισσίων  με τη θάλασσα.  Αφού πέρασαν μέσα από τη λίμνη με το νερό ως το γόνατο, βρέθηκαν στην απέναντι ακτή, όπου ως τη μία μετά τα μεσάνυχτα είχαν οχυρωθεί. Περίπου 670 Γερμανοί της 1^ης Ορεινής Μεραρχίας με βαρέα όπλα και βαρείς όλμους, με  2πυροβόλα, 23 ερπυστριοφόρα οχήματα, μοτοσυκλέτες και 102 υποζύγια υπό τις διαταγές του λοχαγού Ντίτμαν (Friz Dittmann).

Από τις 8 Σεπτεμβρίου 1943, μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, όλα ήταν διαφορετικά καθώς μια πολιορκημένη ιταλική φρουρά στην Κέρκυρα βρέθηκε υπό επίθεση από τους πρώην Γερμανούς συμμάχους τους, ενώ εκτός από το ότι έστειλαν μια μικρή αποστολή για να μάθουν τι συνέβαινε, οι Βρετανοί δεν έκαναν πολλά. Η παλιά πόλη της Κέρκυρας εξακολουθεί να φέρει τα σημάδια των γερμανικών βομβαρδισμών, με κτίρια που έχουν υποστεί ζημιές από βόμβες που δεν έχουν επισκευαστεί ακόμα - ενώ τα δύο ενετικά φρούρια που λειτουργούσαν και ως καταφύγια και ως φυλακές είναι πλέον ανοιχτά για τους τουρίστες. 

_{Μη επισκευασμένη ζημιά βομβών στην πόλη της Κέρκυρας από γερμανικούς βομβαρδισμούς τον Σεπτέμβριο του 1943}

Ο κόλπος της Κέρκυρας, όπου η βύθιση του πλοίου «Mario Roselli» από τους Συμμάχους προκάλεσε το θάνατο περίπου 1300 Ιταλών,

Mario Roselli

 Η ιστορία της Κέρκυρας παραμένει πολύ λιγότερο γνωστή από τα γεγονότα στην Κεφαλλονιά. Ο αριθμός των νεκρών στην Κεφαλονιά, ήταν πολύ μεγαλύτερος, υπολογίζεται ότι 65 Ιταλοί αξιωματικοί και 1250 στρατιώτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών, 189 αξιωματικοί και 5.000 στρατιώτες δολοφονήθηκαν μετά τις μάχες.. Στην Κέρκυρα, τουλάχιστον 600 Ιταλοί σκοτώθηκαν στις μάχες με τους Γερμανούς και περίπου 30 Αξιωματικοί δολοφονήθηκαν στη συνέχεια από τη Γερμανία.

 Μιλώντας για τη σφαγή των παραδομένων Ιταλών σε όλη την Αλβανία και την Ελλάδα, - ο εισαγγελέας Telford Taylor στα μονοπάτια της δίκης της Νυρεμβούργης δήλωσε: 

«Η υπολογιζόμενη σφαγή αιχμαλώτων ή παραδομένων Ιταλών αξιωματικών είναι μια από τις πιο άνομες και άτιμες ενέργειες στη μακρά ιστορία των ένοπλων μαχών. Γιατί αυτοί οι άνδρες ήταν πλήρως ένστολοι. Κρατούσαν ανοιχτά τα χέρια τους και ακολουθούσαν τους κανόνες και τα έθιμα του πολέμου. Καθοδηγούνταν από υπεύθυνους ηγέτες, οι οποίοι κατά την απόκρουση της επίθεσης, δεν υπάκουαν τις εντολές του Μάρσαλ (Πιέτρο) Μπαντόλιο, του στρατιωτικού τους διοικητή και του δεόντως εξουσιοδοτημένου αρχηγού του έθνους τους. Ήταν τακτικοί στρατιώτες που δικαιούνταν σεβασμό, ανθρώπινη εκτίμηση και ιπποτική μεταχείριση».

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία των ημερών που ακολούθησαν τον Σεπτέμβριο του 1943 και τη Μάχη της Κέρκυρας. 

Τον Απρίλιο του 1941, οι Ιταλοί κατέλαβαν την Κέρκυρα διαχωρίζοντάς τη χωριστά από την υπόλοιπη ιταλική κατοχή στην Ελλάδα. Φάνηκε ότι στο τέλος του πολέμου, οι Ιταλοί θα προσαρτούσαν τα Ιόνια νησιά, θεωρώντας τους εαυτούς τους ως διάδοχο κράτος της Ενετικής Κληρονομιάς. Ο Μουσολίνι καθαιρέθηκε από το Φασιστικό Μεγάλο Συμβούλιο στις 25 Ιουλίου 1943 και τελικά ανακοινώθηκε ανακωχή στις 8 Σεπτεμβρίου. Η ιταλική βασιλική κυβέρνηση κατέφυγε νότια από τη Ρώμη στο Μπρίντιζι, αφήνοντας δυστυχώς τον ιταλικό στρατό χωρίς σαφείς οδηγίες. Οι Ιταλοί βρίσκονταν τότε στην ατυχή θέση να έχουν σημαντικούς στρατούς εκτός Ιταλίας στη Γαλλία, την Αλβανία και την Ελλάδα – σχεδόν εντελώς στο έλεος των πρώην Γερμανών Συμμάχων τους.  

Υπό ιταλική κατοχή, η Κέρκυρα διοικούνταν από έναν Ιταλό Πολιτικό Επίτροπο με Έδρα στο πρώην Βασιλικό Παλάτι στο Μον Ρεπό. Τον ρόλο ανέλαβε ο Piero Parini, πρώην αξιωματικός της Corpo Aeronautico Militare , ξένος ανταποκριτής και αργότερα διευθυντής της φασιστικής εφημερίδας Il Popolo d'Italia .

Piero Parini,

. Στις 5 Ιουνίου 1941, ο Παρίνι έφτασε στην Κέρκυρα ως νέος Προϊστάμενος του Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων των Ιονίων Νήσων, ενός πολιτικού φορέα που διοικούσε τα νησιά. 

Από το Μον Ρεπό, η Παρίνι προχώρησε σε μια αυστηρή εκστρατεία ιταλοποίησης. Στις 10 Αυγούστου, τα Επτάνησα, εκτός από τα Κύθηρα, προσαρτήθηκαν από την Ιταλία ως μέρος της Μεγάλης Κοινότητας της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στις 16 Αυγούστου, ο Παρίνι αντικατέστησε τον δήμαρχο Κέρκυρας Σπυρίδωνα Κόλλα και διέκοψε κάθε διοικητικό δεσμό μεταξύ των νησιών και της ηπειρωτικής Ελλάδας και της συνεργατικής κυβέρνησης στην Αθήνα. Ο Παρίνι κυβέρνησε ως de facto δικτάτορας επιβάλλοντας νέους νόμους ή αγνοώντας τους υπάρχοντες όπως ήθελε. Ενθάρρυνε τη μετανάστευση των Ιταλών στα νησιά, επέκτεινε και νομιμοποίησε τις υπόγειες φασιστικές οργανώσεις και προώθησε τις πολιτικές του μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού και της επίσημης εφημερίδας Gazzetta  Jonica .

 Εικόνες των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης αφαιρέθηκαν από τα δημόσια σχολεία όπως και κεφάλαια βιβλίων που ασχολούνται με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η ιταλική γλώσσα έγινε υποχρεωτικό σχολικό μάθημα και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων αναγκάστηκαν να χρησιμοποιούν δίγλωσσες πινακίδες. Στις 25 Μαρτίου 1942, η κυκλοφορία της ελληνικής δραχμής τέθηκε εκτός νόμου και αντικαταστάθηκε από την ιταλική δραχμή του Ιονίου

Τα ελληνικά γραμματόσημα αντικαταστάθηκαν με παρόμοιο τρόπο. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Λιμού του 1941–42, ο Παρίνι αρνήθηκε να επιτρέψει στον Ερυθρό Σταυρό να διανείμει βοήθεια στην περιοχή. Ο Παρίνι αναχώρησε από την Κέρκυρα στα τέλη Αυγούστου 1943 με τη θαλαμηγό Ασπασία, ενώ ένα δεύτερο πλοίο μετέφερε 40 κιβώτια λεηλατημένης τέχνης που είχε κλέψει.

Στις 8 Σεπτεμβρίου, υπήρχαν περίπου 4.000 Ιταλοί στρατιώτες στην Κέρκυρα. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν από το 18° reggimento fanteria , το οποίο αποτελούσε μέρος του Divisione Acqui . υπήρχε επίσης ομάδα πολυβόλων, ομάδα όλμων, πυροβολικό, αντιαεροπορικές μονάδες, μηχανικοί, μονάδες σηματοδότησης, ιατρικές μονάδες και ένα αρτοποιείο μαζί με τους Carabinieri και Guardia di Finanza. Το Πολεμικό Ναυτικό εκπροσωπήθηκε από στολίσκο ναρκαλιευτικών και η Πολεμική Αεροπορία από ένα απόσπασμα στο αεροδρόμιο Γαρίτσας.

 Τον Ιούνιο του 1940 η Μεραρχία «Acqui» είχε συμμετάσχει στο «μαχαίρι πισώπλατα» εναντίον της Γαλλίας, όταν οι Ιταλοί ξεκίνησαν την μάλλον άδοξη εισβολή τους στη Νότια Γαλλία, συμμετέχοντας στη Μάχη των Δυτικών Άλπεων. Μετά την ανακωχή της Villa Incisa το «Acqui» μεταφέρθηκε πίσω στο Βένετο και τον Δεκέμβριο του 1940 μεταφέρθηκε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, παίρνοντας μέρος στις πρώτες μάχες, με στόχο να σταματήσει η ελληνική επίθεση προς τη Βαλώνα. Τον Απρίλιο, με τη γερμανική επέμβαση κατά της Ελλάδας, οι ιταλικές δυνάμεις ξεκίνησαν με τη σειρά τους μια τελική επίθεση ανακαταλαμβάνοντας το αλβανικό λιμάνι Santi Quaranta (Σαράντα στη σύγχρονη Αλβανία - αργότερα μετονομάστηκε Porta Edda από τους Ιταλούς από την κόρη του Μουσολίνι) και στη συνέχεια προχώρησαν στη νότια Ήπειρο, καταλαμβάνοντας την Ηγουμενίτσα και τον Μούρτο. Οι απώλειές τους κατά την ελληνική εκστρατεία (από τις 20 Δεκεμβρίου 1940 έως τις 23 Απριλίου 1941) ανήλθαν συνολικά σε 481 νεκρούς, 1163 αγνοούμενους, 1361 τραυματίες και 672 από παγετό. 

Ο Ιταλός διοικητής στην Κέρκυρα ήταν ο συνταγματάρχης  Luigi Lusignani.

_{Συνταγματάρχης Luigi Lusignani- Ιταλός Διοικητής της Κέρκυρας}

Το 1938 τοποθετήθηκε στο Επιτελείο φθάνοντας στο βαθμό του συνταγματάρχη τον Ιανουάριο του 1942. Τον Νοέμβριο του 1942 διορίστηκε διοικητής του 18 reggimento di fanteria της 33ης Μεραρχίας Πεζικού «Acqui» στην Κέρκυρα.

Το 18 reggimento di fanteria αποτελούνταν από περίπου 2300 υπαξιωματικούς και άνδρες και 120 αξιωματικούς, χωρισμένους σε τρία τάγματα. Υπήρχαν επίσης περίπου 400 άνδρες της Guardia di Finanza με έδρα την Κέρκυρα, υπό τη διοίκηση του Capitano Bernard. Τα στρατεύματα ήταν κυρίως στατικές μονάδες που υπερασπίζονταν τις ζωτικής σημασίας ναυτιλιακές διαδρομές γύρω από την Κέρκυρα. Η φρουρά της Κέρκυρας ήταν υποταγμένη στο Ιταλικό Σώμα Στρατού XXVI υπό τον στρατηγό  Della Bona στα Ιωάννινα στην ηπειρωτική Ελλάδα και με τη σειρά της στην ιταλική 11η Στρατιά στην Αθήνα, με διοικητή τον στρατηγό Carlo Vecchiarelli, που μετά τις 25 Ιουλίου λειτουργούσε υπό κοινή ιταλο-γερμανική διοίκηση

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1943, ο Γερμανός Στρατηγός der Gebirgstruppe  Hubert Lanz ανέλαβε τη διοίκηση του νεοσύστατου XXII  Gebirgskorps στην Ήπειρο. Οι Γερμανοί φοβούνταν μια συμμαχική απόβαση στην Ελλάδα και επιδίδονταν σε συνεχείς αντικομματικές σαρώσεις. Η συλλογική τιμωρία ολόκληρων τοποθεσιών για επιθέσεις ανταρτών ήταν κοινή, με οδηγίες για την εκτέλεση 50 έως 100 ομήρων για κάθε γερμανικό θύμα. μόλις τέσσερις ημέρες πριν ο Λαντς αναλάβει τη διοίκηση, άνδρες του 98 συντάγματος Gebirgsjaeger  του 1. Gebirgs-Division υπό τον Αντισυνταγματάρχη Josef Salminger, είχαν εκτελέσει 317 πολίτες στο χωριό Κομμένο στην Αλβανία. Φέρεται ότι ο Λαντς συγκρούστηκε με τον υφιστάμενό του, στρατηγό Βάλτερ φον Στέτνερ, για τη μεταχείριση αμάχων, αν και τα αντίποινα παρέμειναν μια τυπική τακτική.

_{Στρατηγός Hubert Lanz. Καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση για τις παθολογικές του δραστηριότητες στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Αρνήθηκε ότι έγιναν οι θηριωδίες στην Κεφαλονιά.} 

10 ^{Σεπτεμβρίου}​ 

«Τα ιταλικά στρατεύματα της 11ης Στρατιάς θα υιοθετήσουν την ακόλουθη γραμμή συμπεριφοράς. Εάν οι Γερμανοί δεν προσφέρουν ένοπλη βία, οι Ιταλοί δεν θα χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους εναντίον τους, ούτε θα κάνουν κοινή υπόθεση με τους αντάρτες ή με οποιεσδήποτε αγγλοαμερικανικές δυνάμεις που μπορεί να αποβιβαστούν. Ωστόσο, θα αντιμετωπίσουν τη δύναμη με τη δύναμη. Κάθε άνθρωπος θα παραμείνει στη θέση του και στο παρόν καθήκον του. Θα επιβληθεί υποδειγματική πειθαρχία με κάθε δυνατό μέσο. Τα παραπάνω θα κοινοποιηθούν στο αντίστοιχο γερμανικό αρχηγείο». 

Ο Λουζινιάνι αρνήθηκε να υπακούσει σε αυτή τη διαταγή και κάλεσε μια διάσκεψη των ανώτερων αξιωματικών του. Το πρωί της 10ης, ο συνταγματάρχης Kotz που διοικούσε το μικρό γερμανικό απόσπασμα στην Κέρκυρα, μαζί με τον Γερμανό πρόξενο Spengelin προσπάθησαν να πείσουν τον Lusignani να παραδοθεί, κάτι που αρνήθηκε να κάνει.

 Εκείνη τη στιγμή το ιταλικό Πολεμικό Γραφείο είχε φτάσει με ασφάλεια στο Μπρίντιζι και στις 10 Σεπτεμβρίου άρχισαν να εκδίδουν διαταγές αντίστασης στους Γερμανούς. Στις 11 Σεπτεμβρίου, ο Λουζινιάνι έλαβε δύο τηλεγραφήματα από το Comando tattico στη Francavilla Fontana, στην Απουλία, στα οποία τον διέταξαν: «Αντιτίθετο με βία σε οποιαδήποτε απόπειρα γερμανικής απόβασης» και «Προβλέψτε αμέσως τη σύλληψη των γερμανικών μονάδων που τους θεωρούσαν αιχμαλώτους πολέμου». 

Ο Λουζινιάνι δέχθηκε επίσης αντιπροσωπεία τοπικών εκπροσώπων, συμπεριλαμβανομένου του Μητροπολίτη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Νομάρχης και ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ζήτησαν από τους Ιταλούς να απελευθερώσουν τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους. Εν τω μεταξύ ο  Σπύρος Παπάς(αντάρτης) έκανε γνωστό ότι ήθελε να συναντήσει τους Ιταλούς. Ο Ντ' Αγκάτα έφυγε από την πόλη της Κέρκυρας για να τον συναντήσει σε μια μυστική τοποθεσία. Ο Παπάς ζήτησε από την εξουσία να επιτεθεί στους Γερμανούς, αλλά οι Ιταλοί του ζήτησαν να περιμένει.

Εν τω μεταξύ, οι Γερμανοί άρχισαν να ρίχνουν φυλλάδια στην ιταλική φρουρά, υποσχόμενοι τους

«Ιταλοί σύντροφοι! Γιατί να συνεχίσεις να παλεύεις; Η κυβέρνηση Badoglio σας πούλησε στους Βρετανούς, μέχρι να κάνετε κάτι γι' αυτό εσείς και η χώρα σας. Τώρα θέλουν να σας μεταφέρουν στα βρετανικά στρατόπεδα φυλακών, χωρίζοντάς σας από τις οικογένειές σας, από τις γυναίκες σας, από τα παιδιά σας και αυτό ως ανταμοιβή για την πιστή κηδεμονία σας στο νησί της Κέρκυρας - κατά τη διάρκεια της οποίας δεν σας χορηγήθηκε άδεια. Η πρόθεση του γερμανικού στρατού είναι να πάρει τη θέση σας και να σας επιστρέψει σώους και αβλαβείς στην πατρίδα σας». 

Ήταν, φυσικά, ένα μεγάλο ψέμα.

11 ^{Σεπτεμβρίου} 1943 

Την εποχή της ανακωχής υπήρχαν λίγοι Γερμανοί στρατιώτες, γύρω στους 450 άνδρες - έτσι ήταν πολύ περισσότεροι από τους Ιταλούς, οι περισσότεροι Γερμανοί ήταν άνδρες της πολεμικής αεροπορίας ή πεζοναύτες  με έδρα το αεροδρόμιο στη Γαρίτσα ή το λιμάνι.  

Στις 11 Σεπτεμβρίου ο λοχαγός Wilhelm Spindler του 54 Gebirgsjaeger-Batallon  έφτασε στο νησί από την ηπειρωτική Ελλάδα για να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον συνταγματάρχη Lusignani, ο οποίος αρνιόταν ακόμα να καταθέσει τα όπλα, μη έχοντας λάβει καμία εντολή να το κάνει. 

12 Σεπτεμβρίου 

Την επόμενη μέρα, ο Ταγματάρχης Harald von Hirschfeld του 1. Gebirgs-Division , συνοδευόμενος από τον Spindler έφτασε δια θαλάσσης για περαιτέρω διαπραγματεύσεις, απέτυχε παρομοίως, αναφέροντας ότι ο Lusignani δεν ήταν διατεθειμένος να διαπραγματευτεί και παρέμεινε εχθρικός προς τους Γερμανούς. 

Εκείνο το βράδυ οι Ιταλοί απελευθέρωσαν και τους 500 πολιτικούς κρατούμενους που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο νησί Lazzaretto στον κόλπο της Κέρκυρας. Εκπλήρωσαν επίσης την υπόσχεσή τους να αρχίσουν να μοιράζουν όπλα και πυρομαχικά στην ελληνική αντίσταση.

13 ^{Σεπτεμβρίου}​ 

Στις 7.00 ο von Hirschfeld επέστρεψε στην Κέρκυρα για τελευταία φορά, συνοδευόμενος από τον συνταγματάρχη Carlo Rossi από το επιτελείο του ιταλικού Σώματος 26ου Στρατού στα Ιωάννινα. Ο Φον Χίρσφελντ διέταξε τον Λουζινιάνι να παραδοθεί μέχρι το 1130 εκείνο το πρωί. Ο Rossi του έδωσε μια υπογεγραμμένη επιστολή από τον στρατηγό Della Bona, λέγοντάς του ότι οι ιταλικές δυνάμεις στην ηπειρωτική Ελλάδα είχαν καταθέσει τα όπλα και τον καλούσε να παραδοθεί και να αποφύγει περαιτέρω αιματοχυσία. Προφανώς ο συνταγματάρχης Ρόσι ψιθύρισε τότε στον Λουζινιάνι ότι ο Della Bona είχε υπογράψει την εντολή μόνο υπό την απειλή θανάτου και τον συμβούλεψε να συνεχίσει να αντιστέκεται. Ο Von Hirschfeld και ο Rossi επέστρεψαν στη συνέχεια στο λιμάνι της ηπειρωτικής χώρας της Ηγουμενίτσας.

Ενώ συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις, μια μονάδα του 99  συντάγματος Gebirgsjaeger υπό τον λοχαγό Siegfried Dodel, ετοιμαζόταν ήδη για μια αιφνιδιαστική απόβαση στην Κέρκυρα στη Μπενίτζα. Στις 12.05 έφτασαν τα νέα για την άρνηση των Ιταλών να παραδοθούν, αλλά προχώρησαν στην απόπειρα απόβασης ούτως ή άλλως. Οι Ιταλοί υπερασπιστές, ιδιαίτερα της  333η αντιαεροπορική πυροβολαρχίας  προσπάθησαν να ανακόψουν την απόπειρα απόβασης με σφοδρά πυρά, χτυπώντας αεροπλάνα και αποβατικά σκάφη.  

Στις 18.45 οι Γερμανοί επέστρεψαν στην Ηγουμενίτσα, γνωρίζοντας ότι δεν είχαν ακόμη αρκετή δύναμη πυρός για να συντρίψουν τις ιταλικές άμυνες. Μέχρι το βράδυ γερμανικά σώματα ξεβράζονταν στις ακτές της Κέρκυρας.

Οι Ιταλοί είχαν ακόμη σημαντικές δυνάμεις στην Αλβανία. Εκείνο το βράδυ περίπου 1000 αξιωματικοί και άνδρες από το 49° reggimento fanteria  της μεραρχίας Πάρμα , με διοικητή τον συνταγματάρχη Μπετίνι, μαζί με υποστηρικτικές μονάδες άρχισαν να αποβιβάζονται στην Κέρκυρα από τoυς Αγ.Σαράντα. Αν και, αυτό ήταν δυνητικά μια χρήσιμη προσθήκη στον αριθμό των υπερασπιστών στην Κέρκυρα, οι άνδρες από τους Αγ, Σαράντα, στην πραγματικότητα είχαν αφοπλιστεί σε μεγάλο βαθμό ή είχαν έλλειψη πυρομαχικών και προσπαθούσαν κυρίως να επιστρέψουν στο σπίτι. Ο ακριβής αριθμός που έφτασαν από τους Αγ.Σαράντα δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά η ξαφνική άφιξή τους έδωσε περαιτέρω έμφαση στις προμήθειες τροφίμων και πυρομαχικών στην Κέρκυρα, αν και κάποιοι βοήθησαν στην παράκτια άμυνα, μεγάλος αριθμός του πεζικού δεν συμμετείχε στην επακόλουθη άμυνα της Κέρκυρας. Τώρα έφτασαν τα νέα στην Κέρκυρα, ότι αντί να σταλούν στα σπίτια τους, οι αφοπλισμένες ιταλικές μονάδες στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Οι Γερμανοί αποφάσισαν να καταστείλουν τη μεγάλη ιταλική δύναμη στην Κεφαλονιά, πριν επιχειρήσουν απόβαση στην Κέρκυρα. Αντίθετα, εξαπέλυσαν έναν καταστροφικό αεροπορικό βομβαρδισμό της Κέρκυρας. Τα βομβαρδιστικά Heinkel 111 επιτέθηκαν τη νύχτα στην πόλη της Κέρκυρας. Στις 14 Σεπτεμβρίου τα μεσάνυχτα ολόκληρη η πόλη της Κέρκυρας φαινόταν να έχει καεί. Η τοπική πυροσβεστική δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τόσο μεγάλης κλίμακας πυρκαγιές, στις οποίες καταστράφηκαν ολόκληρες συνοικίες. Ο άμαχος πληθυσμός έκανε ό,τι μπορούσε για να κρυφτεί στις υπόγειες σήραγγες των δύο ενετικών οχυρών. Όταν αναδύθηκαν το πρωί, βρήκαν μεγάλο μέρος της πόλης ένα ερείπιο που σιγοκαίει. Ο βομβαρδισμός κατέστρεψε το Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο καθώς και αμέτρητα σπίτια και πολιτικούς στόχους, τη μέρα βομβαρδιστικά Ju-97 βομβάρδιζαν ιταλικές θέσεις σε όλο το νησί. 

Μεταξύ των Ιταλών ιδιαίτερα αξιοσημείωτος ήταν ο ρόλος της Guardia di Finanza ,   ο capitano Bernard και οι άνδρες του ήταν υπεύθυνοι για τη σύλληψη και τον αφοπλισμό των Γερμανών στο λιμάνι της Κέρκυρας, παρά τον έντονο ναυτικό βομβαρδισμό εκείνη την εποχή. Ο Capitano  Francesco Cultrona της Guardia di Finanza  σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της επιδρομής. Ιδιαίτερα ηρωικές ήταν οι ενέργειες του στρατιώτη Ρενάτο Μπενίνι, ο οποίος κατά τη διάρκεια των έντονων βομβαρδισμών κατάφερε να εξασφαλίσει αποθήκη όπλων στο παλιό ενετικό οχυρό και πυρομαχικά προστατεύοντάς τα από τη φωτιά.

 Συνειδητοποιώντας ότι ο capitano  Cultrona είχε σκοτωθεί, ο Μπενίνι ανέλαβε τη διοίκηση και ενθάρρυνε τους άντρες του στην αντίστασή τους. Λίγο μετά από αυτή την επιδρομή, πάλι το βράδυ της 13ης Σεπτεμβρίου, τα ιταλικά πλοία «Sirtori» και «Stocco» έφτασαν στην Κέρκυρα:

Sirtori

, η αποστολή τους από την Ιταλία είχε αποφασιστεί από τη Supermarina μετά από αίτημα της διοίκησης της Κέρκυρας. , που πίστευαν ότι με τον οπλισμό τους οι δύο τορπιλάκατες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ενίσχυση της μέτριας άμυνας του νησιού σε ακτοπλοϊκή και αντιαεροπορική λειτουργία. Το Sirtori και το Stocco ήταν τα μόνα διαθέσιμα πλοία στο Μπρίντιζι εκείνη την εποχή, οπότε η Supermarina είχε διατάξει την άμεση αναχώρησή τους. Ο διοικητής των Sirtori είχε αρρωστήσει, επομένως ο Alessandro Senzi τον αντικατέστησε την τελευταία στιγμή.

14 / 15 ^{Σεπτεμβρίου​} 

Περίπου στις εννέα το πρωί ενώ αποβιβαζόταν η τελευταία ομάδα στρατιωτών από τους Αγ.Σαράντα, η Luftwaffe επέστρεψε με μικτό σχηματισμό καταδυτικών βομβαρδιστικών Junkers Ju 87 «Stuka» και μεσαίων βομβαρδιστικών Junkers Ju 88. ρίχνοντας εκρηκτικές και εμπρηστικές βόμβες σε μεγάλες ποσότητες στην πόλη και το λιμάνι της Κέρκυρας. Τα αεροπλάνα πετούσαν από τον Άραξο στην ηπειρωτική Ελλάδα, περίπου 90 λεπτά μακριά.

_{Μη επισκευασμένες ζημιές από βόμβες από τις γερμανικές επιθέσεις τον Σεπτέμβριο του 1943. Ακόμα ορατό στην πόλη της Κέρκυρας σήμερα}

 Το «Stocco» πήρε εντολή από τη Supermarina  να φύγει από την Κέρκυρα και επέστρεψε στο Μπρίντιζι. Το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου έγιναν και άλλες αεροπορικές επιδρομές, πυροβολήθηκε και η Κέρκυρα από πυροβολαρχία 150 χιλιοστών που βρίσκεται στην κοντινή ακτή της Ηπείρου.

Κατά τους πρώτους βομβαρδισμούς το αρχηγείο της Διοίκησης Πεζοναυτών Κέρκυρας και ο στρατώνας που στέγαζε το απόσπασμα των ναυτικών χτυπήθηκαν από βόμβες και κατέστησαν άχρηστα. μεταξύ 13 και 14 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, τόσο η Διοίκηση όσο και το απόσπασμα μεταφέρθηκαν σε άλλη τοποθεσία έξω από την πόλη της Κέρκυρας. Εκείνο το βράδυ ο στρατιώτης Senzi του Sirtori, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το πλήρωμα της τορπιλοβάρκας για την άμυνα της ξηράς του νησιού· μέρος των πυροβόλων Sirtori αφαιρέθηκε για την ενίσχυση της χερσαίας άμυνας. Με τους Γερμανούς να πέφτουν βροχή θανάτου στην Κέρκυρα, οι Βρετανοί κατέφυγαν σε μηνύματα που τονώνουν το ηθικό.

17 / 18 Σεπτεμβρίου 

Κατά τη διάρκεια της 17ης ^{Σεπτεμβρίου} , η πόλη της Κέρκυρας συνέχισε να καίγεται καθώς οι Γερμανοί άρχισαν ξανά τους βομβαρδισμούς τους. Στο Μπρίντιζι οι Σύμμαχοι επέτρεψαν σε μονάδες της Regia Aeronautica να πετάξουν αποστολές στην Κέρκυρα. Οι Ιταλοί κατάφεραν να απομακρύνουν τους χειρότερους από τους τραυματίες χρησιμοποιώντας το υδροπλάνο CANT Z506B πίσω στο Μπρίντιζι. Τα αεροπλάνα μπορούσαν να φέρουν μόνο 14 θύματα το πολύ, αλλά ήταν καλύτερο από το τίποτα.

Στις 18 ^, καταρρίφθηκε ένα από τα σωστικά υδροπλάνα με χειριστή τον υπολοχαγό Nicolo Ainis με το φορτίο των θυμάτων του, πιθανότατα κοντά στο νησί Μαθράκι σώθηκαν από ελληνικό αλιευτικό σκάφος. Ο Ainis επέστρεψε στο Μπρίντιζι και πετούσε ξανά την επόμενη μέρα. Εν τω μεταξύ, άσκησε πιέσεις στον Air Commodore Foster που ήταν υπεύθυνος για το αεροπορικό τμήμα της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Μπρίντιζι για να παρέχει αεροπορική υποστήριξη στους πολιορκημένους Ιταλούς στην Κέρκυρα. Ο Φόστερ βρισκόταν στο Μπρίντιζι για να οργανώσει την ενσωμάτωση της ιταλικής Πολεμικής Αεροπορίας με τους Συμμάχους, η διοικητική του εξουσία δεν εκτεινόταν πέρα ​​από τον κόλπο του Οτράντο, έτσι οποιαδήποτε αιτήματα για βοήθεια στην Κέρκυρα έπρεπε να απευθυνθούν στο Συμμαχικό Στρατηγείο είτε στο Κάιρο είτε στο Αλγέρι, κάτι που κατέληγε πολύ αργά. 

Η Regia  Aeronautica έκανε ό,τι μπορούσε με κόστος σε αεροπλάνα και πιλότους. Τα καταδυτικά βομβαρδιστικά RE2002 του 5 Sturmo στο Μπρίντιζι, τα οποία πριν από 10 ημέρες είχαν επιτεθεί στις αποβάσεις των Συμμάχων στην Καλαβρία, τώρα επιτίθενται στα γερμανικά πλοία στα ανοιχτά της Κέρκυρας. Πέντε βομβαρδιστικά  ξεκίνησαν να επιτεθούν στον Γερμανό, ένα με πιλότο από τον υπολοχαγό Venza καταρρίφθηκε στις φλόγες. Στις 19 άλλες τρεις RE 2002 πέταξαν μια αποστολή στον κόλπο της Κέρκυρας, ο ένας καταρρίφθηκε ο Felice Fox που σκοτώθηκε στη δράση.

20/21 Σεπτεμβρίου^​ 

Οι Σύμμαχοι αποφάσισαν ότι δεν ήξεραν απολύτως τίποτα για το ότι συνέβαινε στην Κέρκυρα, γι' αυτό αποφάσισαν να στείλουν μια αποστολή. Στις 21 Σεπτεμβρίου, ο λοχαγός Oliver Churchill του Executive Special Operations (SOE), μαζί με τον ασυρματιστή του Signalman Harrison πετάχτηκαν με αλεξίπτωτο στο νησί. Ο Τσόρτσιλ μιλούσε άπταιστα Ιταλικά. Ο πόλεμος ήταν επικείμενος, ο Τσόρτσιλ εντάχθηκε στον Εδαφικό Στρατό και σύντομα κλήθηκε στο Σύνταγμα του Worcestershire. Εντάχθηκε στο Στέλεχος Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) και τον Δεκέμβριο του 1941 αποσπάστηκε στη Μάλτα και τη Μέση Ανατολή για να εκπαιδεύσει Ιταλούς παρτιζάνους και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στα κεντρικά γραφεία της SOE Μέσης Ανατολής στο Κάιρο από όπου συμμετείχε σε παράνομη, πίσω από τις γραμμές εργασία σε Ελλάδα και Ιταλία. Το όνομά του ήταν ο Άντονι Πίτερς . 

Οι παρατηρητές εντόπισαν το αεροσκάφος τους να κάνει τον κύκλο του Τσόρτσιλ και ο Χάρισον παραλήφθηκαν από τους παρτιζάνους του ΕΑΜ που πρόσεχαν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, μόλις προσγειώθηκαν και παρέδωσαν στον Πάπα Σπύρου ο οποίος τα πήγε προσωπικά στους Ιταλούς. Παρόλο που, ο Τσόρτσιλ καθόρισε τα διαπιστευτήριά του και ότι είχε σταλεί από τον στρατηγό Γουίλσον στο Κάιρο για να κοινοποιήσει τις απαιτήσεις της ιταλικής φρουράς Αρχικά οι Ιταλοί έδειχναν να μην έχουν εμπιστοσύνη στο βρετανικό δίδυμο. Τα πράγματα δεν βοηθήθηκαν από το γεγονός ότι ο ασύρματος είχε υποστεί μεγάλη ζημιά κατά την προσγείωση και δεν μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή με το Κάιρο .  Εκείνο το βράδυ, οι Ιταλοί έστειλαν μια αποστολή στους Αγίους Σαράντα που δεν είχαν ακόμη καταληφθεί από τους Γερμανούς για να ανακτήσουν προμήθειες πυρομαχικών για τα όπλα τους.

23 Σεπτεμβρίου^​ 

Ενώ η 1. Μεραρχία Gebirgs ήταν δεσμευμένη στην Κεφαλονιά, οι Γερμανοί συνέχισαν να σχεδιάζουν επίθεση στην Κέρκυρα. Ο Λαντς ενέκρινε το σχέδιο επίθεσης στις 22 Σεπτεμβρίου, που ονομάστηκε δυσοίωνα Operation Verrat («Προδοσία»).  

Τελικά στις 13.00 της 23ης Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί ξεκίνησαν να αποβιβάζονται στην Πρέβεζα στα νότια υπό τη διοίκηση του Hauptmann Dittmann,.

24 ^{Σεπτεμβρίου}​ 

Η κύρια γερμανική ομάδα προσγείωσης έφτασε στη λιμνοθάλασσα στα Κορίσσια, στα νοτιοδυτικά του νησιού γύρω στις 0.30. Αν και αυτό σήμαινε μεγαλύτερο ταξίδι από την ηπειρωτική Ελλάδα, η λιμνοθάλασσα με τις γύρω μεγάλες αμμώδεις παραλίες και τους αμμόλοφους της, πιθανότατα προσέφερε ευκολότερο σημείο προσγείωσης από τους κολπίσκους και τους κολπίσκους στην ανατολική πλευρά του νησιού. Λίγο αργότερα οι Ιταλοί αναγνώρισαν το προγεφύρωμα και το ιταλικό πυροβολικό άνοιξε πυρ. Η γερμανική απόβαση συνεχίστηκε παρά τον ιταλικό βομβαρδισμό. Μία μία οι πυρβολαρχίες της ιταλικής ακτοπλοΐας έπεσαν στους Γερμανούς. Στις 4.00 π.μ., οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τα υψώματα της Μαλτάουνα (περιοχή Ψαράς, Νότια της Μεσογγής) που δέσποζαν σε ολόκληρη την περιοχή και οι Ιταλικές Μονάδες άρχισαν να υποχωρούν προς τα βόρεια.

  Γύρω στις 5.00 οι Γερμανοί άρχισαν να ταράζουν τον κεντρικό τομέα του νησιού για επιζώντες ιταλικές μονάδες. Κάποιοι τα παράτησαν χωρίς μάχη, αλλά στους Αργυράδες, μια καλά οργανωμένη ομάδα ανέλαβε δύο ομάδες που κινούνταν στον κεντρικό δρόμο. Ήταν μια αιματηρή σύγκρουση , όποιος Ιταλός βρέθηκε με τα όπλα του πυροβολήθηκε από τους Γερμανούς. Μέχρι τα μέσα του πρωινού δεν ακουγόταν τίποτα άλλο από τις ιταλικές φρουρές στα νότια του νησιού. Προς το βράδυ, το δεύτερο τάγμα των 98° Gebirgsjaeger είχε επιτύχει πλήρως τους στόχους του και κρατούσε το κεντρικό τμήμα του νησιού περίπου 500 Ιταλοί είχαν σκοτωθεί και 1.500 αιχμάλωτοι. Όσοι προσδιορίστηκαν από τους Γερμανούς ως άοπλοι δεν σκοτώθηκαν αμέσως. Η μόνη επιτυχία για τους Ιταλούς ήταν να απομακρύνουν από την Κασσιόπη, όλους τους Γερμανούς αιχμαλώτους που είχαν αιχμαλωτιστεί στο νησί και να τους στείλουν πίσω στην ηπειρωτική Ιταλία.

25 ^{Σεπτεμβρίου}​ 

Η πρώιμη επιτυχία των επιχειρήσεων επέτρεψε στους Γερμανούς να κάνουν μια δεύτερη απόβαση υπό τη διοίκηση του λοχαγού Feser, αποτελούμενη από άνδρες της 99° Gebirgsjaeger , ένα τμήμα 79° Gebirgsartillerieregiment . Η αποβίβαση ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα.

 Στο νησί έφτασαν επίσης το αρχηγείο υπό τον Αντισυνταγματάρχη Ρέμολντ και τον στρατηγό Walter Stettner, διοικητή της 1. Gebirgs-Division . Που είχαν πολεμήσει μαζί τους στην Πολωνία, τη Νορβηγία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση, το πρωί οι δύο γερμανικές στήλες με διοικητή τον Ντίτμαν και τον Φέσερ, ξεκίνησαν επιχειρήσεις για να σπάσουν την ιταλική αντίσταση, 

Οι Ιταλοί είχαν προετοιμάσει τελευταία γραμμή άμυνας στο πέρασμα του Σταυρού και στα υψώματα γύρω από την πόλη της Κέρκυρας. Μία-μία αυτές οι ιταλικές θέσεις καταστράφηκαν και σφαγιάστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα επίθεσης, με αποτέλεσμα μια σειρά από ιταλικές μονάδες άρχισαν να παραδίδουν τα όπλα και να παραδίδονται, ενώ οι αξιωματικοί τους αποσύρθηκαν προς την πόλη της Κέρκυρας. Μέχρι τα μέσα του πρωινού οι επικοινωνίες με το ισχυρό σημείο στην Κοριτζά είχαν χαθεί. Ο Λουζινιάνι αποφάσισε να αποσύρει την τακτική του διοίκηση στην πόλη της Κέρκυρας και να μεταφέρει το επιτελείο του περίπου 20 χιλιόμετρα βόρεια στο Σκριπερό με σκοπό τη συνέχιση της αντίστασης. 

_{Skripero- ένα χωριό στα βουνά περίπου 20 χιλιόμετρα από την πόλη της Κέρκυρας όπου ο συνταγματάρχης Lusignani ετοίμασε την τελευταία του στάση}

 Ο Ντ' Αγκάτα ως δεύτερος στην εξουσία παρέμεινε στην Κέρκυρα. Αν και ιταλικά αεροπλάνα πέταξαν πάνω από το νησί, δεν παρείχαν βοήθεια στους άνδρες στο έδαφος. Μέχρι το 14.30 ο Σταυρός είχε πέσει και γερμανικά τεθωρακισμένα οχήματα φάνηκαν στην περιοχή. Μέχρι τα μέσα του απογεύματος, στο Σκριπερό ήταν ξεκάθαρο ότι η κατάσταση ήταν απελπιστική, είχαν ξεμείνει από όπλα και πυρομαχικά και δεν φαινόταν καμία ελπίδα να φτάσει βοήθεια 

Η πόλη της Κέρκυρας παρέμενε καλά προστατευμένη από μια γραμμή οχυρώσεων με κέντρο στα νότια της πόλης και υποστηριζόμενη από μια αποτελεσματική αντιαεροπορική άμυνα. Ο Φέσερ στάλθηκε για να αποτρέψει την υποχώρηση των Ιταλών βόρεια, εν τω μεταξύ το γερμανικό πυροβολικό άρχισε να στοχεύει την πρωτεύουσα. Η ομάδα του Dittmann επιτέθηκε στην ιταλική αμυντική γραμμή την οποία ξεπέρασε μετά από μια βίαιη μάχη. Γύρω στις 16.20, η ιταλική φρουρά στην Κέρκυρα σήκωσε τη λευκή σημαία πάνω από το φρούριο, έστειλαν το τελευταίο τους ραδιοφωνικό μήνυμα στο Μπρίντιζι στις 16.20 «Καταστρέψαμε όλα τα μυστικά έγγραφα. Κοντεύουμε να καταστρέψουμε το ραδιόφωνο «Στις 17.00 οι Γερμανοί μπήκαν στην πόλη της Κέρκυρας. 

Στο Skripero, ο Churchill συμφώνησε με τον Lusignani ότι ήρθε η ώρα να φύγει και μαζί με τον Signalman Harrison έκανε τη φυγή του. Γύρω στις 23.00, οι Γερμανοί έφτασαν στο Σκριπερό, ο Λουζινιάνι τους περίμενε και μετά από σύντομες διαπραγματεύσεις, συμφώνησε με όρους παράδοσης των Ιταλών στο νησί – επέμεινε υπό τον όρο ότι οι υπερασπιστές θα αντιμετωπίζονταν ως Αιχμάλωτοι Πολέμου. 

Μέχρι το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί είχαν τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού.

27 Σεπτεμβρίου και μετά 

Στις 27 Σεπτεμβρίου, ο συνταγματάρχης Lusignani, ο συνταγματάρχης Bettini, της μεραρχίας Πάρμα και άλλοι 19 αξιωματικοί δολοφονήθηκαν. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης 600 Ιταλοί είχαν σκοτωθεί είτε σε μάχη είτε εκτελέστηκαν στη συνέχεια, άλλοι 5000 παρέμειναν αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί έχασαν περίπου 200 άνδρες.

Έχοντας αφήσει το Lusignani στο Skripero, ο Churchill και ο Signalman Harrison κατευθύνθηκαν προς την ακτή στην Παλαιοκαστρίτσα. Χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να μπορέσουν να κανονίσουν ένα αναξιόπιστο μηχανοκίνητο σκάφος με πλοίαρχο των εβδομήκοντα να καταστεί αξιόπλοο Η αναχώρηση από την Παλαιοκαστρίτσα καθυστέρησε περαιτέρω για δύο ημέρες λόγω ισχυρών ανέμων και ρευμάτων. 

Με ένα πλήρωμα τριών ατόμων που αργότερα περιέγραψε ως «έναν ντόρο, έναν μεθυσμένο και πατέρα κλέφτη» και 11 Ιταλούς στρατιώτες και ναυτικούς δραπέτες που εντάχθηκαν στο σκάφος, ο Τσόρτσιλ και ο Χάρισον μεταφέρθηκαν τη νύχτα στα νησιά Μαθράκι, Ερεικούσσα και Φανό, πριν κάνουν μια ολονύκτια διάσχιση της Ιταλίας της Αδριατικής. Ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση κατά τη διάρκεια της νύχτας και τους έβγαλε από την πορεία τους, περνώντας στα δυτικά της φτέρνας της Ιταλίας στον κόλπο του Τάραντα. Ο Τσόρτσιλ θυμήθηκε: 

"Με το πρώτο φως είδαμε στεριά. Αλλά για έναν από τους Ιταλούς ναύτες από την Κέρκυρα, ο καπετάνιος θα είχε γυρίσει. Δεν αναγνώρισε την ακτή και νόμιζε ότι είχαμε πλεύσει σε κύκλο και βρισκόμασταν στα ανοιχτά της Αλβανίας. Ο καπετάνιος ήταν πολύ θορυβώδης για να διαβάσει την πυξίδα και o λοστρόμος αβοήθητος με τα πανιά. Ο Τάραντας μας είχε απομακρύνει πέντε ώρες από την πορεία μας». 

Γύρισαν και έπλευσαν γύρω από τη χερσόνησο για να αποβιβαστούν στο Οτράντο. Ο Τσόρτσιλ μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο Μπρίντιζι όπου ενημερώθηκε από τον Λοχαγό Teddy de Haan στην ιταλική βάση SOE στη Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή, ο de Haan είχε φτάσει εκεί στις 11 Σεπτεμβρίου και τώρα διοικούσε μια ασύρματη ομάδα Ειδικών Επιχειρήσεων από το Hotel Imperio. Από το Μπρίντιζι, ο Τσόρτσιλ επέστρεψε στο Κάιρο. του απονεμήθηκε MC και επέστρεψε στη Βόρεια Ιταλία το 1944 για να λειτουργήσει ως αξιωματικός σύνδεσμος με τους αντάρτες

 Στην Κεφαλονιά, οι Γερμανοί είχαν δολοφονήσει και αξιωματικούς και στρατευμένους εξίσου. Στην Κέρκυρα μετά την παράδοση «συγκρατήθηκαν» να σκοτώσουν μόνο αξιωματικούς. Μάλιστα, υποθέτοντας ότι υπήρχαν περισσότεροι από 150 αξιωματικοί στο νησί την εποχή που επιτέθηκαν οι Γερμανοί, φαίνεται ότι επέτρεψαν στην πλειοψηφία στην Κέρκυρα να ζήσει, συμπεριλαμβανομένων και των τριών διοικητών ταγμάτων, και πολλοί κατώτεροι αξιωματικοί του συντάγματος. 

Στην Κέρκυρα οι Γερμανοί φαίνεται ότι είχαν επιλεκτική εκστρατεία εκδίκησης ιδιαίτερα κατά του Λουζινιάνι και των κατώτερων αξιωματικών του πυροβολικού που τους είχαν προκαλέσει τόσο βαριές απώλειες. Ιταλικές πηγές αποδίδουν την απουσία γενικής σφαγής, στο γεγονός ότι ο φον Χίρσφελντ που κρίθηκε ο κύριος υπεύθυνος για τη σφαγή της Κεφαλονιάς δεν επέστρεψε στην Κέρκυρα. Είναι δύσκολο να καταρτιστεί ένας οριστικός κατάλογος του αριθμού των Ιταλών αξιωματικών που εκτελέστηκαν στην Κέρκυρα. Το σύνολο ήταν 19 αξιωματούχοι.

Οι γερμανικές εντολές ήταν να πυροβοληθούν οι Ιταλοί κρυφά και τα πτώματα να πεταχτούν στη θάλασσα, έτσι τα έβγαλαν και τα πέταξαν στις θάλασσες της Κέρκυρας. 

Για τους Ιταλούς στην Κέρκυρα η δοκιμασία δεν είχε τελειώσει. Μετά την παράδοση, οι Γερμανοί φυλάκισαν τους υπόλοιπους Ιταλούς αιχμαλώτους στο αεροδρόμιο της Γαρίτσας και στο παλιό φρούριο για να περιμένουν τη μεταφορά τους εκτός νησιού. Το πρώην ιταλικό εμπορικό σκάφος, Mario Roselli - που τώρα επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και με γερμανικό σήμα έφτασε στο λιμάνι της Κέρκυρας για να μεταφέρει τους κρατούμενους στην ηπειρωτική χώρα. Στις 10 Οκτωβρίου, συμμαχικά αεροπλάνα που δρούσαν από τη Φότζια επιτέθηκαν στα μικρά σκάφη που μετέφεραν τους άνδρες στο Mario Roselli . Τα μαχητικά βομβαρδιστικά επέστρεψαν και πέτυχαν απευθείας χτύπημα στο Mario Roselli , το οποίο βυθίστηκε στο λιμάνι. Υπολογίζεται ότι περίπου 1300 Ιταλοί έχασαν τη ζωή τους σε αυτή την επίθεση. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, οι Γερμανοί πυροβόλησαν τους επιζώντες καθώς κολυμπούσαν πίσω στην ακτή.

Αρκετοί Ιταλοί αξιωματικοί που δολοφονήθηκαν στην Κέρκυρα έλαβαν βραβεία ανδρείας. Ο Λουζινιάνι τιμήθηκε μετά θάνατον με το χρυσό παράσημο της Ιταλίας για τη στρατιωτική ανδρεία. Η παραπομπή έγραφε: 

Στρατιωτικός Διοικητής της νήσου Κέρκυρας, πιστός στη στρατιωτική τιμή, αρνήθηκε να τον εκφοβίσουν να καταθέσει τα όπλα και με δική του πρωτοβουλία οργάνωσε την άμυνα του νησιού. Επί 12 ημέρες αντιστάθηκε στις γερμανικές αεροπορικές και χερσαίες επιθέσεις, λειτουργώντας ως παράδειγμα στους άνδρες υπό τις διαταγές του με συνεχή γενναιότητα, με κάθε ελπίδα για ανακούφιση. νικημένος από έναν εχθρό ανώτερο σε αριθμό, συνελήφθη από τους Γερμανούς, είχε αυτή τη μοίρα».

 Το ίδιο μετάλλιο απονεμήθηκε στον Bettini, με παρόμοια αναφορά

 Στις 18 Σεπτεμβρίου 1943 ο Vecchiarelli συνελήφθη από τους Γερμανούς μαζί με άλλους Ιταλούς στρατηγούς. Λίγο μετά μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο φυλακών για αξιωματικούς Offizierslager 64Z στο Schocken, στο οποίο ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι ανώτεροι Ιταλοί αξιωματικοί. Παρέμεινε εκεί για λίγο περισσότερους από τέσσερις μήνες, προς τιμήν του αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρόταση που του έγινε να ενταχθεί στον στρατό της Δημοκρατίας του Salò.( Η πόλη Σαλό ήταν πρωτεύουσα της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας 1943-1945, η οποία συχνά αποκαλείται η «Δημοκρατία του Σαλό») Στάλθηκε πίσω στην Ιταλία, όπου το δικαστήριο της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας της Μπρέσια του επέβαλε ποινή φυλάκισης 10 ετών για αντιγερμανική συμπεριφορά στην Ελλάδα. Στις 25 Απριλίου 1945 απελευθερώθηκε από τους παρτιζάνους του CLN  της Μπρέσια και εντάχθηκε στους αντάρτες του Fiamme Verdi , συμμετέχοντας για λίγες μέρες στον απελευθερωτικό πόλεμο. Ο Della Bona στάλθηκε επίσης στο Schocken όπου παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τους Σοβιετικούς στις αρχές του 1945. 

Οι Υπαξιωματικοί και άλλοι Βαθμοί δεν αντιμετωπίστηκαν ως Αιχμάλωτοι Πολέμου, αλλά δόθηκαν στο καθεστώς Ιταλοί στρατιωτικοί κρατούμενοι  (IMI) και όσοι επέζησαν από τη διέλευση στην ηπειρωτική Ελλάδα οδηγήθηκαν σε φορτηγά βοοειδών και στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στην Πολωνία και τη Γερμανία για το υπόλοιπο του πολέμου. Πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ στην Ιταλία. Οι πιο τυχεροί κατευθύνθηκαν προς τους λόφους όπου ενώθηκαν με τις ελληνικές αντιστασιακές δυνάμεις. 

Δυστυχώς, ενώ έδιναν βραβεία γενναιότητας, οι Ιταλοί δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να εξασφαλίσουν καταδίκες εναντίον οποιουδήποτε από τους Γερμανούς που ήταν υπεύθυνοι για τις φρικαλεότητες στην Κέρκυρα. Ο Von Hirschfeld και ο Von Stettner σκοτώθηκαν και οι δύο σε δράση προς το τέλος του πολέμου και έτσι ήταν πέρα ​​από τη δικαιοσύνη. Ο Λαντς παραδόθηκε στον Αμερικανικό Στρατό στο τέλος του Πολέμου. Οι Αμερικανοί έφεραν τουλάχιστον τον Λαντς στα ίχνη το 1947 στη λεγόμενη «Υπόθεση Νοτιοανατολικής» / Δίκη Ομήρων του Δικαστηρίου της Νυρεμβούργης, μαζί με άλλους στρατηγούς της Βέρμαχτ που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια. Η δίκη αφορούσε τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν κατά αμάχων και αιχμαλώτων στην περιοχή. Στην περίπτωση του Λαντς, το μεγαλύτερο ζήτημα ήταν η σφαγή της Κεφαλονιάς. Ωστόσο, η ομάδα υπεράσπισής του αμφισβήτησε τους ισχυρισμούς σχετικά με αυτά τα γεγονότα, και καθώς οι Ιταλοί δεν παρουσίασαν κανένα στοιχείο εναντίον του, ο Λαντς έπεισε το δικαστήριο ότι είχε αντισταθεί στις οδηγίες του Χίτλερ και ότι η σφαγή δεν συνέβη. Υποστήριξε ότι η αναφορά στην Ομάδα Στρατού Ε που ανέφερε την εκτέλεση 5.000 στρατιωτών ήταν ένα τέχνασμα που χρησιμοποιήθηκε για να εξαπατήσει τη διοίκηση του Στρατού, για να κρύψει το γεγονός ότι είχε παρακούσει τις εντολές του Φύρερ. Πρόσθεσε ότι λιγότεροι από δώδεκα αξιωματικοί πυροβολήθηκαν και η υπόλοιπη Μεραρχία Acqui μεταφέρθηκε στον Πειραιά μέσω Πάτρας. Σαφώς σε αυτή την εκδοχή των γεγονότων, 5.000 άνδρες που δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι από την Κεφαλονιά πρέπει να είχαν εξαφανιστεί στον αέρα. Η υπεράσπισή του υποστήριξε επίσης ότι οι Ιταλοί δεν είχαν καμία εντολή να πολεμήσουν από το Γραφείο Πολέμου στο Μπρίντιζι και ως εκ τούτου θα έπρεπε να θεωρηθούν ως στασιαστές ή φράγκοι που δεν είχαν δικαίωμα να αντιμετωπίζονται ως αιχμάλωτοι στο πλαίσιο της Συνθήκης της Γενεύης. Ο Λαντς καταδικάστηκε σε 12 χρόνια κάθειρξη και αφέθηκε ελεύθερος, φτάνοντας στα καλά γεράματα των 86 και πέθανε από φυσικά αίτια. 

Δεδομένου ότι η σφαγή στην Κεφαλονιά ήταν ευρέως γνωστή και αναφέρθηκε στην Ιταλία μετά τον πόλεμο, είναι μια διαφήμιση μυστηρίου για το γιατί οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν κανένα στοιχείο εναντίον του Lanz. Το όλο θέμα των εγκλημάτων πολέμου ήταν συγκινητικό με τους Ιταλούς, με έναν αριθμό Ιταλών να είναι δυνητικά ανοιχτοί σε παρόμοιες κατηγορίες όπως ο Λαντς και οι άλλοι κατηγορούμενοι, τουλάχιστον όσον αφορά τις κατηγορίες για ομηρεία, αντίποινα κ.λπ. 

Περιέργως, δεν υπάρχει μνημείο για τον Ιταλό νεκρό στην Κέρκυρα. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, οι νεκροί στην Κεφαλλονιά εκτάφηκαν και θάφτηκαν εκ νέου στο νεκροταφείο του Ιταλικού πολέμου στο Μπάρι.

Οι Ιταλικές Μονάδες που συμμετέχουν στη Μάχη της Κέρκυρας

Regio Esercito 1ª compagnia del VII Battaglione Carabinieri mobilitato 30ª sezione mista Carabinieri mobilitata 18° Reggimento Fanteria su tre Battaglioni 3ª compagnia del CX battaglione mitraglieri di Corpo d'Armataª3° 3 Armata3 compagnia cannoni da 47/32 III Gruppo obici da 75/13 del 33° Reggimento Artiglieria XC Gruppo Artiglieria da 105 di Corpo d'Armata 333ª batteria contraerei da 20 mm 217ª compagnia union 1one laveria plotone della 33ª compagnia mista Genio TRT un reparto della 44ª sezione Sanità Militare con due Ospedali da  Campo (39° , 824°) un nucleo della 5ª sezione Sussistenza con un nucleo della 9ª squadra della della 9ª Militare Comando Marina Corfù una squadriglia dragaggio Areonautica Militare Comando Aeroporto distaccamento servizi areoportuali e di idroscalo Guardia di Finanza Comando I Battaglione mobilitato 1ª compagnia fucilieri 3ª compagnia

Πηγές

Diario della Resistanza italiana a Corfu- Ten.col. Alfredo D'Agata- Rivista Militare

Κέρκυρα-8 Σεπτεμβρίου 1943 από τον David Roberts