Μαργαρίτα Αλμπάνα Μηνιάτη

( Τα στοιχεία του παρακάτω άρθρου προέρχονται από το χειρόγραφοπου ευγενικά μας παραχώρησε η Κ. Μυρτώ Ασωνίτη, με τίτλο «Edouard Shure. Μαργαρίτα Αλμπάνα Μηνιάτη. Δοκίμιο επί της ζωής και του έργου της σε μετάφραση του Σπυρίδωνος Λευτεριώτη. Πρέβεζα 8/2/1922.» Με ερέθισμα αυτό επεκταθήκαμε σε περαιτέρω μελέτη για να παρουσιάσουμε την ζωή και τον χαρακτήρα της μεγάλης αυτής Κερκυραίας)

Μαργαρίτα Αλμπάνα Μηνιάτη (1821-1887) Λογία και συγγραφέας.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα.

Γονείς της ήταν ο Δημήτριος Αλμπάνας και η Αικατερίνη Παλατιανού. Είχε δύο αδερφούς, τον Λεωνίδα και το Φρειδερίκο και δύο αδερφές, τη Νίνα και τη Σάντα.

Καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια Παλατιανών, της Κέρκυρας.Η οικογένεια Παλατιανού, ήρθε στην Κέρκυρα στα μέσα του 15^ουαι. από την Κωνσταντινούπολη. Το 1555 γράφτηκε στη Χρυσόβιβλο -στο περίφημο Libro d' Oro- των ευγενών της Κέρκυρας. Τα μέλη της είχαν μια σπουδαία διαδρομή στους επόμενους αιώνες. Πολλοί έγιναν ιερείς και νοτάριοι.Το 1577 ο ιερέας Φώτιος Παλατιανός εξελέγη Μέγας Πρωτοπαπάς Κερκύρας και λειτούργησε επί 16 χρόνια στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας.

Το σπίτι όπου γεννήθηκε η Μαργαρίτα Αλμπάνα Μηνιάτη

( Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ, ότι, στην πιο πάνω εντοιχισμένη πλάκα είναι λάθος γραμμένο το έτος θανάτου της.Πραγματική ημερομηνία θανάτου είναι 20 Σεπτεμβρίου 1887 και όχι 1877)

Η οικογένεια Αλμπάνα καταγόταν από την Ήπειρο, αλλά, προκειμένου να αποφύγει την καταδίωξη των Τούρκων, τον 15^ο αιώνα, διασκορπίστηκε σε τέσσερα μέρη(Κέρκυρα- Πέργαμο- Γένοβα-Βενετία).

Η Μαργαρίτα υιοθετήθηκε από την θεία της Διαμαντίνα Παλατιανού και τον σύζυγό της Σερ Φρειδερίκο Άνταμ, Άγγλο Αρμοστή επί των Ιονίων Νήσων, καθώς το ζεύγος δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά. .

(Ι.Α.Κ. στο φάκελο:Αρχείο Δημητρίου Κόλλα (3) [Α.Β.Ε.7, Α.Ε.Ε. ιδιωτ./1.3]2 φάκελοι 1740-1896 αρχείο Δημητρίου Κόλλα,αλληλογραφία Μαργαρίτας Αλβάνας-Μηνιάτη & Φρειδερίκου)

Για το χατήρι της αγαπημένης και πανέμορφης Νίνας του, η οποία ονειρευόταν να ζήσει σε ένα μικρό παλάτι στην εξοχή, ο sir Frederick έπεισε την Γερουσία να παραχωρήσει το κτήμα του Αγίου Παντελεήμονα για θερινή κατοικία των Αρμοστών. Έτσι χτίστηκε το Ανάκτορο του Mon Repos. Στους περίφημους κήπους του δόθηκαν δεξιώσεις για τις οποίες μιλούσαν όχι μόνο στην Κέρκυρα, αλλά και στο Λονδίνο και στις Ινδίες.

Τα παιδικά της χρόνια η Μαργαρίτα τα έζησε στο παλάτι του Mon Repos, με τους θετούς γονείς της, τους οποίους αγάπησε σαν πραγματικούς, ιδιαίτερα τον πατέρα, ο οποίος ασχολήθηκε πολύ με την μόρφωσή της και συνετέλεσε καθοριστικά στην διαμόρφωση του πνεύματός της.

Sir Frederich Adam(1781-1853)

Διδάσκεται την μουσική ακούγοντας Βάγκνερ,Ροσσίνι, Μπετόβεν κ.α, κάνοντας παράλληλα και μαθήματα πιάνου.Εγκατέλειψε όμως γρήγορα την μουσική, διότι την τράβηξε περισσότερο το διάβασμα των κλασικών Ελλήνων. Δεν ενθουσιάστηκε τόσο με τον χρυσόστομο Πλάτωνα, όπως η ίδια τον αναφέρει, ή την ιστορία του Αλκιβιάδη, όσο με την θυσία του Σωκράτη,το μεγαλείο του οποίου την εξευγένιζε και η δύναμή του την καλυτέρευε.

Σε ηλικία 10 ετών,η Μαργαρίτα αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον θετό της πατέρα ο οποίος μετατέθηκε στο Μανδράς της Ινδίας. Όπως η ίδια περιγράφει στα απομνημονεύματά της αποχωρίστηκε την Κέρκυρα και την βιολογική της οικογένεια με πόνο ψυχής, αλλά έπραξε αυτό που έπρεπε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την Ανατολή, η φύση την σαγήνευε και της δημιουργούσε ερωτηματικά σε σχέση με την ύπαρξή της και τον άγνωστο Θεό.

Οι πρώτες παρατηρήσεις της στην Ινδία, ήταν πως ο λαός εκεί ήταν καταπιεσμένος, γεμάτος μίσος κατά των κατακτητών, θρησκευτικά φανατισμένος και έτοιμος να εκραγεί.

Δύο χρόνια μετά άρχισε μαθήματα με ένα Σικελό διδάσκαλο τον οποίον με την πάροδο του χρόνου ερωτεύτηκε. Όταν αυτό έγινε αντιλληπτό από τους γονείς της, ο πατέρας την έστειλε με την μητέρα της στην Ρώμη.

Μετά από 2 χρόνια που συνταξιοδοτήθηκε ο στρατηγός έμειναν οικογενειακώς πλέον στην Ιταλία. Τα ταξίδια αυτά, που πραγματοποίησε σε διάστημα 20 περίπου ετών, αφύπνισαν τους υπαρξιακούς προβληματισμούς της, σε σχέση με τις πνευματικές και καλλιτεχνικές της ανησυχίες.

Η πιο πάνω επιστολή της Μαργαρίτας από την Ρώμη,με ημερομηνία 26/10/1840,απευθύνεται προς τον πατέρα της Δημ.Αλμπάνα.Μεταξύ των άλλων του αναφέρει την γνωριμία της με τον Νικ.Μάντζαρο επισημαίνοντας ότι ήταν η πρώτη φορά που συνάντησε έναν άνθρωπο που καιγόταν για την ένωση του Ιονίου με την απελευθερωμένη Ελλάδα.Γράφει: «..άξιες λέξεις που έκαιγαν».

Τον θαύμασε!!!

Από τα γραφόμενά της αποδεικνύονται δύο πράγματα: 1^ον) ότι ο Νικ. Μάντζαρος υπερασπιζόταν πάντα ένθερμα την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα και 2^ον ) ότι και η ίδια ,αν και ζούσε στο εξωτερικό , παρέμενε μία ένθερμη Κερκυραία που θαύμαζε τους ανθρώπους που μάχονταν για την ένωση.

Στα 22 της χρόνια η Μαργαρίτα γνωρίζει τον Γεώργιο Μηνιάτη, έναν άσημο Κεφαλλονίτη ο οποίος έφτασε στην Ιταλία με σκοπό να σπουδάσει ζωγραφική. Τον ερωτεύτηκε έχοντας δε και την συγκάλυψη της θείας της. Αργότερα ο Γεώργιος Μηνιάτης πήρε την υπόσχεσή της να γίνει σύζυγός του. Οι αντιδράσεις από τον οικογενειακό της κύκλο ήταν έντονες. Αφορμή γι αυτό ήταν η κατώτερη κοινωνική του τάξη.Όπως αναφέρει ο Shure, η στενοχώρια και η λύπη του Στρατηγού ήταν τόσο μεγάλη ώστε δεν αρκούσαν μόνο οι ικεσίες του, αλλά έφτασε στο σημείο να γονατίσει μπροστά της παρακαλώντας την να αλλάξει την απόφασή της. Τελικά παντρεύεται μαζί του στη Ρώμη το 1844.

21^η Φεβρουαρίου 1846 Φλωρεντία

Επιστολή του Ser Frederick Adams προς τον πατέρα της Μαργαρίτας Δημήτριο Αλμπάνα.Αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από τον γάμο της Μαργαρίτας αναφέρει τους προβληματισμούς του για την ζωή που κάνει το ζευγάρι ταξιδεύοντας συνέχεια και μάλιστα τονίζει ότι ανησυχεί για την Μαργαρίτα ΄μιας και εκείνη είναι έγκυος.Σχολιάζει δε και την απόφασή της να παντρευτεί τον άσημο καλλιτέχνη Γεώργιο Μηνιάτη, στηρίζοντας την άποψή του στην κατώτερη κοινωνική του τάξη ελπίζοντας όμως ότι αυτός ο άγνωστος καλλιτέχνης, μελετώντας την τέχνη του ίσως μια μέρα καταφέρει να αποκτήσει ένα μεγάλο όνομα.Σημειώνει ότι σε όλη την διάρκεια που την είχε σε περιορισμό είχε πολλές προτάσεις από επιφανείς Άγγλους και Ιταλούς, να την κάνουν σύζυγό τους.

Παρόλα αυτά του εκφράζει ότι δεν είναι διατεθειμένος να διαλύσει την οικογένειά του και πως δεν τον ενδιαφέρουν τόσο τα σχόλια του κόσμου, τον φοβίζει ο κίνδυνος που διατρέχει η Μαργαρίτα στην κατάσταση που βρίσκεται.

Κατάλογος των επιστολών της Μαργαρίτας προς την μητέρα της(?) από το 1841 έως το 1846.Άξιες προσοχής οι σημειώσεις δίπλα.Επισημαίνουμε τρείς από αυτές:

Α) Επιστολή από Ρώμη 14/4/1842 :Της γνωρίζει ότι θα γράψει τα απομνημονεύματά της.

Β) “ “ “ 1/1/1844 :Για πρώτη φορά της αναφέρει το όνομα του Μηνιάτη.

Γ) « « Φλωρεντία 10/6/1846 :Μετά από τέσσερα γραμματά της εγώ φεύγω για την Ιταλία φθάνοντας στην Ανκόνα θα συναντήσω την Μαργαρίτα.

Μετά από δύο χρόνια άστατης ζωής, το 1846 το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία.Εκεί η Μαργαρίτα είχε την ευκαιρία να μπει στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους, αναπτύσσοντας παράλληλα την τάση της προς τα γράμματα. Ο σύζυγός της παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής της υπό την σκιά της, διότι και αδύναμος χαρακτήρας ήταν και μέτριος ζωγράφος. Απέκτησαν 3 παιδιά, τον Δημήτριο, την Ελένη και την Ασπασία. Τα δύο πρώτα απεβίωσαν σε μικρή ηλικία, ο Δημήτριος 2 ετών και η Ελένη 5 ετών.(Ο τάφος τους βρίσκεται στο νεκροταφείο των Άγγλων,στη Φλωρεντία) Μόνο η Ασπασία επιβίωσε.

Η Ελένη, αν και πολύ μικρή είχε δείξει μια πνευματική οξυδέρκεια. Στο πιο κάτω κείμενο του Shure βλέπουμε πως η Μαργαρίτα περιέγραφε τις ικανότητες της μικρής της κόρης:

«Τα προτερήματά της αναπτύχθηκαν με θαυμαστή ταχύτητα.Έμαθε πολύ γρήγορα να διαβάζει και αμέσως άρχισε να απαγγέλει με εκπληκτική ακρίβεια. Μόλις ξημέρωνε έτρεχε στα βιβλία της.Τα έβαζε στην μασχάλη της και πήγαινε με μάτια που ακτινοβολούσαν να φιλήσει την μητέρα της.

Μετά από πολλές ώρες συνεχούς διαβάσματος πήγαινε και διηγούνταν τις ανακαλύψεις της και απάγγελνε με δυνατή φωνή τα κομμάτια που την συγκίνησαν. Η μητέρα της της είχε δώσει ένα βιβλίο το οποίο περιγράφονταν οι ιστορίες των ανδρών,ηρώων,αναμορφωτών της θρησκείαςκ.τ.λ. Η μικρή κατανοούσε καλά την ευσπλαχνία του Φραγκίσκου της Σάλης,τον ηρωισμό των Γράκχων,την μετριοφροσύνη της Κορνηλίας,την ευγλωτία του Κικέρωνα,την φιλοδοξία του Καίσαρα,τον έρωτα του Δάντη για την Βεατρίκη και διηγούνταν όλα αυτά τα θαυμάσια στην μητέρα της. Όταν διηγούνταν ότι είχε διαβάσει,ο παθητικός ήχος της φωνής της,το μεγάλωμα των ματιών της,η φλόγα του βλέματός της,την καθιστούσαν τεράστια……….Έτσι ήταν το πρόσωπό της όταν απάγγελνε τους στίχους του (Τορκουάτο) Τάσσου τους αναφερόμενους στην εμφάνιση της Ιερουσαλήμ στα μάτια των σταυροφόρων. Όλα αυτά φαίνονταν παράδοξα έως σχεδόν αδύνατα.

Στην ψυχή όμως του παιδιού υπήρχε το άπειρο που είχε τις ρίζες του στον ουρανό. Με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις της φαίνοταν να είχε πολύ περισσότερο από εμάς έναν εσωτερικό οδηγό…………»

Παρατηρούμε λοιπόν στο πιο πάνω κείμενο,ότι, τα προτερήματα που αναφέρει για την μικρή της Ελένη αποτελούν μία υπερβολή . Αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μέσα από την θλίψη και τον πόνο για τον χαμό της κόρης της, προσομοιάζει την Ελένη με τον εαυτό της.

Την εποχή εκείνη η Ιταλία ήταν διαιρεμένη.Στον νότο υπήρχε το βασίλειο των Βουρβόνων, με πρωτεύουσα τη Νάπολη. (Οι Βουρβόνοι ήταν μια γαλλική δυναστεία η οποία βασίλεψε από το 1589 έως τη γαλλική επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα έως το τέλος της μοναρχίας το 1848)

Το έμβλημα της Δυναστείας των Βουρβώνων

Την ίδια περίοδο υπήρξε ένα επαναστατικό πολιτικό κίνημα, το οποίο επιθυμούσε και ζητούσε την ένωση της Νάπολης με την υπόλοιπη Ιταλία. Οι πρωτεργάτες αυτής της κίνησης, Ιταλοί και μη, άνθρωποι του πνεύματος, των τεχνών, της πολιτικής κ.τ.λ. βρισκόντουσαν σε διάφορα σαλόνια επιφανών οικογενειών σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εκεί συζητούσαν για τις επόμενες ενέργειές τους, που αφορούσαν την κατάλυση της Δυναστείας των Βουρβόνων. Ένα από τα σαλόνια ήταν και αυτό της Μαργαρίτας Μηνιάτη.

Villino Trollope. Το σαλόνι της οικίας του Thomas Adolfus Trollope.

Στην πιο πάνω σελίδα του χειρογράφου του Λευτεριώτη, αναφέρονται εξελληνισμένα μερικά από τα ονόματα των επισκεπτών του σαλονιού της. Με την έρευνά μας όμως σε όλο το έγγραφό του, εντοπίσαμε όλους εκείνους που συναναστρέφονταν και σας παρουσιάζουμε εν συντομία την βιογραφία τους, θέλοντας να αποδείξουμε, πως η Μαργαρίτα συνέβαλλε με τον δικό της τρόπο και στην ένωση της Ιταλίας.

Giovanni Duprè ( 1817-1882)

Ιταλός Γλύπτης.

Γεννήθηκε στην Σιένα και ξεκίνησε τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα στο εργαστήρι του πατέρα του. Τα πρώτα του έργα ήταν αντιγραφές αναγεννησιακών γλυπτών. Η φήμη του καθιερώθηκε όταν έλαβε μέρος σε έναν ανοικτό διαγωνισμό στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Ιταλία, όπου έλαβε το πρώτο βραβείο. Τα έργα του Dupre σηματοδότησαν το τέλος του νεοκλασικισμού στην ιταλική γλυπτική . Το στυλ του ήταν περισσότερο κλασικό.

Giuseppe Giusti (1809-1850)

Σατυρικός ποιητής από την Τοσκάνη

Πατέρας του ήταν ο ποιητής Domenico Giusti. Το 1826 πήγε να σπουδάσει νομική στην Πίζα, αλλά η αντιπάθειά του προς την μελέτη τον καθυστέρησε να τελειώσει την σχολή. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “La Ghigliottina,” “Gingillino”κ.λ.π.

Francesco Dall'Ongaro (1808-1873)

Ιταλός δραματικός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και λιμπρετίστας.

Συμμετείχε στα επαναστατικά κινήματα της Βενετίας και της Ρώμης και ήρθε σε επαφή με τον Giuseppe Mazzini. Έργα του μεταξύ άλλων είναι:” Stornelli italiani,” “Il Venerdi Santo”, “Odi quattro alla amica ideal “κ.τ.λ.

Angelo de Gubernatis (1840-1913)

Ιταλός φιλόλογος.

Γεννήθηκε στο Τορίνο και σπούδασε στην Ιταλία και το Βερολίνο. Διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και της Φλωρεντίας στα Σανσκριτικά. Ασχολήθηκε με τις Ανοτολικές σπουδές και την μυθολογία. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “Dizionarie biografico degli scrittori contemporanei,” “ Piccola enciclopedia indiana (1867)” “Fonti vediche (1868”) “Storia universale della letteratura (1882-1885).”

Domenico Comparetti (1835 –1927)

Ιταλός Ακαδημαϊκός.

Γεννήθηκε στη Ρώμη όπου και σπούδασε. Έμαθε μόνος του την Ελληνική γλώσσα. Υπήρξε καθηγητής των Ελληνικών στα Πανεπιστήμια της Πίζας και της Φλωρεντίας. Μεταξύ των έργων του είναι: “Euxenippus of Hypereides,” μονογραφίες για τον Πίνδαρο και τη Σαπφώ, τους Νόμους της Γόρτυνας (Η Γόρτυνα ήταν αρχαία πόλη της Κρήτης) κ.τ.λ.

Maurizio Bufalini (1787-1875)

Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Σηματοδότησε μια νέα εποχή στην επιστήμη της Ιατρικής. Καθιέρωσε την ταξινόμηση των ασθενειών, την ανάλυση των συμπτωμάτων, τα αίτια, καθώς και την διερεύνηση του θεραπευτικού αποτελέσματος των ναρκωτικών.Έγραψε επίσης μια πραγματεία για την σχέση μεταξύ της ελευθερίας και της επιστήμης. Τέλος, έλαβε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων: “ Ιππότης του Τάγματος του Αστικού Savoy”, “Ταξιάρχης του Τάγματος του Αγίου Ιωσήφ (Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης)”, “Ιππότης του Τάγματος της Τιμής του Αγίου Μιχαήλ (Βασίλειο της Βαυαρίας)” κ.λ.π.

Giuseppe Oronzo Giannuzzi (1838-1876)

Ιταλός φυσιολόγος.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πίζας και στο Παρίσι.Από το 1866 διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σιένα. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα moti rivoluzionari del 1848,που η ιδεολογία του στηριζότανε στην επανάσταση του 1848. Η συνδρομή του στον επιστημονικό τομέα είχε μεγάλη σημασία και πολλοί από τους μετέπειτα ιατρούς εφάρμοσαν την επιστήμη με βάση τα έργα και τις ανακαλύψεις του.

Aurelio Saffi (1819-1890)

Ιταλός πολιτικός

Σπούδασε νομολογία στο Πανεπιστήμιο της Φερράρα. Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε από την γενέτειρά του το Forli, όπου ασχολήθηκε με τις τοπικές Δημοτικές Αρχές. Στη συνέχεια εμπνεύστηκε από τις ιδέες του Mazzini και ανέλαβε ενεργό δράση υπέρ της ενοποίησης της Ιταλίας. Το 1849 έγινε μέλος της βραχύχρονης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Εκλέχτηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Έργο του είναι το “Ηistoriana.”

Giuseppe Mazzini(1805-1872)

Ιταλός πολιτικός και συγγραφέας.

Σπούδασε νομικά σε πολύ μικρή ηλικία. (Μόλις 14 ετών έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο ). Υπήρξε κύρια προσωπικότητα στον αγώνα για την ενοποίηση της Ιταλίας. Από το 1831 και μετά, λάμβανε μέρος σε μυστικές οργανώσεις οι οποίες είχαν πολιτική δράση. Το 1831 εξορίστηκε για πρώτη φορά στην Γαλλία όπου γνώρισε και άλλους εξόριστους Ιταλούς. Πρωταγωνίστησε σε όλα τα κινήματα για την απελευθέρωση της Ιταλίας δίπλα σε διακεκριμένα ονόματα της Ιταλικής Ιστορίας. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “Warfare against THE MAN(1825)”, “On Nationality( 1852),” “The Duties of Man(1860)” κ.τ.λ.

Thomas Adolfus Trollope (1810–1892)

Άγγλος συγγραφέας.

‘Ηταν από τους πιο διάσημους της εποχής του. Από το 1843 εγκαταστάθηκε μαζί με την μητέρα του στην Φλωρεντία. Το 1848 παντρεύτηκε την επίσης συγγραφέα Theodosia Trollope η οποία ανακαίνισε το σπίτι του συζύγου της στην Φλωρεντία, φτιάχνοντας επιπρόσθετα μια μεγάλη αίθουσα. Αυτή η αίθουσα ήταν αντίστοιχη με εκείνη της Μηνιάτη. Εκεί υποδέχτηκε μεγάλα ονόματα της Ιταλικής και Αγγλικής σκηνής. Το σπίτι είναι γνωστό ως “Villino Trollope”. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “A Summer in Brittany”, “Tuscany in 1849 and 1859,” “Filippo Strozzi” κ.τ.λ.

Elizabeth Barrett Browning ( 1806 – 1861)

Αγγλίδα ποιήτρια

Διάσημη κατά την διάρκεια της Βικτωριανής εποχής. Έλαβε μόρφωση στο σπίτι της. Από μικρή ήταν φιλάσθενη, αλλά διέθετε μια πνευματική οξυδέρκεια. Τα πρώτα της συγγραφικά βήματα εντοπίζονται σε ηλικία μόλις 8 ετών. Το 1846 μετακόμισε μαζί με τον άντρα της, Robert Browning, στην Ιταλία, όπου και έζησε σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής της. Πολλοί ποιητές εμπνεύστηκαν από τον τρόπο γραφής της Browning, όπως ο Edgar Allan Poe και η Emily Dickinson . Έργα της μεταξύ άλλων είναι: “A Child Asleep,” “ Change Upon Change,” “Comfort,” “How do I love thee?” κ.τ.λ.

Mary Anne Evans (1819-1880)

Αγγλίδα συγγραφέας, δημοσιογράφος και μεταφράστρια της Βικτωριανής εποχής. Για να αποκτήσουν τα έργα της μεγαλύτερο κύρος, υπέγραφε με το αντρικό ψευδώνυμο George Eliot. Ήθελε να διαφοροποιηθεί από τις γυναίκες συγγραφείς της εποχής, οι οποίες συνηθίζονταν να γράφουν ρομάντζα, τα οποία η Evans αντιπαθούσε σφόδρα. Επισκέφτηκε την Ιταλία το 1860 και 1861. Έργα της μεταξύ άλλων είναι: “Adam Bede”, “The Mill on the Floss,” “Romola” κ.τ.λ.

Nathaniel Hawthorne(1804-1864)

Αμερικανός μυθιστοριογράφος.

Γεννήθηκε στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Προερχόταν από οικογένεια Πουριτανών, γεγονός που είχε επίδραση και στον τρόπο γραφής του. Τα πρώτα του έργα τα εξέδωσε ανώνυμα. Έλαβε κάποιες θέσεις στην Τοπική Διοίκηση της γενέτειράς του και το 1853 έλαβε την θέση του Συμβούλου των Ηνωμένων Πολιτειών στο Liverpool. Τα έργα του ανήκουν στο κίνημα του ρομαντισμού και ειδικά στον σκοτεινό ρομαντισμό. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “The Scarlet Letter (1850),” “The House of the Seven Gables (1851)”, “Doctor Grimshawe's Secret(1882)” κ.τ.λ

Henry Wadsworth Longfellow ( 1807 – 1882)

Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας και Ακαδημαϊκός εκπαιδευτικός. Υπήρξε ένας από του πιο διάσημους ποιητές της εποχής του, ωστόστο ο τρόπος γραφής του ήταν φανερά επηρεασμένος από την Ευρώπη. Τα ταξίδια του σε Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία «εμπλούτισαν» την πένα του. Τα έργα του ανήκουν στην κατηγορία των λυρικών ποιημάτων.

Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “The Song of Hiawatha,” “Evangeline,” “Voices of the Night”, “Birds of Passage” κ.τ.λ.

Daniel Dounglas Home( 1833-1886)

Διάσημο μέντιουμ από τη Σκωτία. Όπως λέγεται, είχε την ικανότητα να σηκώνει αντικείμενα να επικοινωνεί με τους νεκρούς και να δημιουργεί δυνατούς θορύβους. Σε ηλικία 18 ετών ο Home εκδιώχθηκε από την οικογενειά του, επειδή θεωρήθηκε δαιμονισμένος. Η φήμη του εξαπλώθηκε από νεαρή ηλικία και τον καλούσαν συχνά σε σπίτια για να κάνει συγκεντρώσεις. O Home δεχόταν επισκέψεις από διάσημους ανθρώπους, οι οποίοι προέρχοταν από το χώρο της επιστήμης αλλά και των τεχνών. Μεταξύ αυτών ήταν ο Thomas Adolphus Trollope, Η Elisabeth Browning με το σύζυγό της, ο Edward Bulwer-Lytton και πολλοί άλλοι. Οι ικανότητες του Home είχαν διχάσει τον τότε πνευματικό κόσμο. Η Browning διαφωνούσε συχνά με τον άντρα της Robert, καθώς η πρώτη πίστευε στις δεξιότητες του Home, ενώ ο δεύτερος τις θεωρούσε ψευδή τεχνάσματα.

Lord Edward Bulwer-Lytton (1803 – 1873)

Πολιτικός, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.

Γεννήθηκε στο Λονδίνο.Άρχισε το συγγραφικό του έργο πολύ μικρός.Σε ηλικία μόλις 15 ετών δημοσίευσε το πρώτο του έργο. Το 1858 διορίστηκε Υφυπουργός των Αποικιών της Βρετανίας. Έργα του μεταξύ άλλων είναι: “Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας,” “Godolphin”, “Money” κ.τλ.

Pasquale Villari(1827-1917)

Ιταλός Πολιτικός και Ιστορικός.

Γεννήθηκε στην Νάπολη. Πήρε μέρος στην εξέγερση του 1848 εναντίον των Βουρβόνων και έπειτα εξόριστος εγκαταστάθηκε στην Φλωρεντία. Είχε έντονη κοινοβουλευτική δράση αφού διετέλεσε Γερουσιαστής του Κοινοβουλίου το 1884 και Υπουργός Παιδείας το 1891. Επίσης διετέλεσε και καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Τα πιο σημαντικά του έργα, τα οποία και τον καθιέρωσαν ως μεγάλο ιστορικό. είναι: “ Storia di Gerolamo Savonarola e dei suoi tempi, ” και “Niccolò Machiavelli e i suoi tempi,”

Ο Villari πέρα από σημαντική προσωπικότητα της Ιταλικής Ιστορίας, υπήρξε σταθμός και στην ζωή της Μαργαρίτας Αλμπάνα. Η γνωριμία τους έγινε με τη μεσολάβηση του πατέρα της Sir Frederick, όταν ο Villari έφυγε εξόριστος από την Νάπολη και πήγε στην Τοσκάνη για να ασχοληθεί με την ιστορία.Ήταν νέος και άγνωστος. Η χημεία μεταξύ τους φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Η Μαργαρίτα υπήρξε για εκείνον η κινητήρια δύναμη που θα τον έκανε να ανακαλύψει όλες του τις ικανότητες, μέσω της εμπειρίας και των γνώσεών της. Εκείνος έξυπνος και οξυδερκής άνθρωπος, βρήκε στην Μαργαρίτα την ευκαιρία της ζωής του, φροντίζοντας παράλληλα να καλύπτει την ερωτική μοναξιά της μέσα στο αξιόλογο κατά τα άλλα περιβάλον της . Ερωτεύονται, και όπως η ίδια ομολογεί ήταν «Ένας έρωτας, από εκείνους που δεν οδηγούν σε γάμο».Η επίδρασή της στην ζωή του ήταν μεγάλη. Ο ίδιος παραδέχεται ότι το βιβλίο του για τον Savonarola που τον έκανε γνωστό σε όλη την Ιταλία, δεν θα τελείωνε ποτέ αν δεν υπήρχε εκείνη .

Ο Pasquale Vilarri ·φιλόδοξος και αδίστακτος όσον αφορά την ανάδειξη του εαυτού του, άρχισε να αλλάζει συμπεριφορά. Απέκτησε φήμη και αξιώματα, έγινε υπερόπτης, αυταρχικός και γεμάτος αλλαζονεία.· Έγινε επικριτικός στα έργα της Μαργαρίτας και έτσι η επικοινωνία μεταξύ τους άρχισε να γίνεται πιο αραιή, ωσότου τελείωσε. Ο χωρισμός τους την πλήγωσε πολύ και έμεινε σαν μία καλή αλλά και κακή ανάμνηση σε όλη της την ζωή.

Το γράμμα αυτό έχει σταλεί προς την αδελφή της Νίνα από την Φλωρεντία στις 23 Φεβρουαρίου του 1865.’Εχει το ύφος μιας γυναικείας και αδελφικής αλληλογραφίας.Παρατηρούμε στα γραφόμενά της:

1^ον ) Την παράγραφο «Ο Βίλλαρι επιστρέφει από την Πίζα μετά από οκτώ ημέρες και εγώ βρίσκομαι στο κρεβάτι (είχε αρρωστήσει).Αυτός θα μου κρατήσει συντροφιά...που μου είχε λήψει πολύ».Τα γραφόμενα αποδεικνύουν την σχέση της με τον Βίλλαρι.

2^ον)Αναφέρει την επίσκεψη του Ιστορικού του Ελληνικού μεσαίωνα Ζαμπέλη στο σπίτι της.

1152921504606853179

Σπυρίδων Ζαμπέλης από Wikipedia

Γεννήθηκε στη Λευκάδα, από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια, απώτερης ιταλικής καταγωγής. Ο πατέρας του, Ιωάννης Ζαμπέλιος, ήταν δικαστικός και δραματικός ποιητής. Ο Σπυρίδων παρακολούθησε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στην Λευκάδα και στην συνέχεια φοίτησε στο Νομικό Τμήμα της Ιονίου Ακαδημίας. Όταν αποφοίτησε από την Ιόνιο Ακαδημία μετέβη στην Ιταλία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Πίζας. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ταξίδεψε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Γερμανία, όπου στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης παρακολούθησε παραδόσεις του Hegel, από τον οποίο επηρεάστηκε.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1845 και έμεινε στην Κέρκυρα. Εντάχθηκε στην πολιτική παράταξη των Μεταρρυθμιστών, συνεργάστηκε με τα έντυπά τους Το Μέλλον και Πατρίς και στις εκλογές του 1850 υπέβαλε υποψηφιότητα με την παράταξη και εξελέγη βουλευτής Λευκάδας στην πρώτη Βουλή των Επτανήσων.

Τα χρόνια εκείνα άρχισε και το συγγραφικό του έργο που κάλυπτε κυρίως ιστορικά θέματα, με υλικό που είχε συγκεντρώσει από τα ταξίδια του στην Ευρώπη αλλά και στην Τουρκία. Το 1852 δημοσίευσε έκδοση ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος. Εκδοθέντα μετά μελέτης ιστορικής περί Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Στην εκτενή εισαγωγή διατύπωσε την άποψη για την ενότητα του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι την σύγχρονη εποχή και εισηγήθηκε την τριμερή διαίρεση της ελληνικής ιστορίας σε αρχαία, μεσαιωνική και νέα. Αποτέλεσμα του ενδιαφέροντός του για την μεσαιωνική ιστορία ήταν και το επόμενο μεγάλο έργο του, Βυζαντιναί Μελέται. Περί πηγών Νεοελληνικής Εθνότητος από Η΄ άχρι Ι΄ εκατονταετηρίδος μ.Χ. (1857). Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε και με την λογοτεχνία, σε επίπεδο κριτικής, με το κείμενο Πόθεν η κοινή λέξις τραγουδώ; Σκέψεις περί ελληνικής ποιήσεως, που αναφερόταν στην ποιητική του σολωμικού έργου, αλλά και ως λογοτέχνης, με τα Ιστορικά Σκηνογραφήματα (1860) και τους Κρητικούς Γάμους (1871).

Προς το τέλος της ζωής του (1870) εγκαταστάθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Πέθανε στο Ζουνκ της Ελβετίας το 1881

Edouard Schure(1841-1929)

Φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, κριτικός μουσικής και εκδότης.

Γεννήθηκε στο Στρασβούργο. Ο Schure γνωρίστηκε με την Μαργαρίτα στην Φλωρεντία το 1871. Τότε ήταν ακόμη άγνωστος, φοβισμένος και σε αμφιβολία και για την δυναμική του και για τις ικανότητές του. Η συνάντησή του μαζί της υπήρξε καθοριστική για την ζωή και το έργο του.Η Μαργαρίτα αντιλαμβανόμενη τα προτερήματά του θεώρησε ότι έπρεπε να τον βοηθήσει. Συναντιόντουσαν σχεδόν σε καθημερινή βάση και αντάλλασαν απόψεις για την ζωή, την θρησκεία, την αλήθεια, την μουσική κ.α. Εκείνος την εμπιστευόταν και ζητούσε την συμβουλή της και την κριτική της για τα έργα του. ‘Ετσι αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας βαθής και ειλικρινής έρωτας. Για τον έρωτα αυτό έχει γραφτεί το άρθρο:

«Lo splendore del Vero»:(H λαμπρότητα του Αληθινού)
l’incontro di Margherita Albana Mignaty con Edouard Schuré

di Lucetta Scaraffia

Μαζί ταξίδεψαν στην Ευρώπη για να γνωρίσουν από κοντά έργα διάσημων ζωγράφων και καλλιτεχνών. Του έμειναν βαθιά ριζωμένα τα λόγια της και η κριτική της για τα έργα αυτά.Ανέπτυξε την κριτική του σκέψη και άρχισε να αποκτά σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη προς τον εαυτό του.Η σοφία της έγινε φάρος γι’αυτόν.Της όφειλε τόσα πολλά που σαν μια μικρή ανταμοιβή της αφιέρωσε το βιβλίο του «Μεγάλοι Μύσται»,

166004

ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ιστοριογραφίας.Η Μαργαρίτα υπήρξε, όπως ο ίδιος αναφέρει, η μούσα του..

Έμεινε κοντά της ως το τέλος της ζωής της, πιστός και πνευματικός φίλος. Δίπλα στο προσκέφαλό της άκουσε: «Εκείνος που, σε βαθιά θλίψη και πόνο, έχει πάρει μια γεύση της αιωνιότητας, έχει επίσης πάρει μια γεύση της αθανασίας.». Ήταν τα τελευταία ψελλίσματα της Μαργαρίτας εγκαταλείποντας τον κόσμο τούτο η λογία Κερκυραία.

H τελευταία σελίδα από γράμμα του Shyre προς την οικογένεια της Μαργαρίτας,μετά το θάνατό της που την ονομάζει <<…..la perle di Corfou>> δηλ.Το μαργαριτάρι της Κέρκυρας.

Η παρέλαση όλων αυτών των αξιόλογων και διάσημων προσωπικοτήτων από το σαλόνι της,αποδεικνύει την μεγάλη της προσωπικότητα διότι, και η Μαργαρίτα είχε δυναμική πρόσβαση προς αυτούς αλλά και εκείνοι είχαν ανάγκη την φιλία της λόγω της πνευματικής της αξιοσύνης . Η Μαργαρίτα είχε την ικανότητα να ωθεί τους ανθρώπους προς τα πάνω. Εμφανέστατο παράδειγμα ο Pasquqle Villari και ο Edouard Schure. Εκείνη υπήρξε ο καθοδηγητής , εμψυχωτής και πνευματικός τους μέντορας. Οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από την εποχή τους αλλά είχαν και αναφορά στο παρελθόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Όλοι τους άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία, ο καθένας με την ειδικότητά του και τις πράξεις του, γινόμενοι πρωτοπόροι για τους μεταγενέστερους. Η Κερκυραία Μαργαρίτα Αλμπάνα Μηνιάτη με τα έργα της στιγμάτισε τον αιώνα που έζησε σαν μια πρωτοπόρα και επαναστατική γυναίκα. Πέθανε σε ηλικία 66 ετών στο Λιβόρνο.

Φλωρεντία 26 Ιανουαρίου 1861. Η επιστολή αυτή απευθύνεται προς τον αδελφό της Φρειδερίκο ο οποίος της είχε αναγγείλει ότι παντρεύεται .Είναι ένα πολύ αυστηρό γράμμα προς αυτόν.Τον επιπλήττει σκληρά που δεν σκέφτεται την αγαπητή τους μητέρα.Του αναφέρει δε ότι γνωρίζει πως ποτέ δεν την ήθελε στο πατρικό της σπίτι,σε αντίθεση με την αδελφή της Νίνα που επανειλλημένα το αποζητούσε και του ξεκαθαρίζει ότι αν και μακριά θα πρέπει να την υπολογίζει σαν μέλος της οικογένειας.Το γράμμα της καταλήγει με την φράση

Από την μελέτη της αλληλογραφίας αυτής προκύπτει ότι, η Μαργαρίτα είχε πολύ συχνή επαφή με τους φυσικούς της γονείς και τα αδέλφια της. Τους θετούς γονείς της τους αποκαλούσε πάντα «ο Τζίος» και «η Τζία».Πάντα ενδιαφέρονταν για τα γεγονότα της ιδιαίτερης πατρίδας της, την Κέρκυρα.Χαρακτηριστική είναι μια φράση της σε μια επιστολή προς την μητέρα της με ημερομηνία 26/1/1842 « Τα νησιά μας έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε ώρα,τη δίωξη από κάθε νέο πόλο έλξης»Συνέχεια ρωτούσε με λεπτομέρειες να μάθει πως περνούσε όλη της η οικογένεια.)¨Όπως είδαμε και πιο πάνω,ο Sir Frederick ενημέρωνε τακτικά τον πατέρα της Δημήτριο Αλμπάνα για την εξέλιξη της Μαργαρίτας.

Έργα της είναι:

• «Saggio critico sul Bayron e Schelley», Rivista di Firenze, 12/1859-1/1860.

• An historical Sketch illustratine of the life and times of Dante Alighieri with an outline of the legendary history of Hell, Purgatory and Paradise previous to the Divina Commedia. Firenze, Bettini, 1865.
• «Ο Δάντης• μτφ. Φρειδερίκου Αλβάνα», Αττικό Ημερολόγιο Ειρ.Ασωπίου, 1865.
• Le Theatre de Bayreut et le Reforme Musicale de Richard – Wagner- Cellini. Firenze, 1885 (και Independance Hellenique, 8,15,22/2/1873 και 1,8,15/3/1873.
• «Η Γυναίκα στην κοινωνία και η μελλοντική αποστολή της• Μεταφρ. Ειρηναίου Ασωπίου», Αττικό Ημερολόγιο, 1875.
• Sketches of the Historical Past of Italy from the fall of the Roman Empire to the Earliest Rivival of Letters and Arts. London, Bentley & Co, 1876.

• «Ιστορική της καλλιτεχνίας», Αττικό Ημερολόγιο, 1877.
• Le Correge, sa vie et son oeuvre. Paris, Fischbacher, 1881.

• Catherine de Sienne, sa vie et son role dans l’Italie du XIVe siecle. Paris, Fischbacher, 1886.

Για το έργο της Le Correge, sa vie et son oeuvre. Paris, Fischbacher, 1881 η πόλη του Correggio τις απένειμε τον επίσημο τίτλο της κατοίκου της πόλης.

Κρητικές εφημερίδων και περιοδικών για τα έργα της.

Από το 1857 συνεργάζονταν με την εφημερίδα του Λονδίνου «Ημερήσια Νέα» (Daily News) ενώ το 1860 άρχισε να συνεργάζεται με ιταλικές εφημερίδες και περιοδικά.Η Μαργαρίτα Μηνιάτη δεν έπαψε σ΄ όλα σχεδόν τα έργα της να εξυμνεί την Ελλάδα και να υπερηφανεύεται για την καταγωγή της.

Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1887 στο Λιβόρνο και τάφηκε στη Φλωρεντία.Εκδόθηκε τότε ένα βιβλιαράκι το οποίο περιγράφει τα της κηδείας της και λοιπών εκδηλώσεων

Από το πιο πάνω βιβλίο επιλέξαμε μερικά άρθρα

Η Κηδεία της Μαργαρίτας. (Εφημερίδα Nazione 2/10/1887)

Μια τελετή που άρμοζε στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έλαβε χώρα την Παρασκευή τριάντα Σεπτεμβρίου στον σταθμό Strada Ferrata στην Φλωρεντία.

Στην αίθουσα, την λεγόμενη πρώην βασιλική, περίπου πενήντα φίλοι βρίσκονταν μπροστά από το φέρετρο της άξιας γυναίκας Μαργαρίτας Αλμπάνα Μηνιάτη η οποία πέθανε δέκα ημέρες πριν στο Λιβόρνο.Η εφημερίδα Nazione είχε ήδη εκδόσει μια εκτενή βιογραφία της.

Η θρησκευτική τελετή έγινε πρωτοστατούντος του Αρχιμανδρίτη Παρθένιου Κελαΐδή ο οποίος συνόδευσε την νεκρή από το Λιβόρνο ( στην Φλωρεντία όπου και ετάφηκε.) Το φέρετρο ήταν σκεπασμένο από λουλούδια μεταξύ των οποίων κι ένα στεφάνι της Ελληνικής κοινότητας του Λιβόρνο,που έγραφε: « Από τους συμπατριώτες σου.» Ο Δήμαρχος του Correggio έστειλε συλληπητήριο τηλεγράφημα καθότι η Μηνιάτη είχε τον τιμητικό τίτλο κατοίκου αυτής της πόλης, λόγω του βιβλίου που είχε γράψει για τον μεγάλο ζωγράφο (Corregio).

Επίσημα πρόσωπα που με την παρουσία τους έδωσαν τις τελευταίες τιμές ήταν:Ο Γενικός πρέσβης της Ελλάδος, ο Conte Arrivabene, ο Καθηγητής Trezza , ο Διευθυντής της Εθνικής βιβλιοθήκης Ιππότης Chilovi, ο Κος και η Κα Golfarelli, Ο Κoς De Ginoux, η Κοντέσσα De Gubernatis, o Κος Tommassuzzi, Ο Κoς Cotterell και η κόρη του,ο Κύριος Loris Melikoff, η Κα Elisa Peruzzi και άλλοι θαυμαστές της.

Τρεις επικήδειοι εκφωνήθηκαν. Πρώτος αυτός του Καθηγητή Conte De Gubernatis, ο οποίος ρητορικά αλλά και με ζωντάνια διηγήθηκε την ζωή της Μαργαρίτας. Ο δεύτερος ήταν του καθηγητή Del Pozzo di Mombello ο οποίος αναφέρθηκε στην επιστημονική ποιότητα της Μαργαρίτας. Ο τρίτος έγινε από τον Edouardo Schure ο οποίος μίλησε εκ μέρους του κόσμου των λογίων της Γαλλίας δικαιώνοντας την ποιότητα της γυναίκας,της συγγραφέως,τελειώνοντας δε μίλησε για την φιλοσοφία και τον έμφυτο ιδεαλισμό αυτής της μεγάλης ψυχής.

Στο τάφο της επάνω ο Edouard Schure έγραψε:

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΛΜΠΑΝΑ ΜΗΝΙΑΤΗ

ΓΕΝΝΗΘΕΙΣΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΛΙΒΟΡΝΟ 20 ΣΕΠ. 1887

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΦΛΕΓΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ

Το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου των Κερκυραίων .

Κέρκυρα 16 Οκτωβρίου 1887

Το Δημοτικό Συμβούλιο των Κερκυραίων αποτελούμενο από τα κάτωθι μέλη,με την θλιβερή αναγγελία του θανάτου της ενδόξου συμπατριώτισας Μαργαρίτας Αλμπάνα Μηνιάτη,η οποία με τα δικά της έργα παγκοσμίως διακρίθηκε στο χώρο των γραμμάτων δοξάζοντας την ιδιαίτερη της πατρίδα Κέρκυρα- και τους δικούς της ανθρώπους,με παμψηφία εκφράζει τη βαθειά του θλίψη για το χαμό της πολύτιμης ύπαρξης και αποφασίζει να μεταβιβάσει τα συλλυπητήρια του στον θρηνόντα σύζυγό της Γεώργιο Μηνιάτη κάτοικο Φλωρεντίας

Ο πρόεδρος Ο Δήμαρχος

Χ.Βλάχος Μ.Θεοτόκης

Ο Δημογέρων

Μάρκος Θεοτόκης

(Ακολουθούν οι υπογραφές των Δημοτικών Συμβούλων)

Τι έγραψαν οι εφημερίδες και τα περιοδικά για τον θάνατό της

Σε αυτό το χειρόγραφο σημείωμα περιγράφεται το άρθρο που δημοσιεύτηκε για την Μηνιάτη, μετά τον θάνατό της, στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Ugo Foscolo” Έτος 1887 Χρόνος 1^ος Τεύχος Νο 15.