THE DEARS Summer of protest

This video is dedicated to Prometheus, to Kostas Georgakis (Genoa 1970) and Carlo Giuliani.(Genoa 2001).

Με την 17^η Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης για τα θύματα του Πολυτεχνείου, πρέπει να θυμηθούμε μεταξύ των αγωνιστών και θυμάτων που θυσιάστηκαν  για την Δημοκρατία στην Ελλάδα και οι οποίοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και πέθαναν για το σκοπό αυτό, τον Κερκυραίο φοιτητή Κώστα Γεωργάκη.

  Ας πάρουμε τα γεγονότα με βάση την ιστορική πορεία τους. Προ την 21^η Απριλίου 1967, είχε δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια μεγάλη πολιτική αστάθεια. Δύο  πολιτικά κόμματα αντιμάχονταν σκληρά για την επικράτησή τους. Είχε γίνει από καιρό αντιληπτό ότι η Βασιλευόμενη Δημοκρατία, ουσιαστικά ήταν βασιλευόμενη και ολίγον δημοκρατία.  Στις 18 Ιουλίου του 1963, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία μετά από διαφωνία με τον Βασιλιά Παύλο, πυροδοτούμενη φαινομενικά από την έντονη αντιπάθεια της Βασίλισσας Φρειδερίκης προς το πρόσωπό του, ενώ  στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν η πρόθεσή του να αναθεωρήσει προς το δημοκρατικότερο το Σύνταγμα του 1952, το οποίο είχε προωθηθεί μόνο από τις κυβερνήσεις του Κέντρου και ήταν ασφυκτικό για την εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση και ιδιαιτέρως γενναιόδωρο προς το Βασιλιά. Έφυγε από την Ελλάδα και πέρασε τέσσερις μήνες στο εξωτερικό. Από τον Μάιο του 1963 η χώρα ήταν σε αναταραχή, μετά τη δολοφονία του Γρηγορίου Λαμπράκη από παρακρατικούς, σε εκδήλωση για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Το Νοέμβριο, η Ε.Ρ.Ε. υπό την ηγεσία Καραμανλή έχασε τις εκλογές από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Καραμανλής αποχώρησε εκ νέου από την Ελλάδα.  Η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ήρθε σε ρήξη με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο το καλοκαίρι του 1965 στην Κέρκυρα.

Φωτογραφίες από την άφιξη  και παραμονή του  Γ. Παπανδρέου το καλοκαίρι του 1965 στην Κέρκυρα

Φωτογραφίες  Γιώργου Καγκουρίδη

 Ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε για δύο λόγους, 1^ον ) διότι  ο Κωνσταντίνος δεν του επέτρεψε να αναλάβει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κρατώντας σε αυτό, τον εγκάθετό του Πέτρο Γαρουφαλλιά και 2^ον )ως εκλεγμένος από το λαό,  στηρίχθηκε  στο Σύνταγμα   που όριζε στο άρθρο 114 ότι η τήρηση των άρθρων του, επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων . Τότε,  ο βασιλιάς  Κωνσταντίνος διόρισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα με υπουργούς βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που αποστάτησαν. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στη Βουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τον ¨αριστερό¨ Ηλία Τσιριμώκο, η οποία επίσης καταψηφίστηκε. Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1965 η νέα κυβέρνηση υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο κατάφερε να πάρει ισχνή ψήφο εμπιστοσύνης, ενώ ο Παπανδρέου είχε κηρύξει τον  "ανένδοτο" αγώνα. Το 1967 προκηρύχτηκαν  εκλογές για τις 28 Μαΐου σε συμφωνία των δύο κομμάτων, ΕΡΕ με  Πρόεδρο τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Ένωση Κέντρου με Πρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου.  Στις 21 Απριλίου  όμως, αξιωματικοί του στρατού υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα και καθ' υπόδειξή τους την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Κωνσταντίνος  Κόλλιας. Η επταετής περίοδος που ακολούθησε έγινε γνωστή ως η Χούντα των Συνταγματαρχών.

Πηγή: Βικιπαίδεια.

Η χούντα πλέον διοικεί σύμφωνα με τους κανόνες ενός αδίστακτου  δικτατορικού καθεστώτος. Εκατοντάδες  Έλληνες, κυρίως φοιτητές, βρέθηκαν εκτός Ελλάδος. Αυτοί κυνηγήθηκαν με κάθε δόλιο τρόπο και από το εσωτερικό αλλά  και από το εξωτερικό με εγκάθετους του στρατιωτικού πραξικοπήματος. Η ελευθερία δράσης τους ήταν μεγαλύτερη καθότι βρίσκονταν έξω από την Ελλάδα. Οι χουντικοί αυτό το θεωρούσαν μεγάλο πρόβλημα για την επιβίωσή τους, έτσι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο, οι εγκάθετοι Πρόξενοι στο εξωτερικό να δίνουν  πληροφορίες-αναφορές για κάθε κίνηση και για κάθε πρόσωπο το οποίο παρακολουθούσαν. Πάρθηκαν μέτρα, όπως, απειλές προς τις οικογένειές τους, απαγόρευση αποστολής χρημάτων προς αυτούς από τις οικογένειές τους, απαγόρευση εισόδου στην Ελλάδα, διακοπή της αναβολής από τον στρατό λόγω σπουδών , λογοκρισία  στην αλληλογραφία προς τους συγγενείς  φίλους κ.λ.π.

 Αυτό έκανε τη ζωή κυρίως των φοιτητών ,να είναι πάρα πολύ δύσκολη. Παρόλα αυτά τα νιάτα δεν δειλιάζουν εύκολα σε φοβέρες. Ο Διονύσιος Σολωμός στο ποίημά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» γράφει:

δὲν τὰ φοβᾶται τὰ παιδιά της μὴ δειλιάσουν· εἰς τὰ μάτια της εἶναι φανερὰ τὰ πλέον ἀπόκρυφα τῆς ψυχῆς τους·

Έτσι λοιπόν οι ήρωες αυτοί οδήγησαν βήμα προς βήμα την Ελλάδα στην 17^η Νοεμβρίου του 1973.

 Ένας από αυτούς ήταν και ο  Κώστας Γεωργάκης που αυτοπυρπολήθηκε σε ηλικία 22 ετών, στην κεντρική πλατεία της Γένοβας στις 18 Σεπτεμβρίου-ξημερώματα 19^ης  του 1970.

Κάποια, από τα καμένα πια, προσωπικά αντικείμενα του Κώστα Γεωργάκη.

Το τελευταίο γράμμα του προς τον πατέρα του:

Παρά το γεγονός ότι οι αρχές προσπάθησαν να αποδώσουν σε κρίση μελαγχολίας την ηρωική πράξη αυτοπυρπόλησής του χαρακτηρίζοντάς τον «φιλήσυχο φοιτητή, ουδόλως αναμεμιγμένον εις πολιτικάς δραστηριότητας» (ΑΠ 4968, πρέσβυς  Πούμπουρας από Ρώμη, 19 Σεπτεμβρίου 1970), ο ίδιος ήταν ένας καθ΄ όλα υγιής νέος: αρραβωνιασμένος  με συνομήλική του Ιταλίδα (ονόματι Ροζάνα) και ενώ βρισκόταν στο τρίτο έτος της σχολής του, έχοντας περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις του τελευταίου εξαμήνου, τον Σεπτέμβριο του 1970 αποφασίζει να διαμαρτυρηθεί με τον συγκεκριμένο τρόπο για την πληροφορία που μόλις είχε φτάσει στον ίδιο: τη διακοπή του εμβάσματος σπουδών του και της αναβολής της στρατιωτικής του θητείας, ως συνέπεια της αντιδικτατορικής του δράσης μέσα από τις γραμμές τού ΠΑΚ Ιταλίας. 

Κατά τον τότε έλληνα πρόξενο Κ. Π. Φωτήλα,   επιβαλλόταν η άμεση διακομιδή του νεκρού στην Ελλάδα με δαπάνες εκ των προξενικών εισπράξεων (ΑΠ 67, εξ. επείγον, 20 Σεπτεμβρίου 1970) «ίνα μη προσφερθή ο τάφος του φοιτητού εις την αντεθνικήν προπαγάνδαν, ήτις θα τον μετέβαλλεν εις χώρον αντεθνικού προσκυνήματος και πολιτικής εκμεταλλεύσεως», όπως ο ίδιος σημείωνε σε μεταγενέστερο έγγραφό του (ΑΠ 5361, 20 Νοεμβρίου 1970). Οι σχετικές εργασίες πράγματι θα ανατεθούν στο γραφείο κηδειών Ρastorino e Lodi και ο προϋπολογισμός θα είναι 247.006 λιρέτες Ιταλίας, που θα εγκρίνει τελικά ο ΥΠΕΞ επί χούντας υπουργός Εξωτερικών Ξανθόπουλος-Παλαμάς, μόλις δύο μήνες αργότερα, συνιστώντας «ευαρεστηθήτε μεριμνήσητε όπως κατά μεταφοράν και φόρτωσιν σορού επί πλοίου αποφευχθή πας θόρυβος και δημοσιότης» (ΑΠ ΓΤΛ 400-183, απόρρητον κρυπτοτύπημα, 26 Νοεμβρίου 1970). Ήταν προφανές ότι το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών δεν επιθυμούσε μία ακόμη ανάλογη της κηδείας Γεωργάκη δημοσιότητα στις 22 Σεπτεμβρίου, για την οποία μετέδιδε σχετικά από την πρεσβεία Ρώμης ο πρέσβης Α. Πούμπουρας:

Εν μέσω πλήθους Ιταλών και ελλήνων αντιστασιακών οι οποίοι συνοδεύουν με σημαίες και λάβαρα τη νεκρώσιμη πομπή του Γεωργάκη, η Μελίνα Μερκούρη κρατώντας ανθοδέσμη για τον νεκρό ήρωα. Ανάμεσά τους, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, υπήρχαν αρκετοί μυστικοί πράκτορες σταλμένοι από την Ελλάδα

«εκατοντάς φοιτητών και εργατών συνώδευσαν νεκρόν από νοσοκομείου μέχρι νεκρικού θαλάμου νεκροταφείου ένθα εναπετέθη. Συμμετέσχε και αριστερός Υποδήμαρχος Γενούης Geroflini. Απόγευμα αυτής ημέρας έλαβε χώραν προαγγελθείσα και οργανωθείσα υπό αριστερών κομμάτων διαδήλωσις. Συμμετέσχον περίπου χίλιοι με συνθήματα κατ΄ αρχήν ανθελληνικά και εν συνεχεία αντικομμουνιστικά αντιαμερικανικά. Εις συνέντευξιν Τύπου ην επρόκειτο δώση Μερκούρη,παρέστησαν αντ΄ αυτής οι Ιωάννης Λελούδας εκ Παρισίων και Χρίστος Στρεμμένος, όστις και εκόμισε μήνυμα του Α. Παπανδρέου. Κατόπιν ημετέρων ενεργειών, αστυνομία είχε λάβει ικανά μέτρα προστασίας εισόδου Προξενείου» (ΑΠ 432, 23 Σεπτεμβρίου 1970). 

Σε άλλο τηλεγράφημα γινόταν μνεία του γεγονότος ότι δεν παρέστη τελικώς ο αδελφός τού Αλέκου Παναγούλη Στάθης, που είχε αρχικώς αναγγελθεί ότι επρόκειτο να εκφωνήσει τον επικήδειο. Ωστόσο η σορός του άτυχου νέου θα παραμείνει επί τετράμηνο στον νεκροθάλαμο του νεκροταφείου της Γένοβας.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/01/2009 13:34«IΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1971 Η «επιστροφή» του Κώστα Γεωργάκη» Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ

Την ώρα της κηδείας, οι φοιτητές της Πίζας έκαναν πορεία μέχρι την Γένοβα κρατώντας ένα πελώριο πανό με τη φράση "Ο Κώστας Ζει". Ο Ιταλικός τύπος κάλυψε όλο το ξεσηκωμό του πλήθους ενώ η "Ουμανιτέ" το κεντρικό όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας έγραψε "FOLLA CONTRO I COLONNELLI AI FUNERALLI DI GIORGAKIS".

Ο Γεωργάκης από την εφηβική του ακόμη ηλικία και πριν φύγει στην Ιταλία, είχε δείξει την  αντιδικτατορική του θέση  αντιμετωπίζοντας   κατ΄ αρχήν την απαγόρευση  να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Όταν επιτέλους  του εγκρίθηκε διαβατήριο, πήγε στην Γένοβα όπου και συνέχισε τον αγώνα κατά της δικτατορίας χωρίς στην αρχή να γίνει αντιληπτός από τους ανθρώπους των συνταγματαρχών. Λαβή για στοχοποίησή του ήταν  η συνέντευξη που έδωσε στο ιταλικό περιοδικό «SiglaA» .

Σε αυτήν καταγγέλλει τον ρόλο των χαφιέδων της χούντας εναντίον των φοιτητών, δίνοντας τα αρχικά των ονομάτων τους καθώς και τα χρήματα που έπαιρναν από το ελληνικό προξενείο στην Ιταλία:
«Υπάρχει ελευθερία στην Ιταλία;
Είναι ένα είδος αμερικάνικης ελευθερίας. Καθένας έχει τη δυνατότητα και την ελευθερία να κάνει αυτό που λένε οι άλλοι.
Να κάνει αυτό που λένε οι άλλοι. Γνωρίζεις πολλούς Έλληνες;
Ναι, εδώ είμαστε περίπου διακόσιοι.
Είστε διακόσιοι. Είστε όλοι ευνοϊκοί ή αντίθετοι με το καθεστώς των συνταγματαρχών;
Θα έλεγα ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι αντίθετοι, όμως πρέπει να συμπληρώσω ότι είναι καταπιεσμένοι από τη μειοψηφία, καμιά δεκαπενταριά άτομα που δουλεύουν για το καθεστώς.
Τι σημαίνει “δουλεύουν για το καθεστώς”;
Σημαίνει ότι αυτοί, μη έχοντας δυνατότητα να παίρνουν χρήματα από την οικογένειά τους κάθε μήνα για να σπουδάζουν, δέχονται να είναι πληροφοριοδότες των αξιωματικών και συνεργάζονται με την υπηρεσία πολιτικών υποθέσεων του προξενείου.
Πόσα παίρνουν τον μήνα;
Ακριβώς... εξαρτάται από το άτομο. Από 180.000 λιρέτες, μέχρι 450.000 λιρέτες για τους αρχηγούς της Νάπολης.
Για τους αρχηγούς της Νάπολης, και για τους αρχηγούς της Γένοβας; Κάποιος Σ.Σ. στη Νάπολη παίρνει 450.000 λιρέτες τον μήνα.
Όχι, εγώ μιλάω για τους αρχηγούς της Γένοβας. Στη Γένοβα είναι τρεις και παίρνουν πάνω - κάτω 240.000 λιρέτες».
Η πραγματικότητα ήρθε να επιβεβαιώσει γρήγορα τις καταγγελίες του, μια και πριν ακόμα δημοσιευτεί η συνέντευξη οι άνθρωποι της χούντας όχι μόνο μαθαίνουν την ύπαρξή της και το όνομά του, αλλά, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, τον απειλούν προσωπικά:
«Για λόγους που δεν κατάφερα ακόμη να ανακαλύψω, η μαγνητοταινία της συνεντεύξεώς μου βρέθηκε στην κατοχή του προξενείου της Γένοβας, το οποίο κάλεσε κατεπειγόντως τον εν λόγω “κύριο”, και σε μια σύσκεψη η οποία διεξήχθη αρχικά στο προξενείο και στη συνέχεια – σύμφωνα με τους πληροφοριοδότες μου – στην έδρα της “Λέγκα” στην οδό Καϊρόλι αποφασίστηκε “να μου σιάξουν τη γραβάτα”... χρησιμοποιώντας επακριβώς την έκφραση ενός μέλους. Και πράγματι την επομένη δέχθηκα την επίθεση του “κυρίου” Σκουλά από τη οποία γλίτωσα χάρη στην επέμβαση ενός φίλου, που έτυχε να είναι παρών».
Ο Γεωργάκης φοβάται πια ότι θέλουν να του «σιάξουν τη γραβάτα» και κοιμάται βάζοντας μπουκάλια πίσω από την πόρτα ώστε αν έρθουν νύχτα να τους ακούσει. Οι άνθρωποι του περιοδικού στο οποίο έδωσε τη συνέντευξη όταν ξανασυναντιούνται τον βλέπουν αναστατωμένο.

Πηγή: http://www.inout.gr/showthread.php?t=31628

Απόσπασμα από το βιβλίο: Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία

Προς τιμήν της θυσίας του ηρωικού αυτού παιδιού, στήθηκε  σε μια μικρή πλατεία στο κέντρο της πόλης της Κέρκυρας η οποία φέρει και το όνομα του, ανδριάντας φιλοτεχνημένος αφιλοκερδώς από το γλύπτη Δημ. Κορρέ.

Στην κεντρική πλατεία Ματεότι της Γένοβα, μπροστά από τα σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων, στήθηκε στην μνήμη του μαρμάρινη πλάκα.

««Στο νεαρό Έλληνα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, που θυσίασε τα 22 χρόνια του για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία στη πατρίδα του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι τιμούν την ηρωική του πράξη. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον τιμά πάντα.
19 Σεπτέμβρη 1970»

Ο Γεωργάκης  όμως θα απασχολήσει ακόμη και νεκρός τους Απριλιανούς, δύο χρόνια ακριβώς μετά τον θάνατό του, όταν, σύμφωνα με πληροφορίες της προξενικής ελληνικής αρχής στη Βενετία, ετοιμαζόταν να προβληθεί στο φεστιβάλ Ρrimo Ιtaliano (Τορίνο), στο φεστιβάλ του Ρesaro και στο αντιφεστιβάλ Βενετίας ταινία με τίτλο «Γαλανή χώρα» («Ρaese azzurro») του σκηνοθέτη Τζιάνι Σέρα, συμπαραγωγή της RΑΙ ΤV και της εταιρείας CΤC, συνολικής δαπάνης 80 εκατομμυρίων λιρετών Ιταλίας, με σενάριο βασισμένο στη ζωή και το τέλος του Γεωργάκη και πολύ μικρές παραλλαγές. «Κατά τον πληροφοριοδότην μου» σημείωνε ο προξενικός υπάλληλος «το έργον προβαλλόμενον είναι δυνατόν να βλάψη τα μέγιστα το όνομα της Ελλάδος και τον ελληνικόν  τουρισμόν, την στιγμήν καθ΄ ην το τουριστικόν ρεύμα είναι τόσον ευνοϊκόν  δι΄ ημάς. Επί πλέον φαίνεται πως η ταινία είναι πολύ καλογυρισμένη, από πολύ καλόν και γνωστόν σκηνοθέτην, τον Gianni Serra, δέον δε να θεωρηθή καλυτέρα και πλέον επικίνδυνη της ταινίας “Ζ”. Σημειωτέον επίσης ότι η ταινία αύτη εγένετο διά να προβληθή ιδία από της τηλεοράσεως, όπερ σημαίνει ότι θα δυνηθούν να την παρακολουθήσουν εκατομμύρια θεατών». Ο ίδιος προσέθετε ότι ήδη είχαν ενδιαφερθεί να την αγοράσουν τηλεοπτικά κανάλια της Γερμανίας, των Σκανδιναβικών χωρών, κάποιος αμερικανικός σταθμός, το όνομα του οποίου δεν αναφερόταν, και το ΒΒC. Περαίνων το έγγραφό του εισηγείτο δύο τινά στην κυβέρνηση των συνταγματαρχών: να προβούν σε διάβημα «προς ανώτατα εν Ρώμη κυβερνητικά και άλλα κλιμάκια και διά τας λοιπάς τηλεοράσεις και κράτη, αγοράζοντας τα δικαιώματα της ταινίας δι΄ όλον τον κόσμον μέσω αλλοδαπού τινός επιχειρηματίου ταινιών, όστις θα ενεργήση σιωπηρώς δι΄ ημέτερον λογαριασμόν» (ΑΠ 167/ΑΣ 1727, 25 Αυγούστου 1972). 

Πηγή:ΤΟ ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/01/2009 13:34«IΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1971 Η «επιστροφή» του Κώστα Γεωργάκη» Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ

Νικηφόρος Βρεττάκος, Αυτοπυρπόληση

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

συλλογή: “η θέα του κόσμου”

. Ο Γιάννης. Ρίτσος του αφιερώνει τα ποιήματα Ι-ΙΙΙ της συλλογής Νύξεις, που γράφει αυτή την εποχή στο Καρλόβασι.

Ο Γεωργάκης αποτελεί την πιο τραγική ίσως μαρτυρία της απάνθρωπης τούτης δικτατορίας που "με το γάντι" , "στα μουγγά" , "εκ του αφανούς" , "ψυχολογικά" , "πλάγια" , "δια του άλλου τρόπου "δολοφονεί ψυχές νεανικές , προσβάλλει σαν την τερρηδόνα τον πολφό του δοντιού ,κάνει να πετούν χαβλιόδοντες εκεί που πρέπει να ήταν φρονιμήτες. 
Ευλαβικά θρηνούμε την διετία που συμπληρώθηκε από τον αυτοπυρπολισμό της ψηχής του στη Γένοβα. 
Κι ορκιζόμαστε πως δεν την ξεχνάμε... 
Βασίλης Βασιλικός 

Τιμάμε το υψηλό πνεύμα θυσίας του συναγωνιστή φοιτητή Κωνσταντίνου Γεωργάκη , συμβολή της Αντίστασης των φοιτητών στον αγώνα του ελληνικού λαού για την απελευθέρωση από το καθεστώς της Δικτατορίας.
Η αγωνιστική παράδοση του Ελληνικού Φοιτητικού Κινήματος συνεχίζεται...Θα συνεχίσουμε τον Αγώνα ! Θα νικήσουμε !

Κ.Σ του Ρήγα Φεραίου , 19 Σεπτεμβρίου 1970

Ο Κώστας Γεωργάκης μας παρέδωσε ένα μήνυμα Ελευθερίας και πλήρους αυταπαρνήσεων . Και το υπέγραψε με τον θάνατο του

Αμαλία Φλέμινγκ

…..η πυρπόληση Κώστα Γεωργάκη που έβαλε φωτιές στις καρδιές των ανθρώπων και πλάτυνε το δρόμο για τον αγώνα που οδήγησε τελικά στον ενταφιασμό της δικτατορίας.

Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης, Πρόεδρος του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών (ΕΔΕΚ) - Κύπρος, 25 Οκτώβρη 2000

Ύστερα από είκοσι έξι χρόνια και έπειτα από έρευνα τριών χρόνων στην Ιταλία και στην Ελλάδα ξανάρχεται στο φως η υπόθεση Κώστα Γεωργάκη μέσα από το βιβλίο «Το μεγάλο ναι» του Κωνσταντίνου Γ. Παπουτσή. Τα στοιχεία και οι μαρτυρίες συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό (εκδόσεις Κωνσταντίνος).

Το Σημειωματάριο μου

Από τον Αντώνιο Διονυσίου.
   Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2003  

Δεν είμαι τόσο δυνατός στον γραπτό λόγο για να γράψω όσο καλά θα άξιζε να γράψει κανείς για τον Κώστα Γεωργάκη. Θα προσπαθήσω όμως να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις μου. Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη δίκαια χαρακτηρίστηκε ως μια από τις κορυφαίες πράξεις αντίστασης εναντίον της Χούντας μαζί με την απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο τρόπος με τον οποίον αποφάσισε να αντισταθεί στην χούντα φανερώνει την απόλυτη ανιδιοτέλεια της πράξης του. Θυσιάστηκε για αυτό που πίστευε, γνωρίζοντας πως αυτή του την αντιστασιακή πράξη δεν θα είχε αργότερα την δυνατότητα να την εξαργυρώσει με βουλευτικές θέσεις και αξιώματα. Για αυτό για εμένα η θυσία του ήταν μια ανυπέρβλητη ηρωική πράξη. Ας μην ξεχνάμε ότι έδωσε ότι πιο πολύτιμο είχε, την ίδια του την ζωή και μάλιστα πάνω στην άνοιξη της νιότης του. Ήταν μόλις είκοσι δύο ετών.

 Λίγοι πλέον θυμούνται την θυσία του. Ακόμα λιγότεροι θυμούνται την ημέρα της επετείου της γενναίας πράξης του. Ακόμα και στην γενέτειρα του την Κέρκυρα άργησαν πάρα πολύ να κάνουν μια ελάχιστη πράξη αναγνώρισης. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες δόθηκε το όνομα του σε μια μικρή πλατεία της πόλης και στήθηκε το άγαλμα του στο κέντρο της. Χρειάστηκε να φθάσει ο δήμος Κερκυραίων στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να δοθεί η άδεια για την μετονομασία της πλατείας! Αλλά ακόμα και μετά από αυτό ένα βράδυ κάποιο βάνδαλοι, προφανώς χουντικοί, γκρέμισαν το άγαλμα από την θέση του. Αποκαταστάθηκε σχεδόν αμέσως αν δεν κάνω λάθος αλλά ευθύνες για την πράξη δεν αποδόθηκαν.

Από τον Αντώνιο Διονυσίου.
   Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2003  

Το ιστορικό της θυσίας του Κωνσταντίνου Γεωργάκη περιγράφεται στο πιο κάτω βίντεο του Στέλιου Κούλογλου «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα».

Η ξεχασμένη μνήμη των λαών έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει μέλλον. Εμείς προσπαθήσαμε να συνδέσουμε την μνήμη των θυμάτων του Πολυτεχνείου με αυτή του Κώστα Γεωργάκη, διότι θεωρούμε ότι η αυταπάρνησή του  για την εξυπηρέτηση μιας μεγάλης ιδέας που ήταν η απελευθέρωση της Ελλάδος  από το χουντικό καθεστώς, αποτέλεσε ύψιστη πράξη στην Νεοελληνική Ιστορία. Ήταν  ένα δυνατό κουπί της τριήρης  που μέσα από την φουρτουνιασμένη θάλασσα της εποχής,  οδήγησε το πλοίο στο λιμάνι που ονομάζεται Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Η τριήρης αυτή είναι καλά φυλαγμένη στο καρνάγιο που λέγεται ψυχή των Ελλήνων και, εάν χρειαστεί, θα ξαναβγεί στο πέλαγος για όποιον επιβουλεύεται την ανατροπή του υπέρτατου αυτού αγαθού.