O Hλεκτροφωτισμός της Κέρκυρας

Του Κων, Σγούρου

Το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της Κέρκυρας, γνωστό στους παλαιότερους ανεγέρθηκε και λειτούργησε στην Κόντρα-Φόσσα του Παλαιού Φρουρίου ήδη από το 1925, από τις τότε Λιμενικές Εγκαταστάσεις Κερκύρας (Λ.Ε.Κ.), τον προκάτοχο του μετέπειτα ονομασθέντος Λιμενικού Ταμείου Κερκύρας.

Σκοπός των Λ.Ε.Κ. ήταν ο ηλεκτροφωτισμός της ζώνης ευθύνης τους, δηλ. της παραλιακής ζώνης της πόλης : το παλαιό Λιμάνι, τα Μουράγια,την προκυμαία του Αγίου Νικολάου

(μπάνια τ’ Αλέκου), την Κόντρα-Φόσσα, τον παραλιακό δρόμο της Γαρίτσας (Λεωφόρος Αυτοκρατείρας Ελισάβετ), μέχρι την «πόντα» του Ανεμόμυλου και το τελωνοφυλάκειο (σημερινό κέντρο Ναυτίλος).

Η υπόλοιπη πόλη καθώς και οι άλλες ζώνες δικαιοδοσίας του Δήμου Κερκυραίων, εφωτίζοντο με λάμπες πετρελαίου, αφού το εργοστάσιο αεριόφωτος του Μαντουκιού (το γνωστό σαν «γας») είχε κλείσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, λόγω πτωχεύσεως της αγγλικής εταιρίας που το εκμεταλεύετο.

Με το φωταέριο, ήδη από τα τέλη του 19^ου αιώνα εφωτίζετο σημαντικό τμήμα της πόλης, όπως οι ζώνες τουριστικής προβολής της (Σπιανάδες-Λιστόν-κηπάριο Καποδίστρια) καθώς και ορισμένοι κεντρικοί δρόμοι και η περιοχή του κέντρου της  παλιάς πόλης και τα παρακείμενα σπίτια (Πίνια-οδος Καποδιστρίου-Αγ.Αντώνης-Ευγ.Βουλγάρεως-παλαιό δημοτικό θέατρο του San Giacomo).

Έτσι η Κέρκυρα, από άποψη φωτισμού οπισθοδρόμησε στην πραγματικότητα, αφ’ ότου διεκόπη η παραγωγή λόγω πτωχεύσεως της επιχείρησης και οι κερκυραίοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν και πάλι στον « δια πετρελαίου φωτισμόν», ενώ μόνο ακατοίκητα τμήματα  της πόλης εφωτίζοντο «δι’ ηλεκτρισμού» από την Λ.Ε.Κ.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων, άρχισε να προβληματίζεται για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης από αρκετά ενωρίς. Το 1887 άρχισε ο σχετικός διάλογος και στις 22 Μαρτίου 1891, ελήφθη η σχετική απόφαση. Δημαρχος Κερκυραίων ήταν τότε ο Μιχαήλ Θεοτόκης, αδελφός του παλαιότερου δημάρχου και μετέπειτα πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη.

Επί τέσσερα χρόνια, ο Δήμος συγκέντρωνε τις σχετικές με το έργο τεχνικές πληροφορίες, από την Ιταλία κυρίως αλλά και από την Γαλλία, για την «ηλεκτροφωταψίαν της πόλεως». Την εποχή εκείνη το κύριο ενδιαφέρον των δήμων, δεν ήταν το αν θα δοθεί ηλεκτρική ενέργεια προς οικιακή χρήση, αλλά για το πώς θα φωτιστούν οι δρόμοι των πόλεων, που οι συνθήκες λειτουργίας των ως συνόλου, άρχιζαν να γίνονται όλο και πιο σύνθετες, με προβλήματα, ιδιαίτερα, στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας.

Ο Δήμος Κερκυραίων στην προσπάθεια υλοποίησης  της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου της 22/3/1891, μετεκάλεσε και 3 ειδικούς μηχανικούς, οι οποίοι αποφάνθηκαν «υπέρ της γενικής ηλεκτροφωταψίας του Δήμου». Τούτο επειδή ήδη λειτουργούσε στην Κέρκυρα το εργοστάσιο του φωταερίου στο Μαντούκι και υπήρχε ο προβληματισμός  για την αμιγώς ηλεκτρική  ή τη μικτή φωταψία της πόλεως (φωταέριο + ηλεκτρισμός).

Μετά τη γνωστοποίηση του πορίσματος των ειδικών μηχανικών, ο Δήμος προκήρυξε διεθνή δια γωνισμό, στον οποίον πήραν μέρος δύο εταιρείες: η αμερικανική Thomson-Houston και η αγγλική η οποία ήδη εκμεταλεύετο το αεριόφως. Οι προτάσεις της αμερικάνικης ήταν υπέρ της γενικής ηλεκτροφωταψίας, ενώ της αγγλικής, ως ήταν φυσικό, υπέρ της μικτής, δι’ ηλεκτρόφωτος και δι’ αεριόφωτος.

Φαίνεται όμως, ότι η τότε δημοτική αρχή του δημάρχου Μιχαήλ Θεοτόκη (Μίκιος)[i], έκλινε προς την αμερικάνικη εταιρεία και δικαιολογημένα, αφού οι όροι ήσαν συμφερτικότεροι. Εξ άλλου, το προνόμιο της αγγλικής εταιρείας αεριόφωτος, έληγε μετά λίγους μήνες. Όμως ο Δήμος Κερκυραίων, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, που δεν ήταν άλλος από τον τότε Νομάρχη Κερκύρας Γ.Μπουκλάκο. Η απόφαση του Δήμου Κερκυραίων, εχρειάζετο και την έγκριση της διοικητικής αρχής, για να γίνει εκτελεστή. Όμως η τότε Δημοτική αρχή , ανήκε στο κόμμα του Τρικούπη, ενώ στην κυβέρνηση βρίσκονταν το δεληγιανικό κόμμα. Συνεπώς ο προσκείμενος στον Δεληγιάννη νομάρχης, δεν μπορούσε να εγκρίνει , τι ζητούσαν οι τρικουπικοί δημοτικοί σύμβουλοι. Έτσι η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της 23/3/1891, απορρίφθηκε με το αιτιολογικό της δυσανάλογης οικονομικής επιβάρυνσης του Δήμου. Έτσι η Κέρκυρα θα παραμείνει φωτιζόμενη, μερικώς, με φωταέριο, μέχρι τις μέρες λίγο μετά τη λήξη του Α! Παγκ.Πολέμου, οπότε η εταιρεία αεριόφωτος θα πτωχεύσει και το εργοστάσιο θα κλείσει.

Τα υπόλοιπα αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου μας. Η Κέρκυρα, τελικά, θα ηλεκτροφωτισθεί πλήρως, μετά το 1931, όταν θα συναιτερισθεί η υπηρεσία ηλεκτρικού της Λ.Ε.Κ. με το Δήμο Κερκυραίων.

[i] Δήμαρχος Κερκυραίων από 1/10/1887-30/9/1895

Πίνακας ελέγχου και διανομής

Ηλεκρομηχανές

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, οι εγκαταστάσεις ηλεκτοπαραγωγής και μεταφοράς της Κέρκυρας, θα εξαγοραστούν από τη ΔΕΗ. Το εργοστάσιο παραγωγής, θα εξακολουθήσει να εργάζεται, μέχρι το 1969, όταν η μεταφορά πλέον ρεύματος της ΔΕΗ, θα γίνεται με το υποθαλάσσιο καλώδιο και η Κέρκυρα θα συνδεθεί με το Εθνικό Δίκτυο.

Ιστορικά σπαράγματα Κερκυραϊκής ζωής

1)Alamanos Spiros-Architetto‎Corfu museum

2)Τα τρία τηλεγραφήματα με την κήρυξη του πολέμου 1940

3)Αποποίηση τέκνου

4) Η   τύχη των χειρογράφων του Ανδρέα Μουστοξύδη

5) Ο Εξοχότατος Πρύτανις των Κορυφών

6) Το τελεσθέν θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος

Εν Ναυπάκτω

7)Πιστοποίηση της Διεύθυνσης του εν Ενετία Χαρτοφυλακίου για το χωριό «Κορακιάνα»

1)Alamanos Spiros-Architetto‎Corfu museum

14 Αυγούστου · 

ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΥΤΟ ΕΧΕ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ.
ΣΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ Η ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΗΣ ΥΓΡΗΣ ΤΑΦΡΟΥ, ΑΠΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ, ΕΩΣ ΣΚΑΛΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ - ΚΟΡΦΟΥ ΠΑΛΛΑΣ, που δυστυχως δεν προλαβαν να υλοποιησουν. Με την επεμβαση αυτην καθιστατο ολοκληρη η παλια πολη ΝΗΣΙ 

(η φωτογραφια απο Η ΚΕΡΚΥΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΟ UNESCO)

2)Τα τρία τηλεγραφήματα με την κήρυξη του πολέμου 1940

Τηλεγράφημα 1

Γ.Ε.Π.Α. Αμύνης (4-11-40)

Αθήνα

Επί 2227 υμετέρα αναφέρω ότι απεστάλει Σταθμόν    

                                                                                                    Χωρ/κη Κερκύρας

Απάσας Αρχάς

Τη συνεργασία σας Προέδρους Κοινοτήτων  καταγράφωσι  καταφυγούντα άμεσον πληθυσμόν  περιφερεία σας και οικογένεια εις ας να εμφαίνονται και το επάγγελμα εκάστου τηρηθησομένας υπό Κοινοτικών Γραμματέων  στοπ. Τυχόν καταφυγόντες ,Ιταλοί, Αλβανοί και Γερμανοί υπήκοοι υποχρεωθώσι όπως εγκατασταθώσι  έδρας Σταθμών μέχρις οριστικής τακτοποιήσεως των υπό Στρατιωτικής διοίκησης στοπ.Λοιπούς ξένους υπηκόους θέσατε υπό αθόρυβον παρακολούθησην  δι ‘εμπίστων πολιτών προτείνοντες τάξη αναλόγων μέτρων περιστάσεως συντρέχοντος δια πάντα ύποπτον στοπ. Καταβάλλατε πάσαν προσπάθειαν  όπως τεθώσιν πάντες υπό στέγην και εξασφαλήσατε τουλάχιστον τον άρτον εις όλους επιβάλλοντες την μετά φειδούς διανομήν  υπό των αρτοποιών μέχρις οριστικής οργανώσεως του όλου ζητήματος.-

Τηλεγράφημα 2

Τηλεγράφημα (2/11/1940)

Χωροφυλακήν Καστελλάνων, Μαγουλάδων, Αρκαδάδων

Διατάξατε παρουσθιασθώσιν πάραυτα Αστυνομίαν Γαρίτσης επτά (7)  εκ των παρουσιασθέντων Εφέδρων Χωροφυλάκων

                                                                                                       Διοικητής

                                                                                                     Μακρινιώτης

Τηλεγράφημα3

Τηλεγράφημα (2/11/1940)

Χωροφυλακή Ποταμού

Σήμερον περιεφέρετο Αλεπούν ύποπτον άτομον ετών 45 φέρων στρατιωτικήν περιβολήν χωρίς ζώνη μύστακα ξανθόν υψηλός με σημείον εις την κεφαλήν προβήτε άμεσον σύλληψην και ενέργειαν δεόντων δια παραπομπήν του Στρατιωτικήν Διοίκησην .

3)Αποποίηση τέκνου

Έγγραφον Δηλώσεως

Εν Κερκύρα την σήμερον 24 Εικοστήν Τετάρτην του μηνός Ιουνίου του 1885 χιλιοστού οκτακοσιοστού ογδοήκοντα πέμπτου έτους εν ώρα εβδόμη 7^η μετά μεσημβρίαν  ημέρα της εβδομάδος Δευτέρα. Ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου Κερκύρας Ιακώβου Αμποάφ……………Ενεφανίσθει ο γνωστός ημίν…….Ιωάννης,Βενέδικτος Λάντος π. Μιχαήλ κτηματίας κάτοικος της πόλεως ταύτης προς σύνταξιν του παρόντος ……. ‘Ότι κατά τας αρχάς Μα‘ι ‘ου ενεστώτος έτους τυχαίως επληροφορήθη ότι η πρώην Σύζυγός του Ιουλία Βρά’ ι’λα Αρμένη του Πέτρου, κάτοικος Κερκύρας και ης υπήρχε τότε εκκρεμής έτι αγωγή, περί διαζυγίου, έτεκε τέκνον όπερ αγνωεί εάν είναι άρρεν  ή θήλυ, πότε ακριβώς εγεννήθη και εάν εδόθη εις αυτό όνομα ή όχι.- Ότι το τέκνον τούτο μοι απεκρύφθει, ο τοκετός, μου απεκρύφθει  τε προσέτι και η κυοφορία αυτού.

Και επειδή το τέκνον τούτο ως συλληφθέν και γεννηθέν ενεστώτος έτι του γάμου, και του εκκρεμούς εισέτι της κατά μητρός αυτού αγωγής του περί διαζυγίου τεκμαίρεται νόμιμον. Επειδή όμως το τέκνον τούτο δεν είναι γνήσιον, διότι και συνελήφθει και εκυοφορήθει και ετέχθει καθ’ όν χρόνον ήτο αδύνατος πάσα συγκοινωνία αυτού μετά της μητρός του ήτις προ δύο και επέκεινα ετών απεμακρύνθει παρ’αυτού του δηλώσαντος Κυρ.Λάνδου εκ της συζυγικής οικίας.-

Επειδή επομένως δικαιούται να αποκηρύξει το τέκνον τούτον ως αλλότριον.- Δια ταύτα- Ο ίδιος Κυρ.Λάνδος διακηρύττει ‘ότι δεν αναγνωρίζει το ανωτέρω τέκνον, όπερ δεν δύναται να φέρει το όνομά του, και επιφυλάσσεται πάσας περί τούτου αγωγής.Προς απόδειξιν συνετάχθει η παρούσα πράξις……..

4) Η   τύχη των χειρογράφων του Ανδρέα Μουστοξύδη

Ο Ανδρέας Μουστοξύδης (Κέρκυρα, 6 Ιανουαρίου 1785 – 17 Ιουλίου 1860) ήταν Έλληνας λόγιος και πολιτικός των Επτανήσων του 19ου αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία                                                                                             

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 6 Ιανουαρίου 1785. Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών πήγε στην Ιταλία και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, όπου και αναγορεύτηκε νομοδιδάκτωρ το 1805. Το 1805 ονομάστηκε μέλος της «Αρχαιολογικής Εταιρείας» της Φλωρεντίας και της «Φλωρεντιανής Ακαδημίας».

Επέστρεψε στην Κέρκυρα και άρχισε να παραδίδει μαθήματα στο Λύκειο χωρίς μισθό. Συγχρόνως δημοσίευε ιστορικές ειδήσεις περί της πατρίδας του. Για την δραστηριότητά του αυτή τιμήθηκε από την Γερουσία της Επτανήσου με το αξίωμα του ιστοριογράφου των νησιών, και με τον έπαινο για τον ζήλο και την φιλοσοφική αξία των έργων του.

Λίγο πριν από την γαλλική κατοχή των νησιών αποδήμησε ξανά προς την Ιταλία. Επισκέφτηκε το Παρίσι και επέστρεψε πάλι στο Μιλάνο. Περιηγήθηκε τη Γερμανία, τη Σαξονία και την Ελβετία, μελετώντας και αποθησαυρίζοντας πολλές και πολύτιμες ιστορικές ειδήσεις, χειρόγραφα και πηγές για την πατρίδα του.

Όταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, ο Μουστοξύδης την εξύμνησε σε ιταλικούς στίχους και ανέλαβε το επίπονο έργο να πληροφορεί την Ευρώπη περί των ανδραγαθημάτων των Ελλήνων αγωνιστών.

Επί Καποδίστρια δέχτηκε την πρόσκληση της Κυβέρνησης να διοργανώσει το δημόσιο εκπαιδευτήριο στην Αίγινα. Η δολοφονία του Καποδίστρια τον ανάγκασε όμως να διακόψει το έργο του και να αναχωρήσει για την Κέρκυρα.

Στην Κέρκυρα έγινε αντιπρόσωπος και αμέσως Γερουσιαστής του τετάρτου Κοινοβουλίου, και αργότερα αρχηγός της Αντιπολίτευσης.

Το 1849, στις πρώτες ελεύθερες εκλογές ο λαός ψήφισε τον Μουστοξύδη αντιπρόσωπο και η βουλή ομόφωνα πρόεδρο, θέση την οποία όμως ο Μουστοξύδης μετριόφρονα αρνήθηκε.

Απεβίωσε στις 17 Ιουλίου 1860 στην Κέρκυρα.

Έργα του

Ο Μουστοξύδης ήταν από τους πρώτους Έλληνες ιστοριογράφους που εργάστηκαν με μεθοδικότητα και ακρίβεια πάνω στην ελληνική ιστορία. Κατά τα έτη 1843-1853 εξέδιδε το περιοδικό "Ελληνομνήμων ή Σύμμικτα ελληνικά". Έγραψε επίσης έργα φιλοσοφικού, φιλολογικού αλλά και γλωσσολογικού ενδιαφέροντος, όπως: "Ισοκράτους λόγος περί αντιδόσεως", "Παρατηρήσεις τινές επί της νέας ελληνικής γλώσσης", "΄Εκθεσις περί της δημοσίας εκπαιδέυσεως", "Επιστολαί", καθώς και πολλές πραγματείες, μεταφράσεις ξένων ιστορικών και ποιητικών έργων, ποιήματα κ. ά.[i]

 el.wikipedia.org/wiki/Ανδρέας_Μουστοξύδης

Το Δικαστήριο

Η δίκη έγινε στις 20 Ιουνίου 1887

«……..υπόθεση της Αντωνίας Ουρανίας  Δετζώρτζη   χήρα Μιχαήλ Μουστοξύδη                                                                                                        ως μονίμου επιτρόπου των ανηλίκων  θυγατέρων τηςΜαρία και Ελένης   παρασταθείσης δια του πληρεξουσίου της Κου Σκάρπα δικηγόρου.

Η αιτούσα απεύθυνε  προς το Δικαστήριον τούτο την από 8 Δεκεμβρίου πέ αναφέροντας εν ή εκτέθησαν ότι ο αποβιώσας Ανδρέας Μουστοξύδης εκ πατρός πάππους των ανηλίκων θυγατέρων της δια της από 1/13 Μαρτίου 1844 εκ της μυστικής διαθήκης δημοσιευθήσης την 30 Ιουλίου 1860 εντέλετο εις τον γυναικάδελφον του Αιμίλιον Τυπάλδο και Ιωάννην Οικονομίδην την εξέτασιν των χειρογράφων του προς τον σκοπόν της τε τακτοποιήσεως και συμπληρώσεως αυτών. Εις εκτέλεσιν της τελευταίας ταύτης βουλήσεως του μακαριοτάτου Ανδρέου Μουστοξύδου ο Αιμίλιος Τυπάλδος παρέλαβε τα καταληφθέντα  παρά του τεθνεώτος χειρόγραφα άτινα συμπληρώσας έμειναν παρ’ αυτώ μέχρι του θανάτου του. Μετά ταύτα η θυγάτηρ του επέστρεψεν αυτά εις την αιτούσαν ήτις επεφόρτησεν τους Ιω,Ρωμανόν, Ν Βάλλαρην και Μ. Θεοτόκην να συντάξουν ακριβή κατάλογον αυτών όπερ και εγένετο και δια τους εν αυτή λόγους εζητήσατο να της χορηγηθεί η άδεια να προβή εις την εκποίησιν των εν τω (;) αναφερομένων χειρογράφων και άνευ πλειστηριασμού αντί δραχμών 14.000.- πληρωτέων εις δέκα ετησίους ατόκους δόσεις ή και εις ποσόν ανώτερον τούτου…..»

Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν ότι δύναται η αιτούσα να εκποιήσει τα χειρόγραφα αλλά μη γνωστής της αξίας των να τα εκποιήσει σε πλειστηριασμό. Τα χειρόγραφα βγήκαν σε πλειστηριασμό την 1^η Μαρτίου 1887.

«….ως υπάλληλον επί του πλειστηριασμού διορίζομεν τον συμβολαιογράφον Νικόλαον Τριβόλην παρα τω Συμβολαιογραφείω του οποίου παρακατετεθει ο Κατάλογος των εκποιηθησομένων  χειρογράφων προς γνώσιν των αγοραστών….

5) Ο Εξοχότατος Πρύτανις των Κορυφών

Η πιο κάτω εγκύκλιος του Πρύτανη των Κορφών με ημερομηνία 17/5/1801 είναι σύμφωνη με το πνεύμα του Ναυάρχου Ουσακώφ ο οποίος επιθυμούσε στην Επτάνησο Πολιτεία να  κυριαρχεί η ειρήνη, η ομόνοια και η γαλήνη.

O Εξοχότατος Πρύτανις των Κορφών

Κάνει ν’ ακουστούν και να ηξεύρουν, και είναι δια ψηφίσματος του υπερτάτου μεγάλου Συμβουλίου

Πλέον γλυκιτάτη και χαριεστέρα  επιστασία δεν εστάθει έως τόρα δοσμένη τινός, από εκείνην όπου μου απέδοκεν η υπερτάτη εξουσία του Μεγάλου Συμβουλίου με ιδιόντου διόρισμα  γενομένον εις τας 17 του τρέχοντος.

Παρακηνιμένον  από μιαν ισχυροτάτην αίσθησιν Πατρικής φυλοστόργου αγάπης, διορίζει δια τούτην τη δευτέραν και εσχάτην φοράν να ξανασύρη εις διόρθωσιν τους πταίστας με τα μέσα της αφέσεος, ήτι Γράτζιας, παρεξ με εκείνα της παιδεύσεος και τιμορίας.

Διά τούτο γίνεται γνωστόν

Ότι δια εξουσίας του αυτού μεγάλου Συμβουλίου οι πρετζεσάδοι,Καντανάδες,προκλαμάδοι και παντίδοι από την χώραν, από τα Μπόργα, και χωριά του Νισιού θέλη ακούοντε φτιασμένοι, συμπαθισμένοι και ξανακρασμένοι εις την δημόσιαν άφεσιν με την απόλισην των προτζέσων με το χαλασμόν των γενομένων αποφάσεων και σβήσιμον από την Ρ’άσση, δια το αποτέλεσμα να είναι ελεύθεροι αποκάθε τιμοριτικήν παίδευσην  φυλάττωντας όμως Με μέσον τζηβήλ κάθε αναζίτησην  δια ζημίαις ότινος ήθελε προστρέξη, πως έλαβε, ‘όχι με το θεμέλιον των Παγειρμένων Α’ποφάσεων Κριμιναλ, αλλα μάλιστα  εις αποδίξαις  όπου ήθελε προσφερθούν, απάνω εις ταις οποίαις θέλει είναι ελεύθερα τα δικαιώματα των μερών.

Τα αγαθά κονφιστάδα μετά την τελείωσην της Βενετικής Ρεπούμπλικας θέλει επιστραφούν πάλην τοις ιδίοις αυτών κυρίοις, όταν όμως δεν ήθελαν ευρίσκονται εις άλλον τρόπον διορισμένα.

Οι πονεμένοι όπου δεν έδωσαν ταις ρεμόσαις, άς στοχασθούν ότι η κεχαριτομένη Αμνηστία,και συγχώρευσις  αποβλέπει την γενικήν, και πάνδιμον ησυχίαν, η οποία περιλαμβάνει κι’ αυτούς.

Και ότι ετούτη η γενική γνώμη, και δημόσιον καλόν πρέπει προτημηθεί περισότερον, παρεξ μερική, και πριβάτα εκδίκησις.

Θαρέβη η Κυβέρνησις ως ελπίζει , ότι εις τας Πατρικάς της φωνάς θέλη αναταποκρίνοντε με ευχαρίστησιν Τα απομακρισμένα  τέκνα της, όπου τόρα προσκαλεί πάλην εις τους εαυτής Κόλπους όπου κράξει να προσφέροντας και αυτά εις το μεγελόψυχον επιχείρημα δια να κατορθωθή η δημόσιος Ευτυχία, και η δόξα του Γένους, κάνοντας να βασιλεύη γενικώς ευταξία, η ησυχία και η ασφάλεια.

Ο λαός των Μπόργων κι των χορίων ας ιδιοποιηθούν τους καλούς σκοπούς της Διοικήσεως, ήτε Γοβέρνου, και ας προσφερθούν ομού με αυτήν δια ν λάβουν στερέοσην .

Θέλει μεν να αφανισθεί κάθε ίχνος πλημελίματος όπου να έγινε, αλλ’ όχι όμως να θριαμβέβη το πλημέλιμα εις το εξής.

Θυσιάζετε η αποφασισμένη τιμορία όπου ανέμενον, έχοντες βεβαίαν ελπίδα ότι δεν θέλει ξαναγενηθεί  πάλη η κακία.

Η σημερινή άφεσις ας υποχρεόση τα χωριά να δουλεύσουν εμπεστιμένα την Δικαιοσύνην εις Το εξής.

Ας προλάβουν το πλημέλιμα δια να μην γίνη.Ας φορμάρουν τον κακοπιόν, δια να μην αθετιθούν οι πεδευτικοί  Νόμοι εις Το εξής.

Ας αποδεχθούν τοιουτοτρόπως ευχάριστοι εις τας δημοσίους εβεργεσίας.Ας συμπράξουν ομοφόνως με την Κυβέρνησιν δια να ανθήση εις τα Μπόργα και εις τα χοριά η ασφάλεια, η ησυχία, η καλή ευταξία και η χριστιανική πίστης.

Ας χαθή κάθε διμόσιος Άνθρωπος όπου απεχει από το χρέος του επαγγέλματος του. Όλλοι ας ζίσουν με μετριότιτα. Ας δουλέβουν με εμπιστοσίνη και ετούτη η ευτυχισμένη σσυγκοινωνία ας στερεόση την πλέον καλλιτέρα κατάστασιν της Πατρίδος, και ας σήρη τα έπαινα των ανθρώπων, και τας ευλογίας του θεού.

Εδοθι στις 17 Μα’ι’ω 1801.

{ Στάμμος  Ροδόσταμος Πρύτανις Κερκύρας

https://www.pemptousia.gr/2012/10/theodoros-ousakof/

Ο ευνοϊκός άνεμος φύσηξε στις 18 Φεβρουαρίου, και στις επτά το πρωί άρχισε επίθεση. Κατ΄αρχάς, η επίθεση έγινε στο Νησί του Βίδου, που καλύπτει το κύριο φρούριο από τη θάλασσα. Στην περιγραφή του Εγκόρ Μεταξά διαβάζουμε: «οι αδιάκοποι τρομεροί πυροβολισμοί και η βροντή μεγάλων όπλων έκαναν να τρέμει όλη η περιοχή. Ολόκληρο το Νησί του Βίδου ανατινάχθηκε από το μύδρο, και όχι μόνο τα χαρακώματα καταστράφηκαν, αλλά δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο, που δεν ήταν κατεστραμμένο από τέτοιο φοβερό σιδερένιο χαλάζι». Στις πιο επικίνδυνες περιπτώσεις ο Θεόδωρος Ουσακώφ πάντα ήταν το παράδειγμα για άλλους: έτσι έγινε και τότε. Έχοντας σηματοδοτήσει σ΄ όλα τα πλοία να συνεχίσουν τις ενέργειες τους παρά την κίνηση της ναυαρχίδας, ο ίδιος προσέγγισε πολύ κοντά την ακτή απέναντι από την ισχυρότερη πυροβολαρχία των Γάλλων και έπειτα από λίγο βύθισε αυτή, «ενώ είχε μέσα πολλά προετοιμασμένα πυρακτωμένα βλήματα», και τους πυροβολούσε. «Ενώ όλα τα τούρκικα πλοία και οι φρεγάτες τους ήταν πίσω μας και μακριά από το νησί, και αν πυροβολούσαν σ’αυτό. το έκαναν πάνω μας, έτσι δύο βλήματα χτύπησαν μια πλευρά του πλοίου μου» – έγραψε έπειτα ο Ναύαρχος. «Το νησί ήταν γεμάτο με τα βλήματα μας και λόγω του ισχυρού βομβαρδισμού όλες οι πυροβολαρχίες καταστράφηκαν». Την ίδια στιγμή στη ναυαρχίδα «Άγιος Παύλος» ακούστηκε το σήμα για το αποβατικό άγημα. Υπό την κάλυψη του πυροβολικού των πλοίων το αποβατικό άγημα εδραιώθηκε μεταξύ των πυροβολαρχιών του εχθρού και προχώρησε στη μέση του νησιού.

Οι Τούρκοι, οι οποίοι αποτελούσαν μέρος του αποβατικού αγήματος, ήταν οργισμένοι με την πεισματική αντίσταση των Γάλλων, και άρχισαν να κόβουν τα κεφάλια όλων των αιχμάλωτων, που έπεφταν στα χέρια τους. Διαδραματίστηκαν βίαιες σκηνές, μια από τις οποίες περίγραψε ένας μάρτυρας: «οι αξιωματικοί και οι ναύτες μας έτρεξαν μετά τους Τούρκους. Οι Μουσουλμάνοι για κάθε κεφάλι λάμβαναν μερικά νομίσματα. Όταν οι δικοί μας κατάλαβαν, ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των Τούρκων, άρχισαν να εξαγοράζουν τους αιχμάλωτους με τα δικά τους χρήματα. Έχοντας παρατηρήσει, ότι μερικοί Τούρκοι στέκονταν γύρω από έναν νεαρό Γάλλο, ένας από τους αξιωματικούς μας έσπευσε προς αυτόν την ίδια στιγμή που ο καημένος ήδη έλυνε την γραβάτα του, έχοντας μπροστά στα μάτια του τον σάκο γεμάτο κομμένα κεφάλια των συμπατριωτών του. Ο αξιωματικός μας έμαθε, ότι για να εξαγοράσει τον καημένο, πρέπει να έχει μερικά νομίσματα. Όμως δεν είχε αρκετά χρήματα μαζί του, για αυτό έδωσε στους Τούρκους το ρολόι του. Έτσι το κεφάλι του Γάλλου έμεινε πάνω στους ώμους του…». Οι Τούρκοι ούτε φοβούνταν τις απειλές, ούτε ήθελαν να ακούνε τους Ρώσους. Τότε ο αρχηγός του ρώσικου αποβατικού αγήματος έδωσε την εντολή στους στρατιώτες του να περικυκλώσουν τους Γάλλους αιχμάλωτους. Με αυτό τον τρόπο πολλοί αιχμάλωτοι σώθηκαν. Έπειτα ο Εγκόρ Μεταξά έγραψε: «οι Ρώσοι έδειξαν, ότι το αληθινό θάρρος συνδέεται πάντα με ανθρωπιά, ενώ η κάθε νίκη είναι στεφανωμένη με γενναιοδωρία και όχι σκληρότητα και κάθε στρατιώτης πρέπει να είναι Χριστιανός».

Στις δύο το απόγευμα οι Ρώσοι και οι Τούρκοι κατέλαβαν το Νησί του Βίδου. Την επόμενη μέρα στις 19 Φεβρουαρίου του 1799 κατέλαβαν και το φρούριο της Κέρκυρας. Ήταν η μέρα της μεγάλης γιορτής του Ναυάρχου Θεόδωρου Ουσακώφ, της γιορτής του στρατιωτικού ταλέντου και της σταθερής βούλησης του. Σε αυτό τον βοήθησαν η γενναιότητα και οι δεξιότητες των ναυτών του, η εμπιστοσύνη στον αρχηγό τους και η δική του εμπιστοσύνη στο αταλάντευτο θάρρος τους. Ήταν η γιορταστική μέρα του ρωσικού Ορθόδοξου πνεύματος και της αφοσίωσης στην πατρίδα.

Έχοντας μάθει για τη νίκη στην Κέρκυρα, ο μεγάλος Ρώσος στρατηλάτης Σουβόροβ είπε: «Ζήτω ο ρωσικός στόλος! Τώρα αναρωτιέμαι γιατί δεν ήμουν εκεί εκείνη τη στιγμή, έστω και ως αρχικελευστής;».

Την επόμενη μέρα στο πλοίο «Άγιος Παύλος» έφεραν τις γαλλικές σημαίες, τα κλειδιά και το έμβλημα του φρουρίου. Οι χαρούμενοι κάτοικοι του νησιού υποδέχτηκαν τον Ουσακώφ, ο οποίος πήγε αμέσως στην εκκλησία να ευχαριστήσει τον Θεό…

Στις 27 Μαρτίου, την πρώτη μέρα του Πάσχα, ο Ναύαρχος έκανε μεγάλη γιορτή για όλους. Οι κάτοικοι γλεντούσαν όλο το βράδυ.

Για τη νίκη στην Κέρκυρα, στον Θεόδωρο Ουσακώφ απονεμήθηκε ο βαθμός του Ναυάρχου. Ήταν το τελευταίο του βραβείο που έλαβε από τους αυτοκράτορες της Ρωσίας.

Ο Θεόδωρος Θεοδώροβιτς ευχαρίστησε τον Θεό και συνέχισε να εκτελεί τα καθήκοντα του. Στα απελευθερωμένα νησιά έπρεπε να δημιουργηθεί μια νέα μορφή κράτους. Ο Ναύαρχος Ουσακώφ, ως επίσημος αντιπρόσωπος της Ρωσίας, πιστός στις χριστιανικές του αρχές, κατάφερε να δημιουργήσει στα Ιόνια νησιά τέτοια μορφή κυβέρνησης, η οποία εξασφάλισε σε όλο τον λαό «την ειρήνη, τη γαλήνη και την ησυχία». Έτσι απευθύνθηκε στους κατοίκους των νησιών: «Άνθρωποι όλων των λαών και όλων των τάξεων, να σέβεστε τον προορισμό της ανθρωπότητας. Πρέπει να σταματήσουν οι διαφορές και να σωπάσει το πνεύμα της βεντέτας. Πρέπει να υπάρχει ειρήνη, τάξη και ομόνοια!…» Ο Θεόδωρος Ουσακώφ ήταν πιστός υπηρέτης του τσάρου και της πατρίδας του και πάντα υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της Ρωσίας. Ταυτόχρονα όμως είχε μεγάλη καλοσύνη και ειλικρινή επιθυμία να δώσει στους Έλληνες, φίλους και συμμάχους των Ρώσων στον πόλεμο εναντίον των κακόβουλων Γάλλων, την ειρήνη και μια καλύτερη ζωή. Έτσι δημιουργήθηκε η Δημοκρατία των Επτανήσων, το πρώτο ελληνικό εθνικό κράτος της σύγχρονης εποχής. Ο Θεόδωρος Ουσακώφ απέδειξε ότι είναι διακεκριμένος γιος της Ρωσίας και αργότερα είπε, ότι είχε την ευτυχία να απελευθερώσει αυτά τα νησιά από τους εχθρούς και να δημιουργήσει μια νέα κυβέρνηση στην οποία κυριαρχεί η ειρήνη, η ομόνοια και η γαλήνη…

Όμως ταυτόχρονα ο Θεόδωρος Θεοδώροβιτς πέρασε μεγάλη ψυχική οδύνη. Κάποιοι Τούρκοι πολέμαρχοι θύμωσαν με τους αυστηρούς κανόνες του Ναυάρχου, ο οποίος απαγόρευε την ωμότητα και την ιεροσυλία των Τούρκων. Αυτοί οι πολέμαρχοι άρχισαν να συκοφαντούν τον Ουσακώφ και να τον κατηγορούν για λάθος απονομή των βραβείων μεταξύ των συμμάχων. 0 τίμιος Θεόδωρος Θεοδώροβιτς αναγκάστηκε να δικαιολογηθεί. Με θλίψη έγραφε: «ποτέ δεν με ενδιέφεραν χρήματα. Η βοήθεια που μου δίνει ο αυτοκράτορας και ο Σουλτάνος είναι αρκετή για να καλύψει τις μικρές μου ανάγκες. Δεν μένω μέσα σε πολυτέλεια, βοηθάω τους φτωχούς. Δεν ισχύει αυτό που λέει ο Καπετάν-Πασάς…». Διαβάζουμε σε ένα άλλο γράμμα: «όλοι οι θησαυροί του κόσμου δεν θα με κολακεύσουν, είμαι πιστός στον αυτοκράτορα και στην πατρίδα μου. Θεωρώ ότι ένα ρούβλι που μου έδωσε ο μονάρχης μου είναι πολύ πιο αξιότιμο παρά όλα τα μαύρα λεφτά του κόσμου».

Υπήρχε και ένας άλλος λόγος για τη ψυχική οδύνη του Ουσακώφ. Τα καλύτερα του χαρακτηριστικά ως πολεμιστή- χριστιανού, για παράδειγμα η ελεημοσύνη του προς τους αιχμαλώτους, πολλές φορές τέθηκε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της κυβέρνησης. Πολύ συχνά ο Ναύαρχος λάμβανε μηνύματα με το εξής περιεχόμενο: «με όλο το σεβασμό για τη νίκη του ναυάρχου, ο αυτοκράτορας επιθυμεί να συγκρουστεί η Τουρκία με τη Γαλλία. Για αυτό οι Τούρκοι μπορούν να κάνουν ο, τι θέλουν με τους Γάλλους…Και οι Ρώσοι δεν πρέπει να ανησυχούν για αυτό…». Υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις

6) Το τελεσθέν θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος

Εν Ναυπάκτω

Εκπληκτικόν γεγονός εκτυλυχθέν εντός υδρομύλου. Ο ασεβής μυλοθρώς[1] ήθελεν να εργασθή την εορτήν του Αγίου Σπυρίδωνος. Το άλεσμα μετεβλήθη εις στάχτην.

‘Ότι συνέβη την 12 μεσούντος μηνός μνήμην του Αγίου Σπυρίδωνος εις Ναύπακτον είναι εκπληκτικόν είναι άξιον θαυμασμού και ουκ ολίγης παρατηρήσεως. Είναι θαύμα πράγματι; έξωθεν της πόλεως της Ναυπάκτου ο Ι.Μούσγος έχει ένα υδρόμυλον, από τον οποίον ουκ ολίγα κερδίζει. Ο άνθρωπος αυτός δεν είνε από πολύ ευλαβής προς τα θεία. Είνε εξ εκείνων ούτινες όταν διατρέχουν κίνδυνον επικαλούνται την αρωγήν της θείας δυνάμεως διασωσάντων. Καλώς εχόντων των πραγμάτων ο Μούσγος, προτιμά πάντοτε την εργασίαν του αδιαφορών εν η ημέρα καθ’ην εργαζεται είνε επέτειος αγίου τινός, η ημέρα επίσημος επιβάλλουσα τρόπον τινά την αργίαν.

Και προχθές εορτήν του Αγίου Σπυρίδωνος ο εν λόγω μυλοθρώς εζήτησε να εργασθή διότι είχε να αλέση πολύν αραβόσιτον.Και ηθέλησεν ν’ αρχίση την εργασίαν του προ του πέρατος της θεία λειτουργίας, πράγμα το οποίον έκαμε κακήν εντύπωσιν εις τον υιόν του.

Δεν κάνει πατέρα, να αρχίσωμεν από τώρα τη δουλειά, παρετήρησεν ούτος .Πως δεν κάνει;Γιατί ; Ηρώτησεν ο πατήρ, καταγινόμενος εις προετοιμασίας δια την έναρξιν της λειτουργίας του υδρομύλου.

Δεν κάνει πατέρα, δεν κάνει είνε του Αγίου Σπυρίδωνος και δεν ετελείωσεν η λειτουργία .Εφώναξεν ο υιός στενοχωρηθείς και σπεύσας όπως εμποδίσει τον πατέρα του.Αλλ’ο γέρων αδιάφορος εντελώς απώθησε τον υιόν του, ειπών ξηρότατα. Εγώ παιδί μου, εδανείστηκα τα λευτά από την Τράπεζα. Δεν μου τα έδωκεν ο άγιος Σπυρίδων.Θα δουλέψω για να βγάλω τα λευτά. Ο υιός εξακολούθησε να παρακαλή τον πατέρα του αλλ’ ο γέρων ήτο αμείλικτος. Ήθελε να αρχίση την εργασίαν του προ του πέρατος της θείας λειτουργίας. Δεν τα ακούω αυτά εγώ! Θα δουλέψω! Ετόνισεν εν τέλει και έρρηξεν ένα σάκκον πλήρη αραβοσίτου εις τον μύλον και άρχισε να αλέθη. Παρήλθεν ολίγον διάστημα και ο μυλωθρός ηθέλησε να ειδή εάν το άλεσμα ήτο καλόν ή έπρεπε να το κάμη ψιλότερον.

 Επάγγελμα: Μυλωθρός Ένα από τα πλέον άγνωστα σήμερα επαγγέλματα, αλλά γνωστότατο, ένδοξο και πολυάριθμο κατά το παρελθόν, είναι αυτό του Μυλωθρού ή κοινώς Μυλωνά, που παράγεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα μυλωρέω

Καθώς σκύψας  έλαβε δια της χειρός του ολίγον άλεσμα και προχώρησε προς το παράθυρον δια να εξετάση τούτο. Αλλα μόλις εκύταξε τούτο εγούρλωσε τα μάτια του και εξέβαλε κραυγήν εκπλήξεως. Τι είνε τούτο! Τι είνε τούτο! Ο υιός του μυλωθρού ο οποίος ευρίσκετο εκεί που πησίον ελέγχων και κατακρίνων πάντοτε τον πατέρα του δια την ανευλάβειαν του εταράχθει ακούσας την κραυγήν , ην ούτος εξέβαλεν και έσπευσε να ιδή τι είχε συμβη. Τι τρέχει πατέρα, τι τρέχει. Ηρώτησεν ανήσυχος ο υιός ενώ έσκυψε να ιδή το άλεσμα το οποίον είχε εις την χείρα του ο γέρων και παρέτηρεν μετ’ εκπλήξεως και ταραχής ταυτοχρόνως. Να τι είναι απήντησεν ο γέρων . Να είνε στάκτη. Στάκτη είπεν ο νέος σταυροκοπηθείς.

Επανέλαβε ο γέρων μετανοών δια το αμάρτημά του. Εσκέφθη τότε ότι  δεν έπρεπε να εργασθη προ του πέρατος της λειτουργίας και ήλεγχεν εαυτόν δια την πλεονεξίαν και ησέβησε προς τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Βλέπεις πατέρα, λέγει ο υιός, ότι δεν έκαμες καλά να αλέσης σήμερα! Να το θαύμα του Αγίου. Η κακομοιριά μας , πάντοτε η κακομοιριά μας .Ο γέρων έσκυψε την κεφαλήν, εν τούτοις εδοκίμασεν και πάλιν ν’ αλέση διότι παρ’ όλην την μετάνοιαν του είχε κάποια δυσπιστίαν.

Ήθελεν να βεβαιωθη καλήτερα και άρχισε πάλιν ν’ αλέθη μετ’ ολίγον δε εξετάσας, είδεν ότι όχι μόνον στάχτη ήτο  άλεσμα αλλά και άμμος.Τότε πλέον εσταμάτησε τον μύλον ,εσταυροκοπήθη και αυτός και έπαυσε την εργασίαν. Αλλά το εκπληκτικόν τούτο γεγονός δεν εβράδυνε να γνωσθή εις όλην την πόλιν και πολλοί έσπευσαν να ίδουν τι είχε συμβή. Ευθυς δε μόλις εμάνθενον που έλαβεν χώραν έκτακτον εκείνον συμβάν εσταυροκοπούντο και κατέκρινον τον μυλωθρόν όστις τοσούτον ασεβής εδείχθη.

                   Εκ του Νεολόγου Πατρών 14 Δεκεμβρίου 

7)Πιστοποίηση της Διεύθυνσης του εν Ενετία Χαρτοφυλακίου για το χωριό «Κορακιάνα»

Η Διεύθυνσις του εν Ενετία Χαρτοφυλακείου του Κράτους. Συνεπεία αιτήσεως του Κου Ηλίου Μουζάτη δικηγόρου.

Πιστωποιεί

¨Ότι εκ του χαρτοφυλακείου των Προμηθευτών επί Τιμαρείων πράξεων τηρουμένων εν τω παρόντι Βασιλικού Χαρτοφυλακείου προκύπτει

1^ον)Ότι κώμη τις εν τη νήσω Κερκύρας «Κορακιάνα» καλουμένη, απήρτηζε μέρος της Βαρωνίας Πετριζίνα λεγομένη κατά πρώτον κατεχομένης υπό της οικογνείας Πετριζίνου, είτα δε υπό της του Χαλικιόπουλου και τέλος πάλιν υπό του Πετρετίνων περί της οποίας υπάρχοσι και μνημονεύονται εις τας ανωτέρω πράξεις περιβολαί τινες μέχρι του 1787 έτους.

2^ον) Ότι δεν υπάρχει μνημονευομένη άλλη Κώμη τ’ ουνομα Κορακιάνα εις τις πράξεις αφορώσας τας άλλας Βαρωνίας της διαληφθείσης Νήσου.

3^ον) Ότι η εκ Κερκύρας οικογένεια Μαρμαρά κατείχε την Βαρωνίαν «Βραγαδίνα» εις τας πράξεις της οποίας δεν ευρίσκεται μνημονευομένη ουδεμία Κώμη υπό το όνομα Κορακιάνα

4^ον)’Οτι εκ των πράξεων αφορωσών την διαληφθείσαν Βαρωνία Πετρετίνου προκύπτει ότι η οικογένεια Μαρμαράν έλαβεν εις μίσθωσιν αιτήματα της ανωτέρω Βαρωνίας ως προ του 1660 έτους

Εν Ενετία 18 Φεβρουαρίου 1901

5                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Εισαγωγή

Το θέμα της παρούσας μελέτης είναι η  κατάσταση των Επτανήσων και συγκεκριμένα της Κέρκυρας κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας. Ήδη από τον τίτλο δημιουργούνται ερωτήματα όπως, ποιά ήταν η διαχείριση των Άγγλων στα Επτάνησα, αν  όντως κατάφεραν να προσφέρουν την προστασία  που είχαν υποσχεθεί  ή  απλά συνέχισαν προς την ίδια πορεία που άνοιξαν οι  Γάλλοι Αυτοκρατορικοί .Η Ένωση των  Επτανήσων  είναι  ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 19^ου αιώνα για την ελληνική Ιστορία. Αξίζει να διερευνηθεί όμως γιατί δίνονταν τόση σημασία στην Κέρκυρα, αν όντως πρόσφεραν σε αυτό το νησί, ποιος ήταν ο τομέας που δέχθηκε τις περισσότερες παρεμβάσεις, πόσο συνέδραμε αυτό στην πορεία της  και τι επιδράσεις είχε άραγε στην Ελλάδα μετά την ένωση τους.  

Η ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Στις 2 Απριλίου 1891, η εβραϊκή Κοινότητα, αποτελούμενη από 5.000 άτομα, υφίσταται καίριο πλήγμα, σε αντισημιτικά γεγονότα που σημειώθηκαν στο νησί, λόγω θρησκευτικών δεισιδαιμονιών, εμπορικού ανταγωνισμού και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ο όχλος συμμετείχε στις επιθέσεις κατά των Εβραίων, στις λεηλασίες των σπιτιών και των καταστημάτων τους. Πολλοί Εβραίοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και αλλού. Πούλησαν τα υπάρχοντά τους για λίγες δραχμές και εγκαταστάθηκαν στα κέντρα του εβραϊκού λόμπι. Στο τελευταίο διήγημά του «Ο αντίκτυπος του νου», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Μυτιλήνης « Χαραυγή» το 1910, ο Παπαδιαμάντης αφηγείται «στου Καρμάνη το μπακάλικο, όπου συχνάζει και ο Σάλβος, ο εβραίος», τις ειδήσεις που έρχονταν από την Κέρκυρα ότι « κατά Μάρτιον μήνα, ενώ πλησίαζε το Πάσχα, οι εκεί Εβραίοι ήρπασαν μικράν κορασίδα χριστιανήν, και την έσφαξαν και της έπιαν το αίμα!».