“Λατρεύω την Ελλάδα μισώ όμως το σύστημα”

Δηλώνει η απόγονος τριών Ελλήνων πρωθυπουργών

ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΜΟΡΡΙΣ

Η Γιαννούλα Θεοτόκη, καθηγήτρια Οικονομικών και πρόεδρος της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβούρνης, αν και απόγονος τριών Ελλήνων πρωθυπουργών, απεχθάνεται την πολιτική σκηνή, όπως έχει σήμερα.

«Δεν υπάρχουν σήμερα πολιτικοί, σ’ όλες τις παρατάξεις κι αν κοιτάξεις, που να μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το χάος που βρίσκεται αυτή τη χρονική στιγμή. Πρέπει ν’ αλλάξουν οι δομές και αυτό απαιτεί τόλμη. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, όλοι φοβούνται το πολιτικό κόστος. Πάνω απ’ όλα, τους ενδιαφέρει το προσωπικό τους συμφέρον. Να κερδίσουν κάτι περισσότερο ή, στη χειρότερη περίπτωση, να μη χάσουν αυτό που έχουν σήμερα. Όλοι μιλούν για αλλαγή. Ποιος, όμως, θα τολμήσει έστω και να την πλησιάσει; Πιστεύω ότι θα πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή».

Τρία χρόνια στην Αυστραλία, η Γιαννούλα Θεοτόκη παρακολουθεί με πόνο καρδιάς τα διαδραματιζόμενα στην Ελλάδα και γίνεται μάρτυρας εκείνων που βρίσκουν καταφύγιο στη Γη της Επαγγελίας.

«Ο Έλληνας, όταν βρεθεί μακριά από το σύστημα της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος και της γραφειοκρατίας, έχει αποδειχτεί ότι δημιουργεί και διαπρέπει. Είναι εργατικός, ανθεκτικός στις αντιξοότητες και δεν παρεκκλίνει του σκοπού του. Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας -εδώ στη Μελβούρνη, ας μην πάμε πολύ μακριά- και θα διαπιστώσουμε τα θαύματα που έχουν επιτύχει άνθρωποι που, ουσιαστικά, ήλθαν εδώ, χωρίς εφόδια, χωρίς γνώση του περιβάλλοντος και της γλώσσας».
Ακτινοβόλα προσωπικότητα η ίδια, τρέφει απεριόριστο θαυμασμό για τη μητέρα της, Ελισάβετ–Λουλού Θεοτόκη, κόρη του Ιωάννη Θεοτόκη, εγγονή του Γεωργίου Θεοτόκη και πρώτη εξαδέλφη του Γεωργίου Ράλλη, που και οι τρεις υπήρξαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Ήταν μια γυναίκα που ο δυναμισμός της δεν γνώριζε όρια. Τη θυμάμαι, στη δικτατορία, να διανέμει όλη τη νύχτα γραπτά του Γεωργίου Ράλλη και κανείς να μη γνωρίζει, αν θα γύριζε σπίτι το πρωί.

Πάντα με το κεφάλι ψηλά, γενναία, ευαίσθητη -εντούτοις και φιλεύσπλαχνη στον ανθρώπινο πόνο- μοίραζε όσα χρήματα κέρδιζε από τη σχολή σε όσους είχαν ανάγκη».
Στη συνέχεια, αναφέρεται η Γιαννούλα Θεοτόκη στη Σχολή Χορού που ίδρυσε η μητέρα της το 1965 στην Κέρκυρα, την πρώτη σχολή κλασσικού, σύγχρονου και παραδοσιακού χορού και το σκάνδαλο που ξέσπασε «πώς γίνεται η κόρη του Θεοτόκη ν’ ασχολείται με το χορό;».

«Η μητέρα μου, εντούτοις, με σπουδές στο αντικείμενο, επέτυχε κάτι θαυμαστό. Θυμάμαι ότι στο υπόγειο του σπιτιού μας, όπου ήταν η σχολή, να συγκεντρώνονται παιδιά κάθε ηλικίας και στη συνέχεια η μητέρα μου να δημιουργεί το «Κερκυραϊκό Χορόδραμα» με παραστάσεις Κερκυραϊκών και Επτανησιακών Χορών, και ενδυμασίες πάντοτε αυθεντικές. Ο πατέρας μου, Σπύρος Πογιάγος –παθολόγος-ενδοκρινολόγος– της έδινε απόλυτη ελευθερία να κάνει αυτό που αγαπούσε και την ικανοποιούσε. Θυμάμαι έλεγε «κάνε ό,τι επιθυμείς». Με τέτοια ώθηση και ενθάρρυνση, το ταλέντο της και ο ενθουσιασμός της για το χορό και τη σημασία που μπορούσε να έχει στην πολιτιστική μας προβολή, πραγματικά άφησε πίσω της μεγάλη κληρονομιά».

Λουλού Πογιάγου-Θεοτόκη

ΕΙΔΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΝΑ ΕΞΑΝΕΜΙΖΟΝΤΑΙ

Ζώντας η ίδια σ’ ένα περιβάλλον όπου η πολιτική ήταν τρόπος ζωής, στο σπίτι της γιαγιάς Ελένης-Αλεξάνδρας που είχε παντρευτεί τον Ιωάννη Θεοτόκη και έχοντας θείο τον Γεώργιο Ράλλη, θα πει ότι «αυτό που είδα ήταν περιουσίες να εξανεμίζονται –όλοι οι Θεοτόκοι είχαν παντρευτεί πλούσιες γυναίκες– και να υπάρχουν συνέχεια οικονομικά αδιέξοδα.

Η πολιτική καταβρόχθιζε τις περιουσίες, κινητές και ακίνητες. 
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα –με τα μετρητά– τότε η ανταπόδοση κάποιας διευκόλυνσης γινόταν σε είδος. Έτσι, έβλεπες, για παράδειγμα, το σπίτι του Ράλλη -που όντως ήταν η προσωποποίηση του Καλού Σαμαρείτη- τα Χριστούγεννα να γεμίζει από κότες και γαλοπούλες που με τη σειρά του τις μοίραζε στους φτωχούς.
Ο ίδιος ήταν κατά των ρουσφετιών. Θυμάμαι όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, μου έλεγε «κοίτα μη μου στείλεις καμιά φίλη σου για ρουσφέτι, χάθηκες».

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΟΥ, Η ΑΛΓΕΒΡΑ

«Ο πατέρας μου προσπαθούσε να με κρατήσει προσγειωμένη και να με κάνει να αγαπήσω τη μόρφωση. Θυμάμαι, το παιχνίδι μας να είναι η Άλγεβρα και να μου λέει ότι όλα είναι εφήμερα. Το μόνο που έχει πραγματική αξία στη ζωή είναι ό,τι έχουμε στο μυαλό μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούσε τις τέχνες. Ο ίδιος ήταν εξαίρετος ζωγράφος και χαράκτης. Η πολιτική, όμως, είναι γεγονός ότι ποτέ δεν με έλκυσε. Αντίθετα, είδα πράγματα που με απώθησαν, από νωρίς».
Και η Αυστραλία, πώς προέκυψε;

«Πάντα φοβόμουν τα μεγάλα ταξίδια. Όταν όμως καλέστηκα σε συνέδριο το 2008, στο Wellington της Νέας Ζηλανδίας, o φόβος μου ξεπεράστηκε και η χώρα της Αυστραλίας, στη συνέχεια, με γοήτευσε. Εξάλλου, είναι και η πατρίδα του συντρόφου μου Ρίτσαρντ. Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πριν τον ερχομό μου στην Αυστραλία, είχα ήδη ζήσει 20 χρόνια στην Αγγλία με συχνές επισκέψεις στην Ελλάδα - που ποτέ δεν έβγαλα από μέσα μου. Την επισκέπτομαι σε κάθε ευκαιρία που μου επιτρέπει η δουλειά μου σήμερα. Βέβαια, την τελευταία φορά, αρχές Δεκέμβρη, το ταξίδι εκεί ήταν φοβερά επώδυνο, αφού αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου μανούλα».

 ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ

Περπατώντας στην Αθήνα, θα πει η Γιαννούλα Θεοτόκη σήμερα, τίποτε δεν είναι το ίδιο.
«Πρώτα–πρώτα, δεν αισθάνεσαι πλέον ασφαλής. Περπατάς στο δρόμο με το φόβο μέσα σου, πράγμα που δεν συνέβαινε πριν μερικά χρόνια. Ο ρατσισμός έχει θεριέψει και τον γεύεσαι σε κάθε βήμα σου.

Μετά, είναι η θέα των κλειστών μαγαζιών που μιλά εύγλωττα, όσο και δυνατά, για την κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας σήμερα. Κατά περίεργο, όμως, τρόπο, τα καφενεία είναι γεμάτα. Υποψιάζεσαι ότι μέσα σ’ όλη αυτή τη δυσκολία που περνούν οι άνθρωποι στην Ελλάδα σήμερα, δεν έχουν χάσει το θάρρος τους. Οι νέοι ιδιαίτερα, προσπαθούν να βρουν τρόπους να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση πραγμάτων με νέο βλέμμα.