(Από "Προσωπικότητες εν Κερκύρα" του Θ.Μεταλληνού)

Κύριο χαρακτηριστικό στην οργάνωση της ιταλικής μελοδραματικής σκηνής του 19^ου αιώνα ήταν η κινητικότητα. Στα θέατρα της εποχής εκείνης η έννοια της μόνιμης ορχήστρας και, κυρίως, των μόνιμων τραγουδιστών δεν υπήρχε. Αντιθέτως, η ήδη τότε καθιερωμένη διάχυση των οπερατικών δραστηριοτήτων εκτός των ορίων της κατά τόπους διοικητικής αριστοκρατίας, καθώς και η κατάτμηση της ιταλικής χερσονήσου σε πολλά κράτη είχε δημιουργήσει ένα, τρόπω τινά, αποκεντρωμένο μελοδραματικό σύστημα αποτελούμενο από πολλές οπερατικές «πιάτσες». Έτσι, τραγουδιστές και μουσικοί, με τη μεσολάβηση συνήθως ενός ιμπρεσάριου, μπορούσαν σε κάθε μελοδραματική περίοδο να εργάζονται σε διαφορετικά θέατρα, τα οποία κυμαίνονταν από τα σημαντικότερα και δεσπόζοντα μέχρι επαρχιακά και δευτερεύουσας σημασίας. Εύλογο είναι, ότι η πλέον συνηθισμένη πορεία στην καριέρα των τραγουδιστών της όπερας είχε κατεύθυνση από τις επαρχιακές σκηνές στις κεντρικότερες.